Όταν οι Γιατροί Ζητούν να Επιβάλουν Μεταγγίσεις Αίματος
ΟΤΑΝ πηγαίνετε σ’ ένα γιατρό, τι προσόντα θέλετε να έχη; Φυσικά, θέλετε ένα γιατρό που να έχη καλή ιατρική γνώσι και επιτηδειότητα. Όσο μεγαλύτερη ικανότητα έχει, τόσο περισσότερο μπορεί να σας βοηθήση.
Τι θα συμβή, όμως, αν αρνηθή να σας αφήση να έχετε κάποια γνώμη για ότι συμβαίνει στο σώμα σας; Τι θα συμβή αν σας δέση σ’ ένα τραπέζι και σας επιβάλη κάποιο φάρμακο ή κάποια εγχείρησι εναντίον της θελήσεώς σας; Πιθανώς θα ζητούσατε έναν άλλο γιατρό την επόμενη φορά, για να πούμε το λιγώτερο.
Εκείνο που θέλουν οι άνθρωποι, και χρειάζονται, είναι ένας γιατρός ο οποίος έχει, όχι μόνο γνώσι και επιτηδειότητα, αλλά και κατανόησι. Ένας τέτοιος γιατρός ποτέ δεν χάνει την άποψι του γεγονότος ότι είναι δημόσιος υπηρέτης. Εξυπηρετεί τους αρρώστους του όσο μπορεί καλύτερα, αλλά δεν προσπαθεί να εξουσιάζη επάνω τους. Εξετάζει τις επιθυμίες τους. Ευτυχώς υπάρχουν πολλοί τέτοιοι γιατροί. Καταλαβαίνουν ότι υπάρχουν πάντοτε νέες μέθοδοι—και διάφορες γνώμες ακόμη και μεταξύ ειδικών. Έτσι, ενώ αυτοί μπορεί να συνιστούν μια θεραπεία, δεν την επιβάλλουν στον ασθενή.
Υπάρχει, όμως, κι ένας διαφορετικός γιατρός. Κι αυτός, αναμφιβόλως, ενδιαφέρεται ειλικρινά για τους ασθενείς του. Αλλ’ αυτός ο τύπος του γιατρού είναι τόσο προσκολλημένος σε ωρισμένου είδους θεραπείες, ώστε θα καταφύγη ακόμη και σε μια δικαστική διαταγή για να τις επιβάλη στον ασθενή. Συχνά ένας τέτοιος γιατρός δεν εκτιμά ότι οι νεώτερες μέθοδοι έχουν ξεπεράσει αυτόν τον τρόπο ενεργείας τους με ωρισμένους ασθενείς. Και συχνά ο τέτοιος γιατρός δεν έχει πραγματική εκτίμησι του ρόλου του ως δημοσίου υπηρέτου και του δικαιώματος του ασθενούς να εκλέγη ή ν’ απορρίπτη ωρισμένους τύπους θεραπείας.
Έτσι, υπάρχει αυτή η μεγάλη αντίθεσις στους γιατρούς. Από τους δύο τύπους, ποιον θα θέλατε αν ήσαστε άρρωστος ή αν χρειαζόσαστε μια εγχείρησι;
«Προς τη ‘Χειρουργική Χωρίς Αίμα’»
Πουθενά η αντίθεσις μεταξύ των γιατρών δεν είναι πιο φανερή όσο στο ζήτημα των μεταγγίσεων αίματος. Με ποιον τρόπο;
Στα περασμένα λίγα χρόνια ένας αυξανόμενος αριθμός γιατρών άλλαξαν γνώμη για τις μεταγγίσεις αίματος. Έμαθαν να κάνουν όλες τις μεγάλες εγχειρήσεις χωρίς μεταγγίσεις αίματος. Εν τούτοις, άλλοι γιατροί αγνοούν αυτά τα νέα συμπεράσματα. Επιμένουν ακόμη στην προσπάθεια να επιβάλλουν μεταγγίσεις αίματος σε ανθρώπους που δεν τις θέλουν.
