Η Μαρτυρία των Ζωντανών Οργανισμών
ΟΤΑΝ παρατηρήσωμε τον κόσμο των μεγαλυτέρων ζωντανών οργανισμών, υπάρχει καμμιά απόδειξις ότι το ένα είδος των ζωντανών οργανισμών μεταβάλλεται σε άλλο; Υπάρχει καμμιά προοδευτική σειρά ζώων και φυτών μεταξύ των «κατωτέρων» τύπων και των «ανωτέρων» τύπων;
Αν η εξέλιξις είναι αληθινή, τότε θα πρέπει να υπάρχη. Αν η Γραφή είναι αληθινή, δεν θα πρέπει να υπάρχη.
Όταν μελετούμε το βασίλειο των φυτών και των ζώων που ζουν σήμερα, τι μας λέγει; Μπορούμε να παρατηρήσωμε τη μεταβολή ενός είδους σε άλλο είδος;
Σ’ ένα βιβλίο που υποστηρίζει την εξέλιξι, στο Προσέσες οφ Οργκάνικ Εβολούσιον, διαβάζομε: «Είναι βέβαιο ότι κανείς βιολόγος δεν έχει δει πραγματικά την προέλευσι μέσω εξελίξεως κάποιας μεγάλης ομάδος οργανισμών.»
Γιατί όχι; Γιατί κανένας δεν έχει δει ποτέ την εξέλιξι κάποιας μεγάλης ομάδος οργανισμών ;
Οι οπαδοί της εξελίξεως απαντούν σ’ αυτό το ερώτημα λέγοντας ότι αυτό συμβαίνει επειδή η εξέλιξις χρειάζεται εκατομμύρια χρόνια και ο άνθρωπος δεν ζη αρκετά για να την παρατηρήση. Αλλά ένα τέτοιο συμπέρασμα δεν είναι απόδειξις. Είναι και πάλι «εικασία.» Όταν ασχοληθούμε με τις αποδείξεις, αυτές δίνουν διαφορετική απάντησι.
Καμμιά Μεταβατική Μορφή
Η αιτία για την οποία μια τέτοια εξέλιξις δεν μπορεί να παρατηρηθή μεταξύ των ζωντανών οργανισμών τώρα, είναι διότι όλες οι μορφές ζωής είναι πλήρεις. Καμμιά δεν παρατηρείται να είναι στο μεταβατικό στάδιο, στο στάδιο αλλαγής σ’ ένα άλλο είδος ζωής. Πουθενά δεν μπορεί να βρεθούν ημιανεπτυγμένα όργανα ή άκρα που να εξελίσσωνται σε κάτι άλλο. Οπουδήποτε υπάρχει μάτι, αυτί, φτερούγα, χέρι, πόδι, ή κάποιο άλλο όργανο, δεν βρίσκεται σε κάποιο «ενδιάμεσο» στάδιο. Είναι πλήρες και χρήσιμο στον οργανισμό που το έχει.
Μερικοί, βέβαια, υποδεικνύουν όργανα, όπως είναι η σκωληκοειδής απόφυσις και οι αμυγδαλές του ανθρώπου, και ισχυρίζονται ότι αυτά είναι ‘υπολείμματα’ από την εξέλιξι. Αλλά η αύξησις της γνώσεως απεκάλυψε ότι αυτά τα όργανα δεν ήσαν διόλου ‘υπολείμματα,’ αλλά έχουν μια καθωρισμένη χρήσι. Το πρόβλημα ήταν ότι οι ερευνηταί δεν κατανοούσαν τη λειτουργία τους μέχρι τελευταία.
