Εκκλησιαστής

2 ᾿Εγὼ εἶπα ἐν τῇ καρδίᾳ μου, ᾿Ελθὲ τώρα, νὰ σὲ δοκιμάσω δι᾿ εὐφροσύνης· καὶ ἐντρύφα εἰς ἀγαθά· καὶ ἰδού, καὶ τοῦτο ματαιότης. 2 Εἶπα περὶ τοῦ γέλωτος, Εἶναι μωρία· καὶ περὶ τῆς χαρᾶς, Τί ὠφελεῖ αὕτη; 3 ᾿Εσκέφθην ἐν τῇ καρδίᾳ μου νὰ εὐφραίνω τὴν σάρκα μου μὲ οἶνον, ἐνῷ ἔτι ἡ καρδία μου ἠσχολεῖτο εἰς τὴν σοφίαν· καὶ νὰ κρατήσω τὴν μωρίαν, ἑωσοῦ ἴδω τί εἶναι τὸ ἀγαθὸν εἰς τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων, διὰ νὰ κάμνωσιν αὐτὸ ὑπὸ τὸν οὐρανὸν πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς αὑτῶν. 4 Ἔκαμον πράγματα μεγάλα εἰς ἐμαυτόν· ᾠκοδόμησα εἰς ἐμαυτὸν οἰκίας· ἐφύτευσα δι᾿ ἐμαυτὸν ἀμπελῶνας. 5 Ἔκαμον δι᾿ ἐμαυτὸν κήπους καὶ παραδείσους καὶ ἐφύτευσα ἐν αὐτοῖς δένδρα παντὸς καρποῦ. 6 Ἔκαμον δι᾿ ἐμαυτὸν δεξαμενὰς ὑδάτων, διὰ νὰ ποτίζω ἐξ αὐτῶν τὸ ἄλσος τὸ κατάφυτον ἐκ δένδρων. 7 ᾿Απέκτησα δούλους καὶ δούλας καὶ εἶχον δούλους οἰκογενεῖς· ἀπέκτησα ἔτι ἀγέλας καὶ ποίμνια περισσότερα ὑπὲρ πάντας τοὺς ὑπάρξαντας πρὸ ἐμοῦ ἐν Ἱερουσαλήμ. 8 Συνήθροισα εἰς ἐμαυτὸν καὶ ἀργύριον καὶ χρυσίον καὶ ἐκλεκτὰ κειμήλια βασιλέων καὶ τόπων· ἀπέκτησα εἰς ἐμαυτὸν άδοντας καὶ αδούσας καὶ τὰ ἐντρυφήματα τῶν υἱῶν τῶν ἀνθρώπων, πᾶν εἶδος παλλακίδων. 9 Καὶ ἐμεγαλύνθην καὶ ηὐξήνθην ὑπὲρ πάντας τοὺς ὑπάρξαντας πρὸ ἐμοῦ ἐν Ἱερουσαλήμ· καὶ ἡ σοφία μου ἔμενεν ἐν ἐμοί. 10 Καὶ πᾶν ὅ, τι ἐζήτησαν οἱ ὀφθαλμοὶ μου, δὲν ἠρνήθην εἰς αὐτούς· δὲν ἐμπόδισα τὴν καρδίαν μου ἀπὸ πάσης εὐφροσύνης, διότι ἡ καρδία μου εὐφραίνετο εἰς πάντας τοὺς μόχθους μου· καὶ τοῦτο ἦτο ἡ μερὶς μου ἐκ παντὸς τοῦ μόχθου μου. 11 Καὶ παρετήρησα ἐγὼ ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις μου τὰ ὁποῖα ἔκαμον αἱ χεῖρές μου, καὶ ἐν παντὶ τῷ μόχθῳ τὸν ὁποῖον ἐμόχθησα, καὶ ἰδού, τὰ πάντα ματαιότης καὶ θλῖψις πνεύματος, καὶ οὐδὲν ὄφελος ὑπὸ τὸν ἥλιον.