Οι νέες εξελίξεις σ’ αυτόν τον τομέα απεικονίζονται σε επικεφαλίδες εφημερίδων τέτοιες σαν αυτή των Τάιμς του Πάλο Άλτο της Καλιφόρνιας: «ΝΕΕΣ ΜΕΘΟΔΟΙ ΕΓΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΕΞΑΛΕΙΦΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΜΕΤΑΓΓΙΣΕΩΝ ΑΙΜΑΤΟΣ.» Μια άλλη επικεφαλίς, στην εφημερίδα Πρες του Λογκ Άιλαντ της Νέας Υόρκης, διεκήρυσσε: «ΑΥΞΑΝΟΜΕΝΗ ΤΑΣΙΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ‘ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΧΩΡΙΣ ΑΙΜΑ’» Αυτή η τελευταία έκδοσις έλεγε:
«Συνήθιζαν η μετάγγισις αίματος να είναι ένα κανονικό μέρος της εγχειρήσεως. Τώρα πια όχι. Τα τελευταία χρόνια οι γιατροί ανέπτυξαν νέες μεθόδους εγχειρήσεως για να ελαττώσουν στο ελάχιστο, αν όχι να εξαλείψουν, τις μεταγγίσεις αίματος. Ισχυρίζονται ότι οι νέες μέθοδοι είναι καλύτερες και για τους ασθενείς επίσης.»
Ο φημισμένος καρδιοχειρουργός, Δόκτωρ Ντέντον Λ. Κούλεϋ του Καρδιολογικού Ινστιτούτου του Τέξας στο Χιούστον, λέγει: «Το γεγονός είναι βέβαιον τώρα ότι το πλείστον των σοβαροτέρων εγχειρήσεων μπορούν να γίνουν χωρίς μετάγγισι. . . . Ο αντικειμενικός μας σκοπός είναι να φροντίζωμε όσο μπορούμε λιγώτερο να τη χρησιμοποιούμε.» Και ο Δόκτωρ Τζέρομ Κέυ γράφει τα επόμενα στην Εφημερίδα του Αμερικανικού Ιατρικού Συνδέσμου: «Αποφύγαμε τις μεταγγίσεις αίματος όσο το δυνατόν. . . . Κατά προσέγγισιν εκάμαμε τώρα 6.000 εγχειρήσεις ανοιχτής καρδιάς στο Νοσοκομείο Σαιντ Βίνσεντ του Λος Άντζελες. Από τότε που δεν χρησιμοποιήσαμε αίμα στην πλειονότητα των ασθενών, η εντύπωσίς μας είναι ότι οι ασθενείς πάνε καλύτερα.»
Υπάρχουν πολλοί λόγοι γι’ αυτή την τάσι προς την «χειρουργική χωρίς αίμα.» Ο ένας είναι ότι οι κίνδυνοι των μεταγγίσεων αίματος αναγνωρίσθηκαν ευρύτερα.
Οι Κίνδυνοι των Μεταγγίσεων
Το περιοδικό Νιούσγουηκ της 30 Απριλίου 1973 έγραψε ότι η μετάγγισις αίματος είναι «ένας τρόπος ενεργείας που μπορεί να προκαλέση σοβαρές περιπλοκές αν το νέο αίμα είναι μολυσμένο ή δεν ταιριάζη με το αίμα του ασθενούς.» Πόσο σοβαρές; Ο Ουίνφιλντ Μίλλερ λέγει στην Ιατρική Οικονομία (στην Αγγλική) : «Κανένα βιολογικό προϊόν δεν είναι πιο ισχυρό για μοιραία σφάλματα στην άσκησι της ιατρικής όσο το αίμα. Πολλοί έμαθαν προς λύπην των ότι κάθε φιάλη αίματος στις τράπεζες αίματος είναι μια πιθανή φιάλη νιτρογλυκερίνης.»
Πόσο θανατηφόρες μπορούν να είναι οι μεταγγίσεις αίματος; Οι υπολογισμοί ποικίλλουν. Ένας λέγει ότι κάθε χρόνο πάνω από 30.000 Αμερικανοί προσβάλλονται από ηπατίτιδα από μεταγγίσεις αίματος, και ότι από αυτούς 3.000 πεθαίνουν. Σύμφωνα με άλλον υπολογισμό, «180.000 Αμερικανοί κάθε χρόνο μολύνονται από οροηπατίτιδα λόγω μεταγγίσεων αίματος.» Ακόμη μεγαλύτεροι αριθμοί εδημοσιεύθησαν στην έκδοσι Κογκρέσσιοναλ Ρέκορ των Ηνωμένων Πολιτειών, η οποία λέγει:
«Το Κέντρο Ελέγχου Ασθενειών ανεκοίνωσεν ότι η πραγματική αναλογία ηπατίτιδος μπορεί να είναι πολύ ανώτερη του επισήμου αριθμού λόγω της αστοχίας πολλών ιατρών να αναφέρουν τα περιστατικά οροηπατίτιδος. Το κέντρον υπολογίζει ότι συμβαίνουν 35.000 θάνατοι και 500.000 ασθένειες ετησίως λόγω παρουσίας οροηπατίτιδος στο αίμα που χρησιμοποιείται για μεταγγίσεις.»