Το γεγονός ότι δεν υπάρχουν μεταβατικές μορφές μεταξύ των ζωντανών οργανισμών το είχε παρατηρήσει επίσης στην εποχή του και ο Κάρολος Δαρβίνος, ο «πατέρας» της σύγχρονης εξελίξεως. Πριν από ένα και πλέον αιώνα έγραψε:
«Γιατί, αν τα είδη προήλθαν από άλλα είδη μέσω μικρών διαβαθμίσεων, δεν βλέπομε παντού αναρίθμητες μεταβατικές μορφές; Γιατί δεν βρίσκεται όλη η φύσις σε σύγχυσι, αντί να είναι τα είδη σαφώς καθωρισμένα, όπως τα βλέπομε;
Ο Δαρβίνος απάντησε λέγοντας ότι οι μεταβατικές μορφές είχαν ήδη όλες εξαφανισθή. Αλλά φαίνεται αυτό λογικό; Δεν θα έπρεπε να αναμένωμε ότι τουλάχιστον μερικές μεταβατικές μορφές θα εξακολουθούσαν, αφού λέγουν ότι η εξέλιξις συνεχίζεται;
Γιατί Δεν Υπάρχουν Μεταβατικές Μορφές
Γιατί δεν υπάρχουν μεταβατικές μορφές μεταξύ των ζωντανών οργανισμών; Απλούστατα διότι δεν βρίσκονται σε μεταβατική μορφή! Δεν μεταβάλλονται από το ένα είδος σε άλλο είδος, αλλά παραμένουν μέσα στα είδη τους.
Μολονότι υπάρχει μεγάλη ποικιλία, η μεταβολές που εμφανίζονται μέσα σε κάθε είδος, τα διάφορα είδη παραμένουν χωρισμένα. Και διατηρούνται χωρισμένα μ’ ένα φραγμό που κανένας επιστήμων δεν μπόρεσε ποτέ να τον σπάση. Ποιος είναι αυτός; Είναι ο φραγμός της στειρότητος μεταξύ των βασικών ειδών.
Παράδειγμα: μεταξύ των ανθρώπων βλέπομε μια τεράστια ποικιλία μεγεθών, σχημάτων, χρωμάτων και ικανοτήτων. Σχεδόν ποτέ δυο άτομα δεν μοιάζουν ακριβώς. Από τα 3,8 δισεκατομμύρια ανθρώπους που είναι στη γη σήμερα, ελάχιστοι, αν υπάρχουν καν, έχουν τα ίδια δακτυλικά αποτυπώματα! Και όμως, άσχετα με το πόσο διαφορετικοί είναι, οι άνθρωποι διακρίνονται εύκολα παντού ότι ανήκουν στην ανθρώπινη οικογένεια.
Όλοι οι άνθρωποι μπορούν να παντρεύωνται μεταξύ τους και να γεννούν παιδιά, άσχετα με τις διαφορές που υπάρχουν. Αλλά οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζευγαρωθούν με κανένα ζώο και να παραγάγουν απογόνους. Μπορούν να αναπαράγουν μόνο αν παραμείνουν μέσα στο είδος τους, στο ανθρώπινο είδος. Αν προσπαθήσουν να βγουν έξω απ’ αυτό το όριο, έξω από το είδος τους, δεν μπορούν να αναπαραγάγουν με κανένα άλλο ζώον. Δεν υπάρχει εξαίρεσις σ’ αυτόν τον κανόνα.
Τι Αποδεικνύουν τα Πειράματα Αναπαραγωγής
Στα πειράματα αναπαραγωγής, οι επιστήμονες προσπάθησαν να εξακολουθήσουν να μεταβάλλουν τα διάφορα ζώα και φυτά επ’ αόριστον. Ήθελαν να δουν αν με τον καιρό θα μπορούσαν ν’ αναπτύξουν νέες μορφές ζωής. Με ποιο αποτέλεσμα; Η Αγγλική ιατρική έκδοσις Ον Κωλλ αναφέρει:
«Στη διαδικασία της αναπαραγωγής, οι αναπαραγωγοί βρίσκουν συνήθως ότι ύστερα από λίγες γενεές, φθάνουν στο άριστο, πέρα από το οποίον περαιτέρω βελτίωσις είναι αδύνατη, και κανένα νέο είδος δεν σχηματίσθηκε που να είναι στείρο με την προγονική του μορφή, και γόνιμο με άλλα άτομα του ιδίου είδους. Η διαδικασία της αναπαραγωγής, επομένως, φαίνεται ότι αντικρούει μάλλον την εξέλιξι αντί να την υποστηρίζη.»
