Ang Hunahuna sa Bibliya

Mahimuot ba ang Diyos nga Magtan-aw Kanatong Nagaantos?

NAGBAGUOD sa kabug-at sa usa ka dakong kahoy nga krus, ang usa ka lalaki nagkapandolpandol latas sa mga panon samtang ang dugo nanaligdig gikan sa usa ka purongpurong sa tunok diha sa iyang ulo. Paghiabot sa dapit nga “patyanan,” siya midupa sa krus; ang dagkong mga lansang gidukdok nganha sa iyang mga kamot. Siya migiswid sa kasakit samtang ang mga lansang midulot sa unod. Sa dihang gipatindog ang krus, ang kasakit nahimong hilabihan gayod. Sumala sa Panorama, usa ka magasin sa Pilipinas, ang maong masakit nga mga rituwal kanunayng makita panahon sa mga pagsaulog sa Semana Santa sa Pilipinas.

Ang bag-o pa lang gibatbat maoy usa ka modernong-adlaw nga pagsundog sa mga pag-antos ni Jesus. Apan kining tawhana wala lamang magdula sa usa ka esena gikan sa usa ka drama. Ang mga lansang, ang dugo, ang kasakit​—kining tanan tinuod gayod.

Sa ubang dapit, ang mga debotong Romano Katoliko makita diha sa publiko nga nagalapdos sa ilang kaugalingon sa ilang tinguha nga masinati ang mga pag-antos ni Kristo. Ngano man? Ang uban nagbuhat niini sa pagtuo nga ang ilang mga pag-antos magpatunghag mga milagro, sama sa pagkaayo sa ilang masakitong mga minahal. Ang uban naghimo niana aron sa pagtabon sa mga sala nga niana, sila nahadlok, walay kapasayloan gawas lamang kon ang ilang kaugalingong dugo ulaon. Ang librong The Filipinos nagsaysay: “Ang kasakit maoy maayong panghinlo sa hunahuna ug kalag. . . . Ang makasasala gihunahuna nga mogula gikan sa kasakit nga nahinloan sa mga sala ug nahupayan sa mga kabug-at.”

Apan, ang pagsakit sa kaugalingon dili lamang iya sa mga Katoliko sa Pilipinas. Ang mga tawo gikan sa nagkadaiyang mga relihiyon ug sa lainlaing mga nasod nagtuo nga ang pagpaantos sa kaugalingon adunay ganti gikan sa Diyos.

Pananglitan, sa iyang pagpangita sa kamatuoran, ang Buddha, si Siddhārtha Gautama, mibiya sa iyang asawa ug anak lalaki ug mikalagiw ngadto sa desyerto, diin sulod sa unom ka tuig siya nagkinabuhing ermitanyo. Gisagubang niya ang salikwaot ug masakit nga mga posisyon sulod sa daghang oras ug sa ulahi miangkon nga nabuhi sulod sa tag-as nga mga yugto sa panahon nga mikaon lamang ug usa ka lugas sa humay matag adlaw, nga miniwang pag-ayo nga siya miingon: “Ang panit sa akong tiyan mitapot na sa akong taludtod.” Apan walay bisan unsang pagpaantos-sa-kaugalingon ang nakapahinabo sa kalamdagan nga iyang gitinguha.

Sa susama, ang mga nagadumili sa kaugalingon nga mga Hindu sa India nahiagom sa nagkadaiyang mga penetensiya nga usahay grabe na kaayo​—mohigda tali sa mga kalayo, motutok sa adlaw hangtod sila mangabuta, motindog sa usa lang ka bitiis o sa ubang salikwaot nga mga postura sulod sa tagdugayng mga panahon. Ang gahom sa pila ka tawong nagadumili-sa-kaugalingon gihunahunang dako kaayo nga kini makapanalipod sa usa ka siyudad gikan sa pagsulong sa kaaway.

Sa ingon usab niana, ang Bibliya naghisgot bahin sa mga magsisimba ni Baal nga nanagsamad sa ilang kaugalingon “sumala sa ilang batasan nga migamit ug mga kutsilyo ug mga salapang, hangtod nga ang dugo mibuhagay sa ibabaw nila” sa kawang nga pagsulay nga madani ang pagtagad sa ilang diyosdiyos.​—1 Hari 18:28.

“Kinahanglang Pagasakiton Ninyo ang Inyong mga Kalag”

Bisan tinuod nga gisugo ni Jehova ang iyang piniling nasod: “kinahanglang pagasakiton ninyo ang inyong mga kalag,” kini sagad gisabot nga nagkahulogan ug pagpuasa. (Levitico 16:31) Ang maong pagpuasa maoy pagpahayag sa kasubo ug paghinulsol sa mga sala o gihimo sa dihang nahiagom sa makaguol nga mga kahimtang. Busa, ang pagpuasa dili usa ka pagsakit-sa-kaugalingon nga matang sa silot kondili naghulagway ug pagpaubos sa kaugalingon atubangan sa Diyos.​—Esdras 8:21.