Όλοι αυτοί οι υπολογισμοί βασίζονται σε μια μόνον περιπλοκή από μετάγγισι αίματος—την ηπατίτιδα. Υπάρχουν όμως και άλλες, όπως είναι οι αιμολυτικές αντιδράσεις και η υπέρτασις, οι οποίες αναφέρονται στο βιβλίο Περιπλοκές κατά την Άσκησι της Χειρουργικής (στην Αγγλική.) Αυτό το βιβλίο προσθέτει: «Υπολογίζοντας τα αποτελέσματα ανικανότητος και απωλείας ζωής . . . οι μεταγγίσεις αίματος αμιλλώνται προς μερικά από τα μεγαλύτερα προβλήματα της υγείας μας.» Το Εγχειρίδιον Ιατρικής του Σέσιλ-Λεμπ (στην Αγγλική) υπολογίζει ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες «τουλάχιστον 120.000» επιβεβαιωμένες δυσμενείς αντιδράσεις από μεταγγίσεις αίματος μπορούν ν’ αναμένωνται ετησίως.
Στη Ροδεσία, τα Κυριακάτικα Νέα του Μπαλαβάγιο (στην Αγγλική) ανέφεραν στο τέλος του 1973 μια άλλη σοβαρή περιπλοκή. Επρόκειτο για δυο βρέφη, ένα κορίτσι κι ένα αγόρι, που μολύνθηκαν από σύφιλι με μεταγγίσεις αίματος. Και στα δυο βρέφη είχε γίνει μετάγγισις από το ίδιο δοχείο. Αυτό το Αφρικανικό έντυπο έκαμε τα εξής σχόλια: «Στα παιδιά έδωσαν νωπό αίμα που είχε υποβληθή στις κανονικές εξετάσεις για αφροδίσιο νόσημα και είχε βρεθή καθαρό.» Πώς μπορούσε να συμβή ένα τέτοιο πράγμα; Ο Νταίηβις Κρίστοφερ στο βιβλίο του Εγχειρίδιον Χειρουργικής (στην Αγγλική) εξηγεί: «Τα πρώιμα στάδια της συφιλίδος είναι δύσκολο ν’ ανακαλυφθούν και οι αιμοδόται μπορεί να μην είναι ενήμεροι της μολύνσεώς των.»
Το πόσο ευαίσθητο είναι το αίμα μπορεί να παρατηρηθή σε πρόσφατες διαπιστώσεις. Σε μια μελέτη επί 29.000 αιμοδοτών, οι ερευνηταί του Ουισκόνσιν βρήκαν ένα υπερβολικά υψηλό ποσοστό μονοξειδίου του άνθρακος στο αίμα. Το μονοξείδιον του άνθρακος είναι ένα από τα πιο θανατηφόρα γνωστά δηλητήρια. Πώς εισήλθε αυτό στο αίμα των αιμοδοτών; Μεταξύ των παραγόντων που ανεκοινώθησαν ήταν ο καπνός εξατμίσεων αυτοκινήτων, η εργασία του ατόμου και ο τόπος όπου ζούσε. Οι χειρότεροι ένοχοι ήσαν οι καπνισταί. Αυτοί είχαν τρεις έως τέσσερις φορές υψηλότερο ποσοστό αυτού του δηλητηρίου στο αίμα των.
Είναι φανερό, λοιπόν, ότι υπάρχουν πάρα πολλά σοβαρά προβλήματα συναφή με τις μεταγγίσεις αίματος. Εύλογα, λοιπόν, η Σταίητ Τζόρναλ οβ Μέντισιν της Νέας Υόρκης διεκήρυξε: «Καμμιά μετάγγισις δεν θα έπρεπε να γίνεται ποτέ αν άλλη θεραπεία είναι επαρκής.» Και σ’ αυτό το συμπέρασμα έφθασαν προ πολλών ετών, προτού αναπτυχθούν πολλές από τις νέες μεθόδους της «χειρουργικής χωρίς αίμα.»
Καμμιά Ασφαλής Δοκιμή
Πολλές προσπάθειες κατεβλήθησαν όπως επινοηθούν μέθοδοι ανακαλύψεως ασυμβιβάστου αίματος ή αίματος που μεταφέρει ασθένειες. Αλλά ενώ έγιναν μερικές βελτιώσεις, δεν υπάρχει καμμιά ασφαλής μέθοδος.
