Μήπως το Μωρό μου Πήγε στην Κόλασι;
Η ΚΗΔΕΙΑ είχε τελειώσει, αλλά το τρομερό πλήγμα παρέμενε. Το κατάλευκο φέρετρο τάφηκε κάτω από την ξερή γη. Φαινόταν απίστευτο ότι μόλις πριν λίγες βδομάδες το μικρό μου αγόρι είχε κάνει τα πρώτα του βήματα, και το προσωπάκι του ακτινοβολούσε από ένα χαμόγελο βαθειάς ικανοποιήσεως. Αλλά τώρα ο Ανδρέας ήταν νεκρός!
Ως μητέρα του Ανδρέα, φαντασθήτε το κτύπημα που δέχθηκα όταν τον βρήκα νεκρό στην κούνια του, με τα βαθυγάλανα μάτια του ν’ ατενίζουν προς τα πάνω απλανή στο κίτρινο πρόσωπο του. Ο γιατρός έκαμε δυο ενέσεις νικεναμίδης στην καρδιά του μέσω της θωρακικής κοιλότητος. Αλλά και αυτές δεν μπόρεσαν να ξανακάνουν την καρδιά του να κτυπήση.
Συλλυπητήρια γράμματα και τηλεγραφήματα άρχισαν να καταφθάνουν, αλλά πολύ λίγο μόνο με παρηγόρησαν. Κάθε βράδυ τα υπνωτικά χάπια που μου είχε συστήσει ο γιατρός να παίρνω, δεν μπορούσαν να δώσουν την απαιτούμενη ανακούφισι στη κουρασμένη διάνοια μου. Στεκόμουν στο παράθυρο, κυττάζοντας μέσ’ στο σκοτάδι ερευνώντας τον ουρανό. Αναρωτιόμουν, «Πού να είναι τώρα το μικρό μου;» «Μήπως βρίσκεται κάπου εκεί στον ουρανό ανάμεσα στα αστέρια» ;
Η μεγαλύτερη κόρη μου είχε γυρίσει για λίγο στο σπίτι από το οικοτροφείο. Όταν έμαθε την τραγωδία, τα πρώτα της σχεδόν λόγια ήσαν: «Ο Ανδρέας είναι στο ‘Λίμπο.’»
Αυτή η καταθλιπτική δοκιμασία έλαβε χώρα το 1956. Αλλά έχει χαραχθή ζωηρά στη διάνοια μου. Όλα αυτά συνέβησαν στην Εμπανγκένη στην καρδιά της Ζουλουλάνδης.
Ο μικρός Ανδρέας δεν είχε προλάβει να βαπτισθή· γι αυτό ανησυχούσαμε περισσότερο. Ένα αβάπτιστο μωρό χάνεται, για πάντα στο ‘Λίμπο,’ όπως διδάσκει η Καθολική Εκκλησία; Ως περίλυπη μητέρα, έπρεπε να μάθω με κάθε θυσία την αλήθεια. Απαιτούσε πράγματι ο Θεός από όλους τους ανθρώπους, περιλαμβανομένων και των νηπίων, να βαπτίζωνται; Τι είναι τέλος πάντων το ‘Λίμπο’;
Τι Είναι το ‘Λίμπο’;
Η Νέα Καθολική Εγκυκλοπαιδεία λέγει κάτω από τη λεξι «Λίμπο»: «Σήμερα ο όρος αυτός χρησιμοποιείται από τους θεολόγους για να προσδιορίσουν την κατάστασι ή και το μέρος όπου πηγαίνουν οι ψυχές εκείνες που δεν τιμωρούνται με την κόλασι και με τα αιώνια βάσανα της, αλλά και που δεν θα μπορούσαν να εισέλθουν στον ουρανό πριν την Εξαγορά (Λίμπο των γονέων), ή οι ψυχές εκείνες που είναι αιώνια αποκλεισμένες από την μακαριότητα λόγω του προπατορικού αμαρτήματος μόνο (Λίμπο των παιδιών) . . . Η λέξις σήμερα αναφέρεται στον τόπο ή στην κατάστασι των νεκρών νηπίων τα οποία δεν έχουν υποστή το Μυστήριο του Βαπτίσματος και τα οποία υποφέρουν τον πόνο της απωλείας, αλλά όχι και τον πόνο των αισθήσεων. Μερικές φορές η σημασία της είναι πιο πλατειά και δηλώνει μια κατάστασι ή τόπο φυσικής ευτυχίας και γι’ αυτά τα παιδιά.»
