Γιατί Καταφεύγουν στον Τρόμο
Από τον ανταποκριτή του «Ξύπνα!» στη Δυτική Γερμανία
ΜΙΑ γνωστή φυσιογνωμία κύτταζε τα πλήθη από τις εκατοντάδες τοιχοκολλημένες προεκλογικές αφίσσες που ήσαν σκορπισμένες σ’ όλη την πόλι. Ο Πήτερ Λόρεντζ ήταν υποψήφιος δήμαρχος του Βερολίνου και ένα φλέγον ζήτημα ήταν η ασφάλεια. «Πιο Θετική Δράσις για την Επίτευξι Ασφαλείας,» έγραφαν οι αφίσσες. «Οι κάτοικοι του Βερολίνου ζουν μέσα σε κινδύνους . . . το έγκλημα αυξάνει,» εξηγούσαν τα διαφημιστικά φυλλάδια που μοίραζαν εκείνοι που υπεστήριζαν το κόμμα του Λόρεντζ.
Αλλά κατόπιν, λίγο πριν από την ημέρα των εκλογών, μπορούσε να δη κανείς αυτή την ίδια γνωστή φυσιογνωμία να τον κυττάζη με ταραγμένο ύφος από χιλιάδες εφημερίδες σ’ όλη την πόλι—αυτή τη φορά φαινόταν κουρασμένος, με ανέκφραστο βλέμμα, χωρίς τα γυαλιά του. «Ο Πήτερ Λόρεντζ—Φυλακισμένος του Κινήματος 2 Ιουνίου,» καυχάτο το σήμα που ήταν τοποθετημένο μπροστά του—τώρα ήταν θύμα της ίδιας της τρομοκρατίας που διεκήρυττε ότι θα πολεμούσε! Απελευθερώθηκε μόνον όταν η Γερμανική κυβέρνησις ενέδωσε στις απαιτήσεις εκείνων που τον είχαν αιχμαλωτίσει.
Η πολιτική τρομοκρατία και η βία ξέσπασαν προσφάτως σ’ όλο το πρόσωπο της γης, σαν θανατηφόρος επιδημία. Στην πραγματικότητα, στη διάρκεια της ίδιας εβδομάδας που ο Λόρεντζ κρατείτο όμηρος, οι Γερμανικές εφημερίδες ανέφεραν κι άλλες ενέργειες πολιτικής βίας σ’ άλλα μέρη του κόσμου:
Αργεντινή: «Εξτρεμισταί εφόνευσαν τον απαχθέντα Αμερικανό πρόξενο Τζων Πάτρικ Ήγκαν.»
Νότιος Γαλλία: «Μεγάλαι υλικαί ζημίαι προεκλήθησαν την Κυριακή το βράδυ σε μια σειρά έξη επιθέσεων με χειροβομβίδες.»
Κένυα: «Η κάποτε ειρηνική πρωτεύουσά της, η Ναϊρόμπι, κείται υπό τη σκιά του τρόμου. Μια επίθεσις με χειροβομβίδες εναντίον ενός λεωφορείου καθώς κινείτο είχε ως αποτέλεσμα να φονευθούν 27 άτομα και να τραυματισθούν 36.»
Ρώμη: «Σε μια [αιματηρή] μάχη στο δρόμο . . . μεταξύ νεαρών εξτρεμιστών της δεξιάς και της αριστεράς, ένας διαδηλωτής τραυματίσθηκε σοβαρά.»
Βόρειος Ιρλανδία: «Παρά την ανακωχή, δύο άτομα φονεύθηκαν εχθές τη νύχτα στο Μπέλφαστ και δύο άλλα τραυματίσθηκαν.»
Ισραήλ: «Μια επίθεσις τρομοκρατών σ’ ένα ξενοδοχείο του Τελ Αβίβ έληξε νωρίς την Πέμπτη με τον θάνατο . . . δεκατεσσάρων ατόμων.»
