Χειρουργική Καρδιάς Χωρίς Μετάγγιση Αίματος
ΣΤΙΣ 22 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1963 ο κατάπληκτος κόσμος θρηνούσε τον θάνατο του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών. Λίγο κατανοούσαμε ότι προτού περάση η μέρα η δική μας οικογένεια θα παρέλυε από ένα πλήγμα.
Τα μεσάνυχτα ο Πέτρος, ο μικρότερος γυιος μας—που ήταν ηλικίας επτά ετών—ήλθε τσιρίζοντας στο υπνοδωμάτιο μας. «Αχ, αχ, το πάτωμα γυρίζει. Ανεβαίνει για να με φτάση.»
Η αναπνοή του φαινόταν να γίνεται με συχνές διακοπές. Τον έπιασα και τον μετέφερα στην κουζίνα. Ήμουν βέβαιος ότι παραμιλούσε κι’ έτσι γρήγορα—γρήγορα τον έπλυνα με δροσερό νερό, του έδωκα μια ασπιρίνη για παιδιά και προσπάθησα να τον παρηγορήσω.
Στις 7 π.μ. τηλεφώνησα στον οικογενειακό μας γιατρό. Όταν έφθασε εξήτασε τον Πέτρο, και το πρόσωπό του έγινε σοβαρό. Απότομα ρώτησε, «Πόσον καιρό είναι η καρδιά του έτσι;» «Πώς έτσι;» ρώτησα.
Εξήγησε ότι ο Πέτρος είχεν ένα σοβαρό καρδιακό φύσημα. Ήταν βέβαιος ότι αυτό ωφείλετο σ’ ελαττωματική βαλβίδα. Έπειτα από πολλές ερωτήσεις, ο γιατρός εξέφρασε τη γνώμη ότι ο Πέτρος είχε γεννηθή μ’ αυτό το ελάττωμα, ότι αυτό ήταν εκ γενετής. Μείναμε κατάπληκτοι, γιατί ο Πέτρος φαινομενικά ήταν ένα υγιέστατο βρέφος.
Ρωτήσαμε: «Είναι δυνατή μια εγχείρησις γι’ αυτό;»
«Ναι, νομίζω είναι,» απάντησε ο γιατρός, αλλά πρόσθεσε: «Δεν θα ήταν δυνατή λόγω της πίστεώς σας.»
Κουνήσαμε το κεφάλι, ανίκανοι να μιλήσωμε. Είμεθα μάρτυρες του Ιεχωβά και δεν δεχόμεθα μεταγγίσεις αίματος, επειδή πιστεύομε ότι η λήψις αίματος είναι εναντίον του νόμου του Θεού, ο οποίος ειδικά λέγει: «Να απέχητε . . . από αίματος.»—Πράξ. 15:20, 29.
«Φέρτε τον στο ιατρείο την Παρασκευή για ένα ηλεκτροκαρδιογράφημα. Θέλω να βεβαιωθώ,» είπε ο γιατρός καθώς έφευγε.
Η επίσκεψις αυτή επεβεβαίωσε μόνον την υπόνοια του γιατρού ότι ο Πέτρος είχε ένα εμπόδιο που περιώριζε τη ροή του αίματος προς τους πνεύμονας· αυτό ονομάζεται πνευμονική στένωσις. Εν τούτοις, διευθέτησε μια συνάντησι και για ακτίνες Ραίντγκεν.
Ο ειδικός τελείωσε την εξέτασί του σε λίγα μόνον λεπτά. Ενώ έλεγε στον Πέτρο να ντυθή, μ’ εκάλεσε στον εξωτερικό θάλαμο.
«Αυτό το παιδί πρόκειται να πεθάνη αν δεν κάμη εγχείρησι,» είπε.
Όταν έλαβα την ευκαιρία, έκαμα μια εισήγησι. «Ίσως η εγχείρησις αυτή μπορεί να γίνη χωρίς αίμα. Υπάρχουν υποκατάστατα.»
