Τι Γίνεται Όταν Επέρχεται Πείνα
ΓΙΑ ανθρώπους που είναι συνηθισμένοι να έχουν όση τροφή επιθυμούν, είναι πολύ δύσκολο να φαντασθούν τι συμβαίνει στους ανθρώπους όταν επέρχεται πείνα.
Παραδείγματος χάριν, σκεφθήτε τις συνθήκες ζωής στο Μπαγκλαντές. Αυτή η χώρα της νοτίου Ασίας ερημώθηκε από τις πρόσφατες πλημμύρες και παρουσιάσθηκε η ανάγκη να στηθούν μαγειρεία «χυλού» για να θρέψουν τις μάζες των πεινασμένων ανθρώπων που μαζεύονταν στις πόλεις αναζητώντας τροφή. Μια ειδική έκθεσις που εστάλη στους Τάιμς της Νέας Υόρκης περιγράφει ένα από αυτά τα μαγειρεία:
«Σ’ ένα τέτοιο τυπικό μαγειρείο χυλού στο Μιρπούρ, ένα πυκνοκατοικημένο προάστιο της [Ντάκκα], 1.000 άνθρωποι περίμεναν στη γραμμή για μια κουλούρα, δηλαδή, άζυμο ψωμί φτιαγμένο από σταρένιο αλεύρι. Η μερίδα συμπληρώνεται με ένα πρωτεϊνούχο μπισκότο και μισό ποτήρι γάλα σταλμένο από τον Ερυθρό Σταυρό. Η τροφή αυτή δίνεται μόνο μια φορά την ημέρα, το απόγευμα. Παρατηρείται τόση πολλή φασαρία και διαπληκτισμοί, ώστε οι επόπται χρησιμοποιούν μπαστούνια για να κρατήσουν σε κάποια τάξι τον όχλο που αποτελείται κυρίως από ηλικιωμένους άνδρες, γυναίκες και παιδιά που φαίνονται να πεθαίνουν από πείνα.»
Έξω απ’ αυτή την πόλι οι συνθήκες είναι ακόμη χειρότερες, αναφέρεται στην έκθεσι. Εκεί «οι άποροι αρχίζουν να καταφθάνουν στα κέντρα παροχής τροφίμων από ενωρίς το πρωί για μισή κουλούρα που θα την πάρουν αργά το απόγευμα. Δεν δίνουν ούτε γάλα ούτε φακές.»
Απελπισμένη Αναζήτησις Τροφής
Η εφημερίς Νταίηλυ Τάιμς της Νιγηρίας, στην έκδοσί τους της 28 Νοεμβρίου 1973 αναφέρει τα εξής σχετικά με τις συνθήκες πείνας που εμφανίσθηκαν στο Βορειοανατολικό τμήμα της χώρας: «Οι άνθρωποι . . . έφθασαν τώρα στο σημείο να σκαλίζουν τους μυρμηγκολόφους αναζητώντας τροφή που πιστεύεται ότι έχει αποθηκευθή εκεί από τα μυρμήγκια καθώς συνεχίζεται η ξηρασία στην περιοχή και η ερήμωσις των κτημάτων από τις ακρίδες.»
Και η Ινδία, επίσης, αντιμετωπίζει ιδιαιτέρως πολύ δύσκολες συνθήκες πείνας. Κυβερνητικοί παράγοντες λέγουν ότι οι χωρικοί στις απομονωμένες περιοχές ζουν με ρίζες, φύλλα και χορτάρι από αποξηραμένες εκτάσεις ρυζιού.
