Μπορεί ο Άνθρωπος να Λύση το Πρόβλημα;

ΆΛΛΟ πράγμα είναι να γνωρίζη κανείς ποιο είναι το πρόβλημα και πώς έφθασε ως εδώ, και άλλο πράγμα είναι η λύσις του.

Μπορεί να βρεθή λύσις; Ένα υγιές ανθρώπινο σώμα μπορεί να θεραπεύση μια πληγή αν του δοθή η πρέπουσα φροντίδα. Έτσι επίσης και η γη μπορεί να θεραπεύση τις πληγές της αν της δοθή η ορθή φροντίδα.

Αλλά ο άνθρωπος πρέπει να εργάζεται σε αρμονία με τους φυσικούς νόμους που έχουν ήδη θεσπισθή γι’ αυτή τη γη. Οι νόμοι αυτοί δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν. Ο άνθρωπος πρέπει ν’ αλλάξη. Δεν υπάρχει καμμιά άλλη εκλογή.

Τι προοπτικές λοιπόν υπάρχουν για το αν θα φέρη ο άνθρωπος τον εαυτό του σε αρμονία με τη γη;

Οι Προοπτικές

Λίγα ποτάμια, μια λίμνη εδώ και μια εκεί, ο αέρας επάνω από μερικές πόλεις—αυτή είναι η έκτασις της επιτυχίας που είχε ο άνθρωπος στην προσπάθειά του ν’ αντιστρέψη την καταστρεπτική τάσι. Αλλά τι θα λεχθή για τη γενική κατάστασι;

Αν αντιμετωπίσωμε τη γενική κατάστασι ρεαλιστικά, τότε υπάρχει λίγο έδαφος για αισιοδοξία. Επί παραδείγματι, κυττάξτε τι συνέβη στην πόλι της Νέας Υόρκης. Το 1955 ο επίτροπος της επί της μολύνσεως του αέρος προείπε: «Σε 10 χρόνια, η πόλις μας θα είναι ένα καλό μέρος για ν’ αναπνέετε.» Ένας ερευνητής επίσης προείπε: «Το 1965 ο αέρας που θα αναπνέη ένας άνθρωπος που θα διασχίζη την 42α Οδό θα είναι τόσο καθαρός όσο ο αέρας σε μια διάβασι ενός Ελβετικού βουνού.»

Τα άτομα που ζουν σήμερα στην πόλι της Νέας Υόρκης θα αποκαλούσαν εκείνες τις προρρήσεις γελοίες. Ο αέρας της Νέας Υόρκης είναι τώρα τόσο βαριά μολυσμένος ώστε από πολύν καιρό θεωρείται ως «μη ικανοποιητικός» ή «ανθυγιεινός.» Εκείνες οι αισιόδοξες προρρήσεις δεν εβασίζοντο στη πραγματικότητα.

Ο Τζέημς Σκήχαν, ένας αξιωματούχος του Κολλεγίου της Βοστώνης, έκαμε την κάτωθι ρεαλιστική εκτίμησι: «Η επαναφορά της γης σ’ ένα παραδεκτό επίπεδο μολύνσεως πρόκειται να είναι τόσο δύσκολη όσο το σταμάτημα όλων των πολέμων που έγιναν ή που θα γίνουν.» Σταμάτησε ο άνθρωπος τους πολέμους; Όχι. Το 1969 η Νορβηγική Ακαδημία των επιστημών υπελόγισε ότι από το έτος 3600 π.Χ. ο κόσμος είχε μόνο 292 χρόνια ειρήνης, αλλά 14.531 πολέμους που εφόνευσαν εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους. Και ο αιώνας μας είδε τους χειρότερους απ’ όλους.

Μπορούν να το Επιτύχουν οι Νόμοι;

Μπορούν νέοι νόμοι ή η καλύτερη επιβολή των νόμων ν’ αναχαιτίσουν την πλημμύρα; Αναμφιβόλως μπορούν να βοηθήσουν. Αλλά στο τέλος του 1970 το περιοδικό Γιουνάιτεντ Σταίητς Νιούς εντ Γουώρλντ Ρηπόρτ παρετήρησε ότι η μόλυνσις του αέρος και του ύδατος στις Ηνωμένες Πολιτείες ηύξανε «παρά τους αυστηρότερους κανονισμούς και τις αξιόλογες δαπάνες της κυβερνήσεως και της βιομηχανίας.»

Ένας πολυδιαφημιζόμενος νέος νόμος στις Ηνωμένες Πολιτείες αφορά τα αυτοκίνητα. Μετά την 1η Ιανουαρίου 1975, το μονοξείδιο του άνθρακος και οι υδρογονάνθρακες από τις εξατμίσεις των νέων αυτοκινήτων πρέπει να ελαττωθούν τουλάχιστον κατά 90 τοις εκατό εν συγκρίσει με τα μοντέλα του 1970. Μετά την 1η Ιανουαρίου 1976, τα οξείδια του αζώτου πρέπει κι αυτά να ελαττωθούν κατά 90 τοις εκατό.

