Η Δοκιμάσασα την Πίστι μας Τραγωδία
ΗΤΑΝ το πρώτο μας παιδί. Το ωνομάσαμε Μιχαία Ναθαναήλ, όχι μόνο λόγω της ομορφιάς των ονομάτων, αλλά πιο πολύ για τη σημασία τους. Μιχαίας σημαίνει «Ποιος είναι όμοιος με τον Ιεχωβά;» και Ναθαναήλ σημαίνει «Δώρον Θεού.»
Αναμέναμε τη γέννησί του με μεγάλη αγωνία. Και τώρα μπορούσαμε πράγματι να το πάρωμε στην αγκαλιά μας και να κοιτάξωμε τα βαθυγάλανα μάτια του. Φεύγοντας από το νοσοκομείο την Κυριακή το βράδυ που γεννήθηκε, μπορούσα να αισθανθώ την υπερηφάνεια που όλοι οι καινούργιοι πατέρες πρέπει να αισθάνωνται. Δεν είχα διανοηθή τα μεγάλα προβλήματα που θα παρουσιάζοντο.
Ενωρίς τα απόγευμα της Δευτέρας ξαφνιάσθηκα από ένα τηλεφώνημα της συζύγου μου. Θα μπορούσα να πάω αμέσως στο νοσοκομείο; «Βέβαια, αλλά πάνε όλα καλά;» Εκείνη απήντησε «Ναι,» αλλά η φωνή της δεν ήταν και τόσο πειστική.
Μόλις έφθασα εκεί, αμέσως διέκρινα στο πρόσωπο της συζύγου μου ότι κάτι τρομερό συνέβαινε. Συγκρατώντας τα δάκρυα της μου είπε ότι ο Μιχαίας είχε πυρετό 103 βαθμούς Φαρενάιτ (39,4 βαθμούς Κελσίου). Την καθησύχασα λέγοντάς της ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Εν τούτοις, μπορούσε να διακρίνη την ανησυχία μου.
Έφυγα από το δωμάτιό της και πήγα να δω τον Μιχαία στο θάλαμο των βρεφών. Αλλά τι συνέβαινε; Το σώμα του ήταν σαν παράλυτο! Δεν ανέπνεε! Ο γιατρός μας εξέταζε με προσοχή τον Μιχαία ενώ η προϊσταμένη νοσοκόμα έτρεχε για να φέρη τα κατάλληλα σύνεργα. Κάποιο μεγάφωνο ζητούσε επείγουσα βοήθεια από τους άλλους.
Η νοσοκόμα με ωδήγησε πίσω στη γυναίκα μου για να περιμένω να περάση η κρίσις. Τελικά, μάθαμε ότι ο Μιχαίας επέζησε. Όταν η κατάστασίς του σταθεροποιήθηκε (περίπου μια ώρα αργότερα), μεταφέρθηκε στο θάλαμο εντατικής παρακολουθήσεως σ’ ένα πανεπιστημιακό νοσοκομείο εκεί κοντά. Ο Μιχαίας φαινόταν τόσο υγιής. Ωστόσο, τώρα ήταν άρρωστος. Αναρωτιόμαστε συνεχώς, «Γιατί;»
Οι πρώτες ειδήσεις που λάβαμε δεν ήσαν πολύ καλές. Είχε αιμορραγία στο κρανίο η οποία προκαλούσε περιοδικούς δυνατούς σπασμούς και διακοπή της αναπνοής. Φαίνεται ότι στη διάρκεια μιας στιγμής εντάσεως του τοκετού μπορεί να σπάση κάποιο αιμοφόρο αγγείο στον εγκέφαλο του μωρού. Αν και ένα τέτοιο περιστατικό είναι σπάνιο, ο Μιχαίας το δοκίμασε. Μας βεβαίωσαν ότι ελάμβανε θεραπεία και ότι επρόκειτο να γίνουν πιο πολλές εξετάσεις. Η πιο συγκλονιστική πληροφορία έφθασε αργότερα.