Και όλ’ αυτά συνέβησαν σε μια μόνο εβδομάδα! Δεν απορούμε λοιπόν που οι άνθρωποι ρωτούν, «Πού θα τελειώσουν όλ’ αυτά;» και «Μπορεί να γίνη τίποτε;» Εν τούτοις, ο Γερμανός Καγκελλάριος Χέλμουτ Σμιτ προειδοποίησε τη Βουλή της Βόννης: «Η συνταγματική τάξις δεν μπορεί να προσφέρη καμμιά εγγύησι προστασίας από την τρομοκρατία και την αναρχική βία . . . Ακόμη και οι στρατιωτικές και πολιτικές δικτατορίες δεν μπορούν να προσφέρουν τελεία προστασία.» Αναζητώντας λύσεις, η καθημερινή εφημερίδα Τάγκεσπηγκελ του Βερολίνου ρωτά:
«Τι συνέβη στους παγκοσμίους οργανισμούς, όπως είναι ο ΟΗΕ, ή στη διεθνή αλληλεγγύη των χωρών που περιλαμβάνονται, ώστε δεν ζητούν την έκδοσι ή τουλάχιστον την ποινική δίωξι των πολιτικών δολοφόνων, των απαγωγέων και των αεροπειρατών; Αυτό το κακό δεν μπορεί να εκριζωθή αν δεν φθάσωμε στη ρίζα του προβλήματος.»
Αυτό είναι αλήθεια, αλλά ποια είναι η ρίζα του προβλήματος; Μήπως η απλή δίωξις των τρομοκρατών θα φθάση στη ρίζα του προβλήματος και θα το διορθώση; Μια ματιά σ’ αυτό που βρίσκεται πίσω από τις βίαιες πράξεις των αποκαλύπτει ότι οι ρίζες βρίσκονται ακόμα πιο βαθειά.
Η Οδός Προς τη Βία
Δεν είναι ανάγκη να λεχθή στους ιδεαλιστάς νέους ότι κάτι εσφαλμένο υπάρχει στην κοινωνία γύρω τους. Η ανάγκη για αλλαγή είναι έκδηλη. Αλλά συχνά μόνον οι φωνές τους δεν φέρουν κανένα αποτέλεσμα στα ισχυρά ωχυρωμένα συστήματα. Το κύμα διαμαρτυριών που άρχισε στα Δυτικά βιομηχανικά έθνη τη δεκαετία του 1950, παραδείγματος χάριν, ήταν στην αρχή ειρηνικό. Πολλοί άνθρωποι θυμούνται ακόμη το σύνθημα «Απαγορεύστε τη Βόμβα» που χρησιμοποιούσαν οι διαδηλωταί σε μια πορεία στο Άλντερμαστον της Αγγλίας. Αλλά η βόμβα δεν απαγορεύθηκε. Στην πραγματικότητα, τα πυρηνικά αποθέματα αυξάνονται τώρα γρηγορώτερα από ποτέ προηγουμένως.
Παρόμοιες απογοητεύσεις σχετικά με τον πόλεμο του Βιετνάμ, τα πολιτικά δικαιώματα και άλλα ζητήματα απετέλεσαν πρόσφορο έδαφος για πιο δραστικές μορφές διαμαρτυρίας. Σιγά σιγά, η φαινομενική επιτυχία της επαναστατικής βίας σε χώρες όπως είναι η Κίνα και η Κούβα, ενίσχυσε τη γνώμη που είχαν πολλοί απ’ εκείνους που διεμαρτύροντο ότι η αλλαγή θα μπορούσε να επιτευχθή μόνο με βίαιη απομάκρυνσι εκείνων που βρίσκονται στην εξουσία.
«Καταστρέψτε αυτό που σας καταστρέφει,» ήταν το επαναστατικό σύνθημα των διαδηλωτών φοιτητών του Βερολίνου στη δεκαετία του 1960. Αφού η κατεστημένη τάξις απέτυχε να λύση τα προβλήματα του ανθρωπίνου γένους, λέγουν, πρέπει ν’ απομακρυνθή και ν’ αντικατασταθή—με βίαια μέσα αν παραστή ανάγκη. Η ομάδα που απήγαγε τον υποψήφιο δήμαρχο Λόρεντζ το έθεσε κατ’ αυτό τον τρόπο: «Τα λόγια και οι απαιτήσεις δεν επιτυγχάνουν τίποτε στην αλλαγή αυτού που είναι εσφαλμένο σ’ αυτή τη χώρα . . . Μόνον η βία και τα όπλα μπορούν ν’ απομακρύνουν τον φασισμό.»
