Sanglit maoy kabubut-on ug tinguha sa Diyos nga ang binanhawng mga tawo kinahanglang motuman sa “mga butang nga nahisulat sa mga linukot nga basahon,” kinahanglang kini maoy usa ka maayo nga lawas, nga nagbaton sa tanang katakos niini. (Bisan tuod ang lawas ni Lazaro misugod na sa pagkadunot, gibanhaw ni Jesus si Lazaro diha sa usa ka kompleto, maayo nga lawas. [Ju 11:39]) Niining paagiha ang indibiduwal sa tukma ug sa makataronganon nga paagi manubag sa iyang mga binuhatan panahon sa paghukom. Bisan pa niana ang indibiduwal dili pa hingpit inigkabanhaw, kay siya kinahanglang magpasundayag ug pagtuo sa lukat ni Kristo ug kinahanglang makabaton sa saserdotehanong mga pag-alagad ni Kristo ug sa iyang “harianong pagkasaserdote.”​—1Pe 2:9; Pin 5:10; 20:6.

Ang lukat gipadapat alang sa tanan nga gihatagan niini. Ang kadako ug kalapad sa gugma ug dili-takos nga kalulot sa Diyos sa paghatag sa iyang Anak aron ‘ang bisan kinsa nga motuo kaniya makabaton ug kinabuhi’ dili maglimite sa pagpadapat sa lukat ngadto lamang kanila nga gipili sa Diyos alang sa langitnong pagtawag. (Ju 3:16) Ngani, ang halad lukat ni Jesu-Kristo dili bug-os ikapadapat kon kini dili maglakip niadtong mahimong mga sakop sa Gingharian sa langit. Kini dili makatuman sa bug-os nga katuyoan nga alang niini kini gitagana sa Diyos, tungod kay ang katuyoan sa Diyos mao nga ang Gingharian adunay yutan-ong mga sakop. Si Jesu-Kristo maoy Hataas nga Saserdote dili lamang ibabaw niadtong luyoluyong mga saserdote uban kaniya kondili alang usab sa kalibotan sa katawhan nga magkinabuhi sa dihang ang iyang mga kauban magmando usab ingong mga hari ug mga saserdote uban kaniya. (Pin 20:​4, 6) Siya “nasulayan sa tanang paagi sama kanato [iyang espirituwal nga mga igsoon], apan walay sala.” Busa siya makasabot sa mga kahuyangon sa mga tawong tim-os nga naningkamot sa pag-alagad sa Diyos; ug ang iyang luyoluyong mga hari ug mga saserdote nasulayan sa samang paagi. (Heb 4:​15, 16; 1Pe 4:​12, 13) Alang kang kinsa ba sila mahimong mga saserdote kon dili man ugaling alang sa katawhan, lakip niadtong mga binanhaw, sulod sa Usa ka Libo ka Tuig nga Paghari ug sa yugto sa paghukom?

Ang Uban nga Dili Pagabanhawon. Bisan tuod nga ang halad lukat ni Kristo gihatag alang sa katawhan sa katibuk-an, hinunoa gipakita ni Jesus nga ang aktuwal nga kapadapatan niini maoy limitado sa dihang siya miingon: “Maingon nga ang Anak sa tawo mianhi, dili aron pagaalagaran, kondili aron sa pag-alagad ug sa paghatag sa iyang kalag nga usa ka lukat baylo sa daghan.” (Mat 20:28) Si Jehova nga Diyos adunay katungod sa dili pagdawat sa lukat alang kang bisan kinsa nga iyang giisip nga dili takos. Ang lukat ni Kristo makatabon sa mga sala nga nabatonan sa usa ka tawo tungod sa iyang pagkahimong anak sa makasasalang si Adan, apan ang usa ka tawo mahimong magdugang niini pinaagi sa iyang kaugalingong tinuyo nga pagpakasala, ug sa ingon siya mamatay tungod sa maong sala nga dili na arang matabonan pa sa lukat.

Sala batok sa balaang espiritu. Si Jesu-Kristo miingon nga ang usa nga nakasala batok sa balaang espiritu dili mapasaylo niining presenteng sistema sa mga butang ni nianang sa umaabot. (Mat 12:​31, 32) Ang usa ka tawo nga gihukman sa Diyos ingong nakasala batok sa balaang espiritu niining presenteng sistema sa mga butang sa ingon dili na makapahimulos sa pagkabanhaw, sanglit ang iyang mga sala dili na mapasaylo, nga tungod niana ang pagkabanhaw mahimong wala nay pulos alang kaniya. Gipahayag ni Jesus ang paghukom batok kang Judas Iskariote pinaagi sa pagtawag kaniya nga “anak sa kalaglagan.” Ang lukat dili mapadapat kaniya, ug sanglit ang iyang kalaglagan maoy usa na ka tinong hudisyal nga paghukom, dili na siya pagabanhawon.​—Ju 17:12.

Ngadto sa iyang mga magsusupak, ang Hudiyong relihiyosong mga pangulo, si Jesus miingon: “Unsaon ninyo pagkalagiw gikan sa paghukom sa Gehenna [usa ka simbolo sa walay kataposang kalaglagan]?” (Mat 23:33; tan-awa ang GEHENNA.) Ang iyang mga pulong nagpakita nga kining mga tawhana, kon sila wala moliso ngadto sa Diyos una pa sa ilang kamatayon, nakadawat na sa ilang kataposang grabeng paghukom. Kon mao, ang usa ka pagkabanhaw walay kapuslanan alang kanila. Mopatim-awng mao usab kini ang kahimtang sa “tawo sa kalapasan.”​—2Te 2:​3, 8; tan-awa ang TAWO SA KALAPASAN.

Si Pablo naghisgot bahin niadtong nahibalo sa kamatuoran, nahimong mga mag-aambit sa balaang espiritu, ug unya nahulog, nga nahitumpawak sa usa ka kahimtang nga imposible “ang pagpabalik pa kanila sa paghinulsol, tungod kay gilansang nila pag-usab ang Anak sa Diyos alang sa ilang kaugalingon ug nagpakaulaw kaniya sa dayag.” Ang lukat dili na makatabang pa kanila; busa sila dili na pagabanhawon. Mipadayon ang apostol sa pagtandi sa maong mga tawo ngadto sa usa ka yuta nga nagpatungha lamang ug mga sampinit ug mga kudyapa ug busa isalikway ug sa kataposan pagasunogon. Kini nag-ilustrar sa ilang dangatan: bug-os nga pagkapuo.​—Heb 6:4-8.