«Ο Λόγος ο Σος Αλήθεια Εστί»

Ναδάβ και Αβιούδ—Προειδοποιητικά Παραδείγματα

ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ του Ναδάβ και Αβιούδ δεν είναι μεταξύ των Βιβλικών ονομάτων που είναι περισσότερο γνωστά. Εκτός από την αναγραφή των στις Βιβλικές γενεαλογίες, μνημονεύονται μόνον σχετικά με τρία σύντομα επεισόδια. Αλλ’ αυτά τα λίγα επεισόδια είναι αρκετά για να κάμουν τη Βιβλική έκθεσι γι’ αυτούς γεμάτη σημασία για όλους εκείνους που ενδιαφέρονται να ευαρεστήσουν τον Ιεχωβά και ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή.

Ο Ναδάβ και ο Αβιούδ μαζί με τον Ελεάζαρ και τον Ιθάμαρ ήσαν γυιοι του πρώτου αρχιερέως του Ισραήλ, του Ααρών, αδελφού του προφήτου Μωυσέως. Ως γυιοι του Ααρών συμμετείχαν της τιμητικής διακρίσεως του, διότι ήσαν οι ιερατικοί βοηθοί του. Και ο Ναδάβ, ο πρωτότοκος, ήταν ο επόμενος στη γραμμή για να γίνη αρχιερεύς μετά τον θάνατον του πατρός του.—Έξοδ. 28:1

Κατά πρώτον, ο Ναδάβ και Αβιούδ είχαν ευνοηθή ιδιαιτέρως να γνωρίσουν τον Ιεχωβά Θεό μ’ ένα μοναδικό τρόπο στις αρχές της πορείας του Ισραήλ στην έρημο. Περιελαμβάνοντο και αυτοί όταν ο Θεός προσεκάλεσε τον Μωυσή, τον Ααρών και εβδομήντα πρεσβυτέρους να τον συναντήσουν στο όρος Σινά. Τότε αυτοί «οι εκλεκτοί . . . είδαν σε όραμα τον αληθινόν Θεόν και έφαγον και έπιον.» Έτσι εδώ ο Ναδάβ και ο Αβιούδ είχαν τιμηθή να είναι μεταξύ των πολλών «εκλεκτών» πρεσβυτέρων του Ισραήλ.—Έξοδ. 24:1-11, ΜΝΚ.

Το επόμενο έτος ο Ααρών και οι τέσσερες γυιοι του είχαν εγκατασταθή στο ιερατείο με μια εντυπωσιακή τελετή, στην οποία ήσαν παρόντες όλοι οι Ισραηλίται. Αυτό πάλι έκαμε τον Ναδάβ και Αβιούδ καθώς και τους αδελφούς των και τον πατέρα των ν’ απολαύσουν μια ασυνήθη διάκρισι. Έπειτα και οι πέντε έπρεπε να παραμείνουν στη θύρα της σκηνής του μαρτυρίου επτά ημέρες. Την ογδόη ημέρα άρχισαν να λειτουργούν ως ιερείς, προσφέροντας θυσίες προς χάριν του Ισραήλ.—Λευϊτ. 8:1–9:24.

Όπως φαίνεται, προτού περάση η ογδόη ημέρα, ο Ναδάβ και ο Αβιούδ ενήργησαν με δική τους πρωτοβουλία. Θα έπαιρναν ως ασήμαντες αυτές τις ιεροπρεπείς αρμοδιότητες, ή όλη αυτή η διάκρισις θα τους χτυπούσε στο κεφάλι, κάνοντας τους να ενεργούν με υπερηφάνεια και φιλοδοξία; Αλαζονικά «λαβόντες οι . . . Ναδάβ και Αβιούδ, έκαστος το θυμιατήριον αυτού, έβαλαν πυρ εις αυτό, και επ’ αυτό έβαλον θυμίαμα, και προσέφεραν ενώπιον του Ιεχωβά πυρ ξένον το οποίον δεν προσέταξεν εις αυτούς. Και εξήλθε πυρ παρά του Ιεχωβά, και κατέφαγεν αυτούς.»—Λευϊτ. 10:1, 2.