Σ’ αυτό το συμπέρασμα έφθασε η Νομοθεσία της Καλιφόρνιας που το περιέλαβε στον Νόμο της υπ’ αριθ. 793 της 15 Μαρτίου 1973. Και το περιοδικό Παγκόσμια Ιατρικά Νέα (στην Αγγλική) αναγνωρίζει: «Ακόμη και αν το αίμα όλων των δοτών φιλτραρισθή με τις πιο ευαίσθητες εξετάσεις που είναι τώρα διαθέσιμες . . . , πολλοί ασθενείς εν τούτοις θ’ αναπτύξουν ηπατίτιδα μετά τη μετάγγισι αίματος.»
Ούτε είναι απλώς ζήτημα ότι δεν είναι δυνατόν ν’ ανακαλυφθή ο παράγων της ηπατίτιδος. Ο περίφημος χειρουργός ανοιχτής καρδιάς του νοσοκομείου Άγιος Βαρνάβας (της πόλεως Νέας Υόρκης), Δόκτωρ Τσαρλς Π. Μπαίηλυ, λέγει: «Αδιάφορο πόσο προσεκτικά ‘ταιριάζεται’ το αίμα, ποτέ δεν μπορεί να καταργηθούν οι βλάβες από το ασυμβίβαστο του αίματος και οι βλάβες των νεφρών από τις μεταγγίσεις, μολονότι έχουν πολύ ελαττωθή.»
Ένας από τους λόγους αυτών των μεγάλων προβλημάτων σημειώθηκε από το περιοδικό Ας ζήσωμε (στην Αγγλική). Σ’ ένα άρθρο, γραμμένο από δυο γιατρούς, αναφέρεται «η μοναδικότης της σχέσεως μεταξύ ενός σώματος και του δικού του αίματος.» Το άρθρο λέγει:
«Στο βιβλίο του Ποιος Είναι ο Γιατρός Σας και Γιατί; ο Δρ. Σάντμαν γράφει, ‘Το αίμα σε οποιοδήποτε άτομο είναι στην πραγματικότητα το άτομο το ίδιο. Περιέχει όλα τα χαρακτηριστικά του ατόμου από το οποίον προέρχεται. Αυτό περιλαμβάνει κληρονομικά ελαττώματα, ευπάθειες σε ασθένειες, δηλητήρια οφειλόμενα στην προσωπική ζωή, στις συνήθειες φαγητού και ποτού. . . .’
»‘Κάθε άτομο έχει τον δικό του τύπο αίματος, και εφόσον δύο τύποι δεν είναι ακριβώς όμοιοι, δεν μπορείτε χωρίς τιμωρία να θέσετε στις φλέβες σας το αίμα ενός άλλου ατόμου, αδιάφορο πόσο καλά έχει αναγνωρίσθη ο τύπος του. Το σύστημά σας πρέπει ν’ απαλλαγή από αυτό και αρχίζει να το κάνη αμέσως, και εξακολουθεί να το κάνη εωσότου το εξαλείψη όλο. . .. ‘
»‘Πολλή προπαγάνδα κυκλοφορεί σχετικά με τον καθαρισμό του αίματος και τη χρησιμοποίησι μόνον του καθαρού υπολοίπου. Αυτό δεν μπορεί να γίνη. Η αφαίμαξις προ πολλού αντικαταστάθηκε από τη μετάγγισι αίματος. Από όλες τις γελοίες ιατρικές συνήθειες του παρελθόντος και των σημερινών καιρών, η παρούσα τρέλλα γύρω από το αίμα είναι η χειρότερη.’»
Το άρθρο επίσης παρέθετε τα λόγια του δόκτορος Σάντμαν: «Κατά την εκτέλεσι άνω των 20.000 χειρουργικών επεμβάσεων, ποτέ δεν έκαμα μετάγγισι αίματος και ποτέ ο άρρωστος δεν πέθανε από έλλειψί του. Έκαμα πολλές μεταγγίσεις κανονικής αλατούχου διαλύσεως. Αυτή είναι καλύτερη και ασφαλέστερη. Εχρησιμοποίησα αυτή τη διάλυσι σε περιπτώσεις όλων των βαθμών αφαιματώσεως και κανένας δεν πέθανε. Μερικοί ήσαν λευκοί σαν την κιμωλία και ψυχροί σαν την πέτρα, αλλά έζησαν.»
Ένας τέτοιος ισχυρισμός μπορεί να φανή εξωγκωμένος σε μερικούς. Εν τούτοις, σημειώστε όσα λέγει το αυθεντικό Εγχειρίδιον Χειρουργικής του Νταίηβις Κρίστοφερ (στην Αγγλική) : «Έχει υπολογισθή ότι 35 έως 50 τοις εκατό όλων των μεταγγίσεων αίματος είναι μη αναγκαίες και μόνον περίπου 1 τοις εκατό γίνονται ως απαραίτητες για να σώσουν τη ζωή.»
