Αντιμετώπισις της Πλημμυρίδος του Βανδαλισμού
Σ’ ΈΝΑ σχολείο της Φιλαδελφείας νεαροί έσπασαν 170 παράθυρα, έκοψαν τις τηλεφωνικές γραμμές και ράντισαν με μπογιές τις αίθουσες διδασκαλίας. Το κόστος της ζημίας που προκάλεσαν ήταν $10.000 και υποχρέωσαν το σχολείο να παραμείνη κλειστό για μια μέρα.
Μαθηταί σ’ ένα σχολείο στοιχειώδους εκπαιδεύσεως στο Σαιν Λούις, κατά τη διάρκεια μιας φιλονεικίας, έρριψαν περισσότερα από εκατό θρανία από τα παράθυρα καθώς και ένα πιάνο από τις σκάλες του σχολείου.
Στο Τορόντο του Καναδά, ένας αξιωματικός της αστυνομίας είπε σχετικά με τη μανία καταστροφής σ’ ένα σχολείο εκεί: «Είχε όψι ενός βομβαρδισμένου κτιρίου, όπως σ’ ένα πολεμικό κινηματογραφικό φιλμ.»
Δεν θα ήταν μεγάλο το κακό αν αυτά ήσαν σπάνια επεισόδια. Αλλά δεν είναι. Σύμφωνα με μια έκθεσι που έγινε από την Υπηρεσία Εκπαιδεύσεως των Η.Π.Α., ο βανδαλισμός στα σχολεία έχει λάβει «το μέγεθος ενός εθνικού διλήμματος.»
Όχι Μόνον στα Σχολεία
Οι βάνδαλοι επίσης παραμορφώνουν και καταστρέφουν επιχειρήσεις, οικίες, βιβλιοθήκες, μουσεία, εκκλησίες, τράπεζες, πάρκα, γυμναστήρια, νεκροταφεία, τηλεφωνικούς θαλάμους, αυτοκίνητα, λεωφορεία, υπογείους σιδηροδρόμους, τραίνα—σχεδόν κάθε είδους ιδιωτικής και δημοσίας περιουσίας.
Η πιο μεγάλη καταστροφή γίνεται από περιφερόμενες συμμορίες νεαρών. Το περιοδικό Εξάμινερ του Σαν Φρανσίσκο τις ονομάζει «ποντικοσυμμορίες.» Σπάζουν παράθυρα, αφαιρούν κεραίες από σταθμευμένα αυτοκίνητα λεηλατούν γήπεδα, βάζουν φωτιές, απλώνουν μπογιές και προκαλούν ζημίες με κάθε νοητό τρόπο.
«Είμεθα κάτω από συνεχή επίθεσι,» είπε ένας εκπρόσωπος της Μεταφορικής Εταιρίας Προαστίων της Φιλαδέλφειας. «Ασχέτως αν τα παιδιά είναι επτά ή 17—ουρούν στους σταθμούς, ζωγραφίζουν αγκυλωτούς σταυρούς και αισχρές λέξεις, παραβιάζουν τις συσκευές συναγερμού και σπάζουν τα τζάμια. Όταν εγκαταστήσαμε άθραυστον φωτισμόν ατμού υδραργύρου πάνω σε ψηλούς στύλους, τον κατέστρεψαν με πυροβόλα όπλα.»
