Һашијәләр

a 1919-ҹу илдә баш вермиш руһани дирчәлмә барәдә Һизгијал 37:1—14 вә Вәһј 11:7—12 ајәләриндә дә јазылыб. Һизгијал бүтүн мәсһ олунмуш мәсиһиләрин руһани бәрпасындан данышмышды. Бу бәрпа узун сүрән әсирликдән сонра баш верди. «Вәһј» китабындакы пејғәмбәрликдә исә мәсһ олунмушлардан ибарәт кичик групдан — рәһбәрлик едән гардашлардан данышылыр. Онлар һагсыз јерә һәбс олундугларына ҝөрә мәҹбури фәалијјәтсиз галмышдылар. Амма бу чох чәкмәди, гыса мүддәт сонра онлар руһани мәнада јенидән һәјата гајытдылар. 1919-ҹу илдә бу гардашлар «садиг вә ағыллы нөкәр» кими тәјин олундулар. (Мәт. 24:45; «Пак ибадәт дирчәлир!» китабынын 118-ҹи сәһифәсинә бахын.)