Οι Αστυνομικοί Βάλλονται

ΤΟ ΕΡΓΟ ενός αστυνομικού δεν είναι εύκολο. Του ζητούν να φροντίση για διάφορες δυσκολίες και να διακινδυνεύση επίσης τη ζωή του. Πολλοί αστυνομικοί φονεύονται στη γραμμή του καθήκοντος κάθε χρόνο, ακόμη και σε «ομαλούς» καιρούς.

Αυτοί, όμως, δεν είναι ομαλοί καιροί. Το έργο ενός αστυνομικού είναι τώρα πιο επικίνδυνο από όσο ήταν ποτέ. Αυτό αληθεύει ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εκεί, σε μια συγκεκριμένη περίοδο, εφονεύθησαν διπλάσιοι αστυνομικοί σε απρόκλητες επιθέσεις το 1970 παρ’ όσοι το 1969, και τετραπλάσιοι παρ’ όσοι το 1968.

Στην πόλι της Νέας Υόρκης και μόνο, οι αριθμοί για το 1970 μέχρι τον Νοέμβριο, δείχνουν ότι 38 αστυνομικοί επυροβολήθησαν, 46 εμαχαιρώθησαν και 390 εγρονθοκοπήθησαν ή ελακτίσθησαν. Περισσότεροι από 1.030 έχασαν ώρες εργασίας λόγω βίας που ησκήθη εναντίον τους. Στο Ντητρόιτ, αυτές οι επιθέσεις ηύξησαν κατά 68 τοις εκατό σε ένα χρόνο. Στην Καλιφόρνια, οι δολοφονίες αστυνομικών εδιπλασιάσθησαν. Σε άλλα μέρη η τάσις υπήρξε η ίδια.

Γιατί αυτή η αύξησις; Ένας λόγος είναι η απίστευτη αύξησις του εγκλήματος. Όλο και περισσότερα άτομα εστράφησαν σε εγκληματικές δραστηριότητες. Αυτό θέτει τη ζωή των αστυνομικών σε μεγαλύτερο κίνδυνο όταν ασχολούνται με τέτοια άτομα.

Υπάρχει όμως κι’ ένας άλλος παράγων για την αύξησι των επιθέσεων, ένας παράγων που είναι ακόμη πιο ανησυχητικός παρά η τεραστία αύξησις του εγκλήματος.

Ανησυχητική Τάσις

Στα περασμένα λίγα χρόνια οι Ηνωμένες Πολιτείες παρέστησαν μάρτυρες μιας ταχείας αυξήσεως αυτού που ωνομάσθη «τρομοκρατία.» Στη μια πόλι μετά την άλλη οι αστυνομικοί φονεύονται εν ψυχρώ. Ο τρόπος με τον οποίον αυτές οι ειδικές επιθέσεις εκτελούνται δείχνει ότι διαφέρει από εκείνες που λαμβάνουν χώραν όταν ο αστυνομικός συλλαμβάνη έναν εγκληματία και τότε αυτός καταφεύγει στη βία.

Επί παραδείγματι, ένας αστυνομικός στο Σακραμέντο εφονεύθη καθώς ωδηγούσε το περιπολικό του αυτοκίνητο, διότι πυροβολήθηκε θανάσιμα από ενεδρεύοντα σκοπευτή που χρησιμοποίησε στρατιωτικό όπλο. Στο Σαν Φρανσίσκο ένας αστυνομικός σταθμός εβομβαρδίσθη, κι’ ένας αξιωματικός εφονεύθη ενώ οκτώ άλλοι ετραυματίσθησαν. Τρεις άλλοι εφονεύθησαν σε διαφορετικές περιστάσεις καθώς έγραφαν κλήσεις τροχαίας· και στις τρεις περιπτώσεις ένας δολοφόνος επλησίασε τον ανύποπτο αστυνομικό καθώς έγραφε την κλήσι και τον εφόνευσε με ένα περίστροφο. Στη Δυτική Φιλαδέλφεια ένας οπλοφόρος εισήλθε στο κρατητήριο ενός αστυνομικού σταθμού και εφύτευσε πέντε σφαίρες στον αρχιφύλακα υπηρεσίας που καθόταν αμέριμνος.

