Τα Ζώα Είναι Θαυμάσια στη Θέσι Τους

ΣΤΗ διάρκεια των αιώνων, ο άνθρωπος έχει ωφεληθή πολλά από τη ζωική κτίσι. Εκτός της προμηθείας γαλακτοκομικών προϊόντων και μαλλιού για ενδύματα, μερικά ζώα, όπως η καμήλα, ο όνος, το άλογο, ο ελέφας και ο βούβαλος, επί μακρόν παρείχαν δύναμι για μεταφορά ή βαριά εργασία. Εν τούτοις, το ενδιαφέρον του ανθρώπου για τα ζώα δεν περιωρίσθηκε στην ωφελιμιστική τους αξία.

Παλαιά στην δεύτερη χιλιετηρίδα π.Χ. ο Πατριάρχης Ιακώβ χρησιμοποίησε μια ποικιλία ζώων—από τον σκύμνο του λέοντος και τον δυνατό όνο ως τον κερασφόρο όφι και τη λυγερή ελαφίνα—για να περιγράψη τα χαρακτηριστικά μερικών από τους δώδεκα υιούς του. (Γέν. 49:9, 14, 17, 21, 27) Και ο Σολομών με την πολυποίκιλη σοφία του μίλησε όχι μόνον για τα δένδρα από τον κέδρο ως τον ύσσωπο, αλλά επίσης και «περί τετραπόδων, και περί πτηνών, και περί ερπετών, και περί ιχθύων.» (1 Βασ. 4:32, 33) Έτσι ο άνθρωπος από παλαιά έχει εκτιμήσει τη ζωική κτίσι για περισσότερα πράγματα από τα υλικά της οφέλη. Βρήκε ότι είναι ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα για έρευνα και μια γνήσια πηγή απολαύσεως.

Και πόσο πιο πλούσια σε ενδιαφέρον είναι η ζωή πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη λόγω της ζωικής κτίσεως. Ένας περίπατος στη δροσερή σκιά του δάσους είναι ευχάριστος αυτός καθ’ εαυτόν. Αλλ’ όταν δήτε ένα περαστικό σκίουρο ή μια βερβερίτσα ή ακούσετε την φλυαρία των, ή ακούσετε το τραγούδι μιας σουσουράδας, ή παρακολουθήσετε ένα δρυοκολάπτη καθώς τρυπάει τον κορμό του δένδρου για να φθάση το γεύμα του, δεν προσθέτει αυτό πολύ στην ευχαρίστησι του περιπάτου;

Περισσότερο απ’ όλα, αυτά τα πλάσματα αποκαλύπτουν σ’ εμάς κάτι για τον Δημιουργό μας. Η τεραστία ποικιλία πλασμάτων που κατοικούν στην ξηρά και μέσα στις θάλασσες ζαλίζει τη φαντασία. Και τα διάφορα σχήματα, τα χρώματα, οι συνήθειες της διαβιώσεώς των και οι ικανότητές των δίνουν μια αιτία για να θαυμάσωμε τη σοφία του Δημιουργού των, την απίστευτη έκτασι της δεξιοτεχνίας του και της εφευρετικότητός του.

Πηγή Συντροφιάς

Οι άνθρωποι βρήκαν επίσης ένα μέτρον συντροφιάς ανάμεσα στα ζώα. Ιδιαίτερα στα αγροκτήματα, ένα αγόρι και ο σκύλος του μερικές φορές γίνονται αχώριστοι. Τη νύχτα, ο βοσκός στη μοναξιά του βρίσκει ευχαρίστησι στην παρουσία του τσοπανόσκυλού του. Παρόμοιες σχέσεις αναπτύσσονται μεταξύ του γελαδάρη και του αλόγου του ή του Άραβα βεδουίνου και της καμήλας του. Αλλά σ’ αυτές τις περιπτώσεις το πλάσμα συνήθως εξυπηρετεί κάποιο βασικό σκοπό εκτός μόνον από τη συντροφιά Αυτό αφήνει μια άλλη κατηγορία σχέσεων με ζώα: των χαϊδεμένων ζώων του σπιτιού.

Όχι μόνον σκύλοι και γάτες, αλλά και μικροί κροκόδειλοι, συσφιγκτήρες βόες, πάνθηρες, ενυδρίδες, πίθηκοι και σχεδόν κάθε πλάσμα που θα μπορούσατε να βρήτε σε ένα ζωολογικό κήπο μπορεί επίσης να βρεθή σε μερικά σπίτια σε όλη τη γη. Τα λόγια του μαθητού Ιακώβου είναι τόσο αληθινά σήμερα όσο και χίλια εννεακόσια χρόνια πριν: «Διότι παν είδος θηρίων και πτηνών, ερπετών και θαλασσίων, δαμάζεται και εδαμάσθη υπό της ανθρώπινης φύσεως.»—Ιακ. 3:7.

