Охуҹуларын суаллары

Исанын Матта 19:10—12 ајәләриндә јазылан сөзләри субај галмағы сечәнләрин бу әнамы мөҹүзәви шәкилдә алдыгларынымы ҝөстәрир?

▪ Ҝәлин ҝөрәк Иса субајлыг һаггындакы бу фикирләри һансы шәртләр алтында демишди. Фәрисејләр онун јанына ҝәлиб бошанма илә бағлы суаллар верәндә Иса Јеһованын никаһа даир нөгтеји-нәзәрини ајдын шәкилдә изаһ етмишди. Дүздүр, Ганунда кишијә иҹазә верилирди ки, арвадында «ләјагәтсиз бир шеј» тапдығы тәгдирдә она талаг, јәни бошанма кағызы версин. Лакин та башланғыҹдан бу белә олмамышды (Ганун. т. 24:1, 2). Буна ҝөрә дә Иса демишди: «Ким арвадыны онун ҹинси әхлагсызлығына ҝөрә дејил, башга сәбәбә ҝөрә бошајыб өзҝәсинә евләнирсә, зина едир» (Мат. 19:3—9).

Шаҝирдләр буну ешидәндә дедиләр: «Әҝәр иш беләдирсә, онда евләнмәмәк даһа јахшыдыр ки!» Иса ҹавабында онлара деди: «Буну һәр кәс баҹармаз, буну јалныз габилијјәти олан адам баҹарар. Бәзиләринин бәдәниндә анаданҝәлмә гүсур [«хәдим», һашијә] олдуғу үчүн онлар ҹинси јахынлыға гадир дејилләр, бәзиләрини инсанлар ҹинси јахынлыға јарарсыз [«хәдим», һашијә] етмишләр, амма еләләри дә вар ки, сәмави падшаһлыға ҝөрә евләнмәкдән имтина едирләр. Бу ҹүр јашамағы баҹаран, гој бу ҹүр јашасын» (Мат. 19:10—12).

Һәрфи мәнада хәдим дедикдә анаданҝәлмә гүсурлу оланлар, еләҹә дә бәдбәхт һадисә нәтиҹәсиндә вә ја кимсә тәрәфиндән шикәст едилмиш инсанлар нәзәрдә тутулур. Лакин еләләри дә вар ки, өзләри өзләрини хәдим едирләр. Онлар евлилијә јарарлы олсалар да, өзләринә һаким олмағы баҹарыр вә «сәмави падшаһлыға ҝөрә евләнмәкдән имтина едирләр». Иса кими, онлар да өзләрини тамамилә Падшаһлығын ишинә һәср етмәк үчүн субајлығы сечирләр. Бу ҹүр инсанлар нә субајлыг әнамы илә доғулублар, нә дә бу, онлара бәхш едилиб. Онлар әслиндә бу ҹүр јашамағы баҹарыр, јәни бу әнамы өз истәкләри илә алырлар.

Исанын дедикләринә әлавә едәрәк һәвари Павел изаһ едир ки, субај вә ја евли олмаларындан асылы олмајараг, бүтүн мәсиһчиләр Аллаһа мәгбул тәрздә хидмәт едә биләрләр, лакин субај галан шәхс «үрәјиндә бакирлијини горумағы гәт едибсә», о, даһа јахшы иш ҝөрүр. Нәјә ҝөрә? Чүнки евли инсанлар өз вахтларындан вә гүввәләриндән елә истифадә етмәлидирләр ки, һәјат јолдашларыны разы салсынлар вә онларын гејдинә галсынлар. Субај мәсиһчиләрин исә һеч бир өһдәчилији олмадығындан өзләрини Ағамыза хидмәтә һәср едә билирләр. Онлар өз субајлыгларына Аллаһын әнамы кими бахырлар (1 Кор. 7:7, 32—38).

Беләликлә, Мүгәддәс Јазыларда дејилир ки, мәсиһчи субајлыг әнамыны мөҹүзәви шәкилдә алмыр. О, евләнмәмәклә өзүндә буну инкишаф етдирир ки, јајынмадан Падшаһлығын марагларыны биринҹи јерә гоја билсин. Бу ҝүн чохлары мәһз бу сәбәбдән үрәкләриндә субај галмаға гәрар верирләр. Јахшы оларды ки, башгалары да онлары руһландырсын.