Έτσι, ένας αστυνομικός του Ντητρόιτ εδήλωσε: «Μοιάζει σαν να βρίσκεσαι σε ανταρτοπόλεμο.» Ο Αστυνομικός Επίτροπος της Φιλαδέλφειας Φρανκ Ρίζζο είπε: «Αυτό δεν είναι πια έγκλημα. Αυτό είναι επανάστασις.» Ο πληρεξούσιος διευθυντής του Υπουργείου δικαιοσύνης στην Καλιφόρνια Τσάρλς Ο Μπράιεν εδήλωσε: «Οι αξιωματούχοι του νόμου έχουν γίνει ο ειδικός στόχος των τρομοκρατών και των αναρχικών στην κοινωνία μας. . . . Αυτό το βρίσκω πολύ τρομακτικό.» Απεκάλεσε την «απίστευτη αύξησι των υποθέσεων «ένα σαφή και άμεσο κίνδυνο για την κυβέρνησι των Ηνωμένων Πολιτειών.» Και ο Γερουσιαστής Τζέιμς Ήστλαντ διεκήρυξε: «Ένας ωργανωμένος ‘πόλεμος κατά της αστυνομίας’ απειλεί να υπονομεύση τον νόμο και την τάξι στις Ηνωμένες Πολιτείες.» Και προσέθεσε: «Αυτές οι επιθέσεις είναι πολύ εκτεταμένες, τα επεισόδια πολυάριθμα, η τακτική η ίδια ώστε να υποθέση κανείς ότι πρόκειται για μεμονωμένες πράξεις βίας.»

Στο Κάιρο του Ιλλινόις ο Διευθυντής της Αστυνομίας Ρόυ Μπούρκε είπε τον Σεπτέμβριο ότι οι ελεύθεροι σκοπευταί επυροβόλησαν το αυτοκίνητό του σε έξη διαφορετικές περιπτώσεις στη διάρκεια του έτους. «Είχε τόσες πολλές τρύπες επάνω του ώστε αναγκάσθηκα ν’ αγοράσω καινούργιο,» είπε. Κατόπιν τον Οκτώβριο, δεκαπέντε έως δεκαοκτώ άνδρες φορώντας στρατιωτικές στολές αγγαρείας επετέθησαν κατά του αστυνομικού σταθμού του Κάιρο τρεις φορές μέσα σε έξη περίπου ώρες. Στην τρίτη επίθεσι, εκατοντάδες πυροβολισμών ερρίφθησαν κατά του σταθμού. Ο Δήμαρχος του Κάιρο Α. Β. Τόμας εδήλωσε: «Αυτό που συνέβη απόψε στο Κάιρο είναι ανοικτή ένοπλος εξέγερσις.»

Γιατί Συμβαίνει

Γιατί αυτή η αύξησις της τρομοκρατίας; Ο Μπιλλ Μόυγερς, πρώην βοηθός του προέδρου, είπε στο περιοδικό Χάρπερς: «Σε εκατοντάδες κοινότητες σε κάθε μέρος της χώρας σε περίοδο βίας, κανένας—Προεδρικές επιτροπές, κρατικές υπηρεσίες, αστυνομία, ακόμη και οι ίδιοι οι μετέχοντες—δεν θα μπορούσε να πη με βεβαιότητα, ’Γι’ αυτόν το λόγο συνέβη’.»

Και όμως, περιλαμβάνονται παράγοντες που μπορούν να κατανοηθούν. Επί παραδείγματι, εν σχέσει με τις επιθέσεις στο Κάιρο, το περιοδικό Νιούσγουηκ ανέφερε ότι ήταν «μια φανερή πράξις αντεκδικήσεως για τις υποτιθέμενες αστυνομικές επιθέσεις κατά των Νέγρων κατοίκων.» Ετόνιζε ότι μαχητικοί λευκοί «εξαγρίωσαν το μαύρο στοιχείο διεξάγοντας τακτικές στρατιωτικές περιπολίες σε γειτονιές Νέγρων. Τη φορά αυτή φαίνεται ότι ήταν η σειρά των μαύρων ν’ αυξήσουν την έντασι.»

