Μαντεία και Χρησμοί που Προκαλούσαν Δέος—Μέρος ΙΙΙ

Επειδή οι πρώτοι Χριστιανοί απέρριπταν τη μαντεία και ήταν ενάντιοι σ’ αυτή, ο ειδωλολάτρης φιλόσοφος Κέλσος επιτέθηκε σ’ αυτούς τους Χριστιανούς, λέγοντας: «Δεν απέδιδαν καμιά αξία στους χρησμούς της Πυθίας ή στους ιερείς της Δωδώνης . . . στον Δία Άμμωνα, ή σε πολλούς άλλους. . . . Πόσες πόλεις έχουν χτιστεί υπακούοντας στις εντολές που λήφθηκαν από μαντεία πόσο συχνά, με τον ίδιο τρόπο απαλλάχτηκαν από αρρώστιες»!

Σε απάντηση των επιθέσεων του Κέλσου, ο Ωριγένης του τρίτου αιώνα μ.Χ. έγραψε μια απολογία ή υπεράσπιση της Χριστιανοσύνης, στην οποία δήλωσε:

«Ας συμφωνήσουμε ότι οι απαντήσεις που δίνονταν από το Πυθιακό και άλλα μαντεία δεν ήσαν εκφράσεις απατεώνων, που ισχυρίζονταν ότι έχουν θεία έμπνευση και ας δούμε, αν μετά από όλα αυτά θα μπορέσουμε να πείσουμε οποιουσδήποτε ειλικρινείς που ρωτούν, ότι δεν υπάρχει καμιά ανάγκη ν’ αποδώσουμε αυτές τις μαντειακές απαντήσεις σε οποιεσδήποτε θεότητες, αλλά ότι αυτές μπορούν ν’ αποδοθούν σε πονηρούς δαίμονες—σε πνεύματα που βρίσκονται σε εχθρότητα με το ανθρώπινο γένος. . . .

«Λέγεται για την Πυθιακή ιέρεια της οποίας το μαντείο φαίνεται να υπήρξε το πιο περίφημο, ότι όταν αυτή καθόταν στο στόμιο του Κασταλιανού σπηλαίου, το προφητικό πνεύμα του Απόλλωνα έμπαινε στα απόκρυφα μέρη του σώματός της και όταν αυτή γέμιζε με αυτό, έδινε απαντήσεις που θεωρούνταν με φόβο σαν θείες αλήθειες. Κρίνατε από αυτό αν το πνεύμα εκείνο δεν δείχνει τη βέβηλη και ακάθαρτη φύση του. . . . Επιπλέον, δεν είναι ο ρόλος ενός θείου πνεύματος να σύρει την προφήτισσα σε μια τέτοια κατάσταση έκστασης και παραφροσύνης ώστε αυτή να χάνει την αυτοκυριαρχία της. . . . Οι Ιουδαίοι προφήτες που ήταν διαφωτισμένοι τόσο όσο ήταν αναγκαίο για το προφητικό τους έργο από το πνεύμα του Θεού, ήταν οι πρώτοι που απολάμβαναν το όφελος της έμπνευσης. . . . Οι ψυχές τους ήταν γεμάτες μ’ ένα λαμπρότερο φως. . . .

«Αν λοιπόν, η Πυθιακή ιέρεια είναι εκτός εαυτού όταν προφητεύει, ποιο πνεύμα πρέπει να είναι εκείνο που γεμίζει τη διάνοιά της και συσκοτίζει την κρίση της, εκτός αν αυτό είναι της ίδιας τάξης με τους δαίμονες εκείνους;»a

