Ιστορικές Ωμότητες—Πώς Πρέπει να τις Βλέπετε;
ΕΝΑΣ αριθμός 80 εκατομμυρίων Αμερικανών, όπως υπολογίζεται συγκεντρώθηκαν γύρω από τις τηλεοπτικές συσκευές των για να παρακολουθήσουν το ίδιο δράμα—το τελευταίο επεισόδιο μιας ταινίας από οκτώ συνέχειες που ονομάζεται «Οι Ρίζες.» Έτσι, στις 30 Ιανουαρίου 1977, επετεύχθη ένα καινούργιο ρεκόρ στον αριθμό των ατόμων που παρακολουθούν ένα πρόγραμμα τηλεοράσεως.
«Οι Ρίζες» είναι η ιστορία μιας οικογενείας μαύρων που προήρχοντο από την Αφρική, πέρασε μέσω γενεών Αμερικανικής δουλείας και τελικά κέρδισε την ελευθερία. Αλλά γιατί αυτή η ‘μυθιστορικοποιημένη ιστορία’ είλκυσε το ενδιαφέρον τόσων πολλών;
Ενώ υπάρχουν αναμφιβόλως αρκετοί λόγοι, ίσως ο πιο βαθύς είναι ότι αυτοί εντυπωσιάσθηκαν από την πλήρη σημασία του να είναι κάποιος μαύρος δούλος. Μια μεγάλη ιστορική ωμότης ‘εφέρθη στην επιφάνεια.’ Όπως είπε μια γυναίκα: «Μέσα μου κάτι προσπαθούσε να μου πη ότι η δουλεία δεν ήταν κάτι τόσο κακό, αλλά τώρα γνωρίζω ότι πράγματι ήταν κάτι πολύ χειρότερο.»
Πράγματι, στα πρόσφατα χρόνια παρουσιάσθηκαν πολλά βιβλία και θεατρικά έργα σχετικά με την κατάστασι των καταπιεζομένων μειονοτήτων. Εκτεταμένη έρευνα έγινε στις συνθήκες που ωδήγησαν στη γενοκτονία ή στην τρομερή εξευτέλισι ενός ανθρώπου από ένα άλλον και συνελέγησαν πληροφορίες.
Βέβαια, αυτές ‘οι νέες ιστορίες’ ίσως έχουν τις θεωρίες και τις προκαταλήψεις των. Αλλά, ως επί το πλείστον, αποκαλύπτουν περασμένα γεγονότα τόσο συνταρακτικά ώστε μερικοί δυσκολεύονται να τα διαβάσουν. Πιθανώς, ποτέ πριν δεν έχουν μελετηθή η έκτασι της απανθρωπιάς του ανθρώπου προς τον άνθρωπο.
Δυστυχώς, καθώς μελετά κάποιος ιστορία, εξαναγκάζεται να αναγνωρίση ότι έχουν γίνει πάρα πολλές ωμότητες, πολλά ολοκαυτώματα. Αριθμητικώς η μεταχείρισις των Αφρικανών που είχαν αιχμαλωτισθή και μεταφερθή με πλοία στη Βόρειο και Νότιο Αμερική, συγκαταλέγεται μεταξύ των μεγαλυτέρων ωμοτήτων. Η Βρεταννική Εγκυκλοπαιδεία (11η Έκδοσις, Τόμος 25, σελίς 222) αναφέρει: «Από ένα φορτίο 100 ατόμων που μεταφέροντο με πλοίο από την Αφρική, οι 17 πέθαιναν σε 9 περίπου εβδομάδες και μόνο 50 σχεδόν επιζούσαν για να γίνουν ικανοί εργάτες στα νησιά [Δυτικές Ινδίες].» Εφόσον «ο αριθμός των δούλων που μετεφέρθησαν μέσω του Ατλαντικού κυμαίνεται από 30.000.000 έως 100.000.000,» οι αριθμοί εκείνων που εχάθησαν ήταν πράγματι τρομακτικοί.»—Η Νέα Βρεταννική Εγκυκλοπαιδεία, 15 Έκδοσις, Τόμος 1ος, σελίς 283.
