Προμήθειες για τους Ταξιδιώτες

● Στην επικράτεια του Ζαΐρ, όπως και σε άλλες χώρες της Αφρικής, η πεζοπορία ήταν μέχρι πρότινος το κυριώτερο μέσον ταξιδίου. Επειδή θα έπρεπε να διανύση κανείς μεγάλες αποστάσεις, έπρεπε να ταξιδεύη χωρίς πολλά βάρη, μεταφέροντας τα απολύτως αναγκαία—νερό, ένα στρώμα για ύπνο και ίσως κάποιο σκέπασμα. Αλλά τι θα γινόταν για τροφή και στέγη; Οι ταξιδιώτες δεν έπρεπε ν’ ανησυχούν, επειδή γνώριζαν ότι μόλις έφθαναν σ’ ένα χωριό, ο αρχηγός του χωριού θα τους προμήθευε τροφή και στέγη. Αυτό ήταν το έθιμο.

Αν, όμως, δεν υπήρχε κανένα χωριό εκεί κοντά και ο ταξιδιώτης πεινούσε, υπήρχαν επίσης μερικές προμήθειες διαθέσιμες. Πώς συνέβαινε αυτό; Σε ωρισμένες περιοχές της χώρας ήταν έθιμο ν’ αφήνουν τη σειρά των τροφίμων που καλλιεργούσαν στην άκρη του δρόμου ή του μονοπατιού κυρίως για τους ταξιδιώτες. Ήσαν ελεύθεροι να φάγουν όσο ήθελαν, αλλά το να γεμίσουν κάποιο δοχείο για να το πάρουν μαζί τους, εθεωρείτο κλοπή και ο ιδιοκτήτης μπορούσε να τους καταδιώξη. Αυτή η πρόνοια είναι όμοια με την πρόνοια που βρίσκεται στον Μωσαϊκό νόμο, όπως, παραδείγματος χάριν, στο Δευτερονόμιον 23:24: «Όταν εισέρχησαι εις τον αμπελώνα του πλησίον σου, δύνασαι να τρώγης σταφύλια κατά την όρεξίν σου, εωσού χορτασθής· εις το αγγείον σου όμως δεν θέλεις βάλει.»