«Ο Λόγος ο Σος Αλήθεια Εστί»

Φιλία με τους Εχθρούς του Θεού;

ΜΕΤΑΞΥ των πραγμάτων που υποστηρίζουν την αυθεντικότητα της Γραφής ως του Λόγου του Παντοδυνάμου Θεού, Ιεχωβά, είναι η ειλικρίνεια και η εντιμότητα των συγγραφέων της. Οι εκθέσεις των αρχαίων ειδωλολατρών ηγεμόνων εξυμνούν τις αρετές και τις νίκες των, αλλά σπανίως ομιλούν για τις αδυναμίες και τις ήττες των. Εν τούτοις οι συγγραφείς του Θεού με πολύ ειλικρίνεια ομιλούν για τα λάθη των δούλων του Ιεχωβά.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα τούτου είναι τα όσα αναφέρουν για τον Θεοσεβή Βασιλέα Ιωσαφάτ, ο οποίος εκυβέρνησε το βασίλειο του Ιούδα επί είκοσι πέντε έτη προς το τέλος του δεκάτου αιώνος π.Χ. Διαβάζομε γι’ αυτόν: «Και ήτο ο Ιεχωβά μετά του Ιωσαφάτ, επειδή . . . τον Θεόν του πατρός αυτού εξεζήτησε και εις τας εντολάς αυτού περιεπάτησε . . . Και υψώθη η καρδία αυτού εις τας οδούς του Ιεχωβά.» Εξήλθε ο ίδιος ανάμεσα στον λαό και τους παρώτρυνε να λατρεύουν τον Ιεχωβά. Έστειλε άρχοντας, ιερείς και Λευίτας να διδάσκουν στο λαό το νόμο του Ιεχωβά και εγκατέστησε σ’ όλη τη χώρα κριτάς, τους οποίους συνεβούλευσε να κρίνουν με φόβο Θεού.—2 Χρον. 17:1-19· 19:4-11, ΜΝΚ.

Αλλά αυτό δεν επηρέασε τους συγγραφείς του Θεού από του να καταγράψουν τα λάθη του Ιωσαφάτ και τις επιπλήξεις του Ιεχωβά. Έτσι σε μια περίπτωσι ο ασεβής Βασιλεύς Αχαάβ έπεισε τον Βασιλέα Ιωσαφάτ να ενωθή μαζί του να πολεμήσουν εναντίον του βασιλέως της Συρίας στη Ραμώθ-γαλαάδ. Ο Ιωσαφάτ είχε μερικούς ενδοιασμούς γι’ αυτό και ζήτησε να συμβουλευθή πρώτα έναν προφήτη του Ιεχωβά. Μετά τα ευνοϊκά λόγια που είπαν μερικοί ψευδείς προφήται ακούσθηκε ένας αληθινός προφήτης του Θεού ο οποίος ετόνισε καθαρά ότι το αποτέλεσμα θα ήταν ολέθριο.

Αυτό όλο θα έπρεπε να αποτρέψη τον Ιωσαφάτ αλλ’ αυτό δεν έγινε. Ο Ιωσαφάτ συνώδευσε τον Βασιλέα Αχαάβ στη μάχη και αν δεν επενέβαινε ο Ιεχωβά, ο Ιωσαφάτ θα είχε φονευθή. Η αφήγησις αναφέρει: «Αλλ’ ο Ιωσαφάτ ανεβόησε, και εβοήθησεν αυτόν ο Ιεχωβά· και απέστρεψεν αυτούς ο Θεός απ’ αυτού.» Σ’ αυτή τη μάχη ο ασεβής Βασιλεύς Αχαάβ εφονεύθη και «επέστρεψεν Ιωσαφάτ ο Βασιλεύς του Ιούδα εις τον οίκον αυτού εν ειρήνη.»—2 Χρον. 18:1-19:1· 1 Βασ. 22:1-38, ΜΝΚ.