Apan, may pipila ka Hudiyo nga sayop nga naghunahunang ang maong mga kalisdanan nga nalakip sa pagsakit sa kalag may ganti ug nga kini nag-obligar sa Diyos sa paghatag ug balos kanila. Sa dihang dili moabot ang maong ganti, sila mapangahasong mangutana sa Diyos bahin sa bayad nga ilang gihunahunang takos kanila: “Sa unsang hinungdan nga kami nanagpuasa ug ikaw wala makakita, ug kami nanagsakit sa among mga kalag ug ikaw wala magtagad?”​—Isaias 58:3.

Apan nasayop sila. Ang hustong relihiyosong pagpuasa wala maglakip sa paghigpit sa kaugalingon, nga nagapaantos sa lawas sa kagutom nga morag ang pagsakit sa lawas o ang kalisdanan sa kaugalingon niini adunay ganti. Ang kusganong pagbati mahimong nagpamenos sa ilang kagutom. Kon ang hunahuna nagamhan sa mapig-otong mga suliran, ang lawas tingali dili mangandoy ug pagkaon. Kini nagpakita sa Diyos sa mainitong mga pagbati sa usa nga nagapuasa.

Mahimuot ba ang Diyos sa Pagsakit sa Kaugalingon?

Ang mahigugmaong Maglalalang ba makabaton ug kalipay gikan sa pagtan-aw sa mga tawo nga nagasakit sa ilang kaugalingon? Bisan tuod tinuod nga usahay ang mga Kristohanon mapugos tingali sa pagkahimong “mag-aambit sa mga pag-antos ni Kristo,” wala kini magpasabot nga sila mangitag problema o magpakamartir.​—1 Pedro 4:13.

Sa pagkamatuod, si Jesus wala magdumili sa iyang kaugalingon. Ang relihiyosong mga lider nagreklamo tungod kay ang iyang mga tinun-an wala magpuasa, ug gisumbong pa gani nila siya ingong “usa ka tawong ulitan ug palainom ug bino.” (Mateo 9:14; 11:19) Si Jesus nagpakita ug pagkamakasaranganon sa tanang butang ug wala magkinahanglan sa iyang kaugalingon o sa uban ug labaw pa kay sa kon unsay makataronganon.​—Marcos 6:31; Juan 4:6.

Wala kitay makita sa Kasulatan nga bisan unsang pasikaranan sa pagdumili sa atong kaugalingon, nga ingon sa ang paghikaw nato sa atong kaugalingon sa mga kinahanglanon o bisan sa mga kaharuhay sa kinabuhi magdalag pag-uyon sa Diyos. Matikdi ang mga pulong ni apostol Pablo mahitungod nianang maong mga pagpasakit: “Kadto mismong mga butanga, sa pagkatinuod, nagbaton sa panagway sa kaalam sa gisangon-kaugalingon nga paagi sa pagsimba ug pakaaron-ingnon nga pagpaubos, usa ka mapig-ot nga pagtratar sa lawas; apan kini sila walay bili sa pagpakigbugno sa pagtagbaw sa unod.”​—Colosas 2:23.

Si Martin Luther, sa dihang usa ka monghe, sa literal nagsakit sa iyang kaugalingon. Apan, sa ulahi gisalikway niya ang maong mga tulomanon, nga nag-ingon nga kini nagdasig sa ideya sa duha ka dalan paingon sa Diyos, ang mas taas ug ang mas ubos, samtang ang Kasulatan nagtudlo lamang ug usa ka dalan paingon sa kaluwasan​—pinaagi sa pagbaton ug pagtuo kang Jesu-Kristo ug sa iyang Amahan, si Jehova. (Juan 17:3) Ang masakit nga mga rituwal, sa laing bahin, giisip sa pipila ingong usa ka matang sa pagluwas-sa-kaugalingon.

Ang librong Church History in Plain Language mipahayag bahin sa pagdumili sa kaugalingon: “Ang pagpaluyo sa monastisismo maoy sayop nga panglantaw bahin sa tawo. Ang kalag, matud sa mga monghe, ikatandi sa usa ka binilanggo nga gigaid ngadto sa usa ka patayng lawas. Kana dili mao ang biblikanhong panglantaw sa tawhanong kinabuhi.” Oo, ang maong ideya nga ang pagsakit sa kaugalingon makapahimuot sa Diyos dili makita sa Kasulatan. Kini makakaplag sa pasikaranan niini sa Gnostikong kabakakan nga ang tanang may kalabotan sa lawas maoy daotan ug kinahanglang abusohan kutob sa maarangan aron ang usa makabaton ug kaluwasan.

Sanglit buot ni Jehova nga kita magmalipayon, ang pag-alagad sa maong makapalipay nga Diyos dili maoy pagkahimong tawo nga nagdumili sa kaugalingon. (Ecclesiastes 7:16) Busa, diha sa Kasulatan wala kita sultii nga ang maong pagsakit sa kaugalingon maoy dalan sa kaluwasan. Sa kaatbang, ang Pulong sa Diyos nagpatin-aw nga ang dugo ni Kristo, dinuyogan sa atong pagtuo niana, maoy magahinlo kanato gikan sa tanang kasal-anan.​—Roma 5:1; 1 Juan 1:7.