Μπορεί η Εξέλιξις ν’ Αντιμετωπίση τις Πραγματικές Σημερινές Προκλήσεις;
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ποτέ δεν αντιμετώπισε μεγαλύτερες προκλήσεις απ’ αυτές που έχει μπροστά του στον σημερινό καιρό. Ο πρώην Βρεττανός εκδότης Μάλκομ Μάτζεριτζ λέγει: ««Ολόκληρος ο Δυτικός πολιτισμός φθάνει στο τέλος του . . . Ολόκληρος ο Δυτικός πολιτισμός βρίσκεται στις τελευταίες του μέρες. Βλέπω να επέρχεται μια κατάρρευσις. Αυτή λαμβάνει χώραν τώρα.»
Προκλητικά προβλήματα όπως το έγκλημα, η ασθένεια και η φτώχεια στέκονται απειλητικά όχι μόνο μπροστά στον «Δυτικό πολιτισμό» αλλά σ’ όλο το ανθρώπινο γένος. Θα βοηθήση η πίστις στην εξέλιξι τους ανθρώπους ν’ αντιμετωπίσουν αυτές τις προκλήσεις; Θα σας βοηθήση στην προσωπική σας ζωή;
Θα περίμενε κανείς να το κάμη αυτό. Το λέμε αυτό διότι η εξέλιξις είναι ουσιαστικώς αναπόσπαστο μέρος κάθε προσπαθείας του ανθρωπίνου γένους. Έτσι η επιρροή της είναι εξαιρετικά ευρεία. Το σύγγραμμα Τα Θαύματα της Ζωής στη Γη παρατηρεί:
«Το έργο του Δαρβίνου που είχε τη μεγαλύτερη επιρροή ήταν η θεωρία της εξελίξεως. Έφερε επανάστασι στην επιστήμη της βοτανικής, της βιολογίας και της ιατρικής. Εισήγαγε νέες ιδέες στη μελέτη της θρησκείας και της αστρονομίας, της ιστορίας και της ψυχολογίας . . . [Εκείνες οι ιδέες] που συνέλαβε ο Δαρβίνος έχουν επηρεάσει κάθε κλάδο της επιστήμης.»
Αλλά βγάζει η καθοδήγησις της εξελίξεως τους ανθρώπους από το βάλτο των προκλητικών προβλημάτων; Ή μήπως οι επιστήμες που υποστηρίζουν την εξέλιξι έχουν οδηγήσει κακώς τις προσπάθειες του ανθρώπου; Σκεφθήτε το εξής παράδειγμα:
Πού κατευθύνεται μέγα μέρος της επιστημονικής προσοχής τα τελευταία χρόνια; Στο πρόγραμμα του διαστήματος. Γιατί; Αναφέρονται συχνά πολλοί λόγοι, αλλά το περιοδικό Σάιενς παρατηρεί με ειλικρίνεια:
«Η έρευνα για ανθρακούχα υλικά στην επιφάνεια της σελήνης δεν αποτελεί μόνο συστατικό μέρος για την προέλευσι και ιστορία της σελήνης, αλλά κι ένα σημαντικό βήμα για να κατανοήσωμε τα πρώτα στάδια της χημικής εξελίξεως που ωδήγησαν στη γένεσι της ζωής.»
Ναι, ένας από τους κυρίους λόγους που δισεκατομμύρια δολλάρια δαπανήθηκαν, παραδέχονται εμμέσως ότι είναι να αποδείξουν αληθινή τη θεωρία της εξελίξεως. Αλλά καμμιά απόδειξις εξελισσόμενης ζωής δεν βρέθηκε έξω από τη γη.
Σκεφθήτε πώς αυτά τα χρήματα θα μπορούσαν να έχουν δαπανηθή. Ο Χανς Γκάφρον του Πανεπιστημίου της Φλώριδας λέγει:
«Άλλοι τρόποι να δαπανηθούν όλα αυτά τα δισεκατομμύρια θα ήσαν να εξαλειφθούν τα πιο φτωχά βαλάντια σ’ αυτή τη χώρα . . . Ένα πρόγραμμα ισορροπημένου πληθυσμού θα μπορούσε να εφαρμοσθή σθεναρά, και ο αιών της πολιτικής της ανηλεούς βίας και των αφάνταστα ηλιθίων πολέμων θα εφέροντο έτσι πλησιέστερα στο τέλος τους προς όφελος όλων των ανθρώπων.»