Στις δικές του εκτεταμένες έρευνες επάνω σ’ αυτό το ζήτημα, ο δικηγόρος Νόρμαν Μάκμπεθ, έφθασε στο ίδιο συμπέρασμα. Είπε:
«Μολονότι το θέμα σπάνια συζητείται [από οπαδούς της εξελίξεως], τη γνώμη μου την συμμερίζονται ονομαστοί επιστήμονες. Έτσι ο [Λόρεν] Άισλυ λέγει: Φαίνεται ότι η προσεκτική οικιακή αναπαραγωγή, οτιδήποτε κι’ αν κάνη να βελτιώση την ποιότητα των ιπποδρομιακών αλόγων ή των λαχάνων, δεν είναι πραγματικά αυτή καθ’ εαυτή ο δρόμος στην ατέλειωτη βιολογική παρέκκλισι που είναι η εξέλιξις. Υπάρχει μεγάλη ειρωνεία σ’ αυτή την κατάστασι, διότι περισσότερο από σχεδόν οποιοδήποτε άλλο μοναδικό παράγοντα, η οικιακή αναπαραγωγή χρησιμοποιήθηκε σαν επιχείρημα για την πραγματικότητα της εξελίξεως . . .
«Ο καθηγητής Έντουαρντ Ντήβυ χρησιμοποιεί σαφείς φράσεις, όπως ‘ ‘Ο φραγμός του είδους’ . . . κατόπιν ομολογεί χρεωκοπία: Μερικά αξιοσημείωτα πράγματα επετεύχθησαν με τις διασταυρώσεις και την επιλογή μέσα στον φραγμό του είδους, ή μέσα σ’ ένα μεγαλύτερο κύκλο στενά σχετιζομένων ειδών, όπως είναι τα στάρια. Αλλά το στάρι είναι ακόμη στάρι και όχι, επί παραδείγματι, γκρέιπφρουτ· και δεν μπορούμε να δημιουργήσωμε φτερούγες στους χοίρους όπως δεν μπορούν οι κόττες να κάμουν κυλινδρικά αυγά.»
Έτσι, τα βασικά είδη των ζώντων οργανισμών αποδεικνύεται ότι είναι αξιοσημείωτα σταθερά· τα πιο εντατικά πειράματα αναπαραγωγής δεν μπορούν να τα οδηγήσουν μακρύτερα από ένα ωρισμένο σημείο. Όταν προχωρήσουν πολύ μακρυά, φθάνουν το όριο της στειρότητος. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ο ημίονος, που παράγεται από το ζευγάρωμα μιας όνου κι’ ενός αλόγου. Αλλά ο ημίονος έχει προφανώς φθάσει το όριο του είδους του ίππου, διότι ο ημίονος είναι κανονικά στείρος.
Έτσι ενώ τα πειράματα και οι παρατηρήσεις για το τι συμβαίνει στη φυσική κατάστασι δείχνουν ότι υπάρχει μεγάλη ποικιλία και προσαρμοστικότης μέσα στα βασικά είδη, φυτά ή ζώα, ποτέ δεν αλλάζουν τόσο πολύ ώστε ν’ αρχίσουν να μεταμορφώνωνται σε κάτι άλλο.
Αυτό δεν θα το περίμενε κανείς αν η εξέλιξις ήταν αληθινή. Θα ήταν, όμως, αυτό ακριβώς που θα περιμένατε αν η Γραφή είναι αληθινή, αν οι ζωντανοί οργανισμοί έχουν δημιουργηθή και αναπαράγονται «κατά το είδος αυτών.»