Ο γνωστός Γερμανός δημοσιογράφος Φριτς Ρενέ Αλλεμάν εξηγεί τη στρατηγική τους ως εξής: «Ο τρόμος—που πολλές φορές εκδηλώνεται με τον πιο θηριώδη και σκληρό τρόπο και μερικές φορές εκλεπτύνεται πολύ και εκτελείται έξυπνα—έχει σκοπό να προκαλέση τις ανώτερες τάξεις και ν’ αφυπνίση τις κατώτερες τάξεις από τον λήθαργό τους και τη μοιρολατρική τους υποταγή δείχνοντας τους ότι οι κυβερνήσεις και οι κυβερνήτες δεν είναι πια απρόσιτοι.»
Έτσι, οι μέθοδοι της θρησκευτικής διαμάχης στη Βόρειο Ιρλανδία και των «απελευθερωτικών κινημάτων» της μειονότητος σε άλλες χώρες εξαπλώθησαν στις ευημερούσες χώρες της Δύσεως. «Αντάρτες των πόλεων» περιφέρονται στις σύγχρονες σαν ζούγκλες πόλεις και βρίσκουν καταφύγιο και προστασία στις πελώριες πολυκατοικίες και στους απρόσωπους δρόμους. Αστραπιαίες επιθέσεις, όπως είναι οι ληστείες τραπεζών, η τοποθέτησις βομβών οι «εκτελέσεις» ανωνύμων πολιτών και η απαγωγή εξεχόντων προσωπικοτήτων για να επιτύχουν δια της βίας την απελευθέρωσι φυλακισμένων κομμάντος, έχουν γίνει καθημερινά γεγονότα.
Εν τω μεταξύ, κάποιος άλλος παράγων, που συχνά παραβλέπεται, συνέβαλε πολύ σ’ αυτό το κλίμα για βία. Ποιος είναι αυτός;
Ανάμιξις του Κλήρου
Ένα θρησκευόμενο άτομο θα μπορούσε, με κάθε ειλικρίνεια, να ρωτήση γιατί η θρησκεία δεν συνέβαλε περισσότερο στη μείωσι της πολιτικής βίας. Δεν αντιτίθεται, η Χριστιανοσύνη στη βία και στη χρήσι βίας; Δεν υποστηρίζει, αντιθέτως, την αγάπη προς τον πλησίον;
Ο Χέινριχ Άλμπερτζ, πρώην δήμαρχος του Βερολίνου και χειροτονημένος λειτουργός της Ευαγγελικής (Λουθηρανικής) Εκκλησίας και μέλος της συνόδου, μας βοηθεί ν’ αντιληφθούμε την απάντησι. Στη διάρκεια μιας συνεντεύξεως στην τηλεόρασι στα τέλη του 1974, παρεδέχθη τα εξής: «Εμείς οι ίδιοι φταίμε που εξελίχθηκαν έτσι τα πράγματα, διότι τα άτομα αυτά είναι τελικά γυιοι μας και θυγατέρες μας.» Τα λόγια του τονίζονται από το γεγονός ότι μια από τα τέσσερα άτομα που θεωρούνται ύποπτοι ως αρχηγοί της γνωστής τρομοκρατικής οργανώσεως Μπάαντερ—Μάινχοφ της Γερμανίας, η οποία κατηγορείται για πέντε δολοφονίες και πολυάριθμες απόπειρες δολοφονίας, για ληστεία τραπέζης, εμπρησμό, τοποθέτησι βομβών, πλαστογραφία και κλοπή, είναι κόρη ενός χειροτονημένου Διαμαρτυρομένου λειτουργού!