Στην πόλι της Νέας Υόρκης σχεδόν όλα τα 7.000 υπόγεια οχήματα έχουν μπογιές ή αισχρές επιγραφές (γκράφιτι), και πολλά παράθυρα είναι σπασμένα. Πράξεις βανδαλισμού είχαν ως αποτέλεσμα περισσοτέρους από 560 τραυματισμούς στους υπογείους σιδηροδρόμους της πόλεως και τα λεωφορεία σ’ ένα πρόσφατο έτος, κυρίως από σπασμένα τζάμια. Αντικείμενα που εκτοξεύονται ή ρίχνονται πάνω σε αυτοκίνητα σκοτώνουν περίπου εκατό άτομα ετησίως στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αλλά οι νεαροί δεν είναι οι μόνοι βάνδαλοι. Το 1971 το νέο Κέντρον Καλών Τεχνών Τζων Φ. Κέννεντυ άνοιξε στο κοινό. Σε τρεις μήνες βάνδαλοι κυνηγοί ενθυμίων είχαν πάρει ουσιαστικά καθετί «προσιτό και κινητό,» εθρηνολόγησε ο Γερουσιαστής Κάρολος Πέρσυ. Τάπητες είχαν τεμαχισθή, πολύφωτα κατεστράφησαν, πίνακες και φυτά σε γλάστρες αφαιρέθηκαν, βρύσες ξεκαρφώθησαν από τις τουαλέττες και πολλά άλλα. Ωραία εθνικά πάρκα, επίσης, έγιναν αντικείμενον βανδαλισμού από νέους και μεγάλους ομοίως.
Μια Συγκλονιστική Δαπάνη
Ο συνολικός λογαριασμός για τον βανδαλισμό είναι γιγαντιαίος. Σ’ ένα έτος και μόνον 243.652 παράθυρα έσπασαν στα σχολεία της πόλεως της Νέας Υόρκης! Οι εθνικές ζημίες σε σχολεία των Η.Π. υπολογίζεται να είναι $200 εκατομμύρια ετησίως που οφείλονται στη θραύσι παραθύρων, την κλοπή και τους εμπρησμούς. Αλλά άλλες επίσημες πηγές λέγουν ότι αυτό το ποσόν είναι ένας «χονδροειδώς μειωμένος» αριθμός, αφού υπάρχουν και άλλες ζημίες.
Επί παραδείγματι, το 1969 η απώλεια από τους βανδαλισμούς στα σχολεία της πόλεως της Νέας Υόρκης ανεφέρθη ότι ήταν $2.266.025. Αλλά ο Χιου Μακλάρεν, ο νεώτερος, προϊστάμενος του Γραφείου Σχολικών κτιρίων της Πόλεως της Νέας Υόρκης, παρετήρησε ότι αυτό το ποσόν δεν περιελάμβανε τη δαπάνη για την επισκευή κατεστραμμένων τοίχων και θρανίων, σπασμένων επίπλων και εγκαταστάσεων. Αυτός είπε ότι, αν περιλαμβάνοντο αυτά τα έξοδα, «το σύνολο θα ήταν τρεις φορές το ποσόν που παρετέθη στην έκθεσι.»
Αλλά υπάρχει μια άλλη μεγαλύτερη δαπάνη: Η συντήρησις της δυνάμεως ασφαλείας ενός σχολείου. Το 1971 τα σχολεία της Νέας Υόρκης υπερδιπλασίασαν τις δυνάμεις των ασφαλείας και αυτό είχε ως αποτέλεσμα μια δαπάνη $1 εκατομμυρίου. Τα σχολεία του Λος Άντζελες, επίσης, δαπανούν πάνω από $1 εκατομμύριο το έτος σε πράκτορες ασφαλείας. Σε σχολεία της Νέας Υόρκης μερικές φορές, αξιωματικοί της αστυνομίας εγγράφονται ως μαθηταί και παρακολουθούν τα μαθήματα.
Οποιαδήποτε κι αν είναι η δαπάνη του σχολικού βανδαλισμού—μερικοί λέγουν ότι είναι «σχεδόν μισό εκατομμύριο δολλάρια ετησίως»—ο απολογισμός δεν μπορεί να υπολογισθή απλώς σε δολλάρια και σεντς. Ο φόβος και η έντασις που δημιουργούνται από την καταστροφή ή την απειλή της καταστροφής, εμποδίζει την εκπαίδευσι και μπορεί ακόμη να προκαλέση ασθένειες. Όλες αυτές οι δαπάνες για τα σχολεία είναι μόνο ένα μέρος από τον ολικό απολογισμό του βανδαλισμού.