Στις 9 περίπου μ.μ. πληροφορηθήκαμε ότι ο Μιχαίας είχε μηνιγγίτιδα, μια ασθένεια του εγκεφάλου και της σπονδυλικής στήλης. Επίσης, ο αριθμός των ερυθρών αιμοσφαιρίων ήταν επικίνδυνα χαμηλός. Οι γιατροί ήθελαν να κάνουν μετάγγισι αίματος. Εμείς, σαν Μάρτυρες του Ιεχωβά, σεβόμεθα βαθιά τον νόμο του Θεού σχετικά με το αίμα. (Πράξ. 15:19, 20, 28, 29) Από πριν είχαμε πληροφορήσει τους γιατρούς του πανεπιστημίου για τη θέσι μας—όχι μετάγγισι αίματος. Μας διαβεβαίωσαν ότι θα εσέβοντο τις πεποιθήσεις μας.
Αλλά τώρα ήθελαν άδεια για να δώσουν αίμα στον Μιχαία. Η σύζυγός μου κι εγώ αρνηθήκαμε επανειλημμένως. Τελικά, είπαν ότι θα εσέβοντο τις πεποιθήσεις μας και ότι θα χρησιμοποιούσαν κάποιον άλλο τρόπο. Εν τούτοις, προειδοποίησαν ότι αν η κατάστασις του αίματος του Μιχαία χειροτέρευε, θα προσπαθούσαν να εισαγάγουν αίμα μέσω δικαστικής αποφάσεως. Όπως είχαμε κάμει σ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, συνεχίσαμε να προσευχώμεθα στον Ιεχωβά Θεό για κατεύθυνσι και ενίσχυσι.
Την Τρίτη το πρωί, ο γιατρός μάς πληροφόρησε ότι η αναλογία της θνησιμότητος στα νεογέννητα βρέφη από μηνιγγίτιδα είναι περίπου 90 τοις εκατό. Μας είπαν ότι, ακόμη κι αν ζούσε ο Μιχαίας, θα είχε κάποια διανοητική καθυστέρησι. Αρχίσαμε να προετοιμαζώμαστε για τη διανοητική του βλάβη ή για τον θάνατο.
Περιμέναμε από την Τρίτη μέχρι την Πέμπτη. Η αιμορραγία σταμάτησε, αλλά οι συνεχείς παρακεντήσεις στην σπονδυλική στήλη συνέχισαν να δείχνουν ότι το μικρόβιο της μηνιγγίτιδος ευρίσκετο στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό. Αυτά τα μικρόβια, όσο υπήρχαν, θα συνέχιζαν να καταστρέφουν τα κύτταρα του εγκεφάλου.
Αν και οι γιατροί δεν ήσαν πολύ αισιόδοξοι για την ανάρρωσι του Μιχαία, παρετήρησαν ωστόσο ότι ο αριθμός των ερυθρών αιμοσφαιρίων είχε επανέλθει, στη φυσιολογική κατάστασι—και χωρίς μετάγγισι αίματος. Γι’ αυτό η σύζυγός μου κι εγώ ήμαστε, ευγνώμονες. Αλλά αυτό που συνέχιζε να μας απασχολή, «Πώς προσβλήθηκε ο Μιχαίας από μηνιγγίτιδα;»
Μας εξήγησαν ότι στη διάρκεια των τελευταίων ημερών της εγκυμοσύνης της συζύγου μου, θα πρέπει να είχε δημιουργηθή μια μικρή τρύπα στην κύστη που περιβάλλει το μωρό στη μήτρα. Στον γενετήσιο αγωγό κάθε μητέρας υπάρχουν μικρόβια, όπως ακριβώς υπάρχουν πολλά μικρόβια σ’ όλο μας το σώμα. Σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις, όταν ανοίγη μια τρύπα εισέρχονται μικρόβια μέσα στην κύστη και προσβάλλουν το μωρό. Μας διαβεβαίωσαν ότι, επειδή η μόλυνσις ήταν αποτέλεσμα μικροβίων και όχι κάποιου ιού, η σύζυγός μου δεν είχε προσβληθή. Θα μπορούσε να συνεχίση να κάνη παιδιά με μικρή πιθανότητα να συμβή πάλι το ίδιο. Αλλ’ εμείς εξακολουθούσαμε να προσευχώμεθα για τον Μιχαία.