Είναι αλήθεια ότι η πλειονότης των Καθολικών και Διαμαρτυρομένων κληρικών δεν λέγουν δημοσία ότι υποστηρίζουν τη βία και τον τρόμο. Αλλά οι δηλώσεις αυτών των κληρικών συμβάλλουν πολύ λιγώτερο στην τρομοκρατία απ’ όσο συμβάλλουν οι ενέργειες των. Μοιάζουν με τον γονέα που λέγει στο παιδί του να μην καπνίζη, αλλά δεν μπορεί να το βοηθήση να καταλάβη πλήρως γιατί, ενώ συγχρόνως ο ίδιος συνεχίζει να καπνίζη—κι έτσι ενθαρρύνει, μια εσφαλμένη πορεία. Επομένως, οι κληρικοί μπορεί ν’ αποδοκιμάζουν αυτά που κάνουν οι τρομοκράτες, αλλά οι ίδιοι έχουν καλλιεργήσει το έδαφος στο οποίο οι σπόροι του τρόμου και της βίας ριζώνουν κι ευδοκιμούν. Πώς συμβαίνει αυτό;
Ας εξετάσωμε τις μεθόδους των θρησκευτικών ηγετών στη διάρκεια των εκατοντάδων ετών κατά τον Μεσαίωνα όταν είχαν αρκετή δύναμι να επιβάλλουν το θέλημα των στην πολιτεία. Μήπως οι αιματηρές σταυροφορίες των, οι τρομακτικές ιερές εξετάσεις των, ο δια πυρός θάνατος των «αιρετικών,» η κακόβουλη δίωξις πολιτικών αντιπάλων με την κατηγορία αντεθνικής δράσεως, η δια της βίας «μεταστροφή προσηλύτων» και άλλες βίαιες μέθοδοι δεν γεμίζουν τις σελίδες της ιστορίας και αποδεικνύουν ότι αυτοί δεν έτρεφαν καμμιά αντιπάθεια για τον τρόμο και τη βία όταν ήταν για δικό τους συμφέρον; Μήπως ο χρόνος άλλαξε αυτή τη βαθύτερη παραδοχή της βίας;
Η ιστορία των δύο παγκοσμίων πολέμων στην καρδιά του Χριστιανικού κόσμου απαντά Όχι! Το υπόμνημα δείχνει ότι οι πολιτικοί αρχηγοί και στις δυο παρατάξεις στις δύο αυτές διαμάχες μπορούσαν να βασισθούν στη θερμή υποστήριξι των εκκλησιών όταν έστελναν τους νέους των να διαπράξουν βία. Ο Βρεταννός Ταξίαρχος Φρανκ Π. Κρόζιερ είπε: «Οι Χριστιανικές Εκκλησίες είναι οι καλύτεροι, δημιουργοί αιμοδιψίας που έχομε, και μπορούμε να κάνωμε δωρεάν χρήσιν αυτών.» Ο θρησκευτικός τρόμος που επικρατεί τώρα στη Βόρειο Ιρλανδία εξακολουθεί να επιδεικνύη αυτή την τάσι προς τη βία μεταξύ των ανθρώπων του Χριστιανικού κόσμου, άσχετα με τα λόγια ειρήνης που βγαίνουν από το στόμα των κληρικών.
Έτσι, το βήμα που κάνουν μερικοί κληρικοί για να φθάσουν από την υποστήριξι της βίας του πολέμου για «Θεόν και πατρίδα» στην υποστήριξι βίας χάριν πολιτικών αιτιών, που ωρισμένοι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι «δίκαιες,» είναι πολύ μικρό. Υποστηρίζοντας αυτό, ο πάστωρ του Πρεσβυτεριανού Πανεπιστημίου Χένρυ Γ. Μάλκολμ έγραψε στη διάρκεια της περιόδου μιας επαναστάσεως ριζοσπαστών φοιτητών εναντίον του πολέμου του Βιετνάμ:
«Εκείνοι που παραπονούνται ότι οι κληρικοί δεν πρέπει ν’ αναμιγνύωνται σε δημόσια ζητήματα όπως είναι η πολιτική, τα οικονομικά, η φτώχεια, ο πόλεμος και η ειρήνη, δεν αντιλαμβάνονται πραγματικά την ιστορία της διακονίας. . . . εκείνοι είναι που ζητούν ορατή ένδειξι των πιο βασικών διδασκαλιών της πίστεώς των.. Και αυτό το γεγονός δεν περνά απαρατήρητο από τους ριζοσπάστες φοιτητάς σ’ όλο το έθνος.»
Κατόπιν δείχνοντας τον βαθμό στον οποίον οι κληρικοί μπορεί να έχουν αναμιχθή σε πολιτικές κινήσεις ενεργώς και έχει με απλά λόγια, ο Μάλκολμ λέγει:
«Αν αυτό σημαίνη ότι πρέπει να γίνουν ωρισμένες ενέργειες για ν’ αλλάξη η διοικούμενη κοινωνία και να γίνη πιο ελεύθερη κοινωνία, κι αυτό επίσης πρέπει να το δοκιμάσωμε. Γι’ αυτό, επειδή έχει ολ’ αυτά υπ’ όψιν, ο πάστωρ του πανεπιστημίου είναι αναμεμιγμένος με τους ριζοσπάστες φοιτητάς.»
