ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ
της Σκοπιάς
Ελληνική
  • ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ
  • ΕΚΔΟΣΕΙΣ
  • ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΙΣ
  • g76 22/7 σ. 17-20
  • Αντιβιοτικά—Δίστομα Ξίφη

Δεν υπάρχει διαθέσιμο βίντεο για αυτή την επιλογή.

Λυπούμαστε, υπήρξε κάποιο σφάλμα στη φόρτωση του βίντεο.

  • Αντιβιοτικά—Δίστομα Ξίφη
  • Ξύπνα!—1976
  • Υπότιτλοι
  • Παρόμοια Ύλη
  • Περικόπτοντας την Εσφαλμένη Πορεία
  • Γιατί Είναι Δίστομα Ξίφη;
  • Τι Μπορείτε να Κάμετε γι’ Αυτό;
  • Πόσο Μεγάλη Είναι η Απειλή;
    Ξύπνα!—2003
  • Ανθεκτικά Μικρόβια—Πώς Επανακάμπτουν
    Ξύπνα!—2003
  • Επιτυχίες και Αποτυχίες στην Καταπολέμηση των Ασθενειών
    Ξύπνα!—2004
  • Όταν τα Μικρόβια Δεν θα Βλάπτουν Κανέναν
    Ξύπνα!—2003
Δείτε Περισσότερα
Ξύπνα!—1976
g76 22/7 σ. 17-20

Αντιβιοτικά—Δίστομα Ξίφη

Η ΠΕΝΙΚΙΛΛΙΝΗ, το πρώτο και το πιο ευρέως διαδεδομένο αντιβιοτικό, ανεκαλύφθη το 1928 από τον Βρεταννό βακτηριολόγο Αλέξανδρο Φλέμινγκ. Αλλά τόσο αυτός όσο και οι συνεργάται του έπρεπε να υπερνικήσουν πολλά εμπόδια κι έτσι η αξία της στην καταπολέμησι των μολύνσεων δεν ανεγνωρίσθη τελικά παρά μόνο στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Τα αποτελέσματα με την πενικιλλίνη ήταν τόσο σημαντικά που χαρακτηρίστηκε σαν «θαύμα» ή «θαυματουργό» φάρμακο και από τότε έγιναν κι άλλα πάρα πολλά αντιβιοτικά, τόσο οργανικά όσο και συνθετικά. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα αντιβιοτικά, όπως είναι η πενικιλλίνη, έχουν κάμει πολύ καλό, έχουν σώσει πολλές ζωές κι έχουν συντομεύσει τον χρόνο αναρρώσεως πολλών ατόμων που υπήρξαν θύματα ατυχημάτων ή ασθενείας.

Αλλά η χρήσις των αντιβιοτικών δεν υπήρξε τέλεια ευλογία. Γιατί όχι; Λόγω της ίδιας της φύσεως των αντιβιοτικών. Το ίδιο όνομα θα έπρεπε ν’ αποτελή μια προειδοποίησι, διότι προέρχεται από δύο ρίζες: αντί που σημαίνει «αντίθετος» και βίο που σημαίνει «ζωή.» Έτσι λοιπόν ένα αντιβιοτικό είναι ένας παράγων που αντιτίθεται στη ζωή, είναι ένας φονεύς. Φονεύς τίνος; Φονεύς των βακίλλων, των βακτηρίων και των μικροβίων· γι’ αυτό τον λόγο φαίνεται ότι ο όρος «αντιβιοτικά» προτιμάται στην ιατρική βιβλιογραφία. Λέγεται ότι τα «αντιμικροβιακά» έχουν «τοξικότητα,» δηλαδή, δηλητηριώδη χαρακτηριστικά, καθώς επίσης και άλλα βλαβερά στοιχεία, εκτός από τις θεραπευτικές ιδιότητες.

Έτσι, ο Δρ Ρόμπερτ Τσούρεκ, γράφοντας στο βιβλίο Ασθένειες της Ιατρικής Προόδου, αναφέρει τα εξής: «Όποτε χρησιμοποιούμε κάποιον αντιμικροβιακό παράγοντα, κραδαίνομε ένα πραγματικά δίστομο ξίφος. Αναλαμβάνομε έναν υπολογισμένο κίνδυνο.» Δηλαδή, ο γιατρός ελπίζει να σκοτώση ωρισμένα μικρόβια χωρίς να βλάψη τα κύτταρα του σώματος.