Εν τούτοις, με τόσες πολλές ωμότητες είναι δύσκολο ακόμη και να υπολογίση κανείς τον αριθμό εκείνων που εφονεύθησαν. Πόσος ήταν ο πληθυσμός των Ινδιάνων ιθαγενών των νήσων της Καραϊβικής και της Αμερικανικής ηπείρου; Εν τούτοις σε λίγο καιρό, «ο πληθυσμός των ιθαγενών Ινδιάνων [των νήσων της Καραϊβικής] υπέστη συνολική εξάλειψι.» Σκεφθήτε επίσης, τους Ινδιάνους της Βορείου Αμερικής. Γενικώς πιστεύεται ότι ο αριθμός των ελαττώθηκε και από εκατομμύρια έφθασε σ’ ένα μικρό κλάσμα του αρχικού πληθυσμού. Σήμερα, πολλές από τις ‘μάχες εναντίον των Ινδιάνων’ θεωρούνται από μια καθαρώς ρεαλιστική άποψι ως σφαγές.
Αν στραφούμε στη σύγχρονη ιστορία, διαπιστώνομε ότι ο αριθμός των γνωστών ωμοτήτων αυξάνει. Μπορούμε να θεωρήσωμε τον κόσμο περισσότερο πολιτισμένο στον αιώνα μας όταν σκεφθούμε τις εξοντώσεις που διεπράχθησαν από τους Ναζιστάς; Ένα έγγραφο της Ναζιστικής πολιτικής αποκαλύπτει ένα υπολογισμένο σχέδιο γενοκτονίας, όχι μόνο εναντίον των Ιουδαίων, αλλά και εναντίον των Σλαβικών λαών, των Μαρτύρων του Ιεχωβά και άλλων. Πιστεύεται ότι δολοφονήθηκαν πάνω από ένα εκατομμύριο Πολωνοί μη Ιουδαίοι, καθώς επίσης και διακόσιες πενήντα και πλέον χιλιάδες Γύφτοι. Αυτοί οι ψυχροί αριθμοί δεν μπορούν να μεταβιβάσουν την πλήρη έννοια της φρίκης των στρατοπέδων συγκεντρώσεως—λιμοκτονία, ξυλοδαρμοί, ‘ιατρικά πειράματα’ (συχνά στείρωσις), και συχνά οι θάλαμοι αερίων.
Είναι αλήθεια, όπως λέγει η Βίβλος ότι «ο άνθρωπος εξουσιάζει άνθρωπον προς βλάβην αυτού.» (Εκκλησ. 8:9) Και το γεγονός ότι τέτοιες ωμότητες έχουν συμβή σε πολλά μέρη πάνω σ’ αυτή τη γη πιστοποιεί ότι αυτά τα κακά δεν μπορούν να θεωρηθούν σαν στίγμα μιας φυλής ή μιας εθνικότητος. Το μίσος δεν έχει χρώμα, γλώσσα ή σημαία.
Αν το αντιληφθούμε αυτό, θα αποφεύγωμε να παίρνωμε τα άκρα, όταν αντιμετωπίζωμε τέτοια συγκλονιστική ιστορία σχετικά με φυλετικό ή εθνικιστικό μίσος. Όταν μια ομάδα που υπέστη κάποτε διωγμό παίρνη τη στάσι, ‘Περιμένετε μέχρι ν’ ανεβούμε εμείς στην κορυφή και τότε θα εκδικηθούμε για τους πατέρες μας,’ τι επιτελείται; Διαιωνίζονται απλώς οι ωμότητες!
Αντιθέτως, πρέπει να προσπαθήσωμε να καταλάβωμε τι συνέβη. Παραδείγματος χάριν, ένα Βρεταννικό έγγραφο, «Η Πάλη Εναντίον της Δουλείας,» έδειχνε, όπως ανεφέρετο σ’ ένα περιοδικό, «ότι η δουλεία ήταν ένα έγκλημα όχι απλώς εναντίον των μαύρων, αλλά εναντίον όλης της ανθρωπότητος. Η ενοχή πρέπει να βαρύνη και τις δύο φυλές, επειδή πολλοί δουλέμποροι ήσαν Αφρικανοί.»—Τάιμ, 24 Ιανουαρίου 1977, σ. 56.
Επίσης, η γενίκευσις σχετικά μ’ ένα γεγονός ή μια κατάστασι είναι επικίνδυνη. Στις χειρότερες εποχές άτομα επηρεάσθηκαν διαφορετικά. Παραδείγματος χάριν, κάτω από δουλεία, μερικοί μαύροι έτυχαν καλής μεταχειρίσεως. Άλλοι αλυσοδέθηκαν, βιάσθηκαν, ακρωτηριάσθηκαν και άλλοι αποσπάσθηκαν από τις οικογένειες των κατά αλλόκοτο τρόπο. Το ερώτημα που παραμένει είναι: Πώς μπορούν να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι, αφού οι ένοχοι έχουν προ πολλού πεθάνει; Αν κάποιος θα εδίωκε όλους τους λευκούς, πολλοί αθώοι θα εβλάπτοντο.