Ωστόσο, αυτή η Εγκυκλοπαιδεία δηλώνει επίσης : «Η τύχη των νηπίων που πεθαίνουν χωρίς να βαπτισθούν είναι στην πραγματικότητα ένα πολύ πολύπλοκο πρόβλημα . . . Το ζήτημα του Λίμπο παραμένει ακόμη αναπάντητο ερώτημα της θεολογίας. Δεν έχει γίνει από την Εκκλησία καμμιά επίσημη υποστήριξις της υπάρξεως του Λίμπο.»
Όπως κι αν έχη το πράγμα, οι πιστοί Καθολικοί σ’ όλα τα μέρη της γης παραδέχονται την ύπαρξι του ‘Λίμπο.’ Ασφαλώς, μπορείτε να καταλάβετε γιατί μια θλιμμένη μητέρα είχε ανάγκη να μάθη αν στην πραγματικότητα υπήρχε ‘Λίμπο.’
Η Αλήθεια για την Κατάστασι των Νεκρών
Συνέχισα να προσεύχωμαι με πολλή ειλικρίνεια για την ορθή κατανόησι σχετικά με την κατάστασι των νεκρών. Λίγο μετά την τραγωδία, η οικογένεια μας μετώκησε στην πόλι Πιέτερμαριτζμπουργκ. Κάποιο Σάββατο κτύπησε η πόρτα. Ανοίγοντας είδα δυο κυρίες μ’ ένα μικρό αγόρι. Γιατί είχαν έλθει; Για να συζητήσωμε για τη Γραφή. Αμέσως τις προσκάλεσα μέσα και πριν περάση πολλή ώρα μου είπαν τι λέγει η Γραφή σχετικά με την κατάστασι των νεκρών.
Παραδείγματος χάριν, μου επέστησαν την προσοχή στα λόγια του Εκκλησιαστή 3:19-21. Αν και ήμουν Καθολική, χρησιμοποιούσα την Εξουσιοδοτημένη Μετάφρασι ή Μετάφρασι του Βασιλέως Ιακώβου. Διάβασα: «Διότι το συνάντημα των υιών των ανθρώπων είναι και το συνάντημα του κτήνους· και έν συνάντημα είναι εις αυτούς· καθώς αποθνήσκει τούτο, ούτως αποθνήσκει και εκείνος· και η αυτή πνοή είναι εις πάντας· και ο άνθρωπος δεν υπερτερεί κατ’ ουδέν το κτήνος· διότι τα πάντα είναι ματαιότης. Τα πάντα καταντώσιν εις τον αυτόν τόπον τα πάντα έγειναν εκ του χώματος και τα πάντα επιστρέφουσιν εις το χώμα. Τις γνωρίζει το πνεύμα των υιών των ανθρώπων, αν αυτό αναβαίνει εις τα άνω, και το πνεύμα του κτήνους, αν αυτό καταβαίνη κάτω εις την γην;»
Πράγματι, ο άνθρωπος μπορεί να νομίζη ότι έχει μια ψυχή η οποία πηγαίνει στον ουρανό. Αλλά εδώ, μπορούσα να δω ότι πλανάται, «διότι το συνάντημα των υιών των ανθρώπων είναι και το συνάντημα του κτήνους,» και «καθώς αποθνήσκει τούτο, ούτως αποθνήσκει και εκείνος.» Συνεπώς, ο Ανδρέας πρέπει να βρίσκεται στον τάφο. Συμβαίνει ακριβώς αυτό που είπε ο Ψαλμωδός: «Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιόν ανθρώπου, εκ του οποίου δεν είναι σωτηρία. Το πνεύμα αυτού εξέρχεται· αυτός επιστρέφει εις την γην αυτού· εν εκείνη τη ημέρα οι διαλογισμοί αυτού αφανίζονται.»—Ψαλμ. 146:3, 4,