Το πόσο ανόητος ήταν πράγματι ο Ιωσαφάτ με το να θέλη να βοηθήση τον ασεβή Αχαάβ το δείχνει η αφήγησις, διότι ο Αχαάβ δεν ήταν φίλος του Ιωσαφάτ. Ο Αχαάβ εξησφάλισε τη διαφύλαξί του με το να μεταμφιεσθή ο ίδιος και έπειτα να ζητήση από τον Ιωσαφάτ να εισέλθη στη μάχη με όλα τα βασιλικά του εμβλήματα, όπως και έκανε. Με πανούργο τρόπο ο Αχαάβ φαντάσθηκε ότι ο εχθρός θα ενόμιζε ότι ο Ιωσαφάτ ήταν ο Αχαάβ και έτσι θα τον ξεχώριζαν για επίθεσι, ενώ δεν θα ανεγνώριζαν τον Αχαάβ λόγω της μεταμφιέσεώς του. Και αυτό ακριβώς συνέβη. Ο βασιλεύς της Συρίας διέταξε να πολεμήσουν μόνον τον Βασιλέα Αχαάβ. Ο αρχηγός των Συριακών αρμάτων βλέποντας τα βασιλικά εμβλήματα του Ιωσαφάτ ενόμισε ότι ήταν ο Αχαάβ και άρχισε να του επιτίθεται. Αλλά μετά την απελευθέρωσι του Ιωσαφάτ από τον Ιεχωβά, οι αρματηλάτες αντελήφθησαν ότι δεν ήταν αυτός ο Αχαάβ και έτσι έπαυσαν την καταδίωξι.

Ο Ιωσαφάτ θα έπρεπε να ήταν ευγνώμων για την απελευθέρωσί του. Αλλ’ ο Ιεχωβά δεν επρόκειτο ν’ αγνοήση την εσφαλμένη και ανόητη πορεία του. Έστειλε τον προφήτη του Ιηού με μια ισχυρή επίπληξι: «Τον ασεβή βοηθείς, και τους μισούντας τον Ιεχωβά αγαπάς; διά τούτο οργή παρά του Ιεχωβά είναι επί σε· πλην ευρέθησαν εν σοί καλά πράγματα, καθότι κατεύθυνας την καρδίαν σου εις το να εκζητής τον Θεόν.» Ας λεχθή παρεμπιπτόντως ότι αργότερα στη βασιλεία του ο Ιωσαφάτ έκανε ένα παρόμοιο σφάλμα που επέφερε μια παρόμοια επίπληξι.—2 Χρον. 19:2, 3· 20:35-37.

Δεν υπάρχει αμφιβολία για το πόσο ευηρεστήθη ο Ιεχωβά από την ορθή πορεία του Ιωσαφάτ και τον ζήλο του για την αγνή λατρεία· εν τούτοις δεν ευηρεστήθη για τον συνεταιρισμό και την βοήθειά του προς τους εχθρούς του Θεού. Στην πρώτη περίπτωσι αυτό παρ’ ολίγον να του στοιχίση τη ζωή, και στην άλλη του στοίχισε όλον τον πολεμικό του στόλο.

Εφ’ όσον ο Λόγος του Θεού είναι «ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης,» τι μπορούμε να διδαχθούμε από τις πείρες αυτές του Ιωσαφάτ;—2 Τιμ. 3:16.

Κατ’ αρχήν είναι παρήγορο να διακρίνωμε το έλεος και τη φιλάγαθη στάσι του Ιεχωβά. Ακόμα και όταν ο Ιωσαφάτ έσφαλε και ενήργησε άσοφα με το να συνεταιρισθή και να βοηθήση τον πονηρό Αχαάβ, ο Ιεχωβά δεν τον εγκατέλειψε, όταν ήλθε σε δύσκολη θέσι, αλλά τον διέσωσε λόγω του καλού υπομνήματος που είχε. Έτσι κι’ εμείς μπορούμε να έχωμε πίστι στο ότι ο Θεός θα μας βοηθήση όταν συναντήσωμε δυσκολίες εξ αιτίας κάποιου σφάλματός μας, αν έχωμε ένα υπόμνημα πιστότητος.

Ακόμη πιο σπουδαίο είναι το μάθημα που κατηύθυνε ο Ιεχωβά τον προφήτη Ιηού να δώση στον Ιωσαφάτ: «Τον ασεβή βοηθείς και τους μισούντας τον Ιεχωβά αγαπάς;» Σ’ αυτό το ζήτημα ο Ιωσαφάτ είχε κάμει ένα σοβαρό σφάλμα εν σχέσει με τη νομιμοφροσύνη του προς τον Θεό, διότι η νομιμοφροσύνη απαιτούσε απ’ αυτόν να μη βοηθή τους εχθρούς του Ιεχωβά Θεού.

