Ξυλοκοπούν Μωρά Παιδιά—Γιατί;

«ΝΟΜΙΖΕΙ κανείς ότι διαβάζει για βασανιστάς σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως ή για ειδικούς στον ανθρώπινο εξευτελισμό.» Σε τι ανεφέρετο ο συγγραφεύς της εφημερίδας που έγραψε αυτά τα λόγια;

Στην κακομεταχείρισι των παιδιών. Οι πρόσφατες ειδήσεις λέγουν ότι έχει φθάσει σε αναλογίες «επιδημίας» στις Ηνωμένες Πολιτείες και σ’ άλλα μέρη τον κόσμου.

Πόσο σοβαρή είναι αυτή η επιδημία; «ΚΑΚΟΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΙΣ ΠΑΙΔΙΩΝ—Η ‘ΑΣΘΕΝΕΙΑ’ ΠΟΥ ΦΟΝΕΥΕΙ ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΩΣ» έλεγε ένας τίτλος στην εφημερίδα Αμερικανικά Ιατρικά Νέα της 21ης Απριλίου 1975. Ένα μήνα αργότερα Η Εφημερίς Νομίμου Ιατρικής ανέφερε: «Η πιο κοινή αιτία της θνησιμότητος των παιδιών σήμερα είναι ίσως η κακομεταχείρισις που υφίστανται. Σύμφωνα με κάποιο σχολιαστή, το ποσοστό θανάτων που οφείλονται στην κακομεταχείρισι των παιδιών, ή στον ξυλοδαρμό, υπερβαίνει το σύνολο των θανάτων από ατυχήματα και λοιμώδεις νόσους.»

Προς το τέλος του 1975, μια είδησις του Διεθνούς Ηνωμένου Τύπου έλεγε: «Περισσότερα από ένα εκατομμύριο παιδιά στην Αμερική υποφέρουν από σωματική κακομεταχείρισι ή παραμέλησι κάθε χρόνο.» Σύμφωνα με πληροφορίες του Ντάγκλας Μπεσάρωφ, αξιωματούχου του Υπουργείου Υγείας, Παιδείας και Κοινωνικής Προνοίας, η είδησις συνεχίζει: «Σύμφωνα με τους μικρότερους υπολογισμούς, όπως είπε, 2.000 παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο από συνθήκες που οφείλονται στην κακομεταχείρισι ή την παραμέλησι.» Τα στοιχεία δείχνουν ότι τα παιδιά που υποφέρουν από τέτοια κακομεταχείρισι είναι συνήθως ηλικίας κάτω των πέντε ετών και συχνά κάτω του ενός έτους.

Φρικτή Σκληρότης στα Παιδιά

Οι περιγραφές κακομεταχειρίσεως των παιδιών είναι σπαρακτικές. Σύμφωνα με μια είδησι της αστυνομίας, ένας άνδρας από το Μπρονξ της Νέας Υόρκης, υπέβαλε τέσσερα παιδιά στις ακόλουθες τρομακτικές εμπειρίες:

● Άλειψε τα γόνατα τους με σιρόπι από τηγανίτες και τα ανάγκασε να τρέξουν γονατιστά στο πάτωμα όπου είχε σκορπίσει ρύζι.

● Έβγαλε τα ρούχα των παιδιών και τα τοποθέτησε πάνω στα ράφια μιας μετάλλινης ντουλάπας ύψους επτά ποδών (2,1 μέτρων) έπειτα έχυσε ζεστό κερί επάνω στους γλουτούς των και τα κλείδωσε στη ντουλάπα για μια ώρα ή περισσότερο.

● Όταν το επτάχρονο αγόρι ξύπνησε επειδή έκανε θόρυβο, ο άνδρας έβαλε το αγόρι στον φούρνο, έκλεισε την πόρτα και τον άναψε. Το παιδί γλύτωσε στο φρικτό θάνατο, μόνον επειδή η μητέρα του ώρμησε μέσα στο δωμάτιο και το έσωσε.

