Χρειάζεται Περισσότερη Κυβερνητική Εξουσία;
ΤΟ πολιτικό μέλλον των κυβερνήσεων που εκλέγονται από τον λαό φαίνεται αβέβαιο. Οι κυβερνήσεις διαπιστώνουν ότι είναι ολοένα και πιο δύσκολο ν’ αντιμετωπίσουν με επιτυχία τα αυξανόμενα προβλήματα.
Στην περίπτωσι πολλών δημοκρατικών και καπιταλιστικών κυβερνήσεων, η οικονομική αύξησις και η υλική ευημερία έχουν γίνη σχεδόν ταυτόσημες. Αυτό έχει διατηρήσει τον πιο πολύ κόσμο σχετικά ικανοποιημένο. Αλλά τώρα η οικονομική ισχύς του καπιταλιστικού κόσμου αντιμετωπίζει την μεγαλύτερη πρόκλησι που είχε αντιμετωπίσει ποτέ. Η οικονομική πρόοδος έχει καθηλωθή σχεδόν σε επίπεδο στασιμότητος και, σε μερικές περιπτώσεις, ο δείκτης προόδου έχει αντιστραφή. Η δυσφορία αυξάνει. Τι συνέβη;
Η απότομος άνοδος των τιμών ενεργείας μετρίασε την οικονομική αύξησι. Αυτό απειλεί ν’ ανατρέψη τα βιοτικά επίπεδα στα οποία εκατομμύρια άνθρωποι συνήθισαν να ζουν. Πολλοί άνθρωποι, συνεπώς πιστεύουν ότι θα χρειασθή μεγαλύτερη κυβερνητική εξουσία για ν’ αντιμετωπισθούν με επιτυχία τα προβλήματα που αναφύονται.
Ο διάσημος Βρεταννός ιστορικός Άρνολντ Τόυμπη εξέφρασε τη γνώμη ότι «ολοένα πιο αυστηρά» βιοτικά επίπεδα θα επιβληθούν στα βιομηχανικά έθνη, κι’ έτσι θα δημιουργηθή μια αυξανόμενη κοινωνική ανησυχία μεταξύ των ανθρώπων που συνήθισαν να έχουν περισσότερα αγαθά. Συνεπώς, προλέγει, «πρέπει να επιβληθή ένας νέος τρόπος ζωής—ένας αυστηρά πειθαρχημένος τρόπος—από μια σκληρή απολυταρχική κυβέρνησι» για να εξαναγκάση τους ανθρώπους να δεχθούν τα παρακμάζοντα βιοτικά επίπεδα.
Ακόμη και ο Κίσσινγκερ, Υπουργός των Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, προειδοποίησε ότι οι διεθνείς ανταγωνισμοί θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μια τέτοια οικονομική κρίσι που θα εξανάγκαζε τις δημοκρατικές κυβερνήσεις να «στραφούν όλο και περισσότερο σε απολυταρχικούς τρόπους κυβερνήσεως» καθ’ ον χρόνον ‘ο Δυτικός Πολιτισμός αποσυντίθεται.’
Ολοένα περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν τώρα την ιδέα της δικτατορίας λιγώτερο απαράδεκτη απ’ ό,τι τη θεωρούσαν στο παρελθόν. Στη Μεγάλη Βρεταννία, ο αρθρογράφος Μπέρναρτ Λέβεν του Λονδίνου λέγει ότι «οι συζητήσεις για δικτατορίες δεξιάς ή αριστεράς παρατάξεως είναι η καθιερωμένη καθημερινή συνομιλία.» Αυτό ήταν «αδιανόητο» μόλις πριν από μερικά χρόνια.
Γιατί Απολυταρχική Κυβέρνησις;
Οι άνθρωποι θέλουν λύσεις. Ο πληθωρισμός, η ανεργία και το αυξανόμενο έγκλημα προκαλούν πραγματικές δυσκολίες. Όλ’ αυτά δημιουργούν ανησυχίες και το ερώτημα: «Γιατί δεν κάνει κανείς κάτι γι’ αυτό;» Οι δημοκρατικές μέθοδοι αρχίζουν να φαίνωνται αργές κι’ ενοχλητικές στα άτομα που έχουν χάσει ήδη την εργασία τους ή υποφέρουν από ένα βιοτικό επίπεδο που παρακμάζει. Θέλουν δράσι—ταχύτητα. Το μέσον για να την επιτύχουν γίνεται όλο και λιγώτερο σημαντικό γι’ αυτούς.
