Ερωτήσεις από Αναγνώστας
● Ποιες Γραφικές αρχές οδηγούν στην εκπαίδευσι τέκνων σε σπίτια όπου ο ένας γονεύς είναι αφιερωμένος Χριστιανός μάρτυς του Ιεχωβά και ο άλλος δεν είναι;—Βασίζεται σε πολλές ερωτήσεις που ελήφθησαν.
Σύμφωνα με τις Γραφές ο σύζυγος και πατέρας είναι η κεφαλή του οίκου. Αν είναι αφιερωμένος Χριστιανός μάρτυς του Ιεχωβά αποτελεί ευθύνη του να φροντίζη να λαμβάνη η οικογένειά του πνευματικές καθώς και υλικές προμήθειες. (1 Τιμ. 5:8) Ακόμη και αν η σύζυγός του είναι άπιστη, αυτός πρέπει να φροντίζη να λαμβάνουν τα τέκνα του κατάλληλη Χριστιανική εκπαίδευσι και αγωγή τόσο στο σπίτι όσο και στην Αίθουσα Βασιλείας, και πρέπει να κάνη ό,τι μπορεί για να βοηθήση τη σύζυγό του να δη την αλήθεια του λόγου του Θεού. Συγχρόνως οφείλει να παραχωρή στη σύζυγό του ελευθερία να λατρεύη τον Θεό με τον δικό της τρόπο, και πιθανόν αυτή κατά καιρούς, να επιμένη να παίρνη τα τέκνα στον δικό της τόπο λατρείας. Η παραχώρησις σ’ αυτήν ελευθερίας λατρείας μπορεί ακόμη να σημαίνη το να της επιτραπή να έχη ένα Χριστουγεννιάτικο δένδρο σ’ ένα δωμάτιο του σπιτιού στη διάρκεια της εποχής εκείνης, μολονότι ο πιστός σύζυγος δεν θα άφηνε να διακοσμηθούν άλλα δωμάτια του σπιτιού ή το εξωτερικό του. Παρέχοντας έτσι ελευθερία λατρείας στη σύζυγό του δείχνει ότι την αγαπά καθώς αγαπά τον εαυτό του.—Εφεσ. 5:28, 29.
Ομοίως, ο άπιστος πατέρας, αφού είναι η κεφαλή του σπιτιού, μπορεί να υπαγορεύη τη θρησκεία των τέκνων. Εν τούτοις, λόγω του γεγονότος ότι η μητέρα είναι υπεύθυνη για τη διαγωγή των τέκνων στην απουσία του πατέρα, αυτή πρέπει να εντυπώνη στη διάνοιά των ορθές αρχές και μπορεί να δίνη σ’ αυτά μαρτυρία καθώς παρέχεται η ευκαιρία. Σε περιπτώσεις που ο σύζυγος αυστηρά εναντιώνεται, αυτή δυνατόν να μην μπορή να τα πάρη στην υπηρεσία ή στις συναθροίσεις, αν αυτός το απαγορεύη. Αλλ’ αυτή μπορεί να εξακολουθήση με διάφορα μέσα να διδάσκη στα τέκνα Βιβλικές αρχές και αλήθειες. Αν τα τέκνα υποβάλλουν ερωτήσεις, αυτή έχει το δικαίωμα ν’ απαντά σ’ αυτά.