Αλλά εκτιμάται αυτό το γεγονός πλήρως από το ιατρικό επάγγελμα, για να μη αναφέρωμε το ευρύ κοινό; Προφανώς όχι, διότι, όπως αναφέρει ο Δρ. Φ. Ντ. Άνταμς στον πρόλογο του προαναφερθέντος βιβλίου, «συχνά χορηγούν φάρμακα . . . χωρίς να λαμβάνουν δεόντως υπ’ όψιν τους ανησυχητικούς και μερικές φορές επικίνδυνους παράγοντες. Δεν χρειάζεται, παρά να αναφέρη κανείς, παραδείγματος χάριν, την ευρέως διαδεδομένη χρήσι των αντιβιοτικών για μηδαμινές μολύνσεις του άνω αναπνευστικού συστήματος και για συγκριτικά μικρότερης σημασίας νοσήματα—μια συνήθεια που φαίνεται να εξακολουθή παρά τις προτροπές πολλών αρμοδίων αυθεντιών ότι αυτά τα φάρμακα, κατά κανόνα, δεν φέρουν κανένα αποτέλεσμα σ’ αυτές τις περιπτώσεις.»

Μια επιτροπή στις Ηνωμένες Πολιτείες του Υπουργείου Υγείας, Παιδείας και Κοινωνικής Προνοίας απεκάλυψε ότι σε μια μελέτη που έγινε σε 1.045 ασθενείς, οι 340 έπαιρναν αντιβιοτικά, αλλά απ’ αυτούς μόνο το 13 τοις εκατό (ή περίπου 45), θα έπρεπε πραγματικά να παίρνουν τέτοια φάρμακα. Σε μια άλλη έκθεσι ένας γιατρός αναφέρει ότι το «90 έως 99 τοις εκατό εκείνων που έπαιρναν χλωραφαινικόλη, την έπαιρναν χωρίς κανένα ενδεικνυόμενο λόγο.» Και οι γιατροί Σίλβερμαν και Λη, στο βιβλίο τους Χάπια, Οφέλη και Πολιτική, αναφέρουν ότι, μερικές φορές, τα αντιβιοτικά «έχουν προκαλέσει νοσήματα πολύ πιο σοβαρά από τις ασθένειες που προωρίζοντο να καταπολεμήσουν.»

Ενδεικτικό της καταχρήσεως των αντιβιοτικών είναι το γεγονός ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά το οικονομικό έτος 1971-1972, περίπου 26.400 τόννοι αντιβιοτικών παρήχθησαν και ενεκρίθησαν για κατανάλωσι. Αυτό το ποσόν είναι αρκετό για να λάβη κάθε άνδρας, γυναίκα και παιδί αυτού του έθνους πενήντα δόσεις. Σύμφωνα με τον Δρα Χ, Φ. Ντόουλιγκ, έναν ειδικό επ’ αυτού του θέματος που χαίρει μεγάλης εκτιμήσεως, «είναι αμφίβολο ότι το μέσον άτομο κατέχεται από κάποια ασθένεια που απαιτεί θεραπεία με αντιβιοτικά περισσότερο από μια φορά κάθε πέντε ή δέκα χρόνια.»

Εκείνο που συντελεί στη μεγάλη αυτή κατανάλωσι αντιβιοτικών είναι η χρήσις των στα νοσοκομεία. Κατά μέσον όρον κάθε μέρα στα 40 περίπου τοις εκατό των ασθενών χορηγείται τουλάχιστον ένα αντιβιοτικό. Σύμφωνα με κάποια εξέχουσα αυθεντία επ’ αυτού του θέματος, «είναι αδιανόητο . . . να πιστέψω ότι το 40 τοις εκατό από τους ασθενείς στο νοσοκομείο έχουν ανάγκη αντιβιοτικών φαρμάκων. . . . Νομίζω ότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτά τα φάρμακα χρησιμοποιούνται . . . υπερβολικά.»

Προφανώς, όλη αυτή η κατάχρησις των φαρμάκων καταλήγει σε πολλά άσκοπα έξοδα για τους ασθενείς ή τις οικογένειες των ή για οποιονδήποτε άλλον που πληρώνει τον λογαριασμό. Ένα νοσοκομείο, αναγνωρίζοντας αυτό το πρόβλημα, ωργάνωσε μια αντιμικροβιακή επιτροπή για να ελέγχη τη χρήσι αυτών των φαρμάκων. Ως αποτέλεσμα, μπόρεσε να περικόψη τη χρήσι τους κατά 20 τοις εκατό. Αν όλα τα νοσοκομεία στις Ηνωμένες Πολιτείες ακολουθούσαν ευθύς αμέσως αυτή την πορεία, αυτό θα εσήμαινε ετήσια οικονομία $17.000.000. Μια άλλη μελέτη έδειξε ότι το 93 τοις εκατό των ασθενών που έπαιρναν με συνταγή του γιατρού κάποιο αντιβιοτικό που κόστιζε $12, το έπαιρναν χωρίς να είναι αναγκαίο.