Η ικανότης ισχυρών κυβερνήσεων για να «επαναφέρουν το νόμο και την τάξι» και ν’ αναλάβουν αποφασιστική οικονομική δράσι γίνεται πιο ελκυστική. Αυτό ακριβώς συνέβη στη Γερμανία μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Επειδή τα δημοκρατικά καθεστώτα αποδείχθηκαν ανίκανα να βρουν ένα τρόπο να βγουν από την κρίσι, οι υπέρμαχοι της ισχυρότερης κυβερνητικής εξουσίας εύρισκαν όλο και πιο πολλούς ακροατάς.
Έτσι άνοιξε ο δρόμος για ν’ αναλάβη την εξουσία ο Αδόλφος Χίτλερ. Κάτω από τη σιδερένια διακυβέρνησί του, η οικονομική και κοινωνική αποκατάστασις υπήρξε ραγδαία. Οι επιχειρήσεις ευημερούσαν. Η ανεργία τερματίσθηκε—μαζί με τις προσωπικές ελευθερίες.
Κατά τη γνώμη πολλών παρατηρητών, ο καπιταλιστικός κόσμος αντιμετωπίζει πολύ πιο κρίσιμες μέρες απ’ εκείνες, καθώς αυξάνουν ανηλεώς τα προβλήματα διατροφής, πληθυσμού, μολύνσεως, ανεργείας και άλλων πρώτων υλών στις μέρες που είναι εμπρός μας. Ο σεβαστός οικονομολόγος Καθηγητής Ρόμπερτ Χέιλμπρονερ, στο βιβλίο του Μια Έρευνα στην Ανθρώπινη Προοπτική, κάνει την εξής πρόβλεψι:
«Η ειλικρίνεια με αναγκάζει να υποδείξω ότι ο μόνος πιθανός τρόπος ν’ αντιμετωπίσωμε την πρόκλησι που είναι εμπρός μας είναι να έχωμε κυβερνήσεις ικανές να επιβάλλουν πειθαρχία με τρόπο πολύ πιο αποτελεσματικό απ’ ό,τι θα έκανε μια δημοκρατική κυβέρνησις. Αν το επίμαχο ζήτημα που αντιμετωπίζει το ανθρώπινο γένος είναι η επιβίωσις, τότε τέτοιες κυβερνήσεις μπορεί να είναι αναπόφευκτες, ακόμη και αναγκαίες.»
Για να μιλήσωμε χωρίς περιστροφές, σε πολλά μέρη η δημοκρατία μπορεί να δώση τη θέσι της στη δικτατορία. Αλλά, είναι πράγματι τα απολυταρχικά καθεστώτα ο τρόπος αντιμετωπίσεως των προβλημάτων; Ποιες άλλες λύσεις υπάρχουν;
«Επιδίωξις Πολιτικών Μύθων»
Η ανθρωπότης πειραματίζεται με κυβερνήσεις χιλιάδες χρόνια τώρα. Δοκίμασε όλα σχεδόν τα είδη που μπορεί να συλλάβη η φαντασία: μοναρχίες, δημοκρατίες, σοσιαλισμό, Κομμουνισμό, Ναζισμό, Φασισμό, εκκλησιαστική εξουσία, στρατιωτική εξουσία, το φεουδαρχικό σύστημα και άλλα.
Αλλά η περίοδος για πειράματα πέρασε. Τα ζητήματα πολιτικής δυνάμεως, λέγει η Βρεταννική Εγκυκλοπαιδεία (Εκδ. 1974) είναι «πιο επείγοντα σήμερα απ’ ό,τι ήσαν σε οποιαδήποτε προηγούμενη ιστορική περίοδο,» διότι το ανθρώπινο γένος μπορεί τώρα «ν’ αυτοκαταστραφή επιδιώκοντας πολιτικούς μύθους.»—Τόμος 14, σελ. 685. (Τα πλάγια γράμματα δικά μας.)