Ναι, οι πρώτοι Χριστιανοί αναγνώριζαν ότι αυτά τα ειδωλολατρικά μαντεία δεν ήταν τίποτα άλλο παρά δαιμονισμός έργο πονηρών πνευμάτων, εναντίον των οποίων οι Χριστιανοί πρέπει να μάχονται. (Εφεσ. 6:12) Έτσι δεν αισθάνονταν δέος για την Πυθία, σαν να ήταν εμπνευσμένη από τον Θεό. Μια ιέρεια μαντείου ειπώθηκε ότι είχε «πνεύμα Πύθωνος», και σύμφωνα με την Ελληνική και τη Ρωμαϊκή μυθολογία, ο Απόλλων, θεός του ήλιου και γιος του Δία, σκότωσε το μεγάλο φίδι Πύθωνα. Αλλά οι Χριστιανοί γνώριζαν ότι ένα δαιμόνιο ήταν υπεύθυνο για το λεγόμενο «πνεύμα Πύθωνος». Για παράδειγμα, η αφήγηση στις Πράξεις 16:16 λέει για ‘μια νεαρά δούλη ήτις είχε πνεύμα ή δαίμονα μαντείας’, ή κατά γράμμα από το Ελληνικό κείμενο, μια κόρη «έχουσα πνεύμα Πύθωνος». (Πράξεις 16:16, Έκδοση 1950 της Μετάφρασης Νέου Κόσμου, υποσημείωση c) Όταν ο απόστολος Παύλος έβγαλε το δαιμόνιο της μαντείας από το κορίτσι, αυτή έχασε τις ικανότητές της πρόρρησης, την εξωαισθητήριο αντίληψή της, προς απογοήτευση των κυρίων της.

Γι’ αυτό, οι Χριστιανοί αποφεύγουν τη δυσαρέσκεια του Θεού με το να απομακρύνονται από όλους εκείνους που προλέγουν ή εκτελούν κάτι με την δύναμη των δαιμόνων. Δεν αναζητούν θαυματουργική θεραπεία με το να πηγαίνουν σ’ ένα ιερό ή θεραπευτική πηγή όπου υποτίθεται ότι συμβαίνουν θαύματα διότι γνωρίζουν ότι η λειτουργία των θαυματουργικών χαρισμάτων του αγίου πνεύματος του Θεού τελείωσε λίγο μετά από το θάνατο των αποστόλων του Ιησού Χριστού. (1 Κορ. 13:8-13) Έτσι δεν πηγαίνουν σε ψυχοθεραπευτές ή μεσάζοντες· δεν θέλουν να έρθουν κάτω από θεία αποδοκιμασία με το να επισκέπτονται εκείνους που ασκούν πνευματισμό, που καταδικάζεται από τον Θεό—Γαλ. 5:20· Αποκ. 22:15.

Αντί να συμβουλεύονται εκείνους, που ισοδυναμούν στη σύγχρονη εποχή με ειδωλολάτρες μάντεις, οι αληθινοί Χριστιανοί αποβλέπουν στον μεγάλο Προφήτη, τον οποίο ο Θεός προείπε ότι θα ήγειρε σε αντίθεση με όλες εκείνες τις δαιμονόπνευστες συνήθειες. (Δευτ. 18:17-19) Εκείνος ο μεγάλος Προφήτης δεν είναι άλλος από τον Κύριο Ιησού Χριστό. Αυτός είναι Εκείνος στον οποίο οι Χριστιανοί πρέπει να πηγαίνουν για συμβουλή και τα λόγια του είναι καταγραμμένα στην Αγία Γραφή. Χωρίς αμφιβολία, ο Θεός δεν αγνοεί τη δική του Βίβλο και τα όσα έχει πει μέσω του Γιου του με το να έχει σχέσεις με προγνώστες των καιρών και πνευματιστές. Έτσι ρωτήστε τον Ιεχωβά, όχι τους δαίμονες. Μην είστε σαν τους ειδωλολάτρες που γέμιζαν δέος από τα μαντεία. Να είστε σαν τους πρώτους Χριστιανούς που τα απέφευγαν, αναγνωρίζοντας ότι η δύναμή τους προερχόταν από τα δαιμόνια και όχι από τον Θεό.

[Υποσημειώσεις]