Ο οπαδός της εξελίξεως Ισαάκ Ασήμωφ παραδέχεται ότι αυτό είναι εκείνο που αποδεικνύουν τα γεγονότα, λέγοντας:
«Η ζωή προέρχεται μόνον από ζωή στην περίπτωσι κάθε ζώου που τρέφει ο άνθρωπος και κάθε φυτού που καλλιεργεί. . . .
«Για να είμαστε πιο ακριβείς, θα πρέπει να πούμε ότι η ζωή προέρχεται από όμοια ζωή. . . . Κάθε είδος έχει νεογνά σαν τον εαυτό του καθένα προέρχεται από μια μακρά γραμμή [που εκτείνεται έπ’ άπειρον πίσω στο χρόνο] πλασμάτων ακριβώς σαν τον εαυτό του.»
Τι θα λεχθή για το ανθρώπινο γένος; Το ίδιο αληθεύει και γι’ αυτό, όπως δείχνει η μαρτυρία όλης της γραπτής ιστορίας. Στο βιβλίο Στέιτμεντ ον Ρέις, ο Άσλυ Μόνταγκιου λέγει:
«Οι επιστήμονες έφθασαν σε γενική συμφωνία αναγνωρίζοντας ότι το ανθρώπινο γένος είναι ένα: ότι όλοι άνθρωποι ανήκουν στο ίδιο είδος, . . . Συμφωνούν περαιτέρω γενικά οι επιστήμονες ότι όλοι οι άνθρωποι προήλθαν, πιθανόν, από τον ίδιο κοινό κορμό. . . .
«Το λεχθέν από τον Άγιο Παύλο ότι ο ‘Θεός έκαμεν εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων, διά να κατοικώσιν εφ’ όλου του προσώπου της γης’ είναι σε πλήρη συμφωνία με τα συμπεράσματα της επιστήμης.»
Ο καθηγητής Μουρ λέγει επίσης: «Δεν υπάρχει απολύτως καμμιά πειραματική απόδειξις για οποιαδήποτε μεταβολή μιας ζωικής μορφής σε άλλη ζωική μορφή· ούτε και καμμιά μεταβολή μιας φυτικής μορφής σε άλλη φυτική μορφή. . . Η μόνη απόδειξις μεταβολής που μπορεί κατάλληλα να χαρακτηρισθή ότι είναι αποτέλεσμα υγιούς επιστημονικής μεθόδου είναι η απόδειξις γενετικής αλλοιώσεως ΜΕΣΑ στα όρια των ειδών ή μορφών των ζώων, ή ΜΕΣΑ στα όρια των ειδών ή μορφών των φυτών.»
Τι Αποκαλύπτει η Ιστορία των Απολιθωμάτων
Ενδιαφέρουσα είναι επίσης η παρατήρησις του Μουρ σχετικά με τα φυτά και τα ζώα που έζησαν στο παρελθόν, αλλά που έκτοτε πέθαναν. Λέγει:
«Δεν υπάρχει απολύτως καμμιά . . . απόδειξις στην αρχική ιστορική πηγή, την ιστορία των απολιθωμάτων, για οποιαδήποτε πραγματική σύνδεσι στη διαδοχή αυτών των ειδών. Καμμιά μεταβατική μορφή δεν βρέθηκε ποτέ στην ιστορία των απολιθωμάτων, πολύ πιθανόν διότι δεν υπάρχουν καθόλου μεταβατικές μορφές σε κατάστασι απολιθώσεως. Πολύ πιθανόν μεταβατικές μορφές μεταξύ ζωικών ειδών και μεταβατικές μορφές μεταξύ φυτικών ειδών ποτέ δεν έλαβαν χώραν.»
