KAALAM

Ang Biblikanhong kahulogan sa kaalam nagpasiugda sa maayong panghukom, nga gipasukad sa kahibalo ug pagsabot; ang katakos sa paggamit sa kahibalo ug pagsabot sa malamposong paagi aron sa pagsulbad sa mga suliran, sa paglikay o pagpahilayo gikan sa mga kapeligrohan, sa pagkab-ot sa tinong mga tumong, o sa pagtambag sa uban sa pagbuhat niana.

Ang kaalam nagpasabot sa gilapdon sa kahibalo ug sa giladmon sa pagsabot, ug kini makahatag ug maayo ug tin-aw nga paghukom nga maoy kinaiyahan sa kaalam. Ang tawong maalamon “nagatipig ug kahibalo,” nga nagpondo niini aron siya adunay makuha. (Pr 10:14) Bisan tuod “ang kaalam mao ang pangunang butang,” ang tambag mao nga “uban sa tanan nga imong pagabatonan, batoni ang pagsabot.” (Pr 4:5-7) Ang pagsabot (usa ka halapad nga termino nga kanunayng naglakip sa katakos sa pag-ila) nagpalig-on sa kaalam, nakaamot ug dako sa pagkamaalamon ug sa abanteng panglantaw, nga maoy talagsaong mga kinaiyahan usab sa kaalam. Ang pagkamaalamon nagpasabot ug mainampingong panabot ug mahimong ipasundayag nga may panagana, pagpugong-sa-kaugalingon, pagkamakasaranganon, o pagkamapugnganon. Ang “tawong maalamon [porma sa phroʹni·mos]” nagtukod sa iyang balay ibabaw sa dakong-bato, kay naglantaw-daan sa posibilidad sa pag-abot sa bagyo; ang tawong buangbuang nagtukod sa iyang balay ibabaw sa balas ug nakaagom ug katalagman.​—Mat 7:24-27.

Ang pagsabot nagpalig-on sa kaalam sa ubang mga paagi. Pananglitan, ang usa ka tawo mahimong mosunod sa usa ka sugo sa Diyos tungod kay siya nakasabot sa pagkahusto sa maong pagsunod, ug kini maoy kaalam sa iyang bahin. Apan kon siya makabaton sa tinuod nga pagsabot sa hinungdan sa maong sugo, sa maayong katuyoan niini, ug sa mga kaayohan nga moresulta sa pagsunod niini, iyang mapalig-on pag-ayo ang determinasyon sa iyang kasingkasing nga magpadayon sa maong maalamon nga dalan. (Pr 14:33)