Η επισκευή των αυτοκινήτων που υπέστησαν βανδαλισμό, των ιδιωτικών οικιών, των επιχειρήσεων, των εκκλησιών και άλλων ιδρυμάτων ανέρχεται επίσης σε πολλά εκατομμύρια δολλάρια. Η αφαίρεσις και μόνο των αισχρών επιγραφών (γκράφιτι) είναι μια μεγάλη δαπάνη. Το κόστος μόνο στο υπόγειο σιδηροδρομικό σύστημα της Νέας Υόρκης είναι περίπου μισό εκατομμύριο δολλάρια το έτος. Η Φιλαδέλφεια υπολογίζει ότι δαπανά 4 εκατομμύρια δολλάρια ετησίως για ν’ αντιμετωπίση το πρόβλημα. Το περιοδικό Δη Κρίστιαν Σέντσιουρυ παρετήρησε αρθρογραφικώς: «Η αφαίρεσις των επιγραφών και των συνθημάτων από τους τοίχους και τους λίθους είναι τώρα μια ματαία επιχείρησις ενός εκατομμυρίου δολλαρίων το έτος στην Αμερική μόνον.»
Γιατί αυτή η παλίρροια του βανδαλισμού φαίνεται ν’ αυξάνη κάθε χρόνο;
Τι Είναι Πίσω από τον Βανδαλισμό;
Πολλές εξηγήσεις έχουν δοθή. «Η εγκληματικότης ανέρχεται, παντού, και ο βανδαλισμός είναι μόνο ένα μέρος αυτής,» είπε ένας αξιωματούχος της υπηρεσίας διαμετακομίσεων του Σικάγου.
«Ο Βανδαλισμός και η Βία,» μια ειδική έκθεσις που συνετάχθη από την υπηρεσία Εκπαιδεύσεως των Η.Π., υποδεικνύει την ακατάλληλη διδασκαλία και τη συμπεριφορά των ενηλίκων ως παραγόντων που υποβοηθούν στον βανδαλισμό: «Η Δεξίωσις Τσαγιού της Βοστώνης συχνά εξυμνείται στους μαθητάς ως μία ‘πατριωτική πράξις,’ ένα είδος τιμωρίας για τους Βρεταννούς σε ανταπόδοσι για τον βαρύ φόρο επί του τεΐου. Εν τούτοις ό,τι συνέβη ήταν καθαρός βανδαλισμός που διεπράχθη από ενηλίκους.»
Όταν ληφθούν συνολικώς όλες αυτές οι διάφορες αιτίες δείχνουν ότι ο βανδαλισμός είναι συχνά μια διαμαρτυρία. Ο Καθηγητής Φίλιπ Γ. Ζιμπάρντο του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ εξηγεί: «Ο βανδαλισμός είναι ανταρσία με μια αιτία.» Η αιτία, λέγει, είναι «η κοινωνική αδιαφορία, η απάθεια και η απώλεια των αξιών της κοινότητος, της γειτονιάς και της οικογενείας.»
Είναι αλήθεια ότι σχεδόν παντού οι νέοι βλέπουν την απώλεια των αξιών—το ψεύδος, η απάτη, και η υποκρισία κυριαρχούν παντού, ακόμη και μεταξύ των ηγετών του κόσμου. Αυτό εκτρέφει στους νέους την εχθρότητα εναντίον του ‘κατεστημένου,’ και ο βανδαλισμός είναι ένας τρόπος για να εκφράσουν τα αισθήματά τους.
Επίσης, οι γονείς υποβοηθούν τον βανδαλισμό. Ο Δικαστής Τζων Φορτ του Κόνκορντ της Μασσαχουσέττης, δείχνει πώς: «Παρατηρήστε τα παιδιά που κάθονται πλάι στους γονείς των, περιμένοντας να δικαστούν στην νέα μας αίθουσα δικαστηρίου. Χαράσσουν τ’ αρχικά τους πάνω στους πάγκους ενώ οι γονείς τους τα παρατηρούν αδιάφορα. Τα δυστυχή παιδιά έχουν γονείς που τα φροντίζουν τόσο λίγο ώστε δεν προσέχουν τι κάνουν, και πολύ λιγώτερο τα διδάσκουν.»