Αυτές είναι οι αποδείξεις ύστερα από ανασκαφές ενός αιώνος και πλέον. Η ιστορία παραμένει ακριβώς η ίδια όπως όταν, πριν από ένα και πλέον αιώνα, ο Δαρβίνος ανεφώνησε: «Αφού σύμφωνα μ’ αυτή τη θεωρία [της εξελίξεως] θα πρέπει να έχουν υπάρξει αναρίθμητες μεταβατικές μορφές, γιατί δεν τις βρίσκομε χωμένες σε αναρίθμητες ποσότητες στον φλοιό της γης;»
Παρέκαμψε αυτή τη δυσκολία δηλώνοντας ότι η ιστορία των απολιθωμάτων ήταν ελλιπής. Αλλά ύστερα από εντατικές ανασκαφές ενός και πλέον αιώνος, αυτή η αναλογία δεν μπορεί πια να χρησιμοποιηθή εγκύρως! Η ιστορία των απολιθωμάτων είναι αρκετά πλήρης για ν’ αποδείξη το ίδιο πράγμα που αποδεικνύει και η ζωντανή ιστορία—ότι ένα ζωντανό πράγμα αναπαράγεται μόνον «κατά το είδος αυτού.» Δεν βρίσκουν να μεταβάλλεται από το ένα είδος στο άλλο.
Ο Δαρβίνος είπε περαιτέρω ότι αν μπορούσε ν’ αποδειχθή ότι οι ομάδες των ζωντανών πραγμάτων «ξεκίνησαν πραγματικά στη ζωή αιφνίδια, το γεγονός αυτό θα ήταν μοιραίο για τη θεωρία της εξελίξεως.» Τι δείχνουν οι αποδείξεις; Ο καθηγητής Μουρ αναφέρει:
«Στο βιβλίο Η Ιστορία Απολιθωμάτων του 1967, που υποστηρίχθηκε από κοινού από τη Γεωλογική Εταιρία του Λονδίνου και την Παλαιοντολογική Εταιρία της Αγγλίας . . . 120 περίπου επιστήμονες, όλοι ειδικοί, προετοίμασαν 30 κεφάλαια ενός μνημειώδους έργου άνω των 800 σελίδων για να παρουσιάσουν την ιστορία των απολιθωμάτων φυτών και ζώων διηρημένων σε 2.500 περίπου ομάδες. . . .
«Μια αναμφισβήτητη γενίκευσις που εξάγεται απ’ όλους αυτούς τους χάρτες είναι η εξής: Κάθε μεγάλη ομάδα ή είδος ζώων και φυτών αποδεικνύεται ότι έχει μια χωριστή και διακεκριμένη ιστορία από όλες τις άλλες ομάδες και είδη!!!
«Οι ομάδες τόσο των φυτών όσο και των ζώων εμφανίζονται αιφνίδια στην ιστορία των απολιθωμάτων. . . . Οι φάλαινες, οι νυχτερίδες, τα άλογα, οι πιθηκοειδείς, οι ελέφαντες, οι λαγοί, οι σκίουροι, κ.λ.π., όλα είναι τόσο διακεκριμένα στην πρώτη τους εμφάνισι όσο είναι και τώρα. Δεν υπάρχει ούτε ίχνος ενός κοινού προγόνου και πολύ λιγώτερο ένας κρίκος με οποιοδήποτε ερπετό, τον υποτιθέμενο πρόγονο. . . .
«Και οι υπέρμαχοι της Γενικής Θεωρίας της Εξελίξεως, που γνωρίζουν τα γεγονότα της παλαιοντολογίας, παραδέχονται την ύπαρξι χασμάτων μεταξύ όλων των ανωτέρων κατηγοριών. Παραδέχονται ότι αυτό είναι ένα αναμφισβήτητο γεγονός της ιστορίας των απολιθωμάτων.»