Ένα μέλος της εξωτερικής αποστολής περιθάλψεως αναφέρει για τις συνθήκες στην Καλκούτα: «Αν ληφθούν υπ’ όψιν οι θρεπτικές απαιτήσεις, μερικοί απ’ αυτούς τους ανθρώπους θα έπρεπε να είχαν πεθάνει. Βλέπεις γύρω σου παιδιά να τρώγουν χορτάρι, ποντικούς και τον πράσινο αφρό από τις στέρνες των βόθρων.» Ο Μπέρναρντ Βάινραουμπ γράφοντας στους Τάιμς της Νέας Υόρκης της 5ης Σεπτεμβρίου 1974 αναφέρει: «Βλέπει κανείς τις πιο σκληρές σκηνές στους δρόμους. Ένα παιδί παρακολουθεί ένα άλλο που τρώγει ένα παγωτό στο ξυλάκι. Όταν τελειώνη το παγωτό και το ξυλάκι πετιέται στο αυλάκι του δρόμου, το άλλο παιδί που παρακολουθεί το αρπάζει και το μασάει.»
Η αναζήτησις τροφής μερικές φορές έχει οδηγήσει σε τραγικά αποτελέσματα. Η εφημερίς Δυτικός Αυστραλός εξηγεί:
«Λέγεται ότι χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν στο Ιράκ από μαζική δηλητηρίασι που χαρακτηρίσθηκε ως η πιο μεγάλη συμφορά στην ιστορία. . . .
»Λέγουν ότι τα θύματα έφαγαν σιτάρι που είχε περασθή από μια διάλυσι υδραργύρου και που προωρίζετο μόνο για σπορά. . . .
»Η αστυνομία είχε δώσει αυστηρές προειδοποιήσεις ότι αυτό το σιτάρι δεν θα έπρεπε να καταναλωθή από ανθρώπους, αλλά το σιτάρι εκλάπη κατά την εκφόρτωσι και τη μεταφορά.
»Μερικοί που έφαγαν απ’ αυτό το σιτάρι πέθαναν και άλλοι έγιναν χωλοί, τυφλοί ή κωφοί από εγκεφαλική βλάβη.»
Τα Θλιβερά Παρεπόμενα της Πείνας
Ο θάνατος από έλλειψι τροφής είναι μια μακρά και αγωνιώδης υπόθεσις. Αλλά πολύ πριν ο θάνατος καταβάλη ένα άτομο, η έλλειψις τροφής αρχίζει να παίρνη το φόρο της.
Σε μια πρόσφατη συνέντευξι, ο Δρ. Νέβιν Σ. Σκρίμσαου, που είναι ειδικός στα ζητήματα του παγκοσμίου υποσιτισμού, εξήγησε ότι όπου είναι κοινή η ύπαρξις υποσιτισμού «οι εργάτες συχνά είναι υποχρεωμένοι να εργάζωνται μόνο δύο ή τρεις ώρες την ημέρα. Οι άνδρες και οι γυναίκες δεν μπορούν να εργασθούν περισσότερο με τις θερμίδες που τους προμηθεύει η ισχνή διατροφή τους.» Εξήγησε ότι αυτό το δίλημμα είναι «αυτοδιαιωνιζόμενο,» διότι ένας που μπορεί να εργάζεται μόνο λίγες ώρες την ημέρα, δεν μπορεί ν’ αποκτήση περισσότερη τροφή που θα του προμηθεύση δύναμι για να εργασθή περισσότερο στη διάρκεια της ημέρας.
Ακόμη κι ένας που λαμβάνει αρκετή ποσότητα τροφής είναι δυνατόν να υποφέρη αν η τροφή είναι πτωχή σε θρεπτικότητα. Παραδείγματος χάριν, η έλλειψις βιταμίνης Α φέρνει πολλές σοβαρές οπτικές βλάβες. Η έλλειψις σιδήρου στη διατροφή προξενεί αναιμία. Έλλειψις της βιταμίνης Β1 έχει σαν αποτέλεσμα βλάβη του νευρικού συστήματος και της καρδιάς. Η απουσία του ιωδίου στο διαιτολόγιο μιας εγκύου μπορεί να έχη σαν αποτέλεσμα ένα σωματικώς νάνο και διανοητικώς ανάπηρο τέκνο.