Υποθέστε ότι ένας τέτοιος πατέρας δημιουργεί ζήτημα για προσκύνησι σημαιών. Αφού κάθε Χριστιανός διδάσκεται από τον λόγο του Θεού να κάνη υπεράσπισι της πίστεώς του και της πορείας της ενεργείας του, μια αφιερωμένη μητέρα έχει το δικαίωμα να κάμη μια τέτοια υπεράσπισι και να δώση μια εξήγησι, όχι μόνο στα τέκνα της, αλλά και στον σύζυγό της, έτσι ώστε όλοι στην οικογένεια να κατανοήσουν την πιστότητά της στις Χριστιανικές αρχές. (1 Πέτρ. 3:15) Αφού ο πατέρας, σ’ αυτή την περίπτωσι, εναντιώνεται στο να οδηγήση η μητέρα τα παιδιά να λάβουν τη Γραφική στάσι όσον αφορά το θέμα αυτό της σημαίας, έπεται ότι, η μητέρα, εκτός από το να εξηγήση στα τέκνα τι έχουν να πουν οι Γραφές πάνω στο ζήτημα αυτό, δεν θα είχε δικαίωμα να επιμείνη να συμμορφωθούν τα τέκνα προς τη σχετική Γραφική αρχή, εφόσον ο σύζυγος, ως κεφαλή του οίκου, απαιτεί να συμμετέχουν τα τέκνα στην τελετή. Τα τέκνα θα έχουν να εξετάσουν την επιθυμία του πατέρα των, η δε μητέρα δεν πρέπει να παρέμβη αποστέλλοντας ένα σημείωμα στους διδασκάλους και παρακαλώντας να απαλλάσσωνται τα τέκνα της όταν γίνεται η σχετική τελετή στο σχολείο. Εν τούτοις, αν, αφού τα τέκνα μάθουν για τη στάσι της μητέρας των και ιδούν ότι είναι Γραφική και επομένως θέλημα Θεού, λαμβάνουν από δική των συνείδησι τη στάσι των στο σχολείο και αλλού και αρνούνται να συμμετέχουν σε τέτοιες τελετές, τότε, φυσικά, η ενέργεια αυτή δεν οφείλεται σε επιμονή από μέρους της μητέρας, αλλά είναι από ατομική προαίρεσι των τέκνων, ο δε σύζυγος δεν θα μπορούσε να επικρίνη τη μητέρα. Τέλος, αποτελεί ευθύνη του τέκνου να λάβη τη στάσι του σύμφωνα με τη συνείδησί του, και αν ο πατέρας του τα τιμωρήση διότι ενσυνείδητα απέχει από συμμετοχή σε εθνικιστικές τελετές, τότε το παιδί πάσχει υπέρ δικαιοσύνης.—1 Πέτρ. 2:19, 20.
Σύμφωνα με τη συμβουλή που βρίσκεται στην 1 Πέτρου 3:1-6, η αφιερωμένη Χριστιανή σύζυγος ενός απίστου θα είναι παραδειγματική σε διαγωγή και θα δείχνη βαθύν σεβασμό για τον σύζυγό της και θα διδάσκη το ίδιο στα τέκνα τους. Εν τούτοις, δεν θα παραλείπη να μετέχη ενεργώς στην αληθινή λατρεία, και με την πιστή της διαγωγή και με τα όσα λέγει θα ασκή μια ισχυρή επιρροή και στον σύζυγό της και στα τέκνα της, για να μπορέσουν κι αυτοί επίσης να σωθούν.—1 Κορ. 7:14,16.
Στην περίπτωσι του παιδιού που δείχνει εκτίμησι για τις Βιβλικές αλήθειες που έμαθε από τον πιστό γονέα, Χριστιανικές αρχές επίσης κυβερνούν την πορεία που πρέπει να λάβη. Ο άπιστος μπορεί ακόμη να επιμένη ότι το παιδί πρέπει να πηγαίνη στην εκκλησία, και το ανήλικο παιδί, κατάλληλα υποτεταγμένο στον γονέα του, θα ήταν υποχρεωμένο να το πράττη· αλλά στην εκκλησία δεν θα μπορούσε ευσυνείδητα να συμμετέχη στις ειδωλολατρικές τελετουργίες, όταν δε του δίδεται ευκαιρία σε συνομιλίες, θα υπερασπίζη τον λόγον του ουρανίου Πατρός του. Όταν απαιτή ένας άπιστος γονεύς να πράξη το παιδί κάτι που θα παρεβίαζε άμεσα τον νόμον του Ιεχωβά Θεού, το παιδί θα πρέπει να οδηγήται από τη συμβουλή της Γραφής: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεό μάλλον παρά στους ανθρώπους.» «Όστις αγαπά πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού.» «Τα τέκνα υπακούετε εις τους γονείς σας εν Κυρίω· διότι τούτο είναι δίκαιον.»—Πράξ. 5:29· Ματθ. 10:37· Εφεσ. 6:1
Έτσι σε όλες τις καταστάσεις τα αφιερωμένα μέλη των διηρημένων οίκων δείχνουν κατάλληλη εκτίμησι των περιστάσεων. Αναγνωρίζουν ότι η πρώτη των ευθύνη είναι στον Θεό, και, συνεπείς σ’ αυτό συμμορφώνονται με τις Θεόδοτες οδηγίες στο ζήτημα της αναγνωρίσεως της αρχηγίας μέσα στον οίκον και δείχνουν την αγάπη και τον βαθύ σεβασμό που οφείλονται.