«Όχι,» εδήλωσε εμφατικά. «Είναι απολύτως αδύνατον. Γνωρίζω περί τίνος ομιλώ.»
«Γιατρέ,» ικέτευσα, «Εννοώ ότι ειλικρινώς σκέπτεσθε ότι έχετε δίκηο. Αλλά παρακαλώ περάστε τον Πέτρο από τις ακτίνες Χ.»
«Θα τον πάρω, αλλά αυτό είναι απώλεια χρόνου.» Παίρνοντας το χέρι του Πέτρου, κατέβηκε στην αίθουσα, στο τμήμα των ακτίνων Χ.
Σε λίγες μέρες ο οικογενειακός μας γιατρός μας έδωσε την έκθεσι της ακτινοσκοπήσεως. Επιβεβαίωσαν τη διάγνωσί του. Τώρα έπρεπε να βρούμε τι θα μπορούσε να γίνη. Ερευνήσαμε τη βιβλιοθήκη για να πληροφορηθούμε για τις καρδιοπάθειες και τις νεώτερες μεθόδους χειρουργικής, αλλά δεν βρήκαμε τίποτε.
Έπειτα μια μέρα βρήκαμε την απάντησι! Αυτή βρέθηκε στο περιοδικό Σκοπιά της 1 Σεπτεμβρίου 1963 στο συντομώτατο άρθρο με τον τίτλο «Εγχειρήσεις Καρδιάς Χωρίς Μετάγγισι Αίματος.» Εξηγούσε πώς γέμιζαν με δεξτρόζη και νερό αντί με αίμα έναν νέον τύπο καρδιοπνευμονικού μηχανήματος. Επίσης ανέφερε 200 εγχειρήσεις ανοιχτής καρδίας που εξετελέσθησαν από γιατρούς του Πανεπιστημίου της Μιννεσότας χωρίς μεταγγίσεις αίματος.
Πόσο συγκινηθήκαμε! Έτρεξα στο γραφείο του γιατρού όσο γρήγορα μπορούσα. Γρήγορα του μίλησα για το άρθρο που είχαμε βρη και του το εδώσαμε να το διαβάση. Αφού το διάβασε είπε: «Ναι, αυτή είναι αξιόπιστη πληροφορία. Ο ίδιος εγώ γνωρίζω καλά το Πανεπιστήμιο της Μιννεσότας. Αν εκεί κάνουν αυτές τις εγχειρήσεις, βεβαίως μπορεί και η δική μας να γίνη. Τώρα να βρούμε έναν γιατρό που θα την εκτελέση εδώ στον Καναδά.» Μου είπε ότι θα έκανε το καλύτερο που μπορούσε για να βρη κάποιον.
Λίγες μέρες αργότερα μάθαμε για μια φίλη η οποία είχε υποστή μια προσβολή και ως συνέπεια οι βαλβίδες της καρδιάς της είχαν βλαβή. Ένας διάσημος χειρούργος του Τορόντο του Καναδά την είχε εγχειρήσει χωρίς μετάγγισι αίματος. Τηλεφωνήσαμε στον γιατρό μας και του είπαμε γι’ αυτό. Ευχαριστήθηκε πολύ και είπε ότι θα κανόνιζε μια συνάντησι μαζί του αμέσως.
Η μέρα για τη συνέντευξι του Πέτρου στο Τορόντο έφθασε και βρεθήκαμε στο γραφείο του γιατρού περιμένοντας την απόφασι. Αυτός επαλήθευσε τη διάγνωσι του δικού μας γιατρού, ότι ο Πέτρος έπασχε από πνευμονική στένωσι βαρείας μορφής—και κατά συνέπειαν η καρδιά του είχε διογκωθή άσχημα.
