«Ο Λόγος ο Σος Αλήθεια Εστί»

Δίνετε Προτεραιότητα στην Προσευχή;

ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΣ σημαίνει το να έρχεται κάτι πρώτο σε σπουδαιότητα· μια προτιμωμένη θέσις που χορηγείται σε οτιδήποτε που διακρατεί την πρώτη αξίωσι. Κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο όρος «Προτεραιότης» εχρησιμοποιείτο σε μεγάλο βαθμό· όλες οι βιομηχανίες που ήσαν ζωτικές για τον πόλεμο είχαν προτεραιότητα.

Η παραχώρησις συνεπώς προτεραιότητας στην προσευχή σημαίνει αναγνώρισι της σπουδαιότητάς της. Σημαίνει την παραχώρησι γι’ αυτήν χρόνου ο οποίος λαμβάνεται από άλλες ασχολίες μικροτέρας σπουδαιότητος.

Σήμερα οι Χριστιανοί διάκονοι ακούουν συχνά το παράπονο ότι οι άνθρωποι είναι πάρα πολύ απησχολημένοι ώστε δεν μπορούν ν’ ακούσουν το άγγελμα της βασιλείας του Θεού. Είναι όμως οι άνθρωποι αυτοί τόσο απησχολημένοι πραγματικά ώστε να μην μπορούν ν’ ακούσουν μια σύντομη ομιλία από τη Γραφή; Διόλου, αν το επιθυμούσαν! Το παν εξαρτάται από το ποιο πράγμα θεωρούν σπουδαιότερο γι’ αυτούς. Πολλοί δίνουν προτεραιότητα στις διασκεδάσεις, διότι είναι «φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι.»—2 Τιμ. 3:4.

Εδώ υπάρχει ένα μάθημα για τους αφιερωμένους Χριστιανούς όταν πρόκειται για την προσευχή. Αν είσθε ένας αφιερωμένος Χριστιανός θα γνωρίζετε ασφαλώς ότι πρέπει να παραχωρήτε χρόνο για την προσευχή ότι πρέπει να βρίσκετε χρόνο για να προσεύχεσθε πριν από κάθε φαγητό· ότι πρέπει ν’ αρχίζετε και να τελειώνετε κάθε μέρα με προσευχή προς τον Δημιουργό σας, καθώς επίσης και να προσεύχεσθε σε άλλες περιπτώσεις. Αλλά το κάνετε πάντοτε αυτό; Ή μήπως πηγαίνετε στην εργασία σας το πρωί χωρίς προηγουμένως να διαθέσετε λίγη ώρα να ομιλήσετε στον Θεό, να τον ευχαριστήσετε για την ανάπαυσι της νυκτός, για το φως μιας άλλης ημέρας, και για όλες τις ευλογίες που βρίσκονται εμπρός σας, πνευματικές και υλικές, χωρίς να αναφέρωμε ότι πρέπει να ζητήτε από τον Θεό να σας δίνη σοφία και δύναμι για την ημέρα και να ευλογή τα συμφέροντα του έργου του σ’ όλον τον κόσμο;

Είναι αλήθεια ότι η προετοιμασία για την εργασία περιλαμβάνει μερικά πράγματα που πρέπει να γίνουν. Λουτρό ή πλύσιμο της κεφαλής, κτένισμα και ίσως ξύρισμα, κάτι για πρόγευμα και ξεκίνημα για το λεωφορείο—ξέρετε ότι αυτό δεν περιμένει. Τα πράγματα αυτά είναι ουσιώδη αν πρόκειται να «προνοώμεν τα καλά ενώπιον πάντων των ανθρώπων.» (Ρωμ. 12:17) Όταν φροντίζετε για όλα αυτά κάθε μέρα γνωρίζετε τώρα πόση ώρα χρειάζονται. Γι’ αυτό δεν θα μπορούσατε να σηκωθήτε λίγο νωρίτερα ώστε να παραχωρήτε λίγο χρόνο κάθε πρωί για να μιλάτε με τον Θεό και τουλάχιστον για μια σύντομη εξέτασι του εδαφίου της ημέρας με τα σχόλιά του όπως αναφέρονται στο Βιβλίο του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά; Κάνοντας έτσι προσέχετε τη συμβουλή του αποστόλου «εξαγοραζόμενοι τον καιρόν διότι αι ημέραι είναι πονηραί.»—Εφεσ. 5:16.