12 Καὶ ἐστράφην ἐγὼ διὰ νὰ παρατηρήσω τὴν σοφίαν καὶ τὴν μωρίαν καὶ τὴν ἀφροσύνην· διότι τί θέλει κάμει ἄνθρωπος ἐλθὼν μετὰ τὸν βασιλέα; ὅ, τι ἔκαμον ἤδη. 13 Καὶ ἐγὼ εἶδον ὅτι ἡ σοφία ὑπερέχει τῆς ἀφροσύνης, καθὼς τὸ φῶς ὑπερέχει τοῦ σκότους. 14 Τοῦ σοφοῦ οἱ ὀφθαλμοὶ εἶναι ἐν τῇ κεφαλῇ αὐτοῦ, ὁ δὲ ἄφρων περιπατεῖ ἐν τῷ σκότει· πλήν ἐγὼ ἐγνώρισα ἔτι ὅτι ἕν συνάντημα θέλει συναντήσει εἰς πάντας τούτους. 15 Διὰ τοῦτο εἶπα ἐγὼ ἐν τῇ καρδίᾳ μου, Καθὼς συμβαίνει εἰς τὸν ἄφρονα, οὕτω θέλει συμβῆ καὶ εἰς ἐμέ· διὰ τί λοιπὸν ἐγὼ νὰ γείνω σοφώτερος; ὅθεν ἐσυμπέρανα πάλιν ἐν τῇ καρδίᾳ μου, ὅτι καὶ τοῦτο εἶναι ματαιότης. 16 Διότι δὲν θέλει μένει διαπαντὸς ἡ μνήμη τοῦ σοφοῦ οὐδὲ τοῦ ἄφρονος· ἐπειδή ἐν ταῖς ἐπερχομέναις ἡμέραις τὰ πάντα θέλουσι πλέον λησμονηθῆ. Καὶ πῶς θέλει ἀποθάνει ὁ σοφὸς μετὰ τοῦ ἄφρονος; 17 Διὰ τοῦτο ἐμίσησα τὴν ζωήν, διότι μοχθηρὰ ἐφάνησαν εἰς ἐμὲ τὰ ἔργα τὰ γενόμενα ὑπὸ τὸν ἥλιον· ἐπειδή τὰ πάντα ματαιότης καὶ θλίψις πνεύματος.

18 ᾿Εμίσησα ἔτι ἐγὼ πάντα τὸν μόχθον μου, τὸν ὁποῖον εἶχον μοχθήσει ὑπὸ τὸν ἥλιον· διότι ἀφίνω αὐτὸν εἰς τὸν ἄνθρωπον ὅστις θέλει σταθῆ μετ᾿ ἐμέ. 19 Καὶ τίς οἶδεν ἄν θέλῃ εἶσθαι σοφὸς ἡ ἄφρων; καὶ ὅμως θέλει ἐξουσιάσει ἐπὶ παντὸς τοῦ μόχθου μου, τὸν ὁποῖον ἐμόχθησα καὶ εἰς τὸν ὁποῖον ἔδειξα τὴν σοφίαν μου ὑπὸ τὸν ἥλιον· ματαιότης καὶ τοῦτο. 20 Ὅθεν ἐγὼ στραφεὶς ἀπήλπισα τὴν καρδίαν μου περὶ παντὸς τοῦ μόχθου, τὸν ὁποῖον ἐμόχθησα ὑπὸ τὸν ἥλιον. 21 Διότι εἶναι ἄνθρωπος, τοῦ ὁποίου ὁ μόχθος ἐστάθη ἐν σοφίᾳ καὶ γνώσει καὶ ἐν ὀρθότητι· καὶ ὅμως ἀφίνει αὐτὸν εἰς ἄλλον διὰ μερίδα αὐτοῦ, ὅστις δὲν ἐκοπίασεν εἰς αὐτόν· καὶ τοῦτο ματαιότης καὶ κακὸν μέγα. 22 Διότι τίς ὠφέλεια εἰς τὸν ἄνθρωπον ἀπὸ παντὸς τοῦ μόχθου αὐτοῦ καὶ ἀπὸ τῆς θλίψεως τῆς καρδίας αὐτοῦ, εἰς τὰ ὁποῖα μοχθεῖ ὑπὸ τὸν ἥλιον; 23 ᾿Επειδή πᾶσαι αἱ ἡμέραι αὐτοῦ εἶναι πόνος, καὶ οἱ μόχθοι αὐτοῦ λύπη· καὶ τὴν νύκτα ἔτι ἡ καρδία αὐτοῦ δὲν κοιμᾶται· εἶναι καὶ τοῦτο ματαιότης.

24 Δὲν εἶναι ἀγαθὸν εἰς τὸν ἄνθρωπον νὰ τρώγῃ καὶ νὰ πίνῃ καὶ νὰ κάμνῃ τὴν ψυχήν αὑτοῦ νὰ ἀπολαμβάνῃ καλὸν ἐκ τοῦ μόχθου αὐτοῦ; καὶ τοῦτο εἶδον ἐγὼ, ὅτι εἶναι ἀπὸ τῆς χειρὸς τοῦ Θεοῦ. 25 Διότι τίς θέλει φάγει καὶ τίς θέλει ἐντρυφήσει ὑπὲρ ἐμέ; 26 ᾿Επειδή ὁ Θεὸς εἰς τὸν ἄνθρωπον τὸν ἀρεστὸν ἐνώπιον αὐτοῦ δίδει σοφίαν καὶ γνῶσιν καὶ χαράν· εἰς δὲ τὸν ἁμαρτωλὸν δίδει περισπασμόν, εἰς τὸ νὰ προσθέτῃ καὶ νὰ ἐπισωρεύῃ, διὰ νὰ δώσῃ αὐτὰ εἰς τὸν ἀρεστὸν ἐνώπιον αὐτοῦ· καὶ τοῦτο ματαιότης καὶ θλῖψις πνεύματος.