٢٤ ‏«إِذَا ٱتَّخَذَ رَجُلٌ ٱمْرَأَةً وَصَارَ لَهَا بَعْلًا،‏ فَإِنْ لَمْ تَجِدْ حُظْوَةً فِي عَيْنَيْهِ لِأَنَّهُ وَجَدَ فِيهَا أَمْرًا شَائِنًا،‏+ يَكْتُبُ لَهَا شَهَادَةَ طَلَاقٍ+ وَيُسَلِّمُهَا إِلَى يَدِهَا وَيَصْرِفُهَا مِنْ بَيْتِهِ.‏+