Ο Ιησούς Χριστός, ο τέλειος Υιός του Θεού, όταν ήταν στη γη, εκτιμούσε την αξία της προσευχής. Τα Ευαγγέλια μάς λέγουν ότι κατά την ώρα του βαπτίσματός του προσηύχετο, επίσης ότι περνούσε ολόκληρες νύκτες στην προσευχή και ότι επανειλημμένως προσευχήθηκε την τελευταία ημέρα της επιγείου διακονίας του. Εδίδαξε επίσης τους ακολούθους του πώς να προσεύχωνται και τους παρώτρυνε λέγοντας «Γρηγορείτε και προσεύχεσθε.»—Ματθ. 26:41.

Το ζήτημα του να δίνωμε προτεραιότητα στην προσευχή έγκειται στο να είμεθα ενήμεροι των πνευματικών μας αναγκών. (Ματθ. 5:3) Έχομε ανάγκην να μιλούμε με τον Θεό καθημερινώς. «Εν πάσαις ταις οδοίς σου αυτόν γνώριζε και αυτός θέλει διευθύνει τα διαβήματά σου.» (Παροιμ. 3:5, 6) Πρέπει να έχωμε συνεχώς στο νου μας την αρχή που αναγράφεται στον Ψαλμό 127:1: «Εάν ο Ιεχωβά δεν οικοδομήση οίκον, εις μάτην κοπιάζουσιν οι οικοδομούντες. Εάν ο Ιεχωβά δεν φυλάξη πόλιν εις μάτην αγρυπνεί ο φυλάττων.» Ναι πρέπει συνεχώς να βρισκώμεθα σε κατάστασι αγρυπνίας στο γεγονός ότι ‘οι καιροί μας είναι στα χέρια του Ιεχωβά.’—Ψαλμ. 31:15.

Η προσευχή είναι το καλύτερο μέσον για να μείνωμε κοντά στον Ιεχωβά Θεό, τον Δημιουργό μας, τον Ζωοδότη μας, τον Συντηρητή μας και τον Κριτή μας. Με την προσευχή μπορούμε να βοηθηθούμε να ‘περιπατούμε ταπεινά με τον Θεό μας.’ (Μιχ. 6:8) Όσο περισσότερο ‘εγκαρτερούμε στην προσευχή’ τόσο πιο κοντά μας θα είναι ο Ιεχωβά. (Ρωμ. 12:12· 1 Θεσ. 5:17) Και τόσο περισσότερο θα ενισχυθούμε στις δυο από τις πιο ζωτικές απόψεις της Χριστιανικής μας ζωής. Ποιες είναι αυτές;

Αφ’ ενός, όσο πλησιέστερα στον Ιεχωβά Θεό είμεθα με την προσευχή, τόσο περισσότερο θα φοβούμεθα να τον δυσαρεστήσωμε. Ο φόβος αυτός είναι η αρχή της σοφίας, διότι θα μας βοηθή ν’ απομακρυνώμεθα από το κακό, θα μας ενισχύη να ανθιστάμεθα στον πειρασμό. Και αφ’ ετέρου, όσο πλησιέστερα προς τον Ιεχωβά είμεθα τόσο περισσότερο θα τον γνωρίσωμε και θα τον αγαπήσωμε και τόσο περισσότερο ζήλο θα αισθανώμενα για την τήρησι των εντολών του, διότι αυτό σημαίνει η αγάπη του Θεού, όπως δείχνει ο απόστολος Ιωάννης.—Παροιμ. 8:13· 9:10· 1 Ιωάν. 5:2, 3.

Αν πραγματικά δίνωμε προτεραιότητα στην προσευχή μας προς τον Ιεχωβά πάνω από άλλα πράγματα, τότε θα έχωμε χρόνο να συμπεριλάβουμε ευχαριστίες και αίνο και δεν θα περιοριζώμεθα μόνο να ζητούμε απ’ αυτόν.