Επί πλέον, αν οι άνθρωποι συγκέντρωναν την προσοχή τους, όχι στους «αφάνταστα ηλιθίους πολέμους,» αλλά στα προβλήματα της υγείας και των ασθενειών, δεν θα ελαττώνονταν τουλάχιστον αυτές; Ένας πρώην διευθυντής του Αμερικανικού Κέντρου Ελέγχου των Ασθενειών διαβεβαιώνει ότι «δύο ή τρία χρόνια λογικής σταθερότητος στις διεθνείς σχέσεις θα μπορούσαν να φέρουν την εξάλειψι της ευλογιάς σ’ αυτόν τον πλανήτη.» Ακόμη κι’ αν μια τέτοια πρόγνωσις είναι υπερβολική, δείχνει ότι οι πόροι του ανθρώπου, που δαπανώνται για την εξερεύνησι του διαστήματος για ν’ αποδειχθή η εξέλιξις, θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιηθή πιο συνετά.
Μια άλλη μεγάλη πρόκλησις που αντιμετωπίζει ο κόσμος σήμερα είναι όχι επιστημονικής αλλά ηθικής φύσεως. Ο Βρεταννός ιστορικός Άρνολντ Τόυνμπη παρατηρεί: «Είναι τραγικό να σκεπτώμεθα ότι υπήρξαμε τόσο επιτυχείς στον τεχνολογικό τομέα, ενώ η ιστορία των ηθικών μας αποτυχιών είναι σχεδόν αμέτρητη.» Η εξέλιξις έχει συμβάλει ουσιαστικά σ’ αυτό το πρόβλημα.
Ένα παράδειγμα βρίσκεται στην εκπαίδευσι των παιδιών. Πολλοί ειδικοί στο ζήτημα αυτό έχουν αποφανθή εναντίον της διαπαιδαγωγήσεως των παιδιών. Η θεωρία τους στηρίζεται στην εξέλιξι. Το βιβλίο Προσχολική Εκπαίδευση Σήμερα λέγει τα εξής αμφισβητώντας αυτή την κοινή άποψι:
«Έτσι, κάθε φορά που ο μικρός Γιαννάκης κάνει κάτι ‘κακό” η συμπεριφορά του εξηγείται λέγοντας ότι είναι απλώς ένα στάδιο που διέρχεται. Και μάλιστα, ακολουθώντας την παραβολή [ενός οπαδού της εξελίξεως] για την ουρά του βατράχου—στον οποίον τα πίσω πόδια δεν μπορούν ν’ αναπτυχθούν αν ακρωτηριασθή η ουρά—η ανεπιθύμητη συμπεριφορά του Γιαννάκη δεν πρέπει να εμποδισθή, αλλιώς μερικά επιθυμητά μελλοντικά χαρακτηριστικά δεν θα μπορέσουν να αναπτυχθούν.»
Αλλά ποιο υπήρξε το αποτέλεσμα της παθητικής αποδοχής της «ανεπιθύμητης συμπεριφοράς του Γιαννάκη» ως απλώς ενός «σταδίου» που διέρχεται; Στο 1971 ο αριθμός των νεανικών συλλήψεων στις Ηνωμένες Πολιτείες αυξήθηκε κατά 50 και πλέον τοις εκατό από τον αριθμό του 1966. Η Αυστραλία αναφέρει ότι τα εγκλήματα βίας από νέους που ζουν στην πολιτεία της Βικτωρίας ανήλθαν σε περισσότερα από 187 τοις εκατό από το 1960· ο πληθυσμός των νέων αυξήθηκε μόνο 29,6 τοις εκατό στην ίδια περίοδο. Οι μολυσμένες με εξέλιξι θεωρίες της ανατροφής των παιδιών δεν απέδωσαν καλή ηθική καρποφορία.