Οι δύο κυρίες μού έδειξαν επίσης τα επόμενα λόγια από το βιβλίο του Εκκλησιαστή: «Διότι οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει· αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν, ουδέ έχουσι πλέον απόλαυσιν· επειδή το μνημόσυνον αυτών ελησμονήθη. Έτι και η αγάπη αυτών και το μίσος αυτών και ο φθόνος αυτών ήδη εχάθη· και δεν θέλουσιν έχει πλέον εις τον αιώνα μερίδα εις πάντα όσα γίνονται υπό τον ήλιον. Πάντα όσα εύρη η χειρ σου να κάμη, κάμε κατά την δύναμίν σου· διότι δεν είναι πράξις ούτε λογισμός ούτε γνώσις ούτε σοφία εν τω άδη όπου υπάγεις.»—Εκκλησ. 9:5, 6, 10.
Τώρα κατάλαβα ότι οι νεκροί δεν υπέφεραν βασανιστήρια σε μια πύρινη κόλασι. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά που με επισκέφθηκαν μου εξήγησαν καθαρά ότι η Εβραϊκή λέξις Σιεόλ και ο Ελληνικός όρος Άδης, που μερικές φορές αποδίδονται ως «κόλασις», σημαίνουν τον κοινό τάφο του ανθρωπίνου γένους. Επί πλέον, οι επισκέπτριες μου μού έδειξαν ότι «ο Θεός είναι αγάπη» και θα ήταν μια προσβολή για τον Δημιουργό να πιστεύωμε ότι βασανίζει τους ανθρώπους, είτε για ένα μικρό χρονικό διάστημα, είτε για πάντα, σε μια πύρινη κόλασι.—1 Ιωάν. 4:8.
Αλλά κατόπιν θέλησα να μάθω περισσότερα. Ήταν ο τάφος η τελική κατάληξις των ανθρώπων που πέθαναν;
Δεν Υπάρχει Τίποτε Περισσότερο;
«Αντιθέτως,» μου είπαν, «έρχεται ο καιρός που οι νεκροί θ’ ακούσουν τη φωνή του Ιησού Χριστού και θ’ αναστηθούν.» Πόσο ανακουφιστικά ήσαν τα λόγια αυτά του Ιησού Χριστού! «Μη θαυμάζετε τούτο,» είπε, «διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού, και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής, οι δε πράξαντες τα φαύλα εις ανάστασιν κρίσεως.» (Ιωάν. 5:28, 29) Η προσδοκία για ανάστασι ήταν υπέροχη! Αλλά εξακολουθούσε να υπάρχη το καυτό ερώτημα . . .
«Θα Αναστήση ο Ιησούς Εκείνους Που Δεν Έχουν Βαπτισθή;»
Οι επισκέπτριες μου με διαβεβαίωσαν ότι, σύμφωνα με τον Λόγο του Θεού, τα αβάπτιστα μωρά, όπως ο μικρός Ανδρέας, δεν εξαιρούνται από τη θαυμάσια προμήθεια του Θεού για ανάστασι. Στην πραγματικότητα, η μεγάλη πλειονότης των νεκρών που βρίσκονται στους τάφους, θα εγερθούν σε ζωή εδώ στη γη υπό την ουράνια βασιλεία του Ιησού Χριστού.