Ο υπαστυνόμος Γουίλλιαμ Μακ Κόυ της αστυνομίας του Ντητρόιτ είπε για έντυπες οδηγίες που έχουν διανεμηθή μεταξύ μαχητικών μαύρων. Οι οδηγίες έλεγαν: «Όταν μια ομάδα αυτοαμύνης κινήται εναντίον αυτού του καταπιεστικού συστήματος εκτελώντας ένα γουρούνι [αστυνομικό] με οποιοδήποτε μέσον—πυροβολώντας εξ ενέδρας, μαχαιρώνοντας ή βομβαρδίζοντας, κλπ.—αμυνόμενος εναντίον 400 ετών φυλετικής κτηνωδίας και φόνου, αυτό μπορεί να χαρακτηρισθή μόνον ως αυτοάμυνα.» Έτσι ένας κύριος λόγος τον οποίον οι μαύροι «επαναστάται» προβάλλουν για τη δράσι τους είναι η δυσαρέσκεια για τη μεταχείρισι που υπέστησαν στη διάρκεια αιώνων σκλαβιάς, προκαταλήψεως και αδικίας.

Υπάρχουν επίσης και πολυάριθμες ομάδες λευκών «επαναστατών.» Ποιος είναι ο σκοπός των; Όταν δημοσιογράφοι κατάφεραν να μιλήσουν σε μερικούς απ’ αυτούς, έκαμαν σαφές ότι εργάζονται για ν’ ανατρέψουν την κατεστημένη τάξι, περιλαμβανομένης και της Κυβερνητικής διευθετήσεως. Δεν δίδεται όμως σαφής εικόνα ως προς το τι προτείνουν για αντικατάστασι.

Τι σχέσι έχει αυτό με τις επιθέσεις τέτοιων ομάδων ή ατόμων εναντίον των αστυνομικών; Ένας υπαστυνόμος είπε: «Ο αστυνομικός είναι το πιο ορατό σύμβολο του κατεστημένου και της δικαιοσύνης που αυτό εκπροσωπεί. Οι άνθρωποι που πυροβολούν τους αστυνομικούς το κάνουν διότι δεν μπορούν να χτυπήσουν τον Δήμαρχο, τον Πρόεδρο ή έστω τη γυναίκα τους για να ικανοποιήσουν την παθολογική τους ανάγκη για εκδίκησι.»

Είναι μήπως αυτές οι «επαναστατικές» ομάδες, τόσο των μαύρων όσο και των λευκών, κάτω από κάποια διεύθυνσι ή έλεγχο; Ο Γενικός Εισαγγελεύς των Ηνωμένων Πολιτειών Τζων Μίτσελλ τις περιέγραψε σαν μια χαλαρή συνωμοσία ριζοσπαστικών και αναρχικών ομάδων αφιερωμένων στην καταστροφή των Αμερικανικών θεσμών. Ο Γουίλλιαμ Κ. Σάλλιβαν, βοηθός διευθυντού του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών, είπε ότι το Εφ-Μπι-Αϊ δεν έχει ενδείξεις ότι κάποια ομάς, περιλαμβανομένου και του Κομμουνιστικού Κόμματος, είναι υπεύθυνη για την αυξανόμενη αναρχία.

Ένας «επαναστάτης» είπε σ’ έναν ανταποκριτή του Νιούσγουηκ: «Πρέπει να λεχθή στο λαό ότι δεν είμεθα ένας όμιλος μεταμφιεσμένων Κομμουνιστών δολοφόνων. Θέλομε αλλαγή τώρα. Και το μόνο μέσον που διαθέτομε είναι η βία. Δεν μπορούμε ακόμη και διαδήλωσι να κάμωμε χωρίς να μας κτυπήσουν με τα ρόπαλα και με δακρυγόνους βόμβες. Αφού λοιπόν δεν μπορούμε να ζήσωμε με ειρήνη, τότε ούτε οι πλούσιοι θα μπορούν να ζουν με ειρήνη. Θα υπάρξη ολοκληρωτικός πόλεμος μέσα σ’ ένα χρόνο.» Είπε ότι το ένα τρίτο από την ομάδα του απετελείτο από απομάχους του πολέμου του Βιετνάμ που χρησιμοποιούσαν τη στρατιωτική τους εκπαίδευσι στα όπλα και τα εκρηκτικά υλικά για επαναστατικούς σκοπούς.