Με τι τρόπο επλήρωσαν την έλλειψι εκτιμήσεως της θέσεως των! Προφανώς αισθάνθηκαν όπως αισθάνονται πολλοί νέοι σήμερα που νομίζουν ότι ξέρουν περισσότερα από τους γονείς των κι έτσι δεν χρειάζονται ν’ αποβλέπουν σ’ αυτούς για συμβουλές και οδηγίες και ν’ αφήνουν σ’ αυτούς ν’ αναλαμβάνουν την ηγεσία.

Είναι φανερό ότι ο Ναδάβ και ο Αβιούδ δεν είχαν αγάπη και σεβασμό για τον πατέρα τους, διότι θα είχαν προσέξει τον σεβασμό του για τη λατρεία του Ιεχωβά και ποτέ δεν θα είχαν σκεφθή να προσφέρουν θυμίαμα που ο Θεός δεν είχε ορίσει γι’ αυτούς.

Ίσως να συνέβη τότε να είχαν πιη κρασί ή άλλο παρόμοιο ποτό που συνετέλεσε στην έλλειψι σεβασμού των για τη σοβαρή άποψι της ιερατικής υπηρεσίας. Αυτό μπορεί να τους έκαμε να γίνουν επιπόλαιοι και να κάμουν κάτι τόσο αλαζονικό και παράτολμο όπως η προσφορά αντικανονικού πυρός. Τουλάχιστον αυτό φαίνεται να υπονοήται από τις οδηγίες του Ιεχωβά στον Ααρών λίγο ύστερα απ’ αυτό το επεισόδιο: «Οίνον και σίκερα δεν θέλετε πίει, συ, και οι υιοί σου μετά σού, όταν εισέρχησθε εις την σκηνήν του μαρτυρίου, διά να μη αποθάνητε· τούτο θέλει είσθαι νόμιμον αιώνιον εις τας γενεάς σας· και διά να διακρίνητε μεταξύ αγίου και βέβηλου, και μεταξύ ακαθάρτου και καθαρού· και διά να διδάσκητε τους υιούς Ισραήλ πάντα τα διατάγματα, όσα ελάλησεν ο Ιεχωβά προς αυτούς διά χειρός του Μωυσέως.»—Λευϊτ. 10:8-11.

Αφού ο απόστολος Παύλος μάς βεβαιώνει ότι «ταύτα πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα, και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν,» τι μπορούμε να μάθωμε από την πορεία του Ναδάβ και του Αβιούδ;—1 Κορ. 10:11.

Περισσότερα από ένα πράγμα. Πρώτα απ’ όλα θα μπορούσε να λεχθή ότι δίνει μια προειδοποίηση για τους πρωτοτόκους να μη έχουν πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους. Είναι πολύ πιθανόν ότι ο Ναδάβ ο πρωτότοκος έκαμε την αρχή σ’ αυτό το ζήτημα. Μεταξύ άλλων πρωτοτόκων που απέτυχαν να προχωρήσουν καλά ήταν ο Κάιν, ο πρωτότοκος του Αδάμ· ο Ησαύ, ο πρωτότοκος του Ισαάκ^· ο Ρουβήν, ο πρωτότοκος του Ιακώβ και ο Αμνών, ο πρωτότοκος του Βασιλέως Δαβίδ.

Υπάρχει επίσης σ’ αυτή την αφήγησι ένα μάθημα για όλους τους νέους στο να δείχνουν σεβασμό στους μεγαλυτέρους των, ν’ αποτείνωνται σ’ αυτούς για καθοδήγησι, ιδιαίτερα αν οι γονείς είναι θεοφοβούμενοι. Οι νέοι πρέπει να φροντίζουν να μη αφήνουν ν’ αναπτύσσεται ένα «χάσμα γενεάς» μεταξύ αυτών και των γονέων των και άλλων μεγαλυτέρων, διότι αυτό το χάσμα συντελεί στο να παίρνουν κακό δρόμο. Σαφώς ο Λόγος του Θεού συμβουλεύει: «Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου.» «Υιέ μου, φύλαττε την εντολήν του πατρός σου, και μη απορρίψης τον νόμον της μητρός σου.» Αν, βέβαια, ο Ναδάβ και ο Αβιούδ είχαν αυτή τη διανοητική στάσι σχετικά με τον πατέρα των, δεν θα πάθαιναν το ατύχημα.—Έξοδ. 20:12· Παροιμ. 6:20.

