Παρουσίασις του Υγειονομικού Συνεργείου Σκαθαριών

ΠΟΙΟΣ δεν θα ήθελε να έχη κάποιον που να κάνη το έργο καθαριότητος; Η καθαριότης συμβάλλει σε ευχάριστες και υγιεινές συνθήκες ζωής. Σκεφθήτε, λοιπόν, ένα εργατικό και αποτελεσματικό υγειονομικό συνεργείο που έχει αναρίθμητα δισεκατομμύρια εργάτες, αλλά που δεν γνωρίζει απεργίες ή εργατικές φιλονεικίες! Αυτό είναι το υγειονομικό συνεργείο των σκαθαριών. Κάθε μέλος του συνεργείου είναι πολύ κατάλληλο για το έργο και έχει καλό εξοπλισμό. Προτού ακόμα υπάρξη ο άνθρωπος στη γη, τα νεκροφόρα σκαθάρια έκαναν το ζωτικό έργο τους.

Διακόσια τριάντα διαφορετικά είδη νεκροφόρων σκαθαριών σ’ όλη τη γη αποτελούν αυτό το υγειονομικό συνεργείο. Τα περισσότερα απ’ αυτά τα είδη και οι κάμπιες των τρέφονται με ψόφια ζώα. Κατόπιν το πεπτικό τους σύστημα μεταβάλλει πολλή από την ύλη που καταναλίσκεται σε χημικές ενώσεις που μπορούν ν’ αφομοιωθούν από τα φυτά.

Τα διάφορα είδη των νεκροφόρων σκαθαριών ποικίλλουν σημαντικά σε μέγεθος. Ενώ μερικά φθάνουν σε μέγεθος μιάμισης περίπου ίντσας (3,8 εκατοστά), άλλα σκαθάρια είναι λίγο μεγαλύτερα από μια κουκκίδα. Το μέγεθος τους κατά μέσον όρον είναι περίπου μισή ίντσα (1,3 εκατοστά).

Τα σώματα και τα φτερά των σκαθαριών έχουν πεπιεσμένο σχήμα κι έτσι μπορούν να χώνωνται κάτω από ψόφια ζώα. Οι κάμπιες τους επίσης έχουν πεπιεσμένο σχήμα. Τα σκαθάρια που θάβουν ψόφια ζώα είναι καλά εφωδιασμένα με νύχια που μπορούν να σκάβουν. Ωρισμένα νεκροφόρα σκαθάρια κάνουν τόσο τέλεια το έργο τους ώστε οι επιστήμονες τα χρησιμοποιούν για να καθαρίζουν λεπτούς σκελετούς.

Γνωριμία μ’ ένα Αντιπροσωπευτικό Είδος του Υγειονομικού Συνεργείου

Αν παρατηρήση κανείς από κοντά ένα μέλος του υγειονομικού συνεργείου των σκαθαριών, το σκαθάρι που λέγεται νεκροθάφτης, θα πάρη μια ιδέα για το καταπληκτικό έργο που κάνουν τα νεκροφόρα σκαθάρια.

Ο νεκροθάφτης, που έχει μήκος μικρότερο από μια ίντσα (2,5 εκατοστά), είναι μαύρος κι έχει μεγάλες στρογγυλές κηλίδες σε χρώμα πορτοκαλί και κίτρινο στα καλύμματα των φτερών του. Καταπιάνεται εύκολα με διάφορες νεκροθαφτικές εργασίες. Οι νεκροθάφτες εργάζονται κατά ζεύγη και αναλαμβάνουν συνήθως να θάβουν μικρά ζώα—ψόφιους ποντικούς, βατράχους, ψάρια και πουλιά. Μπορούν όμως να θάψουν και κουνέλια, γάτες και σκύλους.

Οδηγούμενο από την οξεία όσφρησί του, ο νεκροθάφτης πετά στο σκοτάδι και πέφτει δίπλα στο νεκρό σώμα κάποιου ζώου. Με τις κεραίες του, το σκαθάρι αγγίζει τα διάφορα μέρη του πτώματος και κατόπιν αρχίζει να δουλεύη. Σε λίγο έρχεται επί τόπου ένας δεύτερος νεκροθάφτης, ένα θηλυκό σκαθάρι. Και οι δυο συνεργάζονται για να κάμουν το έργο της ταφής. Ωθούμενα από το ένστικτο, δεν εγκαταλείπουν το έργο τους ακόμη και όταν αντιμετωπίζουν εμπόδια.