Ο αρθρογράφος Μάρτιν Γουώλκερ είδε με τα μάτια του αυτά τα πράγματα σε μια πρόσφατη επίσκεψί του στη Δυτική Αφρική. Αναφέρει τα εξής:
«Περπατούσαμε ανάμεσα στις σκηνές και βλέπαμε πόδια που είχαν πρησθή σαν μπάλλες ποδοσφαίρου από την έλλειψι πρωτεϊνών, βλέφαρα που ήσαν άσπρα σαν κιμωλία από την αναιμία, γάμπες που έμοιαζαν τόσο πολύ με καλάμια ώστε τα γόνατα φαίνονταν μεγάλα και παραμορφωμένα.»
Τα Παιδιά Είναι τα Ιδιαίτερα Θύματα
Τα παιδιά είναι εκείνα που υποφέρουν περισσότερο όταν επέρχεται πείνα. Ένα παιδί που υποσιτίζεται σε σοβαρό βαθμό γίνεται απαθές και κλείνεται, μέσα στον μελαγχολικό άδειο παιδικό κόσμο του. Ο αρθρογράφος που αναφέραμε πιο πάνω αναφέρει αυτά που παρετήρησε:
«Ξαφνιάσθηκα όταν είδα ότι δεν μας ακολουθούσαν μικρά παιδιά. Στα περισσότερα χωριά της Αφρικής, όταν εμφανίζεται κάποιος λευκός αμέσως σχηματίζεται γύρω του μια μακρυά ουρά από μικρά, ξυπόλητα κι ενοχλητικά παιδιά. Εδώ, όμως, ούτε ένα παιδί δεν είχε τη δύναμι να παίξη ή να μας ακολουθήση ή ακόμα και να διώξη τις μύγες που είχαν μαζευθή στις πληγές του.»
Το περιοδικό Παγκόσμιος Υγεία του Φεβρουαρίου-Μαρτίου 1974, σχολιάζει πιο παραστατικά τα αποτελέσματα που επιφέρει η πείνα στα μικρά παιδιά:
«Ένα τυπικό παράδειγμα απλής επιβιώσεως είναι το παράδειγμα ενός παιδιού δύο χρονών στη Νότιο Αμερική που προερχόταν από την πιο πτωχή τάξι και το οποίο αντιμετώπισε έξη φορές μολυσματικές παθήσεις στα μάτια του, πέντε προσβολές από διάρροια, δέκα μολύνσεις του άνω αναπνευστικού συστήματος, πέντε προσβολές βρογχίτιδος, ιλαρά συνοδευομένη από βρογχοπνευμονία και μια περίπτωσι στοματίτιδος. Μέσα σε 24 μήνες, αυτό το παιδί προσεβλήθη από 30 σχεδόν διάφορες ασθένειες και υπέφερε από διάφορες μορφές μολύνσεως περίπου κατά το ένα τρίτο της ζωής του. Η διατροφή του ήταν ανεπαρκής.»
Η βλάβη στα παιδιά μπορεί ν’ αρχίση ακόμη και πριν από τη γέννησί τους. Τα κύτταρα του ανθρωπίνου εγκεφάλου, παραδείγματος χάριν, πολλαπλασιάζονται γρήγορα στη διάρκεια των πρώτων πέντε ή έξη μηνών της εγκυμοσύνης. Μετά τη γέννησι συνεχίζουν ν’ αναπτύσσωνται επί δεκαοκτώ περίπου μήνες. Αν ένα παιδί στη διάρκεια αυτής της κρίσιμης περιόδου στερηθή ουσιώδεις πρωτεΐνες, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι βλάβη του εγκεφάλου.