Ποια ανθρώπινη κυβέρνησις σήμερα δεν αποτελεί απλώς ‘πολιτικό μύθο’ ανεκπλήρωτων υποσχέσεων και απατηλών ιδανικών; Αν και πρέπει να παραδεχθούμε ότι κάθε μια απ’ τις ανθρώπινες κυβερνήσεις μπορεί να έχη μερικά επιθυμητά χαρακτηριστικά, ποια απ’ αυτές, όμως, δεν είναι ελλιπής σε άλλα θέματα που είναι εξίσου σπουδαία ή ακόμη πιο σημαντικά;
Παραδείγματος χάριν, η συλλογική άποψις των δημοκρατικών συστημάτων και η έμφασις που δίνουν στην ελευθερία παρουσιάζουν ωρισμένα πλεονεκτήματα. Εν τούτοις, η ιστορία δείχνει ότι παρέχουν, επίσης, εύφορο έδαφος για πολιτική διαφθορά, αυξανόμενο έγκλημα και βία, καταστρεπτικές απεργίες και κοινωνικές διακρίσεις.
Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι οι απολυταρχικές κυβερνήσεις έχουν κάποια ικανότητα να «βάλουν τα πράγματα στη θέσι τους.» Αυτές οι κυβερνήσεις μπορεί να επιτυγχάνουν εν μέρει στο να περιορίζουν μερικά απ’ τα προβλήματα που μαστίζουν τις δημοκρατίες—αλλά με τι αντάλλαγμα! Η διατήρησις της κυβερνητικής εξουσίας απαιτεί συχνά να στερηθούν οι υπήκοοι την ελευθερία τους, ακόμη και να μη μπορούν να εκφράζουν τα αληθινά τους αισθήματα.
Οι πιο πρόσφατοι πολιτικοί πειραματισμοί συγκεντρώνονται γύρω από την απεγνωσμένη ελπίδα ότι τα έθνη κατά κάποιο τρόπο θ’ ‘αναγνωρίσουν την αλληλοεξάρτησί τους,’ όπως υπεστήριξε ο Κίσσινγκερ. Ελπίζουν ότι θα φθάσουν σε παγκόσμιες πολιτικές λύσεις και θ’ απομακρύνουν έτσι την απολυταρχική απειλή προς τη δημοκρατία. Αλλά, μήπως είναι κι’ αυτό ένας ακόμη μύθος ή πραγματικότης;
Η Βρεταννική Εγκυκλοπαιδεία (1974) λέγει με ειλικρίνεια σχετικά μ’ αυτό το εξής: «Σχεδόν παντού» οι προσπάθειες με σκοπό την επίτευξι διεθνούς συνεργασίας «συνετρίβησαν πάνω στους βράχους του εθνικισμού.» (Τόμος 14, σελ. 719) Και ο οικονομολόγος Χέιλμπρονερ παρατηρεί ότι αυτή η εθνικιστική άποψις της «‘ανθρώπινης φύσεως’ κάνει να φαίνεται σαν ουτοπία η ελπίδα ότι θ’ αντιμετωπίσωμε τις παγκόσμιες προκλήσεις του μέλλοντος σαν μια διεθνής αδελφότης ανθρώπων.»
Δεν θα έπρεπε να παραδειγματισθούν τα σκεπτόμενα άτομα από τα γεγονότα της ιστορίας σχετικά με τις ανθρώπινες κυβερνήσεις; Δεν έχει αποδειχθή αληθινό, από τότε που εγράφη στη Βίβλο, ότι «ο άνθρωπος εξουσιάζει άνθρωπον προς βλάβην αυτού»;a Επίσης, ότι «η οδός του ανθρώπου δεν εξαρτάται απ’ αυτού· του περιπατούντος ανθρώπου δεν είναι το να κατευθύνη τα διαβήματα αυτού;»b
«Αλλά,» μπορεί να πήτε, «αυτή είναι μια απελπιστική και αρνητική σκέψις· και, εκτός αυτού, δεν υπάρχει άλλη λύσις. Πρέπει να συνεχίσωμε την προσπάθεια.» Εν τούτοις, ύστερα από έξη χιλιάδες χρόνια «προσπαθείας,» είναι αρνητική σκέψις ή μήπως είναι ρεαλιστική σκέψις αυτή που οδηγεί σε τέτοια συμπεράσματα; Η αντιμετώπισις της αληθείας μπορεί να είναι ένα πικρό φάρμακο, αλλά είναι το καλύτερο φάρμακο, διότι μπορεί επίσης ν’ ανοίξη διάνοιες, που είναι κλειστές κατά τα άλλα, ώστε ν’ αντιληφθούν την αληθινή λύσι.
