Γεμάτοι Ανησυχία, Αλλά Ευλογημένοι με Πολλούς Τρόπους
ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΗ ασθένεια, ατύχημα ή «φυσική» καταστροφή. Πόσο γρήγορα μπορούν αυτά τα πράγματα ν’ αλλάξουν ολόκληρη τη ζωή σας, όπως ακριβώς λέγει η Αγία Γραφή: «Δεν εξεύρετε το μέλλον της αύριον»! (Ιακ. 4:14.) Αλλ’ αν σας συμβή μια τέτοια δραστική αλλαγή, πώς θ’ ανταποκριθήτε; Θα ήθελα να σας αφηγηθώ τι, συνέβη στην οικογένεια μας.
Ο σύζυγος μου Δαβίδ γεννήθηκε στη Σασκατούν του Καναδά το 1919. Όταν ήταν νέος βαπτίσθηκε ως μάρτυς του Ιεχωβά και σύντομα εισήλθε στο ολοχρόνιο έργο κηρύγματος. Ο Δαβίδ είχε το προνόμιο να παρακολουθήση τη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Εταιρίας Σκοπιά κι έγινε ιεραπόστολος στη Σιγκαπούρη. Αργότερα ήλθε εδώ στην Αυστραλία όπου γνωρισθήκαμε.
Αφού νυμφευθήκαμε, το 1950, ο σύζυγος μου έγινε περιοδεύων επίσκοπος και επισκεπτόμεθα μαζί εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αλλά τον Μάρτιο του 1954 γεννήθηκε ο γυιος μας Σάννον. Αυτό έφερε μια αλλαγή. Ο Δαβίδ έγινε επίσκοπος σε μια τοπική εκκλησία. Ο γυιος μου κι εγώ πάντοτε ωφελούμεθα από τη στοργική του ηγεσία ως συζύγου, πατέρα κι επισκόπου. Όταν ο Σάννον άρχισε να πηγαίνη στο σχολείο, ο Δαβίδ μ’ ενεθάρρυνε να επιστρέψω στο ολοχρόνιο έργο κηρύγματος. Αργότερα, όταν ο Σάννον τελείωσε το σχολείο, ενώθηκε μαζί μου, πράγμα που έφερε πολλή ευτυχία σε όλους μας.
Στον Καναδά η μητέρα του Δαβίδ ήταν τώρα πάνω από ογδόντα ετών και η υγεία της ήταν κλονισμένη. Έτσι, τον Μάιο του 1972 ο Δαβίδ ταξίδεψε στον Καναδά για να την επισκεφθή. Εκεί συνέβησαν ωρισμένα γεγονότα που άλλαξαν εντελώς τη ζωή μας. Ο σύζυγος μου ασθένησε ξαφνικά. Σε σαράντα οκτώ ώρες παρέλυσε εντελώς. Η ζωή του σώθηκε με μια επείγουσα εγχείρησι που έγινε, «τη διάρκεια της οποίας εισήχθη στην τραχεία του, ή λάρυγγα, ένας σωλήνας, έτσι ώστε μια αναπνευστική συσκευή να τον βοηθή ν’ αναπνέη. Πόσο συγκλονισθήκαμε ο Σάννον κι εγώ όταν λάβαμε ένα τηλεγράφημα σχετικά με την κατάστασι του Δαβίδ! Εν τούτοις, λάβαμε ενίσχυσι επειδή γνωρίζαμε ότι ο Ιεχωβά Θεός ήταν ενήμερος της ανησυχίας μας και θα μας βοηθούσε.
Όταν φθάσαμε στον Καναδά, η οικογένεια του Δαβίδ μάς πήγε κατ’ ευθείαν στο νοσοκομείο. Αισθανθήκαμε μεγάλη θλίψι όταν τον είδαμε τόσο άρρωστο. Η μόνη κίνησις που μπορούσε να κάνη ήταν ν’ ανοιγοκλείνη τα βλέφαρα του. Αλλά μας ανεγνώρισε και η ανακούφισις που φάνηκε στα μάτια του μας έκαμε ευγνώμονες που ήμεθα εκεί. Ήμαστε μαζί σαν οικογένεια και προσευχηθήκαμε στον Ιεχωβά να μας στηρίξη για ν’ αντιμετωπίσωμε και να υπομείνωμε το μέλλον.