Εκτός αυτού, δεν είναι πιθανόν ότι το ανθρώπινο στοιχείον μπορεί να εξαλειφθή από τη συλλογή και εναποθήκευσι του αίματος. Σφάλματα γίνονται και επίσης υπάρχει απροσεξία, καθώς αναγνωρίσθηκε στο Δελτίον Νοσοκομειακή Πρακτική του Ιανουαρίου 1974.
Απαλλαγή από Ευθύνη
Οι βλάβες από μεταγγίσεις αίματος έχουν δημιουργήσει τεράστια νομικά προβλήματα. Σε γιατρούς και νοσοκομεία έχουν γίνει αγωγές αποζημιώσεως για μεγάλα χρηματικά ποσά. Αυτό έγινε ακόμη σοβαρώτερο πρόβλημα όταν, όχι προ πολλού χρόνου, ένα Αμερικανικό Πολιτειακό ανώτατο δικαστήριο απεφάσισε όπως τα νοσοκομεία θεωρούνται πράγματι υπεύθυνα για βλάβες που προκύπτουν από μεταγγίσεις αίματος.
Κατά συνέπειαν, πολλοί ασθενείς, στους όποιους πρόκειται να γίνουν μεταγγίσεις αίματος, πρέπει να υπογράφουν ένα έντυπο απαλλαγής. Υπογράφοντας αυτό το έντυπο, ο άρρωστος συμφωνεί ότι, αν συμβή βλάβη από το αίμα, απαλλάσσει το νοσοκομείο και το προσωπικό του από οποιαδήποτε ευθύνη. Ένα τέτοιο έντυπο νοσοκομείου έχει ως εξής:
«Εννοώ πλήρως ότι η μετάγγισις ή εξυπηρέτησις δι’ αίματος ή παραγώγων αίματος σ’ εμένα δυνατόν να έχη ως αποτέλεσμα ΟΡΟΗΠΑΤΙΤΙΔΑ ή άλλες δυσαρέστους αντιδράσεις που έχουν ως αποτέλεσμα πιθανή σοβαρή ασθένεια και περιπλοκές, εισαγωγή σε νοσοκομείο, ανάγκη για περαιτέρω ιατρική περίθαλψι και θεραπεία, προσωρινή ή διαρκή ανικανότητα, καθώς και άλλα πιθανά δυσμενή αποτελέσματα επί της υγείας μου και της ευημερίας μου (περιλαμβανομένου του θανάτου).»
Σ’ αυτό το έντυπο, ένας χώρος αφήνεται για να υπογράφουν οι γονείς ή οι επίτροποι όταν ο ασθενής είναι ανήλικος.
Είναι Συνεπές;
Είναι βεβαίως συνεπές με τα δικαιώματα του ασθενούς να τον πληροφορήσουν για τους κινδύνους των μεταγγίσεων αίματος, όταν ο άρρωστος θέλη αίμα. Με την υπογραφή του εντύπου, συμφωνεί να λάβη αίμα με δική του ευθύνη και κίνδυνο.
Αλλά τι θα γίνη αν ο ασθενής ΔΕΝ θέλη αίμα; Πόσο συνεπές είναι για τους γιατρούς και τα νοσοκομεία να θέλουν να υπογράφωνται έντυπα που τους απαλλάσσουν από ευθύνη για παροχή αίματος κι εν τούτοις σε άλλες περιπτώσεις να θέλουν δικαστικές διαταγές, ώστε να μπορούν να επιβάλλουν μεταγγίσεις αίματος σε ασθενείς που αρνούνται;
Επίσης, η ίδια ασυνέπεια δείχνεται όταν έχουν να κάμουν με ασθενείς που είναι ανήλικοι, παιδιά. Από το ένα μέρος ζητούν από τους γονείς ή κηδεμόνες να υπογράφουν έντυπα που απαλλάσσουν τους γιατρούς και τα νοσοκομεία από την ευθύνη αν συμβή βλάβη στο παιδί από μια μετάγγισι αίματος. Εν τούτοις, από το άλλο μέρος οι γονείς ή οι κηδεμόνες έχουν αγνοηθή όταν υπογράφουν, ή θέλουν να υπογράψουν έντυπα που απαλλάσσουν τους γιατρούς και τα νοσοκομεία από την ευθύνη επειδή ΔΕΝ έκαμαν στο παιδί μετάγγισι αίματος.
