Αντιμετωπίστε την Πρόκλησι του Περιβάλλοντός Σας

ΓΙΑΤΙ πρέπει να θέλετε ν’ αντιμετωπίσετε την πρόκλησιν του περιβάλλοντός σας; Διότι πλάσματα που δεν μπορούν ν’ αντιμετωπίσουν το περιβάλλον των πεθαίνουν. Η πρόκλησις πρέπει ν’ αντιμετωπισθή, αν πρόκειται να εξακολουθήση κανείς να ζη. Πραγματικά, αν πρόκειται ν’ απολαμβάνετε κάποιο μέτρο υγείας και δυνάμεως, να εξακολουθήτε να προοδεύετε και ν’ αποφεύγετε την απογοήτευσι, πρέπει, τουλάχιστον κατά κάποιο μέτρο, ν’ αντιμετωπίζετε την πρόκλησι του περιβάλλοντός σας.

Και σ’ αυτά ακόμη τα σώματά μας έχομε παραδείγματα του πώς μπορεί ν’ αντιμετωπισθή η πρόκλησις του περιβάλλοντος. Όπως γνωρίζετε, όσο υψηλότερο είναι το μέρος στο οποίο ζούμε τόσο λιγώτερο οξυγόνο υπάρχει στον αέρα. Το ανθρώπινο σώμα αντιμετωπίζει αυτή την πρόκλησι του μεγάλου ύψους αυξάνοντας τον αριθμό των ερυθρών αιμοσφαιρίων. Άνθρωποι που ζουν σε μεγάλα ύψη έχουν γενικά μεγαλύτερες καρδιές. Επίσης άνθρωποι που ζουν σε τροπικές ζώνες έχουν περισσότερο χρώμα στο δέρμα των για προστασία από τις ηλιακές ακτίνες οι οποίες στα μέρη εκείνα πέφτουν πιο κάθετα.

Μπορείτε να Προστατεύσετε τον Εαυτό Σας

Σήμερα όχι μόνον η ιδιοτέλεια του ανθρώπου καθιστά το φυσικό του περιβάλλον συνεχώς πιο ανθυγιεινό, αλλά και το σπουδαιότερο, το ηθικό και διανοητικό περιβάλλον του μολύνεται επίσης από ανθρώπους που στερούνται ηθικών αρχών. Περιοριζόμεθα πολύ στην αποφυγή της φυσικής μολύνσεως ή στη διόρθωσί της. Αλλά τι πρέπει να γίνη σχετικά με την ηθική μόλυνσι; Μπορούμε ν’ αντιμετωπίσωμε την πρόκλησι που μάς παρουσιάζει; Ναι, μπορούμε. Πώς; Κυρίως, φυλάττοντας την καρδιά μας και ασκώντας αυτοκυριαρχία.—Παροιμ. 4:23.

Συζητώντας τη σχέσι του ανθρώπου με το περιβάλλον του, ο αποθανών Δρ. Αλέξης Καρρέλ, βιολόγος που πήρε το βραβείο Νόμπελ, αναφέρει στο βιβλίο του Ο Άνθρωπος, ο Άγνωστος: «Κάθε άτομο έχει τη δύναμι να μεταβάλλη τον τρόπο της ζωής του, να δημιουργή γύρω του ένα περιβάλλον ελαφρώς διαφορετικό από εκείνο του άμυαλου πλήθους. Είναι ικανός ν’ απομονώνη τον εαυτό του μέχρις ενός σημείου, επιβάλλοντας στον εαυτό του κάποια [φυσική] και διανοητική αγωγή . . . ώστε να ασκή κυριαρχία στο σώμα του και στο πνεύμα του.» Ναι, οι άνθρωποι έχουν μια φυσική ικανότητα ν’ αποκλείουν από τη διάνοιά των μερικά πράγματα που τους περιστοιχίζουν. Αλλ’ αυτή η φυσική ικανότης δεν είναι αρκετή. Χρειάζεται κανείς τον Λόγο του Θεού και το πνεύμα του για να νικήση μέσα σ’ ένα ανήθικο περιβάλλον. Αυτό είναι ζωτικό σ’ έναν Χριστιανό ο οποίος ζη στον κόσμο αλλά δεν αποτελεί μέρος αυτού.

Φυσικά, εφόσον είναι δυνατό, συμφέρει στον Χριστιανό να ζη μακρυά ή να εγκαταλείψη ένα περιβάλλον που είναι εχθρικό στην πνευματική του ευημερία. ‘Οι κακές συναναστροφές φθείρουν τα καλά ήθη.’ Με σοφία ο Λόγος του Θεού διατάσσει: «Μη κάμνε φιλίαν μετά ανθρώπου θυμώδους· και μετά ανθρώπου οργίλου μη συμπεριπάτει· μήποτε μάθης τας οδούς αυτού, και λάβης παγίδα εις την ψυχήν σου.»—1 Κορ. 15:33· Παροιμ. 22:24, 25.

