Sa pagkatinuod, didto sa karaang Babilonya adunay nagkadaiyang sugilanon bahin sa paglalang, apan ang nahimong ilado mao ang sugilambong bahin kang Marduk, ang nasodnong diyos sa Babilonya. Sa laktod, ang sugilambong nag-asoy bahin sa paglungtad sa diyosa nga si Tiamat ug sa diyos nga si Apsu, nga nahimong mga ginikanan sa ubang mga bathala. Ang mga kalihokan niini nga mga diyos nakapasubo pag-ayo kang Apsu nga tungod niana siya determinado sa paglaglag kanila. Apan si Apsu gipatay sa usa niini nga mga diyos, si Ea, ug sa dihang buot ipanimalos ni Tiamat si Apsu, gipatay siya sa anak ni Ea nga si Marduk, kinsa nagpikas sa lawas ni Tiamat, diin ang katunga gihimong langit ug ang laing katunga gihimong yuta. Ang sunod nga mga buhat ni Marduk naglakip sa paglalang sa tawo (uban sa tabang ni Ea) ginamit ang dugo sa laing diyos nga si Kingu, ang tagdumala sa kasundalohan ni Tiamat.

Ang Babilonyanhong balak maoy puno sa sugilambong ug ingon man politeistiko o ang pagtuo ug daghang diyos. Dili dungganon ang konsepto niini bahin sa mga bathala. Ang mga diyos niini mahigugma ug magdumot, sila maglaraw ug daotan, makig-away ug mopatay. Si Marduk, ang labing hawod sa mga diyos, makadaog lamang human sa mabangis nga pagpakig-away, nga maoy makatiti sa tanan niyang gahom. Sa laing bahin, gibatbat sa Genesis ang halangdon kaayo nga monoteismo o ang pagtuo sa usa lamang ka Diyos. Ang Diyos mao gayod ang bug-os nga magmamando sa tanang mga elemento sa uniberso, mao nga sila kinahanglang motuman bisan sa iyang kinagamyang sugo. Siya makakontrolar sa tanan. Siya mosulti ug kini mahitabo. Ibutang nato nga adunay kalangkitan kining duha ka asoy, sumala sa gituohan sa ubang mga eskolar, apan ang labing maayong paagi sa pagtino sa pagkainspirado sa asoy sa Bibliya mao ang pagtandi niini sa Babilonyanhong asoy. Sa dihang basahon nato ang kapitulo sa Genesis karong adlawa, gipadayag gihapon niini kanato ang kahalangdon ug gahom sa usa lamang ka Diyos, ug sama sa nahimo niini sa karaang mga Hebreohanon, kini nakapalihok usab sa tawo sa modernong kapanahonan sa pagsimba sa Maglalalang.”​—Archaeology and the Bible, 1949, pp. 297, 298.