Οι επόμενοι έξη μήνες ήσαν δύσκολοι και μας δοκίμασαν σωματικώς και πνευματικώς. Επί εβδομάδες ο Δαβίδ ήταν υπό εντατική θεραπεία. Δεν μπορούσαμε να τον δούμε παρά μετά τις 1,30 κάθε απόγευμα, διότι τα πρωινά του έκαναν συνεχώς εξετάσεις. Φαίνεται ότι η ασθένεια του ωφείλετο σε κάποιο είδος μολυσματικού ιού, παρόμοιου με τον ιό της πολυομελίτιδος. Ο Σάννον κι εγώ δαπανούσαμε τα πρωινά στο δημόσιο έργο κηρύγματος, αλλά μπορούσαμε να είμαστε με τον Δαβίδ όλα τα απογεύματα και τα βράδυα. Αυτό προσέθετε στην ειρήνη της διανοίας του. Προσπαθήστε να φαντασθήτε τι σημαίνει να είσαι γερός και υγιής τη μια μέρα και να γίνης τόσο αδύναμος την άλλη, χωρίς να μπορής να κάνης τίποτε εκτός από το να σκέπτεσαι.
Ο Δαβίδ ήταν διανοητικώς υγιής αλλά δεν μπορούσε να μιλήση. Έτσι, ο Σάννον τύπωσε το αλφάβητο σε κάρτες κι όταν αγγίζαμε το σωστό γράμμα ο Δαβίδ ανοιγόκλεινε τα βλέφαρα. Υπομονετικά βάζαμε τα γράμματα μαζί για να σχηματίσουμε λέξεις. Ύστερα από μερικές εβδομάδες επανέκτησε σιγά σιγά τη χρήσι των μυών του προσώπου του και μπορούσε να σχηματίση λέξεις με τα χείλη του. Μάθαμε να διαβάζωμε τα χείλη του, αλλά γελούσαμε με τα λάθη μας. Η αίσθησις του χιούμορ που είχε ο Δαβίδ τον βοήθησε σε πολλές δυσκολίες.
Γνωρίζαμε ότι αν τον διατηρούσαμε πνευματικώς ισχυρό κι ευτυχή, θα μπορούσε ν’ ανθέξη το φοβερό του ατύχημα. Έτσι, διευθετήσαμε ένα καθημερινό πρόγραμμα μελέτης, που περιελάμβανε Γραφική ύλη από το Βιβλίο του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά και άρθρα από τη Σκοπιά και το Ξύπνα! Ο Δαβίδ μάς είπε αργότερα ότι μπόρεσε να παραμείνη ήρεμος πνευματικώς με τη χρήσι των προμηθειών του Ιεχωβά. Επίσης, τα πολλά γράμματα που παίρναμε από τους πνευματικούς μας αδελφούς από την Αυστραλία και τον Καναδά έφερναν πολλή παρηγοριά κι ενθάρρυνσι.
Έκαμε κάποια πρόοδο, αλλ’ ο αναπνευστήρ τον εμπόδιζε να ομιλή και να τρώγη. Και οι γιατροί το θεωρούσαν απίθανο ότι θα ξαναπερπατούσε κάποτε. Τον Νοέμβριο επιστρέψαμε με τον Δαβίδ στην Αυστραλία συνοδευόμενοι από τον εξαιρετικό Καναδό γιατρό του.
Με θαυμάσια θεραπεία στα νοσοκομεία, ο Δαβίδ με τον καιρό απέκτησε τη χρήσι των δακτύλων του δεξιού χεριού του. Έτσι, μπορούσε να χρησιμοποιή μια ειδική ηλεκτρική πολυθρόνα με ρόδες. Κι έμαθε να γράφη με το χέρι του κρεμασμένο πάνω από μια ηλεκτρική γραφομηχανή. Πόσο συγκινημένη ένοιωσα όταν πήρα εκ μέρους του ένα ωραίο μπουκέτο λουλούδια μ’ ένα μικρό σημείωμα γραμμένο στη μηχανή που εξέφραζε την εκτίμησί του για την φροντίδα μας!
Κάθε απόγευμα τον έπαιρναν στο γυμναστήριο για ν’ ασκηθούν τα άκρα του. Αυτό ήταν καλό και απαραίτητο, αλλά η καλύτερη διανοητική θεραπεία για τον Δαβίδ ήταν να μιλά σε άλλους για τον Ιεχωβά και τις ευλογίες που θα φέρη η Βασιλεία Του. Είχε μερικές θαυμάσιες πείρες κι άρχισε ακόμη και μερικές Γραφικές μελέτες. Η πίστις του ήταν παράδειγμα σ’ όλους όσους συναντούσε και δόξα για τον Ιεχωβά.