Για μένα, αυτά που μου είπαν εκείνες οι κυρίες ήσαν φανταστικά. Ήταν κάτι που δεν είχα ακούσει ποτέ προηγουμένως. Όταν προσεφέρθησαν να με βοηθήσουν να ερευνήσω για περισσότερες Γραφικές αλήθειες, δέχθηκα ευχαρίστως. Και καθώς περνούσε ο καιρός, μάθαινα ακόμη περισσότερα για το βάπτισμα.
Παραδείγματος χάριν, ο Ιησούς Χριστός είπε στους ακολούθους του: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς.» (Ματθ. 28:19, 20) Αυτό σημαίνει ότι πριν βαπτισθή ένα άτομο, πρέπει να μάθη το όνομα του Θεού και τους σκοπούς του. Πρέπει να μάθη για τον ρόλο που έπαιξε ο Υιός, ο Ιησούς Χριστός, στην τακτοποίησι των ζητημάτων από τον Θεό. Το άτομο χρειάζεται να μάθη επίσης το πώς λειτουργεί το άγιο πνεύμα η ενεργός δύναμις του Θεού. Προφανώς, κανένα νήπιο δεν θα μπορούσε να καταλάβη αυτά τα πράγματα. Έτσι, κατάλαβα ότι το βάπτισμα ενός μωρού στην αγκαλιά, ήταν αντιγραφικό.
Επί πλέον, έμαθα ότι το Χριστιανικό βάπτισμα δεν ήταν απλώς ένα ράντισμα. Ο Ιησούς ο ίδιος είχε καταδυθή πλήρως στο νερό για να συμβολίση την παρουσίασι του εαυτού του στον Παντοδύναμο Θεό. (Ματθ. 3:13-17) Και όταν ο Αιθίοπας ευνούχος βαπτίσθηκε για να συμβολίση την αφιέρωσί του στον Θεό, το βάπτισμα έγινε σ’ ένα τόπο όπου υπήρχε «ύδωρ.» Μαζί με τον ευαγγελιστή Φίλιππο «κατέβησαν αμφότεροι εις το ύδωρ,» και ο Φίλιππος βάπτισε τον ευνούχο βυθίζοντας τον μέσα στο νερό και κατόπιν ανυψώνοντας τον.—Πράξ. 8:35-39.
Αλλά φαντασθήτε τη μεγάλη μου χαρά όταν κατάλαβα ότι ο μικρός Ανδρέας δεν ήταν στο Λίμπο! Στην πραγματικότητα, η Νέα Καθολική Εγκυκλοπαιδεία παραδέχεται: «Η λέξις [Λίμπο] δεν χρησιμοποιείται από τους Πατέρες, ούτε εμφανίζεται στην Αγία Γραφή.» Δεν βρίσκεται στη Γραφή διότι δεν υπάρχει τέτοιος τόπος ή κατάστασις. Τι χαρά ένοιωσα όταν έμαθα αυτά τα πράγματα!
Ένα χρόνο περίπου μετά τον θάνατο του μικρού Ανδρέα, γέννησα ένα κοριτσάκι. Δυστυχώς, κι εκείνο το βρέφος, έζησε μόνο είκοσι λεπτά. Εν τούτοις, είμαι ευγνώμων που γνωρίζω τη θαυμάσια προμήθεια του Ιεχωβά Θεού να απολυτρώση το ατελές ανθρώπινο γένος και να αναστήση εκείνους που βρίσκονται στην μνήμη του!—Ματθ. 20:28· Πράξ. 24:15· Ρωμ. 5:12.
Περίπου είκοσι χρόνια έχουν περάσει από τους πρόωρους θανάτους του μικρού Ανδρέα και της αδελφής του. Αλλά τώρα έχω μια βέβαιη ελπίδα για το μέλλον. Τι ευχαρίστησις είναι να μοιράζωμαι με άλλους αυτή τη μεγάλη ελπίδα, μιλώντας τους για τον Ιεχωβά, τον Θεό της αναστάσεως, και να τους λέγω για το θαυμάσιο δώρο που δίνει—‘ζωή αιώνιο, δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών!’ (Ρωμ. 6:23)—Από συνεργάτη.