Ποιοι είναι οι εχθροί του Θεού σήμερα που οι δούλοι του δεν πρέπει να βοηθούν; Πρώτ’ απ’ όλα ας σημειωθή ότι εκείνο που περιλαμβάνεται εδώ είναι οργανώσεις, έθνη, ιδεολογίες και τα παρόμοια. Ο Ιωσαφάτ επείσθη να βοηθήση το αποστατημένο έθνος του Ισραήλ στον πόλεμό του κατά της Συρίας. Δεν ήταν ζήτημα επιδείξεως καλωσύνης προς κάποιον άλλον, κάτι που είναι πάντοτε κατάλληλο. Έτσι σήμερα οι Χριστιανοί ‘εργάζονται το καλόν προς πάντας,’ δείχνοντας καλωσύνη σ’ εκείνους που έχουν ανάγκη. (Γαλ. 6:10· Μάρκ. 12:31) Αλλά είναι διαφορετικό το ζήτημα όταν κοσμικές οργανώσεις ζητούν από τον λαό του Ιεχωβά να βοηθήση στην διατήρησι αυτού του πονηρού συστήματος πραγμάτων.—Γαλ. 1:4.

Γι’ αυτό θα μπορούσε να τεθή το ερώτημα σχετικά με τις θρησκευτικές οργανώσεις του Χριστιανικού κόσμου, οι οποίες ζητούν τη βοήθεια των δούλων του Ιεχωβά στον αγώνα για τα κοινωνικά προβλήματα με τον τρόπο που ο Αχαάβ εζήτησε την βοήθεια του Ιωσαφάτ: Παραμένουν αυτές οι οργανώσεις χωρισμένες από τον κόσμο όπως είπε ο Ιησούς ότι θα έκαναν οι ακόλουθοί του; Γνωστοποιούν το όνομα του Θεού και κατευθύνουν τους ανθρώπους στη βασιλεία του Θεού ως τη μόνη ελπίδα του ανθρωπίνου γένους; Ζουν σύμφωνα με τις Βιβλικές αρχές; Δείχνουν την αγάπη που ο Ιησούς είπε ότι θα χαρακτήριζε τους ακολούθους του; Όχι!—Ματθ. 24:14·Ιωάν. 13:34, 35· 15:19· 17:16, 17.

Τότε σε ποιο συμπέρασμα μπορούμε να καταλήξωμε; Στο ότι αυτές οι θρησκευτικές οργανώσεις δεν είναι φίλοι του Ιεχωβά Θεού, αλλά των εχθρών του. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Είναι μέρος του κόσμου, και για Χριστιανούς το να γίνουν ‘φίλοι του κόσμου αυτό θα τους κάμη εχθρούς του Θεού.’ Δεν μπορεί να έχη «κοινωνίαν το φως προς το σκότος, . . . ο Χριστός με τον Βελίαλ.» Ο ίδιος ο Ιησούς εξέφρασε την αρχή με την οποία πρέπει να κυβερνώνται οι ακόλουθοί του: «Όστις δεν είναι μετ’ εμού, είναι κατ’ εμού, και όστις δεν συνάγει μετ’ έμου, σκορπίζει.»—Ιακ. 4:4·2 Κορ. 6:14, 15·Ματθ. 12:30.

Και η νομιμοφροσύνη προς τον Θεό απαιτεί από κάποιον όχι μόνον ν’ αρνηθή να ενωθή με οποιαδήποτε θρησκευτική οργάνωσι, αλλ’ επίσης να παραμείνη ουδέτερος σχετικά με τα φλέγοντα ζητήματα που κρατούν τον κόσμο σε αναταραχή, είτε αυτά είναι ιδεολογικά, πολιτικά, κοινωνικά, φυλετικά ή εθνικά. Μόνο μ’ αυτό το τρόπο μπορεί κανείς να δείξη ότι έχει αντιληφθή τον σκοπό για τον οποίον ο Ιεχωβά Θεός έκαμε ν’ αναγραφή η επίπληξις:«Τον ασεβή βοηθείς, και τους μισούντας τον Ιεχωβά αγαπάς;»