Περικόπτοντας την Εσφαλμένη Πορεία

Αλλά πόσο σοβαρή είναι η δίκοπη όψις των αντιβιοτικών; Σύμφωνα με τον Δρα Τσούρεκ, «ο κατάλογος των δυσμενών συνεπειών είναι τεράστια μεγάλος» και «φαίνεται ότι υπάρχουν πραγματικά διαρκώς αυξανόμενες περιπτώσεις δυσμενών αντιδράσεων από φάρμακα.»

Μολονότι μερικοί μπορεί να θεωρούν αυτά τα παραδείγματα εξαιρέσεις, εξετάστε τα εξής: Ένας άνδρας, εικοσιπέντε ετών, είχε πονόλαιμο. Ο γιατρός του τού έδωσε ένα αντιβιοτικό, τη χλωραφαινικόλη, και το έπαιρνε επί εννέα ημέρες. Σε λιγώτερο από δύο μήνες είχε σοβαρά συμπτώματα που είχαν προκληθή απ’ αυτό το φάρμακο και σε έξη μήνες πέθανε.

Επίσης, υπάρχει το παράδειγμα μιας γυναίκας σαράντα επτά ετών η οποία υπεβλήθη σε θεραπεία για πονόλαιμο με πενικιλλίνη. Σε τρείς μέρες είχε παντός είδους περιπλοκές, όπως, παραδείγματος χάριν, κόκκινες φουσκάλες στο σώμα της, φαγούρα και δυσκολία κατά την ούρησι. Παρά τη χρήσι μιας συσκευής τεχνητού νεφρού, η γυναίκα πέθανε.

Σε μια άλλη περίπτωσι, έδωσαν σ’ ένα κορίτσι δώδεκα ετών χλωραφαινικόλη. Το αποτέλεσμα ήταν ότι προσεβλήθη από μια επικίνδυνη ασθένεια του αίματος, από την οποία και πέθανε. Σύμφωνα με μια άλλη εκθεσι, εκατοντάδες άτομα πέθαναν από χλωραφαινικόλη (η εμπορική της ονομασία είναι «χλωρομυσετίν»), και παρά το γεγονός ότι οι γιατροί επί μια εικοσιπενταετία έχουν προειδοποιηθή γι’ αυτό το φάρμακο, εξακολουθούν να το χορηγούν χωρίς να υπάρχη ανάγκη.

Γιατί γίνεται αυτή η κατάχρησις των αντιβιοτικών; Με την εμφάνισι της θεραπείας με αντιβιοτικά, η θεραπεία των περισσοτέρων μολυσματικών νοσημάτων απέκτησε μια νέα εξειδίκευσι. Τουλάχιστον, είχε βρεθή κάτι που θα μπορούσε να πλήξη τα μικρόβια που προκαλούσαν την ασθένεια. Εκεί που δεν μπορούσε να διαπιστωθή η αιτία, οι ενθουσιώδεις γιατροί έδιναν το αντιβιοτικό εμπειρικώς, δηλαδή χωρίς λογική βάσι. Και μάλιστα πολλές φορές το ζητούσε ο ασθενής. Αποτέλεσμα ήταν μεγάλη αδικαιολόγητη χρήσις των αντιβιοτικών.

Χωρίς αμφιβολία, ένας άλλος λόγος για την κατάχρησι των αντιβιοτικών είναι η επιθυμία των γιατρών απλώς να κάμουν κάτι, λαμβάνοντας υπ’ όψιν μόνον τα πιθανά οφέλη αυτών των φαρμάκων. Ακόμη μια άλλη αιτία, όπως εξήγησε ο Σ. Μ. Γουλφ, διευθυντής της Ομάδος Μέσων Υγείας του Ραλφ Νάντερ, είναι η πιθανότης ότι για πληροφορίες σχετικές με φάρμακα, οι γιατροί εξαρτώνται κατά πολύ από το μεγάλο ποσοστό πωλήσεων που επιτυγχάνουν οι αντιπρόσωποι φαρμακευτικών εταιριών.

