Αμφιβολίες για την Ύπαρξι του Διαβόλου—Είναι Βάσιμες;
ΣΤΑ ΠΡΩΤΑ χίλια επτακόσια χρόνια μετά Χριστόν υπήρχε μικρή αμφιβολία μεταξύ εκείνων που ωμολογούσαν ότι ήσαν Χριστιανοί ως προς την ύπαρξι του Διαβόλου. Οι άνθρωποι αντιλαμβάνονταν ότι ο όρος αυτός αναφερόταν σε ένα πονηρό πνευματικό πρόσωπο που έφερε το όνομα «Σατανάς,» που είναι ο κυριώτερος εχθρός του Θεού και του ανθρώπου. Αλλά παράλογες και αντιφατικές διδασκαλίες που ανεπτύχθησαν για τον Διάβολο προκάλεσαν τελικά πολλή σύγχυσι και δυσπιστία.
Οι δημοφιλείς αντιλήψεις για τον Διάβολο σήμερα, παραδείγματος χάριν, σχετίζονται συχνά με δεισιδαιμονίες που ανεπτύχθησαν στους «σκοτεινούς αιώνες.» Έργα τέχνης εκείνης της περιόδου απεικόνιζαν αυτόν τον κυριώτερο εχθρό του Θεού και του ανθρώπου σαν ένα παράξενο φτερωτό πλάσμα με ουρά, με κέρατα που προεξείχαν από το κεφάλι του και με ένα δίκρανο στο χέρι του. Όλα τα είδη του κακού απεδίδοντο απ’ ευθείας στον Διάβολο, που εθεωρείτο επίσης ότι ήταν ο φύλαξ μιας πύρινης κολάσεως.
Αποτελέσματα του «Αιώνος της Λογικής»
Κατόπιν ήλθε ο δέκατος όγδοος αιώνας, που ονομάζεται περίοδος του «διαφωτισμού» ή «αιώνας της λογικής.» Οι σκεπτόμενοι άνθρωποι αυτού του καιρού επετέθησαν εναντίον των δεισιδαιμονιών που είχαν κρατήσει σε άγνοια τις μάζες των ανθρώπων. Αυξημένη έμφασις στην επιστημονική και «λογική» . σκέψι κατέληξε σε περιφρόνησι για το υπερφυσικό.
Σε μεταγενέστερα χρόνια, ο ψυχαναλυτής Σίγκμουντ Φρόυντ συνέδεσε την πίστι στον Διάβολο με κακά που υπέφεραν τα άτομα στα χέρια ενός σκληρού πατέρα στα πρώτα χρόνια της ζωής. Έγινε δημοφιλές να θεωρούν τις Βιβλικές περικοπές που ανεφέροντο στον Σατανά τον Διάβολο ως αναφερόμενες απλώς σε μια προσωποποίησι του κακού.
Πολλοί λόγιοι της Βίβλου ισχυρίσθηκαν ακόμη ότι οι Βιβλικοί συγγραφείς δανείσθηκαν από ειδωλολατρικές δοξασίες για να ζωγραφίσουν την εικόνα του «Πονηρού.» Μια πηγή τέτοιων δοξασιών υποτίθεται ότι είναι η θρησκεία του αρχαίου Ιράν (Περσίας) η οποία ιδρύθηκε από τον Ζωροάστρη τον έκτο αιώνα π.Χ. Ο Ζωροαστρισμός διδάσκει έναν «δυαδισμό» στον οποίον ο υπέρτατος Θεός, ο Αχούρα-μάζντα, έχει έναν εχθρό, τον Αχριμάν, τον οποίον ο Αχούρα-μάζντα πρόκειται να νικήση στο τέλος των καιρών.
Άλλοι λόγιοι λέγουν ότι οι Γραφές, όταν μιλούν για τον Σατανά τον Διάβολο, δεν απαιτούν πραγματική πίστι σ’ ένα τέτοιο πρόσωπο, αλλά απλώς απηχούν αισθήματα που ήσαν δημοφιλή στον αρχαίο Ισραήλ.
Νεώτερες Απόψεις Προσθέτουν στη Σύγχυσι
Περισσότερη σύγχυσις προήλθε από τις νεώτερες διδασκαλίες σχετικά με τον Διάβολο, Ενώ πολλά άτομα εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο Σατανάς είναι ένα πονηρό πνευματικό πρόσωπο, άλλοι λέγουν ότι ο Διάβολος μπορεί να ωφελήση γνησίως το ανθρώπινο γένος. Τα μέλη της θρησκευτικής ομάδος που ονομάζεται «Πορεία», παραδείγματος χάριν, λέγουν ότι ο Σατανάς «έχει συγχωρηθή και τώρα εργάζεται σε αρμονία με τον Χριστό.»