Σ’ αυτή την αφήγησι περιλαμβάνεται επίσης μια προειδοποίησις εναντίον της υπερηφανείας, διότι εξαίρει την αρχήν: «Όπου εισέλθη υπερηφανία, εισέρχεται καταισχύνη.» (Παροιμ. 11:2) Αν ευνοηθούμε με ειδικά προνόμια ή μας δοθή ασυνήθης διάκρισις, δεν πρέπει αυτό να μας κάμη να έχωμε πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας. Τέτοια άτομα συχνά θέλουν να λέγουν στους ανωτέρους τους τι θα πρέπει να κάμουν αντί να εκτιμούν ταπεινά την ανάγκη για κατεύθυνσι.

Και τελικά υπάρχει η προειδοποίησις του κινδύνου να επηρεαζώμεθα υπερβολικά από οινοπνευματώδη ποτά. Είναι αλήθεια ότι η Γραφή λέγει ότι ένα από τα δώρα του Θεού είναι ο οίνος, ο οποίος “ευφραίνει την καρδίαν του ανθρώπου” και να δίνωμε «οίνον εις τους πεπικραμένους την ψυχήν.» Λέγει επίσης ότι ολίγος οίνος είναι καλός για στομαχικές διαταραχές και άλλες ασθένειες.—Ψαλμ. 104:15· Παροιμ. 31:6· 1 Τιμ. 5:23.

Είναι όμως φρόνιμο να πίνη κανείς οίνον ή οτιδήποτε άλλο οινοπνευματώδες ποτό, όταν πρόκειται να εκτελέση σοβαρά καθήκοντα, όταν χρειάζεται να κάνη καθαρές σκέψεις και να έχη σταθερό έλεγχο των ατομικών και πνευματικών δυνάμεων του; Ο Δρ. Μ. Α. Μπλοκ, ειδικός για τις επιδράσεις του οινοπνεύματος στο σώμα, λέγει ότι «το οινόπνευμα φέρνει τον άνθρωπο έξω από την κατάστασι της πνευματικότητος σε μια κατάστασι διανοίας πιο ευχάριστη και ελκυστική,» και ότι «με το αλκοόλ στο αίμα του ο οδηγός μπορεί να αισθάνεται ότι ενεργεί καλύτερα όταν στην πραγματικότητα ενεργή χειρότερα.»—Βάιταλ Σπήτσες οφ δη Νταίη. Σεπτέμβριος 15, 1969.

Ναι, τα οινοπνευματώδη ποτά διεγείρουν τις συγκινήσεις και ελαττώνουν τις διανοητικές λειτουργίες. Όχι χωρίς σοβαρό λόγο ο σοφός Βασιλεύς Σολομών παρετήρησε: «Ο οίνος [σε υπερβολική χρήσι] είναι χλευαστής, και τα σίκερα στασιαστικά· και όστις δελεάζεται υπό τούτων, δεν είναι φρόνιμος.» Οι Χριστιανοί συνεπώς πρέπει να είναι προσεκτικοί και στην περίπτωσι και στην ποσότητα που πρέπει να πίνουν τέτοια ποτά. Και πρέπει να είναι συνετοί να μη επιδίδωνται σε τέτοια ποτά πριν ή κατά τη διάρκεια της διακονίας τους για ν’ αποφεύγουν έτσι περιττά σφάλματα.—Παροιμ. 20:1.

Πραγματικά, υπάρχουν πολλά που μπορούμε να μάθωμε από τα προειδοποιητικά παραδείγματα του Ναδάβ και του Αβιούδ που βρίσκονται στον Λόγο του Θεού, τη Βίβλο.