Σε μια άλλη περίπτωσι ένα αγοράκι δεκαοκτώ μηνών βρέθηκε κρεμασμένο από ένα δένδρο στο χείλος ενός γκρεμού 300 ποδών (91 μέτρων) πάνω από τα αφρισμένα κύματα. Το είχαν εγκαταλείψει. Στο βιβλίο της Και τα Παιδιά Είναι Άνθρωποι, η Βιρτζίνια Κόηγκνεϋ λέγει: «Γονείς έκοψαν χέρια μικρών, έκαψαν, ακρωτηρίασαν, έδειραν, υποσίτισαν, αλυσόδεσαν, φυλάκισαν και φόνευσαν τα μικρά τους.» Εκτός των σωματικών κακώσεων, βρέφη και νήπια συχνά υφίστανται προφορική, συναισθηματική και σεξουαλική κακομεταχείρισι.

Τι είδους γονείς ή άλλοι ενήλικοι θα μπορούσαν να υποβάλουν τα παιδιά σε τέτοιες σκληρότητες; Μήπως είναι κυρίως οι διανοητικώς διεφθαρμένοι, οι πτωχοί, ή άνθρωποι που ανήκουν σε κάποια άτυχη κατηγορία ανθρώπων;

«Δεν Υπάρχει Τίποτε Στερεότυπο»

Πράγματι, η κακομεταχείρισις των παιδιών συμβαίνει σ’ όλες τις φυλετικές, οικονομικές και κοινωνικές ομάδες. «Δεν . . . υπάρχει τίποτε στερεότυπο για τους γονείς που κακομεταχειρίζονται τα παιδιά τους,» παρατηρεί η Βιρτζίνια Κόηγκνεϋ.» Αν το πρόβλημα μελετηθή στη Βαλτιμόρη, οι περισσότεροι γονείς θα είναι μαύροι· αν μελετηθή στην Πόλι Σωλτ Λέικ, θα είναι λευκοί. Οι φυλετικοί παράγοντες εξαρτώνται από τη σύνθεσι της υπό μελέτην ομάδος.» Η ίδια συγγραφεύς συνεχίζει και λέγει:

«Η κακομεταχείριση των παιδιών αυτή καθ’ εαυτή σπανίως είναι αποτέλεσμα αντιπαθείας προς τα παιδιά, πολύ λιγώτερο δε αποτέλεσμα μίσους. Οι εμπειρογνώμονες, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, συμφωνούν ότι ο γονεύς που δέρνει, αγαπά το παιδί που δέρνει. Αν όχι ειδικώς αυτό το παιδί, τότε άλλα παιδιά. Υπάρχουν άφθονες αποδείξεις ότι το άτομο που κακομεταχειρίζεται τα παιδιά θέλει να ενεργήση διαφορετικά, και στις περισσότερες περιπτώσεις ο ίδιος καταγγέλλει τις πράξεις του στις αρμόδιες αρχές, προφανώς για να προστατεύση το παιδί από την αρρώστια [του γονέως]. Και, πράγματι, είναι αρρώστια. Η κακομεταχείρισις των παιδιών έχει περιγραφή ως χρονία ασθένεια με έντονα τραυματικά υπόστροφα επεισόδια.»

Τι προκαλεί αυτή την «ασθένεια;» Πώς μπορεί ένα άτομο να την αποφύγη;

Ακράτητος Θυμός—Γιατί;

Μεγάλη έρευνα έχει γίνει για να προσδιορισθούν οι αιτίες της παιδικής κακομεταχειρίσεως. Σχεδόν σε κάθε περίπτωσι υπάρχει ένα κοινό στοιχείο. Ποιο είναι αυτό; Σύμφωνα με μια συνέντευξι του Δρος Κ. Κεμπ, εμπειρογνώμονος στην κακομεταχείρισι των παιδιών, το 90 και πλέον τοις εκατό των γονέων, που κακομεταχειρίζονται παιδιά, το κάνουν από ακράτητο θυμό. Τι προκαλεί αυτό τον θυμό;