Εξ άλλου, το αντίθετο άκρο—‘αυτό δεν με αφορά· είναι νεκρή ιστορία’—είναι επίσης ασύνετο. Πρέπει να επέλθη διωγμός εναντίον της οικογενείας κάποιου ατόμου για να καταλάβη αυτό το άτομο πόσο τρομερός είναι; Δεν πρέπει αυτά που έχουν υποφέρει μερικές μειονότητες να μας κάνουν να δείχνωμε συμπάθεια σ’ αυτούς; Αφού πολλές ωμότητες έχουν δημιουργηθή από μύθους, όσον αφορά φυλετική ή κοινωτική κατωτερότητα, μπορούμε εμείς να υιοθετήσωμε ένα τέτοιο μυθιστορηματικό τρόπο σκέψεως;
Εκτός απ’ αυτή την αυτοεξέτασι, επέρχεται κι ένα άλλο προσωπικό όφελος αν κάνωμε μια έντιμη εξέτασι του παρελθόντος. Η αυθεντική ιστορία σαφώς διακηρύσσει: Πολλές φορές ο άνθρωπος δεν δείχνει αγάπη ούτε ενδιαφέρεται για τον συνάνθρωπο του. Αντί να θρηνή για ό,τι έχει υποστή μόνον ένας λαός, θα ήταν πιο συνετό για ένα άτομο να δείχνη ενδιαφέρον για όλες τις πτωχές μάζες του ανθρωπίνου γένους, το οποίον έχει υποφέρει τη μια τυραννία κατόπιν της άλλης. Ο Ιησούς ενδιαφερόταν για τους αμ χαάρετς (τους ‘ανθρώπους της γης,’ τους κοινούς ανθρώπους) της εποχής του και αισθανόταν οίκτο «διότι ήσαν εκλελυμένοι και εσκορπισμένοι.» (Ματθ. 9:36) Καλά θα κάνωμε να τον μιμηθούμε.
Αυτό το ενδιαφέρον πρέπει επίσης να μας κάνη ν’ αποβλέπωμε κάπου αλλού για πραγματική λύσι των προβλημάτων, τα οποία προκύπτουν από τις αποτυχίες τις ανθρώπινης διακυβερνήσεως. Ποιος είναι ο άρχων ο οποίος αγαπά όλους τους ανθρώπους; Η Βίβλος απαντά: Ο από Θεού Κυβερνήτης, «το Αρνίον,» ο Ιησούς Χριστός. (Αποκάλ. 7:9, 10, 17) Η Βίβλος υπόσχεται ότι σύντομα η «βασιλεία» του Θεού θα φέρη ειρήνη και αδελφοσύνη σ’ αυτό τον πλανήτη.—Ματθ. 6:9, 10· Αποκάλ. 21:3, 4.
Μήπως το να στραφή κάποιος σ’ αυτή την κυβέρνησι της «Βασιλείας» είναι ανόητος ιδεαλισμός εν όψει της σκληρής πραγματικότητος; Μετά από χιλιάδες χρόνια γραπτής ανθρώπινης ιστορίας, είναι ρεαλιστικό να στραφούμε στον άνθρωπο για στοργική καθοδηγία; Όχι. Αντιθέτως, η απάντησις βρίσκεται σ’ αυτό που ο Θεός έχει υποσχεθή ως τη μόνη θεραπεία για τα προβλήματα του ανθρωπίνου γένους. «Εν παντί έθνει, όστις φοβείται αυτόν» κερδίζει την ευκαιρία για ζωή σε μια ευτυχισμένη ανθρώπινη κοινωνία, ένα νέο σύστημα πραγμάτων, που τώρα βρίσκεται επί θύραις.—Πράξ. 10:34, 35.
Είναι δύσκολο να το πιστέψετε; Γιατί δεν κάνετε μια έρευνα; Αφήστε την Αγία Γραφή να σας δείξη πώς ο Θεός θα θέση πλήρες τέλος στις ωμότητες εκ μέρους σκληρών ανθρώπων. Και ο Θεός προσφέρει όχι μόνο ελπίδα για εκείνους που ζουν τώρα, αλλά υπόσχεται αποκατάστασι ζωής σε μια ειρηνική νέα τάξι και για εκείνους που έχουν υποστή βίαιο θάνατο.—Ιωάν. 5:28, 29.