Ο γιατρός έπειτα ζήτησε να του επιτρέψωμε να τηλεφωνήση σ’ έναν πασίγνωστο χειρούργο παιδικών νοσημάτων στο Νοσοκομείο Παιδιατρικής. Όταν η θύρα ξανάνοιξε, το πρόσωπό του ακτινοβολούσε. Είπε: Ο Δόκτωρ Τ——θα σας τακτοποιήση. Του εξήγησα την κατάστασί σας. Πρέπει να πάτε κατ’ ευθείαν στο νοσοκομείο και να περιμένετε στην αίθουσα αναμονής. Αυτός θα σας δη.»
Πήγαμε. Όταν ο γιατρός έφθασε, ήταν πολύ ευγενής. Είπε ότι κατανοούσε το πρόβλημά μας και ότι ήταν αλήθεια ότι αυτές οι νέες μέθοδοι χειρουργικής ήσαν πολύ αποτελεσματικές. Μας εβεβαίωσε ότι θα χρησιμοποιούσε ένα «υποκατάστατον αίματος» αν ήταν ανάγκη. Συμφωνήσαμε να προχωρήση στις διευθετήσεις για την εγχείρησι. Πόσο ευγνώμονες ήμαστε!
Σε λίγες μέρες πήραμε ειδοποίησι ότι ο Πέτρος έπρεπε να εισαχθή στο Νοσοκομείο Παιδιατρικής στις 15 Απριλίου. Στη διάρκεια της πρώτης του εβδομάδος εκεί, του έγιναν εξετάσεις και ένας λεπτομερής έλεγχος. Προ της εγχειρήσεως, που προγραμματίσθηκε για τις 22 Απριλίου ο Δόκτωρ Τ——με ενδιαφέρον εξήγησε στον Πέτρο πώς ακριβώς επρόκειτο να τον τακτοποιήση. Του είπε να μη στενοχωρηθή όταν ξυπνήση και ιδή όλα αυτά τα σωληνάρια—αυτό δεν ήταν αίμα για να τροφοδοτηθή.
Το πρωί της ημέρας της εγχειρήσεως δεν επετράπη στον Πέτρο να φάγη ή να πιη οτιδήποτε. Έπειτα, κατά τις δύο μετά μεσημβρίαν χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν η νοσοκόμος του ορόφου που μου είπε να τον φέρωμε κάτω. Καθώς μετεκινείτο με το καροτσάκι ανταλλάξαμε πλατειά χαμόγελα—ήταν γεμάτος εμπιστοσύνη ότι επρόκειτο να γίνη καλά.
Στις 7:30 μ.μ. μ’ εφώναξαν στο γραφείο του γιατρού Τ——. «Το παιδί σας είναι καλά.» Οι άλλες λέξεις ήσαν λίγο ακατάληπτες, αλλ’ αργότερα μου εξηγήθηκαν ως εξής: Η βαλβίς είχε τόσο άσχημα βλαβή ώστε ήταν ανάγκη να κοπή μέρος αυτής και να γίνη μια νέα βαλβίς από ό,τι απέμεινε. Μόνον ο χρόνος θα έδειχνε πόσο επιτυχής ήταν η εγχείρησις.
Ο Πέτρος έκαμε μια αξιοσημείωτη ανάρρωσι. Δυο εβδομάδες αργότερα ήταν έτοιμος να επιστρέψη στο σπίτι. Σε δυο εβδομάδες ακόμη ήταν πάλι στο σχολείο. Έξη μήνες αργότερα η πρώτη του γενική εξέτασις απεκάλυψε ότι η καρδιά του ξαναήρχετο στο κανονικό μέγεθος και η βαλβίς εργαζόταν αποτελεσματικά. Ένα έτος αργότερα τα νέα ήσαν θαυμάσια! Η καρδιά ήταν στο κανονικό μέγεθος. Τώρα ο Πέτρος περνά μια κανονική, δραστήρια ζωή.
Είμεθα πάρα πολύ ευγνώμονες στον οικογενειακό μας γιατρό και στους άλλους ευσυνειδήτους γιατρούς που σεβάσθηκαν την πίστι μας στην ιερότητα του αίματος και συνεργάσθηκαν μαζί μας ώστε να γίνη η εγχείρησις αυτή δυνατή.—Από συνεργάτην.