Usa ka Butang nga Mas Maayo kay sa mga Kosmetiko
HUMAN magtumong sa “panggawas nga mga tabang” nga gigamit sa kababayen-an ingong mga pangdugang sa katahom, si apostol Pedro mitambag: “Hinunoa, ang inyong katahom kinahanglang gilangkoban sa inyong tinuod nga sulod nga pagkatawo, ang walay-paglubad nga katahom sa malumo ug malinawong espiritu, nga maoy kinalabwan ug bili sa panglantaw sa Diyos.”—1 Pedro 3:3, 4, Today’s English Version.
Makaiikag, sa dihang misulat ang apostol mahitungod sa maong panggawas nga dayandayan, gigamit niya ang usa ka porma sa Gregong pulong nga koʹsmos, nga mao usab ang gigikanan sa Iningles nga pulong nga “cosmetic,” nga nagkahulogang “alang sa pagpatahom ilabina sa panagway.” Si Pedro ba nagpahamtang diha sa Kristohanong mga babaye ug pagdili maylabot sa paggamit ug mek-ap ug uban pang susamang mga tabang sa pagpatahom? Walay mabasa diha sa Pulong sa Diyos nga nagsugyot niana. Hinunoa, nagtugot kini alang sa personal nga desisyon mahitungod nianang butanga, busa madahom ang usa ka sukod sa pagkalainlain sa indibiduwal nga gusto.
Ugaling, kon ang paggamit sa mek-ap masobraan, o himoon sa sukod nga makapatugaw sa daghang uban pa, unsang ideya ang gihatag? Dili ba pagkadili-pino, pagkaway-kaligdong, pagkabarot, pagkamagarbohon, o pagkamaki-kaugalingon? Sa pagkatinuod, kini makapamenos sa panagway sa usa ka babaye, nga posibleng maghatag ug sayop nga ideya mahitungod sa moral nga kinaiya.—Itandi ang Ezequiel 23:36-42.
Sa pag-ila niini, ang usa ka babaye “nga nagapailang masimbahon sa Diyos” maningkamot, kon mohukom siya sa paggamit ug kosmetiko, nga ang iyang nawong magpadayag sa kinaiyanhong timaan sa pagkamabuot sa hunahuna, kalumo, kalulot, ug kaligdong. Ang maong mga hiyas magdugang sa iyang kaanyag ug pagkamakabibihag. Sa pagkamatuod, kon kaha mogamit siya ug mek-ap o dili, siya magpadayag ug dignidad ug pangsulod nga katahom. Kini magpabanaag sa iyang kahibalo nga, ingon sa gipasabot sa mga pulong ni Pedro nga gikutlo sa ibabaw, adunay usa ka butang nga mas maayo kay sa mga kosmetiko.—1 Timoteo 2:9, 10.