Γιατί Είναι Δίστομα Ξίφη;

Γιατί τα αντιβιοτικά βοηθούν πολλούς αλλά όχι όλους; Γιατί τόσο συχνά γίνονται δίστομα ξίφη; Ένας παράγων είναι η σωματική κατάστασις του πάσχοντος. Είναι πιθανόν τα ισχυρά αντιβιοτικά να έχουν και ισχυρές τοξικές παρενέργειες. Χρειάζεται η λειτουργία του ήπατος και των νεφρών για ν’ απομακρυνθούν τα τοξικά στοιχεία. Αλλ’ αν το ήπαρ πάσχη ή τα νεφρά λειτουργούν ανεπαρκώς, τότε μπορεί να μην απομακρύνουν τα τοξικά κατάλοιπα των αντιβιοτικών και, ως αποτέλεσμα, τα κύτταρα του σώματος υποκύπτουν στα δηλητήρια και ο ασθενής χειροτερεύει και μπορεί ακόμη και να πεθάνη.

Μια ακόμη πιο συχνή αιτία επιπλοκών που προέρχονται από τη χρήσι των αντιβιοτικών είναι η αλλεργία ή κάποια μορφή μη ανοχής του φαρμάκου. Κάθε ασθενής μπορεί να είναι αλλεργικός σε ένα ή περισσότερα αντιβιοτικά, με αποτέλεσμα τα υποστή βλάβη ή ακόμη και θάνατο. Παραδείγματος χάριν, από τις χίλιες και περισσότερες αναφερθείσες αντιδράσεις που απειλούν τη ζωή του ασθενούς και προκαλούνται από αντιβιοτικά, η μεγάλη πλειονότης περιλαμβάνει την πενικιλλίνη και απ’ αυτές τις αντιδράσεις το 10 τοις εκατό ήσαν θανατηφόρες.

Επίσης, υπάρχει το πρόβλημα των μικροβίων που αναπτύσσουν ανοσία έναντι των φαρμάκων και ανθίστανται στη βακτηριδιοκτόνο επίδρασι του αντιβιοτικού. Αυτό παρατηρήθηκε πρόσφατα στη θεραπεία της γονόρροιας. Επί χρόνια, ο βάκιλλος του γονοκόκκου που προκαλεί αυτή την ασθένεια ήταν εξαιρετικά ευαίσθητος στην πενικιλλίνη, ώστε η ανάρρωσις απ’ αυτή την ασθένεια ήταν σχεδόν βεβαία αν χορηγείτο το αντιβιοτικό. Τελευταία, όμως, ανεπτύχθησαν είδη του γονοκόκκου που ανθίστανται στην πενικιλλίνη ώστε νέα άλλα φάρμακα που επηρεάζονται λιγώτερο από τα μικρόβια πρέπει να χρησιμοποιούνται.

Ένας ακόμη λόγος, για τον οποίον ένα αντιβιοτικό μπορεί ν’ αποδειχθή δίστομο ξίφος, είναι το γεγονός ότι μπορεί να εξαλείψη όλα τα είδη των μικροβίων εκτός από ωρισμένα, τα οποία τότε αυξάνουν και προκαλούν καινούργιες περίπλοκες νόσους. Αυτές οι «υπερμολύνσεις» προκαλούνται από μικρόβια που δεν είναι ευαίσθητα στα αντιβιοτικά αλλά τα οποία τηρούνται υπό έλεγχο από τα άλλα μικρόβια σ’ ένα είδος «φυσικής» ισορροπίας.

Σχετικά μ’ αυτή την πλευρά των πραγμάτων, η εφημερίδα Δη Σάντεη Νιους του Ντητρόιτ του Μίσιγκαν, στις 27 Ιουλίου 1974, έλεγε για την προειδοποίησι εκ μέρους των γιατρών ότι η κατάχρησις των αντιβιοτικών με την πιο ευρεία διάδοσι υπέθαλψε την ανάπτυξι ενός νέου ανθεκτικού είδους νηπιακής εγκεφαλικής φλεγμονής. Το αντιβιοτικό είναι η αμπισιλίνη, μια συνθετική μορφή πενικιλλίνης. Σύμφωνα με τον Δρα Ρος, του Νοσοκομείου Παίδων της Ουάσιγκτον, «η αμπισιλίνη κατανικήθηκε με το να χρησιμοποιήται αδιακρίτως από γιατρούς τόσο εντός όσο και εκτός του νοσοκομείου.» «Ήταν το εκλεκτό φάρμακο για . . . κάποια σοβαρή εντερική ασθένεια. Το 1967, το 5 τοις εκατό αυτών των περιπτώσεων ανθίσταντο στο αντιβιοτικό. Τώρα το 95 τοις εκατό ανθίστανται. . . . Η αυξανομένη ανθεκτικότης μάς . . . τρομάζει.»