Πόσο σοβαρή θεωρούν οι αρχές την κατάστασι; Ένας πρώην αξιωματούχος του Υπουργείου Δικαιοσύνης την περιέγραψε μ’ αυτό τον τρόπο: «Αντιμετωπίστε το, βρισκόμαστε σ’ αυτό που ισοδυναμεί με ανταρτοπόλεμο με τα παιδιά. Και ως τώρα τα παιδιά κερδίζουν.» Πολλά από τα «παιδιά» είναι τέκνα γονέων της μεσαίας τάξεως. Θεωρούν τους εαυτούς των «πατριώτες κατά του σημερινού πολιτισμού» και όχι εγκληματίες. Παρομοιάζουν τη δράσι τους με τους επαναστάτες που ανέτρεψαν τη Βρεττανική κυριαρχία στις Αμερικανικές αποικίες και ωδήγησαν στη διακήρυξι της Ανεξαρτησίας το 1776.

Πού θα Οδηγήση;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μερικοί αστυνομικοί ως άτομα υπήρξαν ένοχοι διαφθοράς, αδίκου μεταχειρίσεως και ακόμη εγκληματικών ενεργειών. Οι αρμόδιες αρχές για την επιβολή του Νόμου το παραδέχονται. Αλλά τι θα συνέβαινε αν όλοι οι αστυνομικοί απεμακρύνοντο από τη σημερινή κοινωνία;

Ένα παράδειγμα για το τι πιθανόν θα συνέβαινε είχαμε στο Μόντρεαλ του Καναδά. Στις 7 Οκτωβρίου 1969 οι 3.700 αστυνομικοί για την επιβολή του νόμου στο Μόντρεαλ κατήλθαν σε μια αυθαίρετη δεκαεπτάωρη απεργία λόγω διαφωνίας για τους μισθούς. Το αποτέλεσμα ήταν αναρχία. Στην περίοδο εκείνη υπήρξε ένα συγκλονιστικό κύμα ληστειών, διαρρήξεων και άλλων εγκλημάτων. Χίλια περίπου κρύσταλλα προθηκών συνετρίβησαν στο εμπορικό τμήμα του Μόντρεαλ. Εκατοντάδες καταστημάτων, μικρών και μεγάλων, ελεηλατήθησαν. Ο διευθυντής της εφημερίδος Σταρ του Μόντρεαλ ανέφερε ότι το μεγάλο μάθημα ήταν ότι όλοι οι Κάτοικοι του Μόντρεαλ διεπίστωσαν πόσο ακριβώς τρωτοί ήσαν χωρίς αστυνομική προστασία. Κανένας δεν έμεινε απρόσβλητος. Πλούσιοι και πτωχοί υπέφεραν εξίσου.

Εν τούτοις, αυτό δεν απαλλάσσει τους αστυνομικούς της ευθύνης των να μη κάνουν κατάχρησι της εξουσίας των. Όταν μια προεδρική επιτροπή ερεύνησε τη βία στους χώρους των κολλεγίων, παρετήρησε ότι ήταν ‘επιτακτικό για την αστυνομία να κρατήσουν την ψυχραιμία τους και για τους ανωτέρους των να τους βοηθήσουν.’

Αλλ’ η αύξησις της φαυλότητος εξακολουθεί. Όσοι έχουν παράπονα, πραγματικά ή φανταστικά, συχνά τα βάζουν με την αστυνομία. Οι αστυνομικοί, σαν άνθρωποι που είναι, απαντούν πολλές φορές με πιο πολλή σκληρότητα, που συχνά κάνει τους άλλους να γίνωνται πιο εχθρικοί απέναντί τους. Το αποτέλεσμα είναι μια αυξανομένη τάσις προς την αναρχία.

Ένας αξιωματούχος στην Ουάσινγκτων συνεπέρανε: «Αν δεν γίνη κάτι για να αντιστρέψη την παρούσα τάσι, η χώρα αυτή θα βρεθή σε εμφύλιο πόλεμο μέσα σε πέντε ή δέκα χρόνια.» Παρετήρησε ότι «οι άνθρωποι τρέφονται μ’ αυτή τη βία στους δρόμους» και ότι ένας αυξανόμενος αριθμός από το κοινόν θα μπορούσαν να εξωθηθούν στο σημείο που θα επεδοκίμαζαν τη χρήσι συντριπτικής καταπιεστικής δυνάμεως. Αν αυτό συνέβαινε, τότε ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα; Ο αστυνομικός είπε: «Αυτό που θα απέμενε θα ήταν ένα φασιστικό κράτος.»