Ενώ αυτό είναι ενθαρρυντικό, σημειώστε τι λέγει ο Ράσελ Τρέιν, προεδρικός σύμβουλος για το περιβάλλον: «Κάνομε σχέδια ώστε η μόλυνσις από τα καυσαέρια των αυτοκινήτων να κατέρχεται μέχρι σχεδόν το 1985. Κατόπιν όμως, ακόμη και με τις πιο απηλλαγμένες από μόλυνσι μηχανές εσωτερικής καύσεως που μπορούμε σήμερα να προβλέψωμε, μόνη η αυξησις του αριθμού των αυτοκινήτων θ’ αρχίση ν’ ανεβάζη πάλι την καμπύλη της μολύνσεως.»

Ανακύκλωσις του Υλικού;

Μια λογική υπόδειξις για τη μείωσι της εδαφικής μολύνσεως είναι η ανακύκλωσις, δηλαδή η χρησιμοποίησις εκ νέου των υλικών αντί να τα πετούν.

Προς το παρόν στις Ηνωμένες Πολιτείες λιγώτερο από 10 τοις εκατό των υφασμάτων, ελαστικών και υάλου ξαναχρησιμοποιούνται. Μόνο 20 τοις εκατό του χαρτιού και του τσίγκου, 30 τοις εκατό του αλουμινίου, και περίπου ο μισός χαλκός, μόλυβδος και σίδηρος ξαναχρησιμοποιούνται. Η ανερχομένη παραγωγή όλων αυτών των πραγμάτων, επομένως, προέρχεται πρωτίστως από νέες πηγές, όπως νέο βαμβάκι, ξύλο και μετάλλευμα.

Γιατί δεν χρησιμοποιείται περισσότερο υλικό; Ένας λόγος γίνεται καταφανής από μια εταιρία που διαλέγει τα σκουπίδια και πωλεί τα υλικά. Το περιοδικό Δη Γωλλ Στρήτ Τζόρναλ κάνει τα εξής σχόλια για τον ιδιοκτήτη: «Χάνει $2 τον τόννο, για κάθε τόννο σκουπιδιών που επεξεργάζεται, διότι δεν μπορεί να πωλήση τα περισσότερα από τα υλικά που περισυλλέγει» Παράδειγμα: από τους 1.200 τόννους χαρτιού που επανεπεξεργάσθη, μπόρεσε να πωλήση μόνο 200 τόννους. Κανείς δεν ήθελε το υπόλοιπο.

Θα το Επιτύχουν οι Άνθρωποι;

Οποιεσδήποτε κι αν είναι οι προτεινόμενες θεραπείες, στο τέλος όλες καταλήγουν σ’ ένα βασικό γεγονός: για να επιτύχουν πρέπει να τις εφαρμόση η πλειονότης των ανθρώπων. Είναι όμως αυτό πιθανόν;

Το περιοδικό Ώντυμπον ανέγραψε ότι μια εταιρία αναψυκτικών διέθεσε στην αγορά 600.000 κάσες φιαλών με επιστροφή στην περιοχή της πόλεως της Νέας Υόρκης. Για κάθε φιάλη που θα επεστρέφετο θα κατεβάλλετο η τιμή τοις μετρητοίς. Αλλά σε έξη μήνες όλες οι φιάλες είχαν πεταχθή. Οι κάτοικοι της Νέας Υόρκης είχαν χάσει μια κατάθεσι $720.000! Δεν ήθελαν να ενοχλούνται για την επιστροφή των φιαλών.

Για ν’ αποφευχθή η μόλυνσις του αέρος στις πόλεις από τα πάρα πολλά αυτοκίνητα, προτείνεται να κατασκευάσουν οι πόλεις συστήματα ταχείας μεταφοράς—όπως ταχείες αμαξοστοιχίες που θα μεταφέρουν τους επιβάτες με διαρκή εισιτήρια στην εργασία και θα αχρηστεύσουν τα αυτοκίνητα τους. Αλλά ο Μίτσελ Γκόρντον λέγει γι’ αυτό στο βιβλίο του Άρρωστες Πόλεις: «Μια πρόσφατη έρευνα στους επιβάτες με εισιτήρια διαρκείας απεκάλυψε ότι μόνο 18 τοις εκατό απ’ αυτούς θα άφηναν τα αυτοκίνητα τους ακόμη κι’ αν η μεταφορά ήταν δωρεάν.» Είπε επίσης: «Οι μισοί απ’ αυτούς δεν θα έκαναν τη διαδρομή με δημόσιο μεταφορικό μέσο έστω κι αν επληρώνοντο 35 σεντς κάθε φορά που θα επεβιβάζοντο στο όχημα.»

Θα συνεργάζονταν τουλάχιστον οι άνθρωποι με το να μη πετούν σκουπίδια εκεί που δεν πρέπει; Ο Τεντ Κίτλη, ένας ανώτερος υπάλληλος του Συνδέσμου Αλιείας και Θήρας της Πολιτείας Νέας Υόρκης είπε με απογοήτευσι: «Δεν μπορώ να σκεφθώ τίποτε για να σταματήσουμε αυτούς που γεμίζουν τον τόπο με σκουπίδια. Η τελευταία μας ελπίς είναι να κάμωμε έκκλησι στον αυτοσεβασμό τους, αλλά ούτε και σ’ αυτόν τον τομέα έχω πολλές ελπίδες.»