Συχνά ο θυμός προκύπτει όταν δημιουργούνται καταστάσεις για τις οποίες ο ένας ή και οι δυο γονείς δεν είναι προετοιμασμένοι. Δυστυχώς η νέα κατάστασις είναι συχνά το πρώτο βρέφος του ζεύγους.«Πολλές νεαρές κοπέλλες δεν γνωρίζουν τι σημαίνει ν’ αναθρέψης ένα παιδί,» εξηγεί η Δρ Τζέην Γκρέυ, συνεργάτις του Δρος Κεμπ. «Κανείς δεν τους λέγει πώς ν’ αλλάζουν τις πάνες, να καταπολεμούν τον πυρετό, να καθαρίζουν την τροφή που χύνεται και ότι τα μωρά θα ξυπνούν τη νύχτα.» Μερικοί γονείς, οι οποίοι χαίρονται να φροντίζουν ένα αβοήθητο βρέφος, απελπίζονται και οργίζονται όταν το μικρό αρχίζη να περπατά να κατεβαίνη από το κρεββατάκι του ή το πάρκο του και να ‘χώνεται παντού.’ Άλλοι τα καταφέρνουν με τα μεγαλύτερα παιδιά, αλλά δεν μπορούν να τα καταφέρουν με τα νήπια.

Ένας σπουδαίος παράγων στην κακομεταχείρισι των παιδιών είναι η αστική ζωή. Οι συνωστισμένες πόλεις με τον μολυσμένο αέρα, το νερό και τον θόρυβο δημιουργούν έντασι που πολλοί ενήλικοι δεν μπορούν ν’ αντιμετωπίσουν. Πολύ συχνά αβοήθητα παιδιά γίνονται θύματα όταν αυτοί οι ενήλικοι ‘ξεσπούν.’

Υποδεικνύοντας έναν άλλο παράγοντα για την κακομεταχείρισι των παιδιών, ένα άρθρο της εφημερίδος Νιούς του Ντητρόιτ έγραψε: «Οι ειδικοί φοβούνται ότι η κατακόρυφη άνοδος των περιπτώσεων κακομεταχειρίσεως των παιδιών, αποτελεί ίσως υποπροϊόν της ανερχομένης ανεργίας στην περιοχή του μητροπολιτικού Ντητρόιτ.» Οι άνεργοι γονείς όχι μόνον υποφέρουν από το αίσθημα ότι είναι άχρηστοι, αλλά βρίσκονται με τα παιδιά τους περισσότερο χρόνο καθημερινώς και όχι μια ή δυο ώρες, όπως συνήθιζαν να κάνουν όταν εργάζονταν. Οι άνδρες σπάνια είναι σε θέσι ν’ αντιμετωπίσουν τις στριγγλιές, τα στριφογυρίσματα και την αδιάκοπη κίνησι των πολύ μικρών παιδιών.

Εν τούτοις, οι ρίζες της κακομεταχειρίσεως των παιδιών πηγάζουν συνήθως από βαθύτερες, πιο προσωπικές αιτίες. Πώς συμβαίνει αυτό;

Γονείς που Δεν Αισθάνονται «Εν Τάξει»

Άτομα που ασχολούνται, με τη μείωσι της παιδικής κακομεταχειρίσεως, παροτρύνουν τους γονείς να εξετάσουν τον εαυτό τους. Αυτοί οι γονείς συχνά αναμένουν υπερβολικά πράγματα από τα παιδιά τους. Γιατί; Η Κάρολ Μπάουντρυ, επί κεφαλής ενός σχεδίου για την κακομεταχείρισι των παιδιών στο Ντάλλας του Τέξας, τόνισε: «Πολλοί γονείς που κακομεταχειρίζονται τα παιδιά τους έχουν πολύ λίγο αυτοσεβασμό κι έχουν καταντήσει να μην αισθάνωνται ‘εν τάξει,’ επειδή δεν μπόρεσαν να εκπληρώσουν τις προσδοκίες των δικών τους γονέων. Ως αποτέλεσμα, όταν έφθασαν σε ώριμη ηλικία κι απέκτησαν δικά τους παιδιά, άρχισαν να παριστάνουν ότι είναι ‘εν τάξει’ λέγοντάς στα παιδιά τους ‘Εσείς δεν είσθε, αλλά εγώ είμαι.’»