Μπορεί να υπάρχη μόνον μια συνεπής και λογική άποψις. Αυτή είναι να λαμβάνεται υπ’ όψιν το δικαίωμα του ασθενούς να αρνήται ένα ιδιαίτερο τύπο ιατρικής θεραπείας. Ειδικώς το δικαίωμα αυτό είναι πολύτιμο όταν αυτή η θεραπεία είναι παραδεδεγμένως επικίνδυνη, ακόμη και θανατηφόρος.
Επί του σημείου τούτου, ο Δόκτωρ Άρθουρ Κέλλυ, πρώην γραμματεύς του Καναδικού Ιατρικού Συνδέσμου, είπε: «Κανένας γιατρός δεν μπορεί να είναι θετικός ότι ένα άτομο θα πεθάνη αν δεν κάμη μετάγγισι ή ότι θα ζήση αν την κάμη. Ίσως είναι καλύτερα να πεθάνη μάλλον το παράξενο άτομο παρά να παραβιασθή το θεμελιώδες δικαίωμα της αρνήσεως ιατρικής θεραπείας.»
Ένας Σπουδαιότερος Λόγος
Όπως είναι πασίγνωστο, οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν δέχονται μεταγγίσεις αίματος. Είναι αλήθεια ότι αναγνωρίζουν τους κινδύνους. Αλλά κυρίως αρνούνται για θρησκευτικούς λόγους, και γι’ αυτούς αυτό είναι ένας πολύ σπουδαιότερος λόγος.
Ο Λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή, ειδικώς παραγγέλλει στους αληθινούς Χριστιανούς να «απέχωσιν από των μιασμάτων των ειδώλων και από της πορνείας και του πνικτού και του αίματος.» (Πράξ. 15: 20, 29· 21: 25)
Αυτή η απαγόρευσις του αίματος κατεγράφη στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. Αλλ’ αυτό δεν ήταν νέο πράγμα ακόμη και τότε. Ο ίδιος νόμος είχε δοθή από τον Θεό χιλιετηρίδες ενωρίτερα, και καταγράφεται στις Εβραϊκές Γραφές. Και αυτός ο νόμος δεν είχε δοθή μόνον στο αρχαίο έθνος Ισραήλ. Είχε δοθή στο ανθρώπινον γένος αιώνες προτού εκείνο το έθνος έλθη σε ύπαρξι, και εφαρμόζεται σε όλο το ανθρώπινον γένος.—Βλέπε Γένεσις 9: 4· Λευιτ. 17: 11, 12, 14· Δευτ. 12: 23 ως παραδείγματα.
Πολλοί άνθρωποι εγελοιοποίησαν τέτοιες εντολές όταν οι μεταγγίσεις αίματος για πρώτη φορά έγιναν δημοφιλείς. Αλλά τώρα μερικοί απ’ αυτούς τους ιδίους ανθρώπους έχουν αλλάξει γνώμη. Βλέπουν ότι εκείνο που φαινόταν σαν «πανάκεια» στην αρχή, τώρα μεταβλήθηκε σ’ έναν εφιάλτη. Έτσι, έπειτα απ’ όλα αυτά τα χρόνια, τα πιο τελευταία συμπεράσματα της νεώτερης ιατρικής έδειξαν τη σοφία της θείας απαγορεύσεως εναντίον της λήψεως αίματος.
Ακόμη Προσπαθούν να Επιβάλλουν Μεταγγίσεις Αίματος
Θα μπορούσε κανείς να σκεφθή ότι ασφαλώς τώρα, σ’ αυτά τα τελευταία χρόνια, και εν όψει των πιο τελευταίων πληροφοριών και νέων μεθόδων, οι γιατροί και τα νοσοκομεία δεν θα επέβαλλαν αναγκαστικές μεταγγίσεις αίματος σε ανθρώπους. Αλλά το κάνουν.
Επί παραδείγματι, στο τέλος του 1973 μια νεαρή γυναίκα σε κατάστασι εγκυμοσύνης, η Κόννη Ρήβις, αρνήθηκε τη σύστασι του γιατρού της να λάβη αίμα. Ο γιατρός και το νοσοκομείο στο Πόρτλαντ του Όρεγκον έφεραν το ζήτημα στο δικαστήριο. Ο δικαστής του Περιφερειακού Δικαστηρίου Μπέρκλευ Λεντ ενέκρινε την αίτησι όπως επιβληθή αναγκαστική μετάγγισις. Η Κυρία Ρήβις αρνήθηκε να συμμορφωθή με τη διαταγή. Ήλθε σ’ επαφή με γιατρούς στο Σηάττλ οι οποίοι συμφώνησαν να μη χρησιμοποιηθή αίμα. Στο Νοσοκομείο του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον έκαμαν μια επιτυχή καισαρική τομή και παρέδωκαν στη μητέρα ένα κοριτσάκι βάρους 11 λιτρών και 11 ουγγιών. Δεν χρησιμοποιήθηκε αίμα.