Αφθονούν τώρα οι εκθέσεις που αναφέρουν κληρικούς που αναμιγνύονται σε «απελευθερωτικά» κινήματα σ’ όλη την υδρόγειο. Πολλοί δεν υποστηρίζουν μόνον με λόγια την απομάκρυνσι αυτών που αποκαλούν «καταπιεστικά» συστήματα, αλλά λαμβάνουν ενεργό μέρος οι ίδιοι στη βία. Έτσι, προσδίδουν έναν αέρα ηθικής ευπρεπείας στη βία, σαν αυτή ν’ αποτελή το θέλημα του Θεού. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Κολομβιανού Καθολικού ιερέως Καμίλλο Τορρές, ο οποίος πέθανε πριν από λίγο καιρό κάτω από μια βροχή από σφαίρες στρατιωτών:
«Η επανάστασις έχει σκοπό να εγκαταστήση μια κυβέρνησι που θα τρέφει τον πεινασμένο, θα ντύνη τον γυμνό και θα διδάσκη τον αδαή, με συντομία, μια κυβέρνησι που θα δείχνη αγάπη . . . Γι’ αυτό τον λόγο, η επανάστασις δεν είναι μόνον μια δυνατότητα για τους Χριστιανούς, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα καθήκον αν αποτελή το μόνο αποτελεσματικό μέσον για να επιτευχθή αυτή η αγάπη για όλους.»
Μπορείτε να κατηγορήσετε τη σημερινή νεολαία επειδή έχει οδηγηθή να πιστεύη ότι ο τρόπος για να επιτευχθή μια δίκαιη κοινωνία είναι οι δικές των προσπάθειες—ότι ενεργούν σε αρμονία με το θέλημα του Θεού, ο οποίος δεν ενεργεί ο ίδιος ή δεν μπορεί να ενεργήση; Ο Ουίλλιαμ Φ. Σταρ, Διαμαρτυρόμενος σύμβουλος στο Πανεπιστήμιο της Κολόμπια, παρετήρησε ότι η γνώμη του αποθανόντος Γερμανού Διαμαρτυρομένου θεολόγου Ντήτριχ Μπονχούφφερ ήταν ότι «ο ίδιος ο κόσμος, ο ίδιος ο άνθρωπος όπως ζη στον κόσμο, ικανοποιεί ανάγκες και λύει προβλήματα, όχι ο Θεός.» Σ’ αυτά τα λόγια ο Σταρ προσέθεσε τα εξής: «Ως ακροαταί του Μπονχούφφερ κι εμείς επαναλαμβάναμε την άποψί του ότι δεν μπορούμε πια να ζητούμε από τον Θεό να κάμη πράγματα που μπορεί να κάμη ο ίδιος ο άνθρωπος για τον εαυτό του και για τους άλλους.»
Επομένως, αν ο άνθρωπος στηρίζεται στις δικές του προσπάθειες, τότε το σύνθημα «καταστρέψτε αυτό που σας καταστρέφει!» φαίνεται σε πολλούς νόμιμη λύσι για την απογοήτευσί των σχετικά με την αποτυχία των ανθρωπίνων κυβερνήσεων. Αλλά είναι;
Η Πραγματική Λύσις
Θα ήταν αφελές να πιστεύωμε ότι οι τρομοκράτες έχουν άδικο σ’ όλα τους τα συμπεράσματα. Αντί ν’ αγνοούν την πραγματικότητα, αναγνωρίζουν την αποτυχία των παρόντων συστημάτων να χειρισθούν τα πολιτικά, τα οικονομικά, τα φυλετικά και τα προβλήματα του περιβάλλοντος. Αλλά μήπως η λύσις που προσφέρουν—η βίαιη αντικατάστασις των παρόντων συστημάτων με κάποιο άλλο σύστημα της δικής των εκλογής—είναι ορθή; Ή μήπως θ’ αντικαθιστούσαν απλώς μια μορφή καταπιέσεως εκ μέρους ατελών ανθρώπων με κάποια άλλη μορφή;
Εξ άλλου, τι έχουν να επιδείξουν για τις προσπάθειες των εκείνοι που υποστηρίζουν ότι εργάζονται «μέσα στο σύστημα»; Απ’ όσα λέγουν και κάνουν, ακολουθούν οι κρατικές υποθέσεις του κόσμου την ορθή κατεύθυνσι; Η ύπαρξις ολοένα περισσοτέρων ανθρώπων που καθίστανται φτωχοί, άνεργοι, αγράμματοι, πεινασμένοι και άστεγοι—και τώρα η ύπαρξις ενός μεγάλου αριθμού προσφύγων—όλα απαντούν με έμφασι Όχι!
