Τι Συμβαίνει στις Εκκλησίες;

ΕΧΕΤΕ παρατηρήσει τις ταχείες αλλαγές που λαμβάνουν χώραν στις εκκλησίες; Αναμφιβόλως έχετε παρατηρήσει. Ο άνεμος της αλλαγής πνέει παντού.

Πολλά άτομα έχουν επηρεασθή με άμεσο τρόπο, και ανησυχούν. Ίσως είσθε ένα απ’ αυτά. Αλλά και, αν ακόμη δεν είσθε, οι αλλαγές επηρεάζουν πράγματι εσάς και την οικογένειά σας. Και στο αμέσως προσεχές μέλλον, σεις και κάθε άλλο άτομο πάνω στη γη θα επηρεασθή σε μεγαλύτερο ακόμη βαθμό. Αυτό αληθεύει, είτε πηγαίνετε στην εκκλησία, είτε όχι.

Πώς θα ήταν δυνατόν να συμβή αυτό; Για να βοηθηθούμε να το καταλάβωμε, ας δούμε πρώτα τι συμβαίνει στις εκκλησίες. Με τι τρόπους αλλάζουν;

Εν πρώτοις, στους περισσότερους ανθρώπους είναι φανερό ότι οι εκκλησίες και οι ηγέται των γίνονται περισσότερο ’κοσμικοί.’ Διάκονοι συχνά λαμβάνουν μέρος σε ’πορείες’ για πολιτικά δικαιώματα. Μερικοί τώρα επιδοκιμάζουν τη χρήσι βίας και επαναστατικών τρόπων· άλλοι λέγουν ότι η ομοφυλοφιλία, η πορνεία, ακόμη και η μοιχεία είναι ’καλά’. Πολλοί κληρικοί επίσης λέγουν ότι η θεωρία της εξελίξεως είναι αληθινή και ότι η Γραφή είναι μύθος.

Μια άλλη μεγάλη αλλαγή στις εκκλησίες είναι το πνεύμα της ανταρσίας που αναπτύσσεται μεταξύ των κληρικών όσο και των λαϊκών. Επικρίνουν δημοσίως τις διδασκαλίες της εκκλησίας, και φανερά προκαλούν τους προϊσταμένους των θρησκευτικών των οργανώσεων.

Ειδικώς η Καθολική Εκκλησία έχει σαρωθή από τον άνεμο της αλλαγής. Η μουσική, η γλώσσα και οι τελετές της Λειτουργίας της έχουν αλλάξει, η χρήσις ειδώλων έχει περιορισθή, και αλλαγές έχουν γίνει όσον αφορά στη λατρεία αγίων και τη βρώσι, κρέατος την Παρασκευή.

Εν τούτοις, η Καθολική εφημερίς Αμέρικα σημειώνει δυο αντίθετες απόψεις αλλαγών: «Για μερικούς Καθολικούς, οι αλλαγές προχωρούν πάρα πολύ μακρυά και πάρα πολύ γρήγορα, και φαίνεται ότι θα προχωρήσουν περισσότερο και ταχύτερα. Για άλλους, οι αλλαγές είναι υπερβολικά μικρές και καθυστερημένες και δεν υπάρχει ελπίς ότι θα αυξήσουν τον ρυθμό.»

Άτομα που θεωρούν ότι οι αλλαγές «προχωρούν πάρα πολύ μακρυά και πάρα πολύ γρήγορα,» είναι συχνά αφοσιωμένοι Καθολικοί που έχουν αποδεχθή αναντίρρητα τις διδασκαλίες της εκκλησίας και τον τρόπον με τον οποίον γίνονται τα πράγματα. Γι’ αυτό, ανησυχούν από τις αλλαγές που λαμβάνουν χώραν.

Αφ’ ετέρου, Καθολικοί που θεωρούν ότι οι αλλαγές είναι «υπερβολικά μικρές και καθυστερημένες,» θέλουν να μεταβληθούν περισσότερα πράγματα. Παραδείγματος χάριν, έχουν καταγγείλει δημοσία την απόφασι του πάπα που απαγορεύει τον τεχνητό έλεγχο των γεννήσεων. Επίσης, χιλιάδες ιερέων και ενοριτών έχουν μιλήσει απροκαλύπτως εναντίον του κανονισμού της εκκλησίας, που απαγορεύει στους κληρικούς να νυμφεύωνται.

Το αποτέλεσμα τέτοιων συμβάντων είναι ότι τα θεμέλια των εκκλησιών σείονται. Πολλοί φοβούνται εκείνα που υπονοούν οι αλλαγές. Ο Χριστιανικός Αιών της 2 Απριλίου 1969 (σελ. 445) παρετήρησε: «Το παρόν έτος βρίσκει τις Χριστιανικές εκκλησίες σε κατάστασι αναβρασμού. . . . Είναι λιγώτερο σαφές αν ο αναβρασμός είναι μια νέα άνοιξις ή μια τελευταία προσπάθεια πριν από την ακαμψία του νεκρού [που ακολουθεί τον θάνατο].»

Τι γνώμην έχετε; Είναι μήπως τα διαδραματιζόμενα στις εκκλησίες απόδειξις μιας «νέας ανοίξεως;» Ή μήπως θα μπορούσαν να είναι «μια τελευταία προσπάθεια» πριν από τον θάνατο; Πράγματι, ποια είναι ακριβώς η κατάστασις των εκκλησιών;