Η εξέλιξις, βέβαια, συνέβαλε σ’ αυτήν την ηθική κατάρρευσι και με άλλους τρόπους: Απεθάρρυνε την πίστι στον Θεό και τη Γραφή. Ως εκ τούτου, πολλοί άνθρωποι εγκατέλειψαν τον Γραφικό ηθικό κώδικα που απαγορεύει τη μοιχεία και την κλοπή. Δεν θα έπρεπε όμως αυτό να αναμένεται; Διότι, σύμφωνα με τη διδασκαλία της εξελίξεως, δεν είναι πράγματι ο άνθρωπος ένα ζώο; Γιατί δεν θα έπρεπε να αναμένωμε ότι θα ενεργούσε ανάλογα;
Αυτό θα ήταν ένα λογικό συμπέρασμα. Αλλά οι οπαδοί της εξελίξεως διαφωνούν λέγοντας, Όχι! ο άνθρωπος είναι κάτι περισσότερο από ζώο. Ο εξέχων οπαδός της εξελίξεως Τζωρτζ Γκέιλορντ Σίμπσον παρατηρεί: «Αυτός έχει βασικές ιδιότητες διαφορετικές από τις ιδιότητες των ζώων. . . Η ουσία της μοναδικής του φύσεως έγκειται ακριβώς σ’ αυτά τα χαρακτηριστικά που δεν τα έχει κανένα άλλο ζώο. . . Ο άνθρωπος είναι ένα ηθικό ζώο.»
Τι άλυτο δίλημμα παρουσιάζει η ηθική φύσις του ανθρώπου στον οπαδό της εξελίξεως! Λέγει ότι ο άνθρωπος εξελίχθηκε από τα ζώα. Αλλά λέγει επίσης ότι ο άνθρωπος έχει ηθικές ιδιότητες που τα ζώα δεν έχουν! Από πού έλαβε ο άνθρωπος αυτές τις «βασικές ιδιότητες»; Από κάπου πρέπει να προέρχονται. Ένας διακεκριμένος οπαδός της εξελίξεως ομολογεί: « ‘Ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ένας ηθικός Μελχισεδέκ χωρίς καταγωγή.’ »
Προσπαθώντας ν’ αντιμετωπίση αυτό το πρόβλημα, πριν από αρκετά χρόνια ο Σερ Άρθουρ Τόμσον, οπαδός της εξελίξεως, παραδέχθηκε: «Πολύ συχνά, στα πράγματα τα σχετικά με τον άνθρωπο, ο οπαδός της εξελίξεως ξαναγυρίζει στη δημιουργία, προσπαθώντας ν’ αποδείξη τις ικανότητες από το μηδέν.» Οι οπαδοί της εξελίξεως θα κάμουν κάποιον συμβιβασμό για ν’ αποφύγουν να παρουσιάσουν τον Θεό ως εξήγησι για την ηθική φύσι του ανθρώπου. Ο συγγραφεύς του Άφρικαν Τζένεσις, το αποδεικνύει αυτό όταν ομιλή για τον «συντηρητή των ειδών»:
«Ποιος είναι αυτός; Δεν γνωρίζομε. Ούτε θα γνωρίσωμε ποτέ. Είναι μια παρουσία, κι αυτό είναι όλο . . . Η παρουσία του επιβεβαιώνεται σε όλα τα πράγματα που υπήρξαν ποτέ, και σ’ όλα τα πράγματα που θα υπάρξουν ποτέ. Και επειδή η κυριαρχία του είναι αναμφισβήτητη, η ταυτότης του δεν μπορεί να γνωσθή. Αλλά το πιο παλαιό ενδιαφέρον του είναι η τάξις.»
Η φράσις «συντηρητής των ειδών» και άλλες παρόμοιες ασαφείς εκφράσεις δεν είναι απλώς υποκατάστατα του «Θεού»; Ο οπαδός της εξελίξεως, αρνούμενος να αναγνωρίση το χέρι του Παντοδυνάμου στη φυσική και ηθική δημιουργία του ανθρώπου, θεοποιεί τη δική του θεωρία. Αλλ’ αυτός ο εξελικτικός θεός, όπως είδαμε, είναι απογοητευτικός θεός.
Η εξέλιξις δεν αντιμετώπισε επιτυχώς τις πραγματικές σημερινές προκλήσεις—κοινωνικές, τεχνικές ή ηθικές. Σε μερικές περιπτώσεις εδημιούργησε ή εχειροτέρευσε υπάρχοντα ήδη προβλήματα. Αλλά τι θα πούμε για τη Βίβλο—θα σας βοηθήση ν’ αντιμετωπίσετε επιτυχώς τις πραγματικές σημερινές προκλήσεις;