Σε μια άλλη περίπτωσι, ο Κούρτις Νταν και η σύζυγος του Πάτσυ, μάρτυρες του Ιεχωβά, διεπίστωσαν πόσο παροδηγητικά μπορούν να είναι τα υπογραφόμενα έντυπα. Περιμένοντας το τρίτο τους παιδί υπέγραψαν ένα έντυπο που απήλλασσε τους γιατρούς και το νοσοκομείο από οποιαδήποτε ευθύνη επειδή η επίτοκος δεν ήθελε αίμα.
Αφού το παιδί γεννήθηκε, του παρουσιάσθηκε αναιμία. Οι γιατροί ενός νοσοκομείου του Χιούστον του Τέξας απομάκρυναν το παιδί από τους γονείς του βάσει μιας δικαστικής διαταγής και του έκαμαν μετάγγισι αίματος. Η πράξις έγινεν ξαφνικά. Καθόλου δεν επετράπη να γίνη πρώτα μια δικαστική ακρόασις. Αλλά τι είχε συμβή με το έντυπο που υπέγραψαν;
Λεπτομερής εξέτασις του εντύπου απαλλαγής ήταν αποκαλυπτική. Το έντυπο έλεγε μόνον ότι θα απήλλασσε τους γιατρούς και το νοσοκομείο από οποιαδήποτε ευθύνη για την απόφασι των γονέων. Δεν έλεγε ότι η απόφασις των γονέων θα εγίνετο σεβαστή κάτω από όλες τις περιστάσεις. Έτσι τέτοια έντυπα δυνατόν να είναι σχετικώς άνευ αξίας. Μπορούν να είναι απατηλά, αποκοιμίζοντας τους εμπιστευόμενους ασθενείς μέσα σε μια ψευδαίσθησι ασφαλείας.
Είναι ενδιαφέρον να σημειωθή, ότι ένας γιατρός, που αργότερα έκαμε ανάλυσι της περιπτώσεως, είπε: «Αυτή η αναιμία κατά πάσαν πιθανότητα ωφείλετο σε παρατεταμένη χρήσι ομφαλικού φλεβικού καθετήρος εγχύσεως που είχε εισαχθή [για τη διάλυσι υγρών ή αίματος] όταν το παιδί ήταν επτά ωρών ηλικίας.»
Όχι «Ζωή ή Θάνατος»
Πολλές φορές οι γιατροί είπαν σε μάρτυρες του Ιεχωβά που αντιμετώπιζαν μια σοβαρά εγχείρησι ότι πρέπει να δεχθούν μια μετάγγισι αίματος ή θα πέθαιναν. Εν τούτοις, επανειλημμένως αποδείχθηκε ότι αυτό δεν συνέβη. Σε πολλούς επετράπη να λάβουν άλλη θεραπεία και έκαμαν πολύ καλά. Και κάνοντας έτσι απηλλάγησαν από τους κινδύνους που προκαλούνται από μεταγγίσεις αίματος.
Επί παραδείγματι, στους γονείς ενός βρέφους ηλικίας μιας ημέρας στο Κεντώκυ ελέχθη ότι έπρεπε να γίνη στο μωρό μετάγγισις αίματος. Οι γιατροί σ’ ένα νοσοκομείο του Φορτ Τόμας είπαν ότι αν δεν έκαναν μετάγγισι, το παιδί θα πέθαινε από ασυμβίβαστον παράγοντα Rh. Όταν οι γιατροί εζήτησαν μια δικαστική διαταγή για να γίνη μετάγγισις, ο πατέρας Ουίλλιαμ Μπέρζερον, ήλθε σ’ επαφή μ’ έναν άλλο γιατρό. Πήρε το βρέφος του από το νοσοκομείο και το μετέφερε σε άλλο νοσοκομείο στο Χιούστον του Τέξας. Εκεί οι γιατροί επιτυχώς θεράπευσαν το παιδί με φωτοθεραπεία φθορισμού και το παρέδωσαν στους γονείς σε τρεις μέρες.