Στην περίπτωσι της κυβερνήσεως, υπάρχει μια άλλη λύσις. Είναι πικρό φάρμακο μόνο για εκείνους που επιμένουν να πράττουν πράγματα σύμφωνα με τον δικό τους τρόπο άσχετα με τις συνέπειες. Για τα ειλικρινή άτομα, είναι η λύσις που πραγματικά ζητούν. Ποια είναι αυτή;
Κυβέρνησις από τον Δημιουργό του Ανθρώπου
Ο Δημιουργός του ανθρωπίνου γένους επί πολύν καιρό τώρα δεν λογαριάζεται από πολλούς ανθρώπους. Αλλά σκεφθήτε αυτό: Όταν φτιάξετε κάτι με τα ίδια σας τα χέρια, κάτι για το οποίο νοιώθετε περηφάνεια, δεν έχετε το δικαίωμα ν’ αποφασίσετε πώς θα χρησιμοποιηθή; Ακόμη και οι νόμοι σχετικά με τα συγγραφικά δικαιώματα και το προνόμιο ευρεσιτεχνίας θεωρούν αυτό το δικαίωμα σαν μια νομική αρχή.
Τι θα πούμε, λοιπόν, για τον Δημιουργό μας; Η εκπληκτικά πολυποίκιλη δημιουργία αντικατοπτρίζει έναν Κατασκευαστή που αισθάνεται περηφάνεια για το έργο του. Με τι φροντίδα και προσοχή στη λεπτομέρεια σχεδίασε τα «πρόσθετα» που ανεβάζουν την αξία της ζωής μας—την απέραντη ποικιλία της ομορφιάς στη φύσι, των απολαυστικών χρωμάτων, των αρωμάτων, των γεύσεων και των ήχων για την ευχαρίστησι των αισθήσεων. Ασφαλώς Εκείνος που σχεδίασε πλάσματα που έχουν την ικανότητα να εκτιμούν τέτοια πράγματα έχει στο νου του το καλύτερο για το ανθρώπινο γένος.
Εφ’ όσον όλη η δημιουργία ανήκει σ’ αυτόν, ασφαλώς η κυβέρνησις του κόσμου από τον Δημιουργό του θα ήταν σωστή και δίκαιη. Το λογικό και νόμιμο δικαίωμα που έχει γι’ αυτή τη θέσι αναφέρεται στη Βίβλο: «Άξιος είσαι, Ιεχωβά, να λάβης την δόξαν και την τιμήν και την δύναμιν, διότι συ έκτισας τα πάντα, και διά το θέλημα σου υπάρχουσι και εκτίσθησαν.» Δεν είναι ο Σχεδιαστής μας και ο Πλάστης μας, Εκείνος που γνωρίζει τους ανθρώπους καλύτερα και, συνεπώς, ο πιο αρμόδιος να κυβερνήση τις ανθρώπινες υποθέσεις με επιτυχία;—Αποκάλ. 4:11.
Εν τούτοις, οι άνθρωποι γενικά απέρριψαν αυτή την αρχή σαν κάτι μη πραγματικό κι’ έτσι αρνούνται ν’ αναζητήσουν την καθοδηγία του Δημιουργού των. Γιατί, λοιπόν, ο Πλάστης του ανθρώπου δεν έχει ακόμη διεκδικήσει το δικαίωμά του να άρχη; Διότι προτίμησε ν’ αφίση τη δημιουργία του να δείξη μια για πάντα πόσο μάταιο είναι να ζη χωρίς την καθοδηγία του. Αντί να βρουν «ελευθερία» χωρίς την εξουσία του Θεού, ολοένα περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τώρα την πιθανότητα να τεθούν κάτω από τον γενικό έλεγχο μιας καταπιεστικής, συχνά διεφθαρμένης, απολυταρχικής διακυβερνήσεως χωρίς ελευθερία.