Ένα παράδειγμα αυτού είναι το αποτέλεσμα που μπορεί να έχουν μερικά αντιβιοτικά στην εντερική χλωρίδα, το ωφέλιμο πλήθος των μικροβίων των εντέρων που είναι πολύ σπουδαίο για την κατάλληλη και σε μεγάλο βαθμό αφομοίωσι της τροφής. Σύμφωνα με πολλούς γιατρούς, η συνεχής χρήσις αντιβιοτικών μπορεί να σκοτώση όχι μόνο τα βλαβερά μικρόβια, αλλά και πολλή από την εντερική χλωρίδα. Γι’ αυτό τον λόγο, μερικοί γιατροί προτρέπουν τη χρήσι γιαούρτης ή άλλων προϊόντων γάλακτος, όταν κάποιο άτομο λαμβάνη αντιβιοτικά.

Τι Μπορείτε να Κάμετε γι’ Αυτό;

Μερικοί μπορεί να συμπεράνουν, από τα όσα ανεφέρθησαν πιο πάνω, ότι όλες αυτές οι πληροφορίες ενδιαφέρουν τους γιατρούς και όχι τους ασθενείς. Αλλ’ είναι αυτό σωστό; Αν τόσοι πολλοί γιατροί δεν είναι αρκετά προσεκτικοί, όπως ομολογούν πολλοί από τους εκπροσώπους των, ίσως τότε ο «κοινός λαός» πρέπει να δείξη ενδιαφέρον. Αυτή είναι και η θέσις που πήρε το Σάιενς Νταϊτζέστ, του Ιανουαρίου του 1975. Λέγει τα εξής: «Σε όλα τα αντιμικροβιακά φάρμακα σαν σύνολο γίνεται κατάχρησις εκ μέρους των γιατρών, γενικά, μέχρι του σημείου που το κοινό πρέπει να μάθη να αυτοπροστατεύεται με το να γνωρίζη τους κινδύνους, επειδή σαφώς οι γιατροί, σαν σύνολο, το παρακάνουν.»

Από τα ανωτέρω γίνεται φανερό ότι πρέπει να είσθε πολύ προσεκτικοί όταν χρησιμοποιήτε αντιβιοτικά. Ποτέ μην παρακινείτε τον γιατρό σας να σας γράψη συνταγή για αντιβιοτικά. Μη χρησιμοποιείτε ποτέ αυτά που ορίζονται για άλλους· ποτέ μη κάνετε πειράματα στον εαυτό σας. Ενημερώστε τον γιατρό σας για τις περιπτώσεις που κάνατε χρήσι αντιβιοτικών στο παρελθόν, είτε με δυσμενή αποτελέσματα είτε όχι· επίσης πήτε του τι άλλα φάρμακα παίρνετε. Αν σας ορίση αντιβιοτικά, ζητήστε να μάθετε αν υπάρχη άλλη θεραπεία. Αν φαίνεται ότι επιβάλλονται, τότε ακολουθήστε τις οδηγίες πιστά.

Ανακεφαλαιώνοντας, το καλύτερο που μπορούμε να κάνωμε είναι να παραθέσωμε τις «Τελικές Παρατηρήσεις» από το κεφάλαιο του Δρος Τσούρεκ: «Ελπίζεται ότι αυτή η ανασκόπησις των δυσμενών αντιδράσεων στα αντιμικροβιακά φάρμακα θα συντελέσουν στον κατάλληλο σεβασμό αυτών των φαρμάκων. Η χρήσις των έχει προκαλέσει τραγωδίες καθώς επίσης και θαύματα. Κανένα δεν είναι τελείως ακίνδυνο . . . . Επιτυχής θεραπεία με αντιβιοτικά μπορεί να επιτευχθή μόνον με γνώσι των δυνατοτήτων αυτών των φαρμάκων καθώς και με διαρκή ενημέρωσι σχετικά με τους κινδύνους των.»

    Ελληνικές Εκδόσεις (1950–2025)
    Αποσύνδεση
    Σύνδεση
    • Ελληνική
    • Κοινή Χρήση
    • Προτιμήσεις
    • Copyright © 2025 Watch Tower Bible and Tract Society of Pennsylvania
    • Όροι Χρήσης
    • Πολιτική Απορρήτου
    • Ρυθμίσεις Απορρήτου
    • JW.ORG
    • Σύνδεση
    Κοινή Χρήση