Αποτελέσματα στον Τρόπο Σκέψεως των Ανθρώπων
Είναι αλήθεια ότι η πείνα προκαλεί σωματικές βλάβες στους ανθρώπους. Ποια είναι, όμως, τα διανοητικά αποτελέσματα που προκαλεί η πείνα; Αν ερχόταν πείνα στην περιοχή σας, πώς θα επηρέαζε τη σκέψι σας και τη συμπεριφορά σας;
Ο τρόπος που αντιδρούν οι άνθρωποι στην έλλειψι τροφίμων εξαρτάται από τη στάσι τους ως προς τις δύσκολες συνθήκες της ζωής. Σε μερικές περιπτώσεις η πείνα ωδήγησε τους ανθρώπους να πάρουν τη στάσι του «εγώ πρώτος» ή «ο καθένας για τον εαυτό του.» Αυτό έχει οδηγήσει σε φρικτά αποτελέσματα.
Πεινασμένοι άνθρωποι έχουν ήδη προξενήσει καταστροφές στην Ινδία, στη Βολιβία και στην Αιθιοπία, επειδή προκαλούν οχλαγωγία και ληστεύουν τα καταστήματα τροφίμων. Ο Μ. Π. Τρίπαθι, νομοθέτης από τη βορειοανατολική πολιτεία Ούταρ Πράντες της Ινδίας, προειδοποίησε: «Χωρίς αμφιβολία, χιλιάδες άνθρωποι θα πεθάνουν από πείνα. Το έγκλημα θ’ αυξηθή και θα ξεσπάσουν ταραχές σε αρκετά μέρη.»
Η πείνα ωδήγησε μερικά άτομα σε τρομακτικές ακρότητες. Το περιοδικό Νιούσγουηκ της 7ης Οκτωβρίου 1974 δίνει ένα παράδειγμα:
«Οι άνδρες, για να βρουν τροφή, αφήνουν τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους να συντηρούνται μόνα τους. Πολλές εφημερίδες στην Ινδία αναφέρουν περιπτώσεις οικογενειών που προτίμησαν ν’ αυτοκτονήσουν ομαδικά παρά να δοκιμάσουν έναν αργό θάνατο από πείνα, και απελπισμένους γονείς που έρριξαν τα μικρά παιδιά τους στα ποτάμια για να πνίγουν.»
Η τρομερή ξηρασία, που επιφέρει την πείνα στην περιοχή Σαχέλ της Αφρικής, δημιούργησε ένα ακόμα άσχημο επακόλουθο υπό τη μορφή ενός «τραυματικού ψυχολογικού σοκ στους ανθρώπους του Σαχέλ,» σύμφωνα με μια είδησι. «Όταν ένας γεωργός χάνη την πίστι του στη γη του κι ένας κτηνοτρόφος χάνη την εμπιστοσύνη του στη γονιμότητα της ερήμου, το αποτέλεσμα είναι ένας ψυχολογικός ακρωτηριασμός.»
Μερικές από τις «λύσεις» που προτείνονται αποκαλύπτουν πόσο αβοήθητο είναι το ανθρώπινο γένος για ν’ αντιμετωπίση την επιδείνωσι της ελλείψεως τροφίμων. Μερικοί ειδικοί συνέστησαν υποχρεωτική στείρωσι. Μια άλλη πρότασις, που ελήφθη σοβαρά υπ’ όψιν, είναι «η εθνική διαλογή,» μια μέθοδος περιορισμού των θανάτων διά της παροχής βοηθείας μόνο σ’ εκείνους που μπορούν να σωθούν με άμεση φροντίδα, ενώ οι άλλοι που φαίνεται ότι δεν μπορούν να σωθούν, ν’ αφήνωνται να πεθάνουν από την πείνα.
Μια Διαφορετική Άποψις Είναι Δυνατή
Μερικοί, εν τούτοις, ακολούθησαν μια εντελώς διαφορετική πορεία ενεργείας κάτω από καταστάσεις σοβαρής ελλείψεως τροφίμων. Στα φρικτά στρατόπεδα συγκεντρώσεως των Ναζί, παραδείγματος χάριν, χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν σιγά-σιγά από πείνα. Αυτό ωδήγησε πολλούς σε βαθειά κατάπτωσι και απελπισία και ανάγκασε μερικούς ν’ αυτοκτονήσουν.
