Είναι Ορθόν να Μισούμε το Άδικον;
ΔΕΝ είναι μόνο ορθόν αλλά και ηθικό καθήκον να μισούμε το άδικο. Αλλά πώς μπορείτε να μισήτε κάτι του οποίου δεν έχετε γνώσιν; Οι κανόνες δικαίου και αδίκου διαφέρουν σε κάθε σχεδόν έθνος, κράτος και θρησκεία. Όπως είπε ένας κληρικός: «Εκείνο που είναι δίκαιο σε μια εκκλησία είναι άδικο σε άλλη.» Ένας ποτοπώλης είπε: «Ό,τι είναι νόμιμο σ’ ένα κράτος είναι παράνομο σ’ ένα άλλο.» Μια νεαρή γυναίκα στην Πενσυλβανία αντανακλούσε τη στάσι πολλών όταν παρετήρησε: «Ποια είμ’ εγώ για να πω τι είναι δίκαιο και τι άδικο;» Πώς μπορείτε, λοιπόν, να μισήτε το άδικο, όταν δεν γνωρίζετε τι είναι άδικο;
Όταν υπεύθυνοι πολίται υποστηρίζουν την αργομισθία και τη ληστεία στις εργατικές παρατάξεις με κυνική περιφρόνησι προς την εθνική ευημερία, όταν υπάρχουν μοιρασιά αμοιβών και δωροδοκίες στην άσκησι του ιατρικού επαγγέλματος, όταν οι δικηγόροι περιγελούν τη δικαιοσύνη και διδάσκουν σε προθύμους μαθητάς το πώς να καταπατούν τον νόμο, όταν κληρικοί διδάσκουν την αδελφοσύνη και κάνουν διακρίσεις, όταν ένα ορκωτόν δικαστήριον αρνήται να κατηγορήση γνωστούς φονείς, και ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι χρησιμοποιούν τη θέσι τους για ατομικό όφελος, είναι αυτά άδικα ή δίκαια; Η κοινή απάντησις σήμερα είναι, «Το παν εξαρτάται . . . »
Τα δίκαια και τα άδικα δεν θεωρούνται πια ζητήματα ηθών ή δικαίων αρχών· είναι ζητήματα σκοπιμότητος. Λέγεται ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Το να ψεύδεται κανείς για επαγγελματικούς λόγους είναι ένα μέρος της απασχολήσεως του. Ένας νεαρός είπε: «Ο καθείς απατά. Παρατηρήστε τα σπουδαία πρόσωπα. Έχουν δικηγόρους που δεν κάνουν άλλο παρά να τους ελαφρύνουν.» Έχει γίνει της μόδας να είναι κανείς πολύ επιεικής και ανεκτικός στην αδικοπραγία. Το να εξοργίζεται κανείς ή να αγανακτή για αδικίες σημαίνει ν’ αυτοχαρακτηρίζεται ως παράδοξος και καθυστερημένος. Όλα γίνονται ανεκτά σήμερα, εφόσον ακριβώς δεν εμπλέκεται κανείς σε εγκληματική δράσι.
Μια έρευνα του περιοδικού Λουκ, τεύχος Ιανουαρίου 1960, απεκάλυψε: «Η ηθική αγανάκτησις είναι παλαιού συρμού: Δεν είναι ευπρεπές να παραφέρεται κανείς. Ούτε ενδιαφέρονται οι άνθρωποι να κάνουν ηθικές κρίσεις, εκτός αν συζητούν καθαρά περί εγκληματικής διαγωγής. Το κατάλληλο πράγμα σήμερα είναι το να είναι κανείς απαθής, περιφρονητής των πάντων και ανεκτικός στην αδικοπραγία.»
Μια τέτοια ανούσια, συμβιβαστική στάσις προς την αδικοπραγία κατέστρεψε την ικανότητα πολλών στο να διακρίνουν μεταξύ δικαίου και αδίκου. Το δημοσίευμα του περιοδικού Λουκ κατεδείκνυε ότι «λιγώτερα από 10 τοις εκατό των ατόμων, από τα οποία είχε ληφθή συνέντευξις, φρονούσαν ότι η τιμιότης ήταν μια πρώτιστη προϋπόθεσις για επιτυχία.» Ένας ελεγκτής ασφαλιστικών απαιτήσεων είπε σ’ ένα δημοσιογράφο, «75 τοις εκατό των ανθρώπων, με τους οποίους συναλλασσόμεθα τώρα, δεν έχουν διόλου ηθικές βάσεις». Ένας διαφημιστής εδήλωσε: «Στην επιδίωξι του δολλαρίου, όλα περνούν.» Ένας άνθρωπος με ηθικές πεποιθήσεις λέγεται ότι έχει ανάγκη από «ένα ψυχίατρο.» Το περιοδικό Λουκ λέγει: Η Αμερική απέκτησε μια πέμπτη ελευθερία—«την ελευθερία της απάτης.»
Υπεύθυνοι πολίται ομολογούν ότι πρέπει να γίνη νέος ορισμός της ηθικής και να χρησιμεύση ως παράδειγμα ώσπου οι άνθρωποι να φθάσουν κάποτε στο να εκτιμούν τις δίκαιες αρχές. Η αμαρτία έχασε την ιδιότητά της. «Σήμερα, το κακό δεν παρουσιάζεται πια ως κακόν,» είπε ένας υπάλληλος, «αλλ’ ως ένα μέρος της ανθρωπίνης καταστάσεως.» Ο εκκλησιασμός έχει καταντήσει κοινωνικός τυπικισμός. Και όπως εδήλωσε ένας δημοσιογράφος του Μισσισσιπή: «Οι άνθρωποι δεν πτοούνται πια από τον Θεό.»