Η πείρα του Ααρών Λη Ουώσμπερν, ηλικίας 16 ετών, ήταν όμοια. Βρέθηκε σ’ ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα και υπέφερε από πολλαπλά κατάγματα στο κεφάλι και άλλα μέρη. Σ’ ένα ιατρικό κέντρο του Ντάλλας οι γονείς του σαφώς εδήλωσαν ότι απορρίπτουν τις μεταγγίσεις αίματος. Στην αρχή σεβάσθηκαν τη δήλωσί τους. Αλλά τρεις μέρες αργότερα ο χειρουργός που επρόκειτο να κάμη εγχείρησι ζήτησε μια δικαστική διαταγή για να επιβάλη μετάγγισι αίματος. Είπε στον δικαστή ότι η επέμβασις δεν μπορούσε να γίνη χωρίς μετάγγισι. Αλλά τότε ανετέθη η περίπτωσις σε άλλους χειρουργούς. Αυτοί σεβάσθηκαν τη στάσι των γονέων επί του αίματος και έκαμαν την εγχείρησι. Ολόκληρη η περίοδος της εγχειρήσεως εκράτησε επτάμιση ώρες. Δεν χρησιμοποιήθηκε αίμα. Η εγχείρησις επέτυχε και αυτό ευρέως ανεγνωρίσθη στις εκθέσεις των εφημερίδων.
Μαθήματα που Ελήφθησαν
Οι πείρες που είχαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά σχετικά με τις μεταγγίσεις αίματος αποκαλύπτουν πολλά μαθήματα. Ένα από τα πιο θετικά δημοσιεύθηκε στον Ηνωμένο Τύπο:
«Η ανάγκη προς ανάπτυξιν χειρουργικών μεθόδων οι οποίες δεν απαιτούν μεταγγίσεις αίματος ενισχύθηκε εν μέρει από τους περιορισμούς επί των συνήθων μορφών χειρουργικής που επεβλήθησαν από την πίστι των Μαρτύρων του Ιεχωβά, των οποίων η θρησκεία αντιτίθεται στη μετάγγισι αίματος από ένα αιμοδότη.»
Πολλοί από τους νέους τρόπους ενεργείας και τάσεις στη «χειρουργική χωρίς αίμα» προήλθαν επειδή ωρισμένοι γιατροί επεδίωξαν καλύτερους τρόπους για να χειρουργήσουν μάρτυρες του Ιεχωβά. Μερικές από αυτές τις νέες μεθόδους υπήρξαν τόσο επιτυχείς, ώστε ένας αυξανόμενος αριθμός γιατρών τώρα τις χρησιμοποιούν σε όλους τους ασθενείς των.
Ένα άλλο μάθημα που ελήφθη είναι ότι υπάρχουν τώρα περισσότεροι γιατροί που σέβονται το δικαίωμα του άρρωστου ν’ αρνήται αίμα, αυτό με κανένα τρόπο δεν είναι η γενική τάσις. Πολλοί γιατροί δεν δείχνουν τέτοιον σεβασμό και θα καταφύγουν σε δικαστικές διαταγές προσπαθώντας να επιβάλουν το αίμα σε ασθενείς που αρνούνται.
Ένα οδυνηρό μάθημα που ελήφθη είναι ότι ένα υπογεγραμμένο έντυπο δεν αποτελεί καθόλου ασφάλεια ότι η άρνησις του ασθενούς για αίμα θα τύχη σεβασμού. Δεν είναι αρκετό να υπογράψη κανείς μια δήλωσι που απαλλάσσει το ιατρικό προσωπικό από ευθύνη, αν οτιδήποτε πάη εσφαλμένα επειδή ο ασθενής δεν έλαβε αίμα. Αυτά τα έντυπα πρέπει να περιλαμβάνουν μια εγγύησι από το υπεύθυνο ιατρικό προσωπικό να μη κάνη μετάγγισι αίματος υπό οιασδήποτε περιστάσεις. Ταυτοχρόνως, τέτοια έντυπα μπορούν να εκφράζουν την προθυμία να γίνεται μια άλλη θεραπεία που εγκρίνεται από τον ασθενή.
Ωστόσο, ενώ οι μάρτυρες του Ιεχωβά αντιμετωπίζουν ακόμη πολλές δυσκολίες, υπήρξαν και μεγάλες επιτυχίες στην αναγνώρισι των απόψεών τους. Είδαν πολλούς στο ιατρικό επάγγελμα ν’ αναγνωρίζουν ότι οι μεταγγίσεις αίματος μπορούν να βλάψουν και να φονεύσουν. Είδαν περισσότερες αυθεντίες να μιλούν εναντίον της μεθόδου των μεταγγίσεων. Και μπόρεσαν να γνωρίσουν πολλούς γιατρούς οι οποίοι σέβονται το δικαίωμά των να αρνούνται το αίμα. Σε τέτοιους γιατρούς με κατανόησι, αυτοί οι ασθενείς είναι πολύ ευγνώμονες.