Αργά το απόγευμα της Πέμπτης οι γιατροί μάς είπαν ότι μια εγκεφαλική εξέτασις έδειξε ότι ο Μιχαίας υπέστη βαρειά εγκεφαλική βλάβη. Μας ζήτησαν να συναντηθούμε το επόμενο απόγευμα για να «συζητήσωμε το μέλλον του Μιχαία.» Η σύζυγός μου κι εγώ γνωρίζαμε τι εσήμαινε αυτό. Ο Μιχαίας επρόκειτο να πεθάνη.
Δεν ήταν και μικρό το σοκ. Είχαμε το συναίσθημα ότι περνούσαμε τη ‘μεγαλύτερή μας θλίψι.’ Όλα εφαίνοντο απίστευτα—σαν κάτι που βλέπει κανείς στην τηλεόρασι. Όλη τη βδομάδα κλαίγαμε, και δεν είχαμε καθόλου όρεξι για φαγητό.
Το απόγευμα της Παρασκευής πήγαμε στο νοσοκομείο αποφασισμένοι ν’ αφήσωμε το Μιχαία, να πεθάνη αξιοπρεπώς, αν ο θάνατος, ήταν αναπόφευκτος. Στη σύσκεψι, μας είπαν ότι είχαν γίνει στο μωρό μας δύο ΗΕΓ (εγκεφαλογραφήματα). Έδειχναν ολική εγκεφαλική βλάβη—καμμιά λειτουργία. Συμφωνήσαμε να βγάλωμε τον αναπνευστήρα από τον Μιχαία. Μόλις έγινε αυτό, πέθανε. Είχε ζήσει πέντε μόνο μέρες.
Με το θάνατο του Μιχαία, σταματήσαμε να κλαίμε. Είχαμε κλάψει για τα παθήματά του, αλλά τώρα δεν θα υπέφερε πια. Είχαμε κλάψει και για τους εαυτούς μας, αλλά τώρα τα δάκρυα δεν θα τον έφερναν πίσω. Ο θάνατος ήταν μια διέξοδος—και για τον Μιχαία και για μας.
Στη διάρκεια της δοκιμασίας της πίστεως μας οι φίλοι και οι συγγενείς μας ισχυρίσθηκαν πράγματι ότι ενισχύοντο καθώς μας παρατηρούσαν. Εν τούτοις, ήταν δύσκολο να εκφράσωμε στους άλλους το πόσο πονούσαμε και, ταυτόχρονα, το πόσο μας παρηγορούσε το άγιο πνεύμα του Ιεχωβά. Η ενίσχυσίς μας προήρχετο από τον Ιεχωβά—εξ ολοκλήρου απ’ Αυτόν!
Μιλώντας σε άλλους για τη βασιλεία του Θεού, η σύζυγός μου κι εγώ είχαμε αναφέρει πολλές φορές για την ελπίδα της αναστάσεως των νεκρών και την προσδοκία αιωνίου ζωής στο επερχόμενο νέο σύστημα πραγμάτων. Πόσο συχνά είχαμε αναφέρει τα λόγια του Ιησού! Εκείνος είπε: «Μη θαυμάζετε τούτο· διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού, και θέλουσιν εξέλθει.»—Ιωάν. 5:28, 29· Αποκάλ. 21:1-4.
Στη διάρκεια της ασθένειας του Μιχαία είχαμε αντιμετωπίσει μια πρόκλησι: Ή να προσκολληθούμε σ’ αυτά τα πιστεύω, ή να τ’ απαρνηθούμε. Η πλήρης εμπιστοσύνη μας στη μελλοντική ανάστασι του Μιχαία μάς στήριξε. Αυτή η στοργική προμήθεια που έκαμε ο Ιεχωβά Θεός, ο Δημιουργός, είναι εκείνη που μας δίνει ελπίδα ότι θα ξαναδούμε το μικρό μας αγόρι—σ’ ένα σύστημα απηλλαγμένο από αρρώστιες, παθήματα και θάνατο.—Από συνεργάτη.