Αυτοί οι γονείς, διψασμένοι γι’ αγάπη, επειδή είχαν υποφέρει ως παιδιά, συχνά αναμένουν αδύνατα πράγματα από τα παιδιά τους. Σχολιάζοντας μια μελέτη που διηύθυνε ο Δρ Κεμπ, ο συγγραφεύς Έντουαρντ Έντελσον εξηγεί:

«Προφανώς, κάθε περίπτωσις είναι διαφορετική. Αλλά ο μόνος σταθερός παράγων σε κάθε σχεδόν περίπτωσι, όπως διεπίστωσε η ομάς του Δρος Κεμπ είναι ότι ένα παιδί που το κτυπούν, όταν μεγαλώση γίνεται γονεύς που κακομεταχειρίζεται τα παιδιά του. Επειδή τους απέρριψαν οι δικοί τους γονείς και είναι πεπεισμένοι για την ανικανότητα τους, βρίσκουν ότι είναι δύσκολο να συνάψουν ομαλές σχέσεις με ανθρώπους και αναμένουν πάρα πολλά από τα παιδιά τους. Αυτές οι προσδοκίες ποτέ δεν εκπληρώνονται, διότι κανένα φυσιολογικό παιδί δεν μπορεί να γίνη το τέλειο πλάσμα που θέλουν αυτοί οι γονείς. Κι έτσι ξυλοκοπούν το παιδί, για να ξαναρχίση ο κύκλος.»

Παρόμοια ήσαν τα αποτελέσματα μιας μελέτης της Εταιρίας Προστασίας Παίδων από τη Σκληρότητα, στη Μασσαχουσέττη. Αυτή η ομάδα ερεύνησε περιπτώσεις κακομεταχειρίσεως παιδιών σε 115 οικογένειες με 180 παιδιά. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι εννέα από τις δέκα περιπτώσεις των ατόμων που κακομεταχειρίζονται παιδιά έχουν «σοβαρά κοινωνικά προβλήματα.» Είναι κυρίως άτομα που ζουν απομονωμένα, με λίγες ή καθόλου κοινωνικές σχέσεις. Πολλοί από αυτούς τους γονείς θέλουν να ικανοποιήσουν σχεδόν όλες τις ανάγκες τους για συντροφιά και στοργή μ’ ένα παιδί (ή παιδιά). Βλέπουν τους μικρούς σαν «μικρογραφία μεγάλων» και απαιτούν απ’ αυτούς να επιδεικνύουν στοργή, λογική και εγκράτεια, χαρακτηριστικά των μεγάλων. Ασφαλώς, κανένα βρέφος ή νήπιο δεν μπορεί να εκπληρώση αυτές τις προσδοκίες. Αλλά η αποτυχία τους θεωρείται εκούσια ανυπακοή και τιμωρούνται αναλόγως.

Επίδρασις της «Νέας Ηθικής»

Η άποψις για τη σεξουαλική ηθική έχει αλλάξει ριζικά τα πρόσφατα χρόνια. Σήμερα είναι δημοφιλές για άνδρες και γυναίκες ν’ αλλάζουν σεξουαλικούς συντρόφους ανάλογα με το κέφι τους. Όποια κι αν είναι η γνώμη σας γι’ αυτό, μπορείτε ν’ αντιληφθήτε ότι αυτό συνετέλεσε στην αύξησι της κακομεταχειρίσεως των παιδιών; Με τι τρόπο;

Η Δρ Πέγκυ Φέρρυ, νευρολόγος παιδιών στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Όρεγκον, παρατηρεί: «Ο νέος εραστής συχνά εξαγριώνεται από το μικρό παιδί που τον εκνευρίζει. Το παιδί ίσως του θυμίζει τον προηγούμενο εραστή της μητέρας, ή ίσως παρεμβαίνει στα σχέδια αναψυχής του ζεύγους.» Ένας τέτοιος «εραστής» ήταν αυτός που επενόησε τα βασανιστήρια που ανεφέρθησαν στην αρχή αυτού του άρθρου.

Τραγικές πράγματι είναι οι πολλαπλές ειδήσεις για ξυλοδαρμούς, βασανισμούς και φόνους αβοήθητων παίδων. Εξετάσαμε μερικές κύριες αιτίες για την κακομεταχείρισι των παιδιών. Πώς μπορούν οι ενήλικοι να κατανοήσουν καλά τις αιτίες και να υπερπηδήσουν την τάσι που υπάρχει να ξυλοκοπούν τα μικρά παιδιά;