“Paanhia ang Imong Gingharian”

Si Jehova misaad: ‘Wala na unyay paghilak, pag-antos, sakit, o kamatayon. Akong pahiran ang tanang luha sa ilang mga mata. Ug ang tanang daotang butang makalimtan na.’

Gibutang ni Jehova si Adan ug Eva sa garden sa Eden aron magkinabuhi nga malinawon ug malipayon. Kinahanglan nilang simbahon ang ilang langitnong Amahan ug pun-on ang yuta sa ilang mga anak. Wala tumana ni Adan ug Eva si Jehova, pero wala gyod mausab ang iyang katuyoan. Niining libroha, atong nakita nga matuman gyod ang tanang saad ni Jehova. Ang iyang Gingharian maghatag ug daghang nindot nga panalangin sa yuta, sama sa iyang gisaad kang Abraham.

Hapit nang laglagon si Satanas, ang iyang mga demonyo, ug ang tanang daotan. Ang tanan magsimba na unya kang Jehova. Dili na ta masakit o mamatay. Inigmata nato kada adlaw, lagsik na ta ug malipayon. Mahimo nang paraiso ang yuta. May pagkaon na ang tanan ug may maayong puy-anan. Buotan na ang mga tawo. Ang tanang hayop dili na mahadlok nato, ug dili na sab ta mahadlok nila.

Eksayted kaayo ta dihang banhawon na ni Jehova ang mga patay. Makita na nato ang mga tawo sa una sama ni Abel, Noe, Abraham, Sara, Moises, Ruth, Ester, ug David. Motabang sila nato aron himoong paraiso ang tibuok yuta. Dili gyod ta mahutdan ug makalingaw nga mga buluhaton.

Gusto ni Jehova nga tua ka didto. Mas mailhan pa unya nimo siya. Busa makigsuod ta kang Jehova kada adlaw, hangtod sa kahangtoran!