Δεν έχουν καταδείξει πλήρως οι ατελείς άνθρωποι ότι δεν μπορούν να κάμουν τις αλλαγές που χρειάζονται για να έχουν όλοι οι άνθρωποι ειρήνη και ευτυχία; Αλλά τι θα λέγαμε αν η αλλαγή επρόκειτο να έλθη από κάπου έξω από το βασίλειο των ανθρώπων, από μια πηγή που έχει τη δύναμι ν’ απομακρύνη όλους τους πολεμοχαρείς, ιδιοτελείς, εθνικιστικούς κυβερνήτας της εποχής μας και να τους αντικαταστήση με μια παγκόσμιο κυβέρνησι που θα εξυπηρετή πράγματι τα συμφέροντα του ανθρωπίνου γένους ως σύνολον; Η Βιβλική προφητεία απαντά ότι αυτό είναι ακριβώς εκείνο που έχει σκοπό να κάμη ο Δημιουργός της ανθρωπίνης οικογενείας.
«Εν ταις ημέραις των βασιλέων εκείνων θέλει αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν, ήτις εις τον αιώνα δεν θέλει φθαρή· και η βασιλεία αύτη δεν θέλει περάση εις άλλον λαόν· θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας, αυτή δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας.»—Δαν. 2:44.
Η Βίβλος επίσης δείχνει ότι τότε θα επικρατή ένα εντελώς νέο σύστημα, που θα βασίζεται στην ειρήνη, στην ισότητα και στην αγάπη για τον πλησίον, πράγματα που τόσο πολύ επιθυμούν πολλοί άνθρωποι που θέλουν ν’ αλλάξη το παρόν σύστημα—Βλέπε 2 Πέτρου 3:13· Αποκάλυψις 21:1-5.
Ο θρησκευτικός κλήρος απέτυχε να κάμη σαφή αυτό τον σκοπό του Θεού στη σημερινή νεολαία. Επομένως, πρέπει να φέρουν βαρύ φορτίον ευθύνης για την παροδήγησι των ριζοσπαστών στις οδούς του τρόμου και της βίας. Μπορούσαν να είχαν κάμει πολλά για να εμποδίσουν την αύξησι της τρομοκρατίας αν είχαν μόνον εκπληρώσει την αποστολή των να διδάξουν στους νέους τους μεγαλειώδεις σκοπούς του Θεού, αντί να τους κατευθύνουν σε ανθρωποποίητες λύσεις. Αυτοί που δεν λαμβάνουν υπ’ όψι τους σκοπούς του Θεού, θα θερίσουν μόνον αυτό που θέρισαν οι αρχαίοι Ισραηλίται όταν δεν έλαβαν τον Θεό υπ’ όψι τους:
«Επρόσμενον ειρήνην, αλλ’ ουδέν αγαθόν· και τον καιρόν της θεραπείας, και ιδού, ταραχή.»—Ιερεμ. 14:19.
Δεν συμβαίνει ακριβώς αυτό και σήμερα; Επομένως, γιατί να μη δείξωμε σύνεσι και να εγκαταλείψωμε τις περιωρισμένες λύσεις που έχουν εφεύρει οι ατελείς άνθρωποι χάριν της λύσεως που θα περιλαμβάνη όλο τον κόσμο, την οποία ο Θεός θα φέρη μέσω της βασιλείας του; Μόνο τότε θα γίνη πραγματικότης ο από μακρόν προσδοκούμενος καιρός ειρήνης και δικαιοσύνης, που αποτελεί το ειλικρινές όνειρο ακόμη και πολλών τρομοκρατών.