Εν τούτοις, όπως έδειχνε ένα άρθρο στο περιοδικό Λάιφ (9 Απριλίου 1971): «Οι ειδικοί συμφωνούν ότι τα άγρια ζώα δύσκολα γίνονται κατοικίδια ζώα—και τα περισσότερα σπίτια είναι ακατάλληλα για να είναι ζωολογικοί κήποι.» Ένας έμπορος «εξωτικών» ζώων αναφέρει ότι «τα 75 τοις εκατό όλων των ζώων που εισάγονται πεθαίνουν μέσα στον πρώτο χρόνο.» Ο θόρυβος, η συχνή ζημία στο σπίτι, καθώς και οι μυρωδιές συχνά απογοητεύουν τους ιδιοκτήτας αγρίων ζώων. Συχνά το χαϊδεμένο ζώο καταλήγει σε κάποιο κλουβί στην αυλή του σπιτιού, σε κάποιο πρόχειρο ζωολογικό κήπο ή θανατώνεται. Οι μεγάλοι ζωολογικοί κήποι δεν θέλουν αυτά τα ζώα, διότι έχουν γίνει πολύ κακομαθημένα όσον αφορά την ειρηνική συμβίωσι με άλλα ζώα του κήπου.

Ένα μεγάλο πρόβλημα είναι το ότι συχνά η ελευθερία του ιδιοκτήτου περιορίζεται πολύ όταν έχη ένα, όπως λέγεται, «εξωτικό» ζώο. Οι κάτοχοι μεγάλων αιλουροειδών, όπως λεοπαρδάλεων, βρίσκουν ότι όχι μόνον δεν μπορούν να έχουν καλά έπιπλα και χαλιά, αλλά συχνά φοβούνται να φύγουν για διακοπές, διότι τους είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρουν κάποιον να φροντίζη για το άγριο ζώο κατά τη διάρκεια της απουσίας των. Το περιοδικό Λάιφ αναφέρει τα λόγια μιας κυρίας που έχει μια γάτα της ζούγκλας της Νοτίου Αμερικής και η οποία είπε: «Λόγω της ελλείψεως ελευθερίας που υφίστασαι επειδή τα έχεις στην κατοχή σου και λόγω της ελλείψεως ελευθερίας που εκείνα υφίστανται επειδή βρίσκονται στην κατοχή σου, θα έκανες καλύτερα να τα φτιάξης γούνινα παλτά.»

Είναι ολοφάνερο ότι, τουλάχιστον σε μερικές περιπτώσεις, μερικά χαϊδεμένα ζώα είναι «εκτός θέσεως» στα σπίτια. Μερικά έχουν τέτοιο μέγεθος και φύσι, ώστε προφανώς έγιναν για να περιπλανώνται στην ανοικτή ύπαιθρο ή να τρυπώνουν μέσα στα πυκνά δάση ή τις περιοχές της ζούγκλας. Άλλα, όπως ο αλιγάτωρ και η ενυδρίς, είναι δημιουργημένα για να ζουν κοντά σε νερά. Άλλα χρειάζονται δένδρα (όχι πολυελαίους του σαλονιού ή κουρτίνες) για να σκαρφαλώνουν. Και ακόμη άλλα χρειάζονται τροφή που δεν παράγεται στην περιοχή όπου κατοικεί ο ιδιοκτήτης των. Όταν αυτά μπαίνουν στην κατοικία του ανθρώπου, θα πρέπη να γίνουν προσαρμογές. Αυτό είναι αληθινό σε μικρότερο βαθμό όταν το ζώο κατοική στην αυλή. Αυτές οι προσαρμογές γίνονται κατά μέγα μέρος από τον κάτοχο και μπορεί να περιλαμβάνουν αναπροσαρμογή του τρόπου της ζωής του προκειμένου να βολευτή το ζώο.

Οι ιδιοκτήται μερικές φορές φθάνουν σε απίστευτα άκρα για να βολέψουν ένα ζώο. Μια οικογένεια με μια ενυδρίδα είχε δύο λουτρά στο σπίτι. Τα άτομα μοιράζονταν όλα το ένα λουτρό και είχαν διαθέσει το άλλο για ιδιωτική χρήσι της ενυδρίδος. Όπως αναφέρει ένα άρθρο του Λάιφ: «Σιγά-σιγά, πολλοί ιδιοκτήται ανακαλύπτουν ότι το ζώο έχει γίνει ο αφέντης.»