Αυτό το παραδέχονται πράγματι οι οπαδοί της εξελίξεως. Επί παραδείγματι, στο βιβλίο Προσέσσες οφ Οργάνικ Εβολούσιον, ο Γ. Λ. Στέμπινς λέγει για τις αποδείξεις των απολιθωμάτων σχετικά με την προέλευσι και εξέλιξι των μεγαλυτέρων ομάδων των ζωντανών οργανισμών: «Οι οπαδοί της εξελίξεως εντυπωσιάζονται πάνω απ’ όλα με την ατέλεια της ιστορίας των απολιθωμάτων στο ζήτημα αυτό.» Μιλεί για «βαθιά χάσματα» και την «ατέλεια και προκατειλημμένη[!] φύσι της ιστορίας των απολιθωμάτων.»
Αλλά λέγει επίσης: «Η ιστορία των περασμένων μορφών ζωής [σε μορφή απολιθωμάτων] είναι τώρα εκτεταμένη και πλουτίζεται συνεχώς.» Έτσι υπάρχει αρκετή ποσότης απολιθωμάτων για να φθάσωμε σε συμπεράσματα. Αλλά πουθενά δεν βρίσκονται οι μεταβατικές μορφές που θα έπρεπε να έχουν υπάρξει αν η μια ομάς μεταβαλλόταν στην άλλη μέσω εξελίξεως.
Το ίδιο παραδέχονται ότι συμβαίνει επίσης με τις μικρότερες μορφές ζωής, διότι ο Ασήμωφ παραδέχεται: «Μολονότι ένα μονοκύτταρο πλάσμα φαίνεται πρωτόγονο σε σύγκρισι με τον άνθρωπο, ή ακόμη μ’ ένα στρείδι, πρέπει αυτό να είναι το τελικό προϊόν μιας μακράς σειράς εξελίξεως, από την οποία δεν έμεινε κανένα ίχνος.» Και λέγει για τις ανώτερες μορφές: «Ίσως τόσο τα χορδωτά όσο και τα εχινόδερμα διακλαδώθηκαν από ένα κοινό πρόγονο για τον οποίον δεν υπάρχουν στοιχεία.» [Τα χονδρά γράμματα της συντάξεως.]
Έτσι μπορούμε να καταλάβωμε γιατί ο Στέμπινς θρηνολογεί: «Η ιστορία των απολιθωμάτων είναι ακριβώς το κακό είδος για τους οπαδούς της εξελίξεως που επιθυμούν να μάθουν πώς προήλθαν οι μεγαλύτερες ομάδες οργανισμών.»
Και ο οπαδός της εξελίξεως Έντμουντ Σάμουελ, έκτακτος καθηγητής της Βιολογίας στο Κολλέγιο Άντιοκ της πολιτείας Οχάιο παραδέχεται: «Η ιδέα της εξελίξεως δεν μπορεί να θεωρηθή μια ισχυρή επιστημονική ερμηνεία για την παρουσία των διαφόρων μορφών ζωής στον χώρο και στον χρόνο. . . . Αυτό συμβαίνει διότι τα δεδομένα πρέπει να χρησιμοποιηθούν λεπτομερώς και καμμιά λεπτομερής ανάλυσις . . . της ιστορίας των απολιθωμάτων δεν μπορεί να υποστηρίξη με άμεσο τρόπο την εξέλιξιν.»—Όρντερ: Ιν Λάιφ (1972), σελ. 120.
Επομένως από την ιστορία των ζωντανών οργανισμών και από την ιστορία των απολιθωμάτων, τι θα μπορούσαμε να συμπεράνωμε έντιμα; Υποστηρίζουν τα γεγονότα μια βαθμιαία εξέλιξι από το ένα είδος ζώντων οργανισμών στο άλλο; Ή αντιθέτως υποστηρίζουν την άποψι της Βίβλου ότι ο Θεός εδημιούργησε διάφορα είδη ζωντανών πραγμάτων και ότι πολλαπλασιάζονται μόνον «κατά το είδος αυτών;»