Θα δη ποτέ η ανθρώπινη δημιουργία το τέλος της ματαιότητος στην οποία υποτάχθηκαν οι άνθρωποι και οι κυβερνήσεις τους; Παρατηρήστε τον σκοπό του Θεού σ’ αυτό το ζήτημα:
«Επειδή η [ανθρώπινη] κτίσις υπετάχθη εις την ματαιότητα. . . επ’ ελπίδι ότι και αυτή η κτίσις θέλει ελευθερωθή από της δουλείας της φθοράς και μεταβή εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού.»—Ρωμ. 8:20,21.
Πώς θα κερδίση η ανθρωπότης την «ελευθερίαν. . . των τέκνων του Θεού»; Η Βιβλική προφητεία αποκαλύπτει ότι, στη γενεά μας, «θέλει αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν [κυβέρνησιν] ήτις. . . δεν θέλει περάσει εις άλλον λαόν.» Έτσι δεν θα επιτραπή ποτέ πια στον «λαόν,» στους ανθρώπους, να σφετερισθούν το νόμιμο δικαίωμα του Δημιουργού των να κυβερνά ή με δικτατορικό τρόπο ‘να εξουσιάζουν άνθρωπον προς βλάβην αυτού.’—Δαν. 2:44· Εκκλησ. 8:9.
Αλλά τι θα πούμε για το παρόν χωρίς ενότητα σύστημα εθνών με τα σύνορά τους, τους πολιτικούς και τους εμπορικούς των φραγμούς, που καθιστούν αδύνατη την παγκόσμια συνεργασία; Μόνον μια λύσις υπάρχει: «[Η βασιλεία του Θεού] θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας,» απαντά η προφητεία, «αυτή δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας.»—Δαν. 2:44.
Μια Κυβέρνησις με Αληθινή Ελευθερία
Με την απομάκρυνσι των διχαστικών και διεφθαρμένων ανθρωπίνων πολιτικών καθεστώτων, θ’ ανοίξη ο δρόμος ώστε η ‘ελευθερία των τέκνων του Θεού’ να γεμίση ολόκληρη τη γη. Μήπως αυτή η ‘ελευθερία’ σημαίνει ότι ο Θεός θα ασκήση λίγη εξουσία ή δεν θα ασκήση καμμιά εξουσία πάνω στα ανθρώπινα τέκνα του;
Οι περισσότεροι γονείς ασκούν κάποια εξουσία πάνω στα παιδιά τους, έτσι δεν είναι; Γιατί; Διότι η πνευματική ικανότης του παιδιού είναι περιωρισμένη. Δεν κατανοεί πλήρως όλους τους πολλούς παράγοντας που επηρεάζουν εκείνο που πράττει. Η πατρική καθοδήγησις υποκινείται από αγάπη και όχι από την ψυχρή δύναμι ενός δικτάτορα που προσπαθεί να εξουσιάζη ανθρώπους. Οι φρόνιμοι γονείς, όμως, δίνουν επίσης πολλή ελευθερία στα άξια παιδιά τους, εφόσον δεν βλάπτουν τους εαυτούς των ή τους άλλους.
Ομοίως, ο Ιεχωβά Θεός, μέσω της βασιλείας του στα χέρια του Ιησού Χριστού, θ’ ασκήση μόνο τόση εξουσία όση χρειάζεται για να εξασφαλίση την αιώνια ευημερία του ανθρωπίνου γένους. Αυτή η βασιλεία δεν θα είναι δικτατορία. Όλοι οι νομοταγείς υπήκοοί της θα βρίσκουν ευχαρίστησι ν’ ανταποκρίνωνται στις οδηγίες της. Αυτό θα είναι φυσικό γι’ αυτούς, όπως είναι το φαγητό, το ποτό και η αναπνοή. Δεν θα αισθάνωνται με κανένα τρόπο περιωρισμένοι. Ακόμη κι’ αν μπορούσαν ν’ αποκτήσουν απόλυτη ανεξαρτησία, εκείνοι θα προτιμούσαν να παραμείνουν υποτακτικοί στον στοργικό Δημιουργό τους, τον Ιεχωβά Θεό.—Παράβαλε Ψαλμό 97:10· 119:104, 128, 163· Ιερεμ. 9:24.