Είναι σφάλμα να υποτεθή ότι υπάρχει ικανοποίησις και η χαρά της ζωής στην αδικοπραγία. Η αδικοπραγία οδηγεί σε ηθική σύγχυσι. Κατανικά και καθιστά μάταιες υπάρξεις. Φέρνει έναν άνθρωπο σε σύγκρουσι με τον Θεό και καταστρέφει τις ευκαιρίες για την απόκτησι αιωνίου ζωής στον δίκαιο νέο Του κόσμο.
Το να πράττη κανείς το δίκαιο είναι εκείνο που προσθέτει σκοπό και νόημα στη ζωή, όχι η αδικοπραγία. Το να κάνη κάνεις το δίκαιο εξάγει έναν άνθρωπο από την αυταρέσκεια και την αδιαφορία, που επέρχονται από επιείκεια προς τον εαυτό του και τον ανυψώνει σε θέσι τιμητική ενώπιον του Θεού και του ανθρώπου. Προστατεύει τον άνθρωπο από ηθική σύγχυσι και ανιαρότητα. Κυρίως δε, οδηγεί τον άνθρωπο σε μια αρμονική σχέσι με τον Δημιουργό, που καταλήγει σ’ ευτυχία και ζωή. Εκείνο που τείνει να καταστρέψη μια τέτοια ευτυχή, με καλές αρχές ζωή είναι άξιον του μίσους μας. Το να είναι κανείς αδιάφορος ή ανεκτικός στις αδικίες σημαίνει εξασθένησι της ηθικής του δυνάμεως και του ηθικού οικοδομήματος εκείνων, οι οποίοι παρίστανται μάρτυρες της αδιαφόρου διαγωγής μας. Η αδιαφορία υπονομεύει τη συνείδησι κι εξασθενεί τη θέσι ενός ανθρώπου ενώπιον του πειρασμού.
Αποτελεί καθήκον του Χριστιανού το να μισή την αδικία. Ο απόστολος Παύλος προτρέπει τους Χριστιανούς: «Αποστρέφεστε το πονηρόν, προσκολλάσθε εις το αγαθόν.» Το ν’ ακολουθή κανείς τη συμβουλή του αποστόλου σημαίνει να μιμήται τον Θεό και να διαμορφώνεται σύμφωνα με τον Ιησού Χριστό. Η Γραφή μάς λέγει ότι ο Θεός μισεί «οφθαλμούς υπερηφάνους, γλώσσαν ψευδή, και χείρας εκχεούσας αίμα αθώον, καρδίαν μηχανευομένην λογισμούς κακούς, πόδας τρέχοντας ταχέως εις το κακοποιείν, μάρτυρα ψευδή λαλούντα ψεύδος, και τον εμβάλλοντα έριδας μεταξύ αδελφών.» Για τον Ιησούν η Γραφή λέγει: «Ηγάπησας δικαιοσύνην, και εμίσησας ανομίαν.» Ο Ιησούς δεν ήταν μαλακός, όταν επρόκειτο για δίκαιες αρχές. Κατήγγειλε τους Φαρισαίους για την υποκρισία των, εξέβαλε όλους εκείνους που πωλούσαν και αγόραζαν στον ναό και ανέτρεψε τα τραπέζια των αργυραμοιβών. Ο ζήλος του για δικαιοσύνη τον κατηνάλωσε. Την ίδια θέρμη για τη δικαιοσύνη πρέπει να έχουν οι ακόλουθοί του.—Ρωμ. 12:9· Παροιμ. 6:16-19· Εβρ. 1:9.
Ο οδηγός των δικαίων αρχών είναι ο λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή. Αυτή ειδικά προειδοποιεί: «Μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται, ούτε κλέπται, ούτε πλεονέκται, ούτε μέθυσοι, ούτε λοίδοροι, ούτε άρπαγες, δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού.» Για το ίδιο του καλό ένας Χριστιανός πρέπει να μισή αυτές τις αδικίες, διότι είναι καρκινώδεις, καταστρεπτικές αδικίες, που καταστρέφουν τη διανοητική και φυσική υγεία, κρημνίζουν την κοινωνική και οικογενειακή ζωή, και καθιστούν έναν άνθρωπο ανάξιο, απεχθές σκεύος ενώπιον του Θεού. Αυτά τα αδικήματα προξενούν δυσφήμησι του ονόματος και του λόγου του Θεού. Ρίχνουν μια μαύρη σκιά πάνω στην καθαρή του οργάνωσι. Γι’ αυτό, οποιοδήποτε απ’ αυτά, αποτελεί επαρκή λόγο για ν’ αποκοπή ένας από την εκκλησία του Θεού και ν’ αποστερηθή της αφθόνου ζωής που υπεσχέθη ο Θεός.—1 Κορ. 6:9, 10.
Μισείτε λοιπόν έντονα το άδικο για την ίδια σας προστασία από την ηθική αδιαφορία που είναι εξαπλωμένη στον κόσμο. Ενισχύσατε τη διάνοια και την καρδιά σας με μια έντονη αγάπη της δικαιοσύνης, για να προσθέσετε στη ζωή σας σήμερα ουσίαν και νόημα και να κερδίσετε για τον εαυτό σας τη ζωή που είναι πραγματικά ζωή.