Αλλ’ ο Χριστιανός ίσως χρειάζεται να κερδίση για τη συντήρησί του εργαζόμενος μαζί με τέτοιου είδους ανθρώπους. Και σχεδόν όλοι οι νεαροί Χριστιανοί έρχονται σε στενή επαφή με κακές συναναστροφές στο σχολείο. Επίσης ένας Χριστιανός, άνδρας ή γυναίκα, μπορεί να έχη ένα σύντροφο της ζωής άπιστον ο οποίος είναι ιδιοτελής, αν όχι και ανήθικος. Όλοι αυτοί συμπεριλαμβάνονται στο περιβάλλον των Χριστιανών και αποτελούν μια πραγματική πρόκλησι.

Πώς θ’ Αντιμετωπισθή η Πρόκλησις

Οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν αποδείξει επανειλημμένως ότι η πρόκλησις αυτή μπορεί ν’ αντιμετωπισθή. Αξιοσημείωτη υπήρξεν η διαγωγή των στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως της Ναζιστικής Γερμανίας, Ρωσίας και άλλων χωρών. Η κατάστασις και το περιβάλλον στα στρατόπεδα αυτά ήταν τέτοια ώστε να διαφθείρη πολλούς από εκείνους που ήσαν φυλακισμένοι σ’ αυτά. Αλλά για τους μάρτυρας του Ιεχωβά, ο καθηγητής Έμπενσταϊν έγραψε στο βιβλίο του Το Ναζιστικό Κράτος ότι «κάθε μέλος φαίνεται σαν να είναι ένα φρούριο που μπορεί να καταστραφή αλλά ποτέ δεν θα καταληφθή.» Όχι μόνον αντιμετώπισαν την πρόκλησι ενός τέτοιου περιβάλλοντος με το να είναι βράχοι σε μια θάλασσα βούρκου, όπως το εχαρακτήρισε ένας άλλος συγγραφεύς, αλλά στάθηκαν ικανοί να επηρεάσουν και άλλους να υιοθετήσουν ένα καλύτερο Χριστιανικό τρόπο ζωής.

Μολονότι σήμερα υπάρχουν σχετικώς ολίγοι Χριστιανοί στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, σχεδόν όλοι των ζουν σ’ ένα εχθρικό περιβάλλον που παρουσιάζει πρόκλησι. Ένας Χριστιανός μπορεί να παραγκωνισθή, να χλευασθή και να γελοιοποιηθή λόγω της φυλής του, της εθνικότητός του ή της θρησκείας του. Πώς να αντιδράση; Να αποσυρθή στο καβούκι του, σαν να λέμε; Να γίνη πικρός και μνησίκακος; Ή να δώση διέξοδο σε βίαιες εκρήξεις; Αυτό δεν θα εσήμαινε επιτυχή αντιμετώπισι της προκλήσεως, αλλά θ’ αποτελούσε ήττα. Για ν’ αντιμετωπίση την πρόκλησι και να βγη νικητής πρέπει να μιμηθή τον Ιησού, για τον οποίο είναι γραμμένο: «Όστις λοιδορούμενος δεν αντελοιδόρει, πάσχων δεν ηπείλει, αλλά παρέδιδεν εαυτόν εις τον κρίνοντα δικαίως.»—1 Πέτρ. 2:23.

Ή το περιβάλλον ενός Χριστιανού μπορεί να είναι εξαιρετικά ανήθικο. Εκείνοι που τον περιβάλλουν στην εργασία του ή στο σχολείο μπορεί να χρησιμοποιούν αισχρή γλώσσα και να διηγούνται ακάθαρτες ιστορίες. Πώς μπορεί αυτός ν’ αντιδράση επιτυχώς σ’ αυτή την πρόκλησι; Βέβαια όχι με το να χρησιμοποιή τέτοια λόγια διασκεδάζοντας μ’ αυτά, ούτε να τα ακούη από περιέργεια. Και πάλι ο Λόγος του Θεού δίνει καλή συμβουλή λέγοντας: «Εξετάζοντες τι είναι ευάρεστον εις τον Κύριον· και μη συγκοινωνείτε εις τα έργα τα άκαρπα του σκότους, μάλλον δε και ελέγχετε.»—Εφεσ. 5:10, 11.

Μερικές φορές ένας Χριστιανός μπορεί ν’ αντιληφθή ότι οι συνάδελφοί του κλέπτουν πράγματα από τον εργοδότη τους ή χαζεύουν στην εργασία. Για να μη τον κατηγορήσουν ότι είναι ‘υπερβολικά δίκαιος’ ή ότι ‘προσπαθεί να ξεσκεπάζη τους άλλους’, μπορεί να ενώνεται σε τέτοιες πράξεις; Όχι, αν θέλη να ευαρεστή τον Θεό.

Τι είναι εκείνο που βοηθεί έναν Χριστιανό ν’ αντιμετωπίζη τέτοιες προκλήσεις; Είναι ν’ αντικαταστήση τον φόβο των ανθρώπων με την εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά. (Παροιμ. 29:25) Για ν’ αποκτήση την εμπιστοσύνη αυτή ένα άτομο πρέπει να τρέφη την διάνοιά του με το να μελετά τακτικά τον Λόγο του Θεού και να ενδυναμώνη την καρδιά του κάνοντας βαθειές σκέψεις σ’ αυτά που μελετά και να εξακολουθή να συνδέεται με άλλους οι οποίοι ζητούν την καθοδήγησι του Θεού.