Σκεφθήτε τα οφέλη που θα προκύψουν στα ελεύθερα ‘τέκνα του Θεού’ κάτω από τη στοργική κυβέρνησί του. Οι άνθρωποι σήμερα ομολογουμένως έχουν πολύ ατελή κατανόησι του περιβάλλοντός των—απ’ αυτό προέρχεται και η μόλυνσις του περιβάλλοντος. Η περιωρισμένη γνώσις των ακόμη και του καιρού τους εμποδίζει να εξασφαλίσουν αρκετή τροφή για την ανθρωπότητα.
Αλλ’ ο Δημιουργός της γης και της ζωής που έθεσε πάνω σ’ αυτήν έχει τέλεια αντίληψι όλων των φυσικών αρχών που περιλαμβάνονται. Το ίδιο και ο Υιός του, Χριστός Ιησούς, ο οποίος βοήθησε στη δημιουργία και τώρα υπηρετεί ως Βασιλεύς στη βασιλεία του Θεού. Θα μπορέσουν να κατευθύνουν το ανθρώπινο γένος σε μια πορεία που θα εξαλείψη τις βασικές αιτίες της μολύνσεως, της ελλείψεως τροφίμων και όλα τα άλλα προβλήματα. Ακόμη κι’ όταν ήταν στη γη ο Ιησούς έδειξε την ικανότητα που είχε να κατανοή και να εξουσιάζη τα φυσικά φαινόμενα όταν έκαμε μια θύελλα να ηρεμήση. «Και ο άνεμος και η θάλασσα υπακούουσιν εις αυτόν,» είπαν με θαυμασμό οι παρατηρηταί.—Παροιμ. 8:22-31· Μάρκ. 4:37-41· Ησ. 9:6,7.
Ελέχθη, επίσης, για τον Ιησού ότι «δεν είχε χρείαν διά να μαρτυρήση τις περί του ανθρώπου· επειδή αυτός εγνώριζε τι ήτο εντός του ανθρώπου.» Σκεφθήτε πώς μπορεί να χρησιμοποιήση αυτή την διερευνητική ιδιότητα για να εξαλείψη τις βασικές αιτίες των φυλετικών και εθνικών προκαταλήψεων, της ιδιοτελείας και της απληστίας. Στη θέσι τους, θα εμπνεύση την αγάπη και το γνήσιο ενδιαφέρον προς τον πλησίον.—Ιωάν. 2:25· 13:35.
Ακόμη και τώρα, «εν ταις εσχάταις ημέραις,» περισσότερα από 2.000.000 άτομα απ’ όλα τα έθνη μαθαίνουν τον θείο «νόμο» και τις «οδούς» που θα επικρατήσουν τότε—και τα εφαρμόζουν. Παρά το γεγονός ότι ζουν σ’ ένα διηρημένο κόσμο, οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά απολαμβάνουν μια θαυμαστή ενότητα. Έχουν κατορθώσει να ξεπεράσουν τους φυλετικούς και εθνικιστικούς φραγμούς και ‘δεν μανθάνουν πλέον τον πόλεμον.’ Η επιτυχία τους ανάμεσα στις αποτυχημένες κυβερνήσεις αυτού του κόσμου αποδεικνύει ότι, όχι περισσότερη κυβερνητική εξουσία από τον άνθρωπο, αλλά μόνον η κυβέρνησις από τον στοργικό Πατέρα και Δημιουργό μπορεί ν’ αντιμετωπίση με επιτυχία τις προκλήσεις που είναι εμπρός μας.—Ησ. 2:2-4· Μιχ. 4:1-3.
[Υποσημειώσεις]