Προφανώς απαιτείται μεγάλη αλλαγή στη στάσι των ανθρώπων. Εν τούτοις στο βιβλίο του Η Μη Ουρανία Πόλις ο συγγραφεύς Έντουαρντ Μπάνφηλντ κάνει τα εξής σχόλια: «Πώς θα επιτευχθή μια τέτοια αλλαγή; Μέχρις ότου καθορισθή ο τρόπος, η ‘λύσις’ αυτή θα πρέπη ν’ απορριφθή ως απραγματοποίητος. . ..Το γεγονός, πάντως, είναι ότι κανένας δεν γνωρίζει πώς να μεταβάλη την αγωγή οποιουδήποτε μέρους του πληθυσμού.»

Για να δώσωμε ένα παράδειγμα για τη δυσκολία σάς αναφέρομε την περίπτωσι ενός ανταποκριτού τηλεοράσεως στην Φλώριδα, ο οποίος απεκάλυψε την βαρειά μόλυνσι που προκαλούσε μια ωρισμένη εταιρία. Γρήγορα έλαβε τηλεφωνήματα από υπαλλήλους της εταιρίας που τον απειλούσαν με σωματική βλάβη αν δεν «σταματούσε.» Εφοβούντο ότι θα έχαναν την εργασία των αν η εταιρία έκλεινε.

Ενώ λοιπόν πολλοί μιλούν για την αναχαίτισι της μολύνσεως, η μεγάλη πλειονότης των ανθρώπων ενδιαφέρονται περισσότερο για τις δικές των ιδιοτελείς επιδιώξεις, χωρίς να θέλουν να χάσουν κανένα από τα συμφέροντά των χάριν των άλλων.

Έτσι, ενώ συνεχίζεται πολλή συζήτησις, το πρόβλημα χειροτερεύει καθώς η εκβιομηχανοποίησις αυξάνει και ο πληθυσμός της γης ‘εκρήγνυται.’ Και εκείνοι που είναι σε θέσι να γνωρίζουν τα πράγματα παραδέχονται ότι δεν έχουν την απάντησι! Επί παραδείγματι, οι ειδικοί στο Τμήμα Υγείας της Χαβάης λέγουν: «Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις εν όψει. . . . προς το παρόν δεν υφίστανται παραδεκτές λύσεις.»

Τι θα Χρειασθή Πραγματικά

Στην πραγματικότητα, για να λύση ο άνθρωπος το πρόβλημα θα χρειασθή ν’ αποστερηθή σε μεγάλο βαθμό από τον σύγχρονο βιομηχανικό τρόπο ζωής. Θα πρέπει ν’ αναθεωρήση μονίμως την τάσι για περαιτέρω εκβιομηχανοποίησι.

Υπάρχει πιθανότης να γίνη αυτό; Θα συνεργασθούν όλοι οι άνθρωποι ώστε να στερηθούν αρκετές από τις ανέσεις, τα προϊόντα, το χρήμα και τις χαρές που τώρα απολαμβάνουν, για να τις ανταλλάξουν με καθαρό αέρα, νερό και γη; Μήπως συνεργάσθηκαν ποτέ για ν’ απαλλάξουν τη γη από τον πόλεμο, την προκατάληψη, το έγκλημα, τη φτώχεια και την πείνα; Σταμάτησαν όλοι το κάπνισμα ή την πώλησι τσιγάρων ή την παραγωγή καπνού για τσιγάρα παρ’ όλον ότι τα πράγματα αυτά απεδείχθησαν φονείς; Μήπως εγκατέλειψαν οι άνθρωποι την πορνεία επειδή αυξάνουν τα αφροδίσια νοσήματα;

Νομίζετε λοιπόν ότι η κυβέρνησις, η βιομηχανία και ο κοινός άνθρωπος θα κάμουν μια αιφνίδια αλλαγή καρδιάς σε ομαδική κλίμακα και θα αντιστρέψουν την πορεία του βιομηχανικού τρόπου ζωής; Ο Δρ. Ρενέ Ντυμπός, αυθεντία επί της μολύνσεως, λέγει: «Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει ελπίς να λυθή το πρόβλημα της μολύνσεως—ή των άλλων απειλών κατά της ανθρωπίνης ζωής—αν παραδεχθούμε την ιδέα ότι η τεχνολογία πρόκειται να κυβερνήση το μέλλον μας.»

Οι ειδικοί τα έχουν στ’ αλήθεια χαμένα. Τι χρειάζεται, λοιπόν, πραγματικά; Η έκδοσις Ας Ζήσωμε, του Μαρτίου 1970, λέγει: «Φαίνεται ότι θα χρειασθή η ιδιοφυΐα ενός Σολομώντος για να λύση όλα τα προβλήματα μολύνσεως της εποχής μας.»

Υπάρχει μια τέτοια ιδιοφυΐα; Ποια ακριβώς είναι η λύσις;