Αυτός ο καιρός δεν ήταν εύκολος για κανέναν από μας. Ολόκληρη η ζωή μας άλλαξε. Ο Σάννον κι εγώ δαπανούσαμε τα πρωινά στο δημόσιο κήρυγμα μας και πηγαίναμε στον Δαβίδ μόλις τελείωνε η θεραπεία του. Του δίναμε το φαγητό του και διαβάζαμε μαζί. Τελικά του επετράπη να έρχεται στο σπίτι τα Σάββατα κι αυτή ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της εβδομάδας μας. Μας επεσκέπτοντο πάρα πολλά μέλη της οικογενείας μας και διεξήγαμε την τακτική μας μελέτη της Σκοπιάς. Καθώς ανατρέχω πίσω σ’ αυτούς τους μήνες, μολονότι ήσαν γεμάτοι ανησυχία, ευλογηθήκαμε με πολλούς τρόπους και είχαμε πολλά πράγματα για τα οποία ήμεθα ευγνώμονες. Είχαμε τη φροντίδα και την καλωσύνη του προσωπικού του νοσοκομείου και την αγάπη της οικογενείας μας και των πνευματικών αδελφών μας. Ήμεθα ευγνώμονες για τις πολλές ευτυχισμένες ώρες που μπορούσαμε να δαπανούμε με τον Δαβίδ κάθε μέρα. Ήταν ακόμη η στοργική κεφαλή της οικογενείας μας.
Αλλά τι δοκιμασία ήταν αυτή για τον Δαβίδ! Ήταν πάντοτε τόσο δυνατός και υγιής. Εν τούτοις, εξακολουθούσε να υπηρετή τον Ιεχωβά, υπενθυμίζοντας στον εαυτό του ότι πολλοί άλλοι Χριστιανοί είχαν υποφέρει περισσότερα. Έπειτα, στις 30 Αυγούστου 1973, δεκαπέντε μήνες μετά την παράλυσί του, ο αγαπητός μας Δαβίδ κοιμήθηκε στον θάνατο, τέσσερις ώρες μόλις μετά τον θάνατο της μητέρας μου. Αυτή η ημέρα ήταν ασφαλώς πολύ λυπηρή διότι ο θάνατος είναι χωρίς αμφιβολία ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς μας. Εν τούτοις, κανείς δεν μπορεί να μας στερήση το χαρά του να γνωρίζουμε ότι ο Δαβίδ διεκράτησε την ακεραιότητα του στον Θεό ως τον θάνατο. Έζησε τη ζωή του πιστά ως δούλος του Ιεχωβά και λόγω της επικείμενης αναστάσεως, θα κοιμάται στον θάνατο για ένα πολύ μικρό διάστημα. Είμεθα ευγνώμονες στον Ιεχωβά που του έδωσε τη δύναμι να υπομείνη την ασθένεια του και να τη χρησιμοποιήση ως μέσον για να δώση μαρτυρία σε πολλούς που δεν είχαν μιλήσει ποτέ προηγουμένως με κάποιο Μάρτυρα του Ιεχωβά.
Ο Σάννον κι εγώ μάθαμε πολλά πολύτιμα πράγματα απ’ αυτόν τον καιρό της δοκιμασίας. Μάθαμε την ανάγκη να δείχνωμε αγάπη και συμπόνια σ’ εκείνους που είναι ασθενείς, διότι αυτό είναι πολύ σημαντικό γι’ αυτούς διανοητικώς και πνευματικώς. Μάθαμε επίσης πόσο πολύ χρειαζόμεθα τους προσφιλείς μας. Επίσης εκτιμήσαμε πιο βαθειά το προνόμιο και τη δύναμι της προσευχής.
Νομίζω ότι καθώς διαβάζετε αυτό το άρθρο, θα βοηθηθήτε με κάποιο τρόπο να υπομείνετε όταν επέλθουν προσωπικές δυσκολίες, είτε είσθε σεις ο ασθενής που υποφέρει από σωματικό πόνο και διανοητική αγωνία, είτε ένας από τα μέλη του στενού οικογενειακού κύκλου που είσθε αναγκασμένος να υπομείνετε την αγωνία και την έντασι που προέρχεται από το να βλέπη κανείς κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο να υποφέρη.—Από συνεργάτη.