Αδιάφοροι και άστοργοι γονείς είναι ίσως η κυρία αιτία του βανδαλισμού. Και αυτή η παράλειψις της ευθύνης εκ μέρους των γονέων παρατηρείται σχεδόν σε κάθε κοινότητα. Ως αποτέλεσμα, πλούσιοι, πτωχοί, μεσαία τάξις, τόσο οι μαύροι όσο και οι λευκοί νεαροί έχουν όλοι εμπλακή αρκετά στον βανδαλισμό. Μια εξέτασις περισσοτέρων από 3.100 νεαρών ηλικίας 13-19 ετών από «κάθε μεγάλο τομέα εφηβικού πληθυσμού του Ιλλινόις απεκάλυψε ότι σχεδόν ένας σε κάθε τρεις είχε επιδοθή σε καταστροφή περιουσίας!
Πώς μπορεί αυτή η αυξανομένη παλίρροια του βανδαλισμού να σταματήση;
Τι Απαιτείται;
Πολλές προσπάθειες έχουν γίνει για ν’ αναστρέψουν την παλίρροια. Ανθεκτικό πλαστικό αντικαθιστά το γυαλί στα παράθυρα των σχολείων. Σκληρής επιφανείας χρώματα χρησιμοποιούνται για τους εσωτερικούς τοίχους, τα οποία είναι ανθεκτικά στα στυλό, τα κραγιόν και τους μαρκαδόρους. Ανεγείρονται καινούργια σχολεία σαν φρούρια, με λίγα ή καθόλου εξωτερικά παράθυρα. Συστήματα συναγερμού, περιφράξεις, νυκτερινός φωτισμός, σκυλιά φύλακες—όλα αυτά τα μέτρα και περισσότερα έχουν χρησιμοποιηθή. Εν τούτοις ο βανδαλισμός αυξάνει.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η κατάστασις είναι απελπιστική. Υπάρχει μια λύσις. Ένας συντάκτης την υπέδειξε όταν είπε: «Η πραγματική απάντησις είναι ν’ αλλάξη η διαγωγή των νεαρών μας.» Αλλά πώς;
Έγινε μια προσπάθεια με τη νομοθεσία. Τριάντα οκτώ πολιτείες εξέδωσαν νόμους οι οποίοι καθιστούν υπευθύνους τους γονείς για τις πράξεις βανδαλισμού των νεαρών παιδιών τους. Βεβαίως το ότι υποχρεώθηκαν οι γονείς να πληρώσουν για τις ζημιές που προκάλεσαν τα παιδιά τους έχει βοηθήσει, αλλά δεν έχει λύσει οπωσδήποτε το πρόβλημα. Απαιτούνται περισσότερα.
Ένας νεαρός αξιωματικός με καλή επίγνωσι το υπέδειξε αυτό, λέγοντας: «Η καταβολή χρημάτων δεν εξαλείφει τον βανδαλισμό—αυτό απλώς καλύπτει την ασθένεια με δολλάρια. Όταν οι γονείς αφιερώσουν επαρκή χρόνο για τα παιδιά τους επειδή το θέλουν—όχι επειδή φοβούνται μελλοντικούς λογαριασμούς και πρόστιμα—το πρόβλημα του βανδαλισμού θ’ αρχίση να υποχωρή.»
Πραγματικά τα παιδιά χρειάζονται περισσότερο από χρόνο και φροντίδα απλώς εκ μέρους των γονέων τους. Χρειάζονται γονείς που να τους διδάσκουν το γιατί η υπακοή στον νόμο και ο σεβασμός προς την ιδιοκτησία των άλλων είναι ορθό πράγμα. Αλλά ποιος λέγει τι είναι το ορθό; Δεν είναι απλώς ανθρώπινα πλάσματα. Αυτό το λέγει ο Δημιουργός μας, ο Παντοδύναμος Θεός, και μας λέγει τι είναι ορθό στο Λόγο του, την Αγία Γραφή.
Γονείς οι οποίοι ανατρέφουν τα παιδιά τους με αγάπη και σεβασμό για τον Δημιουργό τους και τις δίκαιες απαιτήσεις του βρίσκουν ότι μεταξύ των απογόνων τους η αύξησις του βανδαλισμού μπορεί να σταματήση αποτελεσματικά.