Υπάρχει διαφωνία ακόμη και μεταξύ εκείνων που φρονούν ότι ο Διάβολος είναι η προσωποποίησις κάποιου πράγματος. Ενώ πολλοί φρονούν ότι ο Σατανάς προσωποποιεί κακές δυνάμεις, άλλοι πιστεύουν ότι μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη Σατανική δύναμι για να ωφεληθούν. Μια «ιέρεια» της «Εκκλησίας του Σατανά» είπε: «Για μας ο Σατανάς είναι μόνον σύμβολο μιας δυνάμεως της ζωής που μπορούμε να χρησιμοποιήσωμε για να μας βοηθήση ν’ αποκτήσωμε αυτό που θέλομε.»
Έτσι πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι ο Διάβολος είναι πρόσωπο· άλλοι πιστεύουν ότι είναι μια δύναμις. Μερικοί θεωρούν τον Σατανά σαν ένα αδιόρθωτο εχθρό του Θεού και του ανθρώπου, ενώ άλλοι τον θεωρούν σαν ευεργέτη.
Υπάρχουν Λογικές Αιτίες για Αμφιβολίες;
Μήπως αυτές οι συγκρουόμενες θεωρίες αποτελούν λογικές αιτίες για ν’ αμφισβητήσωμε την πραγματικότητα του Διαβόλου; Ας ρίξωμε μια πλησιέστερη ματιά σ’ αυτές.
Η Βίβλος, μολονότι αναφέρει Σατανά τον Διάβολο πάρα πολλές φορές, ποτέ δεν περιγράφει το παρουσιαστικό του Διαβόλου. Η δημοφιλής ιδέα ότι ένας φτερωτός Διάβολος, με μυτερή ουρά και δίκρανο, είναι ο φύλαξ μιας πύρινης κολάσεως οφείλεται κατά μέγα μέρος στη φαντασία των καλλιτεχνών, από τους οποίους πολλοί ήσαν επηρεασμένοι από την Κόλασι του Ιταλού Καθολικού ποιητού Δάντη Αλιγκιέρι.
Οι άνθρωποι που βρίσκουν απεχθή αυτή την αντίληψι θα είναι ευτυχείς να γνωρίσουν ότι η Βίβλος δεν διδάσκει τέτοια παράλογα πράγματα για τον Διάβολο, ούτε διδάσκει την ύπαρξι μιας πύρινης κολάσεως. Αντιθέτως, οι Γραφές δηλώνουν σαφώς ότι οι ‘νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν’· είναι εντελώς αναίσθητοι. (Εκκλησ. 9:5, 10) Έτσι οι δημοφιλείς αντιλήψεις σχετικά με τον Διάβολο συχνά δεν υποστηρίζονται από την Αγία Γραφή.
Τι θα λεχθή για την ονομαζόμενη «διαφωτισμένη» απόρριψι του υπερφυσικού; Έχει βελτιώσει πραγματικά τη μοίρα του ανθρωπίνου γένους; Μήπως η αβοήθητη ανθρώπινη λογική ωδήγησε σ’ έναν ασφαλέστερο και ηθικώτερο κόσμο στον οποίον λαμβάνεται φροντίδα για τις βασικές ανάγκες του ανθρώπου, όπως είναι η τροφή, η ενδυμασία, η στέγη και μια ζωή με σκοπό; Όχι. Και πρέπει να είναι φανερό σε κάθε λογικό άτομο ότι η απλή άρνησις της πραγματικότητος κάποιου πράγματος δεν αναιρεί την ύπαρξί του.
Λείπουν, επίσης, αποδείξεις σχετικά με την υπόθεσι ότι η Βίβλος έλαβε τη διδασκαλία της για τον Διάβολο από τον Ζωροαστρισμό. Σύμφωνα με τον Ζακ Ντυσέν-Γκυγιεμέν, καθηγητή Ινδο-Ιρανικών σπουδών, και ο Αχούρα-μάζντα (ο υπέρτατος θεός των Ζωροαστρών) και ο εχθρός του Αχριμάν «φαίνεται ότι υπήρχαν από όλη την αιωνιότητα.» Η Βίβλος δεν λέγει αυτό για τον Διάβολο. Μάλλον διδάσκει ότι ο Διάβολος είχε μια αρχή και ότι «δεν μένει εν τη αληθεία.»—Ιωάν. 8:44.
Έτσι πολλές από τις αμφιβολίες που έχουν οι άνθρωποι σχετικά με την ύπαρξι του Διαβόλου δεν βασίζονται πουθενά παρά μόνον στις δεισιδαιμονίες του λαού και την αυθαίρετη λογίκευσι. Αυτά τα πράγματα δεν αποτελούν μια έγκυρη βάσι για ν’ αρνηθούμε την πραγματικότητα του Διαβόλου ή ν’ αρνηθούμε να εξετάσωμε αξιόπιστες αποδείξεις επί του ζητήματος. Αλλά πού μπορεί να βρεθή τέτοια απόδειξις; Πώς μπορεί κανείς να γνωρίζη με βεβαιότητα αν υπάρχη πράγματι Διάβολος;