Οι Ψαλμοί μάς παρέχουν καλά παραδείγματα απ’ αυτή την άποψι διότι, ενώ κυριολεκτικώς είναι άσματα, πολλοί απ’ αυτούς είναι επίσης, κατ’ ουσίαν, προσευχές αίνου και ευχαριστιών καθώς και δεήσεις.

Παραδείγματος χάριν, ο Ψαλμός 136 μας προτρέπει: «Δοξολογείτε τον Ιεχωβά, διότι είναι αγαθός· διότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού. Δοξολογείτε τον Θεόν των θεών. . . Δοξολογείτε τον Κύριον των κυρίων . . . Δοξολογείτε τον Θεόν του ουρανού.»—Ψαλμ. 136:1-3, 26, ΜΝΚ.

Και όταν ερχώμεθα στον Ιεχωβά Θεόν με αιτήσεις και ικεσίες, ας μη είμεθα τόσο τολμηροί ώστε να γινώμεθα απαιτητικοί ή σαν να προστάζωμε τον Θεό. Ας μη φανούμε ποτέ ότι κηρύττομε ή κάνομε ομιλία σ’ αυτόν. Όχι, είμεθα σαν επαίται ενώπιον του και η στάσις μας πρέπει να είναι σαν του Ιησού, όταν έλεγε: «Ουχί ως εγώ θέλω, αλλ’ ως συ.»—Ματθ. 26:39.

Αν δίνωμε προτεραιότητα στις προσευχές μας, θα μπορούμε να παρουσιάζωμε τις αιτήσεις μας με λογικότητα για να μας παρέχη ο Θεός εκείνα που ζητούμε. Αυτό μπορεί να γίνεται, διότι το όνομά του είναι αναμεμιγμένο ή διότι γνωρίζομε ότι είναι Θεός ο οποίος ευαρεστείται στο έλεος, τη δικαιοσύνη και την αγαθότητα. (Εξ. 34:6, 7· Δαν. 9:16-19) Ή μπορούμε να ζητούμε συγχώρησι λόγω της κληρονομημένης από τους γονείς μας αμαρτίας, όπως έκαμε και ο βασιλεύς Δαβίδ.—Ψαλμ. 51:1-5.

Και όταν προσευχώμεθα ας χρησιμοποιούμε εκλεκτούς λόγους και γλώσσαν με το να ενθυμούμεθα σε ποιον μιλούμε—στον Ύψιστον, τον παγκόσμιον άρχοντα του σύμπαντος. Αναγνωρίζοντας αυτό το γεγονός θα μπορούμε να τον πλησιάζωμε με πραγματική ταπεινοφροσύνη και με τον μεγαλύτερο δυνατό σεβασμό. Και όταν κάνωμε τις δεήσεις μας ας ‘μη επαναλαμβάνωμε τα ίδια πράγματα,’ όπως κάνουν οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν στη Γραφή.—Ματθ. 6:7.

Δεν πρέπει ποτέ να είμεθα σαν τον γέροντα ο οποίος προσηύχετο: «Θεέ, ευλόγησον εμένα και τη σύζυγό μου, τον υιόν μου Ιωάννην και τη σύζυγό του· ημάς τους τέσσερας και όχι άλλους.» Όχι, αλλ’ ας παίρνωμε την ευρύτερη άποψι. Θέλομε να προσευχώμεθα για τον αγιασμό του ονόματος του Ιεχωβά, για την έλευσι της βασιλείας του και για την εκτέλεσι του θελήματός του επί της γης. Θέλομε, επίσης, να ενθυμούμεθα την ευημερία ‘όλων των αδελφών μας των εν τω κόσμω.’—1 Πέτρ. 5:9· Ματθ. 6:9, 10.

Αν αναγνωρίζομε ότι όσα λέγει ο Λόγος του Θεού είναι αλήθεια, θα δίνωμε προτεραιότητα στην προσευχή και ποτέ δεν θα παραμελούμε να το πράττωμε. Θα κάνωμε τις προσευχές μας όσο το δυνατόν πιο περιεκτικές και θα τις περιβάλλωμε με τις καλύτερες λέξεις που αξίζουν.