Фәсил 61
Ҹинә тутулмуш оғланын сағалмасы
ИСА МӘСИҺ, Петер, Јагуб вә Јәһја һәлә узагда, ҝүман ки, Хермон дағында оларкән о бири шаҝирдләр чәтинлијә дүшүрләр. Иса гајыданда ҝөрүр ки, нәсә баш вериб: ҹамаат онун шаҝирдләрини дөврәјә алыб вә мирзәләр шаҝирдләрлә мүбаһисә едир. Адамлар Исаны ҝөрәндә чашгынлыға дүшүр, габағына гачыб ону саламлајырлар. Иса сорушур: «Онларла нә һагда мүбаһисә едирсиниз?»
Ҹамаатын арасындан бир киши чыхыр вә Исанын гаршысында диз чөкүб дејир: «Мүәллим, оғлуму сәнин јанына ҝәтирмишдим, чүнки о, ҹинә тутулуб. Ҹин ушағы лал едир. Ону һарада тутурса, јерә сәрир; ушағын ағзы көпүкләнир, дишләрини гыҹардыр, сонра да лап әлдән дүшүр. Шаҝирдләриндән хаһиш етдим ки, ҹини говсунлар, амма баҹармадылар».
Исанын шаҝирдләринин оғланы сағалда билмәдијини ҝөрән мирзәләр бу фүрсәтдән истифадә едиб, ола билсин, шаҝирдләри лаға гојурлар. Елә бу дәм Иса өзүнү јетирир. О дејир: «Еј имансыз нәсил! Нә вахта гәдәр аранызда олаҹағам? Нә вахта гәдәр сизә дөзәҹәјәм?»
Ҝөрүнүр, Иса бу сөзләри бүтүн бурада топлашанлара, әләлхүсус да шаҝирдләрә әнҝәл төрәдән мирзәләрә үнванлајыр. Сонра Иса дејир ки, оғланы онун јанына ҝәтирсинләр. Оғлан Исаја јахынлашанда ҹин ону јерә сәрир вә о, шиддәтлә чырпынмаға башлајыр. Оғлан јердә јуварланыр вә ағзындан көпүк ахыр.
— Бу, оғлунда нә вахтдандыр? — Иса сорушур.
— Ушаглыгдан. Ҹин баламы өлдүрмәк үчүн дәфәләрлә ону суја, ода атыб, — дејә атасы ҹаваб верир вә Исаја јалварыр: — Баҹарарсанса, бизә көмәк ет, бизә јазығын ҝәлсин.
Ҝөрүнүр, бу јазыг ата нечә илләрдир ки, өвладынын дәрдинә чарә ахтарыр. Инди дә шаҝирдләрин ҹәһдләри боша чыханда о, лап начар галыб. Атанын бу үмидсиз диләји мүгабилиндә Иса она тохтаглыг верир: «Неҹә дедин? “Баҹарарсанса”? Иманы олан үчүн һәр шеј мүмкүндүр».
Ушағын атасы дәрһал: «Иманым вар! — дејир вә јалварыр: — Иманым чатышмајан саһәләрдә мәнә көмәк ет!»
Иса ҝөрәндә ки, ҹамаат онлара тәрәф ахышыр, зәһмлә ҹинә һөкм едир: «Еј лал вә кар едән руһ! Әмр едирәм, бу адамдан чых вә бир даһа она ҝирмә!» Ҹин оғландан чыханда оғланы чығырдыр вә ону гыҹ едир. Оғлан јердә һәрәкәтсиз узаныб галыр, адамлар дејирләр ки, о өлдү. Лакин Иса оғланын әлиндән тутур вә оғлан галхыр.
Әввәлләр, Иса шаҝирдләри тәблиғә ҝөндәрәндә онлар ҹинләри гова билирдиләр. Буна ҝөрә дә бир евә ҝириб тәк өзләри галдыгда Исадан сорушурлар: «Бәс биз ону нијә гова билмәдик?»
Иса дејир ки, онларын иманы аз олдуғундан буну едә билмәјибләр вә әлавә едир: «Бу ҹүр ҹинләри јалныз дуа васитәсилә говмаг олар». Бу ҹин чох ҝүҹлү олдуғундан, ону говмаг үчүн һазырлыг тәләб олунурду. Сарсылмаз иманла јанашы, Аллаһдан дуада ҝүҹ вә көмәк истәмәк лазым иди.
Сонра Иса дејир: «Әмин олун ки, иманыныз хардал тохуму бојда олса, бу даға: “Бурадан о тәрәфә чәкил”, — дејәҹәксиниз, о да чәкиләҹәк. Сизин үчүн гејри-мүмкүн шеј олмајаҹаг». Бәли, иман бу дәрәҹәдә ҝүҹлү ола биләр!
Јеһова Аллаһа хидмәтдә јолумузун үстүнә чыхан манеәләр вә чәтинликләр һәрдән бизә ашылмаз вә јериндән тәрпәдилмәз уҹа бир дағ кими ҝөрүнә биләр. Амма Иса ҝөстәрир ки, әҝәр биз үрәјимиздәки иманы беҹәрсәк, ону сулајыб бөјүтсәк, бу иман бөјүјүб јеткинләшәҹәк. Онда бу ҹүр иманын сајәсиндә бизә дағ кими ҝөрүнән манеәләрин вә чәтинликләрин өһдәсиндән ҝәлә биләрик. Марк 9:14—29; Матта 17:19, 20; Лука 9:37—43.
▪ Иса Хермон дағындан гајыданда нә илә гаршылашыр?
▪ Иса ҹинә тутулмуш оғланын атасына неҹә тохтаглыг верир?
▪ Шаҝирдләр нәјә ҝөрә ҹини гова билмәмишдиләр?
▪ Исанын дедијинә ҝөрә, иман нә дәрәҹәдә ҝүҹлү ола биләр?