Μια αφήγησις, όμως, λέγει ότι ωρισμένα άτομα «αν και αυτά τα ίδια πέθαιναν από πείνα [έδιναν] μερικές από τις πενιχρές των μερίδες ψωμιού σ’ εκείνους που βρίσκονταν σε δυσκολώτερη θέσι από τη δική τους. Συχνά αυτό που έδιναν ήταν μόνον ψίχουλα που με μεγάλη προφύλαξι έκρυβαν κάτω από το μαξιλάρι εκείνων στους οποίους, για διαφόρους λόγους, δεν είχε δοθή τίποτα για φαγητό και που είχαν εξαναγκασθή να στέκωνται έξω στην αυλή, στον παγωμένο καιρό, χωρίς να φορούν σχεδόν τίποτα.»
Τι είναι εκείνο που έκανε αυτούς τους ανθρώπους να ενεργήσουν τόσο διαφορετικά κάτω από συνθήκες εξαιρετικής πείνας; Γιατί αυτοί δεν ακολούθησαν την ιδιοτελή πορεία των άλλων φυλακισμένων;
Αυτό ωφείλετο στον τρόπο που έβλεπαν την δύσκολη κατάστασί τους. Ήσαν Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά που είχαν φυλακισθή λόγω της πίστεώς των. Αυτοί έβλεπαν στις καταπιεστικές παγκόσμιες συνθήκες, που περιελάμβαναν και πείνες σε πολλά μέρη της γης, την εκπλήρωσι της προφητείας του Ιησού σχετικά με το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων και, συνεπώς, την εγκαθίδρυσι ενός νέου δικαίου συστήματος στο οποίο η πείνα θ’ αποτελή αντικείμενον του παρελθόντος.—Ματθ. 24:3, 7· Αποκάλ. 7:16.
Αυτή η υπόσχεσις κάνει τους μάρτυρας του Ιεχωβά να έχουν μια εντελώς διαφορετική άποψι για τις παγκόσμιες συνθήκες. Αντί να οχλαγωγούν με ιδιοτέλεια, ν’ αποκρύπτουν ή να συγκεντρώνουν με διαφόρους τρόπους όσο περισσότερα τρόφιμα μπορούν, αυτοί οι Χριστιανοί φροντίζουν να τηρούν τη Γραφική αρχή: «Μηδείς ας ζητή το εαυτού συμφέρον, αλλ’ έκαστος τα του άλλου.» (1 Κορ. 10:24) Γνωρίζουν ότι κι αν ακόμα πεθάνουν από πείνα, η Αγία Γραφή περιέχει την παρηγορητική υπόσχεσι για ανάστασι από τους νεκρούς σε μια γη απαλλαγμένη για πάντα από τη λαβή της πείνας.—Αποκάλ. 20:13· 21:3-5.
Αυτό, λοιπόν, που συμβαίνει όταν επέρχεται πείνα εξαρτάται από το αν η τροφή γίνεται το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή των θυμάτων. Εκείνοι που βασίζονται στην ελπίδα της Γραφής για ένα νέο σύστημα, μπορούν να διακρατούν μια φωτεινή άποψι, ακόμη κι όταν επέρχεται πείνα. Επειδή γνωρίζουν ότι στο νέο σύστημα του Θεού, που σύμφωνα με τη Βιβλική προφητεία θ’ αρχίση εντός της παρούσης γενεάς, «αφθονία σίτου θέλει υπάρχει εν τη γη επί των κορυφών των ορέων θέλει είσθαι υπερχείλισις.» (Ψαλμ. 72:16, ΜΝΚ· Ματθ. 24:33, 34) Ποτέ πια το ανθρώπινο γένος δεν θ’ αντιμετωπίση το μαρτύριο της πείνας.