Ένας πειραματιστής έβαλε ένα ψόφιο ποντίκι επάνω ο’ ένα χαμηλό θάμνο. Δυο σκαθάρια νεκροθάφτες ανέβηκαν στο θάμνο και ελευθέρωσαν το ποντίκι από το μπλέξιμο του. Όταν το ποντίκι έπεσε κάτω, τα σκαθάρια άρχισαν αμέσως να το θάβουν.

Τι γίνεται όμως όταν ένα ζώο βρίσκεται σε μέρος που είναι ακατάλληλο για θάψιμο; Παραδείγματος χάριν, ένα ψόφιο ποντίκι μπορεί να είναι στην άκρη ενός λιθόστρωτου δρόμου. Στην αρχή οι νεκροθάφτες μπορεί να προσπαθήσουν να σκάψουν στο μπετόν. Αλλ’ όταν δουν ότι αυτό είναι μάταιο, θα μετακινήσουν το ψόφιο ποντίκι σ’ ένα καλύτερο μέρος για να το θάψουν. Μπορεί να μετακινήσουν ένα ψόφιο ζώο σε απόστασι μέχρι δέκα πόδια (3 μέτρα) μακρύτερα. Πώς;

Πέφτοντας ανάσκελα, αυτό το σκαθάρι σπρώχνει προς τα επάνω το ζώο με τα δυνατά του πόδια. Καθώς το σκαθάρι τρυπώνει περισσότερο κάτω από το ποντίκι, το πτώμα του ζώου αρχίζει να ταλαντεύεται. Τότε, με μια δυνατή κίνησι σαν την κίνησι του μοχλού, το σκαθάρι μετακινεί το ποντίκι προς τα εμπρός, πιθανόν μισή ίντσα (1,3 εκατοστά). Αυτή η μέθοδος επαναλαμβάνεται ώσπου να φθάση το ζώο σ’ ένα κατάλληλο μέρος για ταφή. Ενώ το αρσενικό σκαθάρι είναι ανάσκελα ανασηκώνοντας το ζώο με τα πόδια του, το θηλυκό απομακρύνει κλαδάκια και πετραδάκια που μπορεί να είναι στο δρόμο.

Αφού μετακινήσουν το ψόφιο ποντίκι σ’ ένα κατάλληλο μέρος για ταφή, οι νεκροθάφτες σύρονται κάτω από το πτώμα και αρχίζουν να σκάβουν με τα κεφάλια και τα πόδια τους. Σιγά σιγά το ψόφιο ποντίκι αρχίζει να χώνεται στο έδαφος. Καθώς χώνεται, το σκαμμένο χώμα πέφτει επάνω στο σώμα του. Όταν τελειώση το θάψιμο, τα σκαθάρια ανοίγουν ένα ‘τούννελ’, όπου το θηλυκό γεννά τα αυγά του. Ώσπου να εκκολαφθούν τα αυγά, τα μεγάλα σκαθάρια τρέφονται από το πτώμα. Κατόπιν τα μεγάλα τρέφουν τις κάμπιες που έχουν εκκολαφθή με τη σάρκα του ψόφιου ζώου, η οποία έχει χωνευθή προηγουμένως. Όταν έλθη ο καιρός να μεταβληθούν οι κάμπιες σε κανονικά σκαθάρια, οι γονείς ανεβαίνουν επάνω και αρχίζουν νέα εξόρμησι.

Τα νεκροφόρα σκαθάρια αποτελούν, πραγματικά, ένα σπουδαίο υγειονομικό συνεργείο. Σε ποιον οφείλεται η τιμή για το ζωτικό αυτό έργο που προσφέρουν; Στον Δημιουργό, φυσικά, τον Ιεχωβά Θεό. Πώς μπορούσε η τυφλή τύχη να παραγάγη το καταπληκτικό υγειονομικό συνεργείο των σκαθαριών;