Ποια Είναι η Άποψίς σας για τους Νεκρούς;
ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ στέκεται και κλαίει δίπλα στον τάφο του συζύγου της, ο οποίος σκοτώθηκε σ’ ένα δυστύχημα. Είναι 2 Νοεμβρίου, η ημέρα που είναι γνωστή σ’ όλο τον Χριστιανικό κόσμο ως η ημέρα Όλων των Ψυχών. Αυτή την ημέρα, εκατομμύρια άνθρωποι σ’ όλο τον κόσμο επισκέπτονται τα νεκροταφεία για να στολίσουν τους τάφους με λουλούδια και στεφάνια.
Γιατί το κάνουν αυτό; Πολλοί πιστεύουν ότι η παρουσία τους στους τάφους εκείνη την ημέρα μπορεί να ωφελήση τις «ψυχές» των προσφιλών τους που έχουν πεθάνει. Οι Ρωμαιοκαθολικοί πιστεύουν ότι ωρισμένες θρησκευτικές ενέργειες και προσευχές που γίνονται την ημέρα Όλων των Ψυχών, μπορούν ν’ ανακουφίσουν τις ψυχές που υποφέρουν στο «καθαρτήριο.» Σύμφωνα με την Καθολική διδασκαλία, το καθαρτήριο είναι ένας τόπος προσωρινής τιμωρίας όπου καθαρίζεται η ψυχή για να μπορέση να πάη στον ουρανό.
Μολονότι μερικές Προτεσταντικές εκκλησίες, δεν πιστεύουν στο καθαρτήριο, τηρούν ωστόσο την ημέρα Όλων των Ψυχών. Στην πραγματικότητα, η ημέρα Όλων των Ψυχών είναι η τελευταία μέρα ενός τριημέρου που ο Χριστιανικός κόσμος πιστεύει ότι έχει ιδιαίτερη σχέσι με τους νεκρούς. Η προηγούμενη μέρα» η 1η Νοεμβρίου, είναι η ημέρα των Αγίων Πάντων, προς τιμή των ψυχών των «αγίων,» οι οποίοι, όπως πιστεύεται, έχουν ήδη πάει στον ουρανό. Και η προηγούμενη ημέρα η 31 Οκτωβρίου ονομάζεται «Παραμονή των Αγίων Πάντων» (Χαλοουήν), και λέγεται έτσι επειδή η επόμενη ημέρα είναι «Η ημέρα των [Αγίων] Πάντων.»
Η Παραμονή των Αγίων Πάντων, επίσης, έχει κάποια σχέσι με τους νεκρούς. Στο ημερολόγιο των αρχαίων Κελτών, η 31 Οκτωβρίου ήταν η παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Οι Κέλτες με τους ιερείς των, τους Δρυίδες, πίστευαν ότι την παραμονή του νέου έτους οι ψυχές των νεκρών περιφέρονται στη γη. Πίστευαν ότι η τροφή, το ποτό και οι θυσίες μπορούσαν να κατευνάσουν αυτές τις περιπλανώμενες ψυχές. Επίσης, την Παραμονή των Αγίων Πάντων άναβαν λαμπάδες για ν’ απομακρύνουν τα κακά πνεύματα.
Σχετικά με τις λαμπάδες που άναβαν τότε, διαβάζομε τα εξής στο βιβλίο Τα Περίεργα των Δημοφιλών Εθίμων: «Φωτιές εχρησιμοποιούντο επίσης σε διάφορες ώρες και τοποθεσίες τη Νύχτα των Αγίων Πάντων, που είναι η παραμονή της Ημέρας Όλων των Ψυχών, καθώς επίσης και στη διάρκεια της Ημέρας Όλων των Ψυχών, στις 2 Νοεμβρίου. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, οι φωτιές εθεωρούντο χαρακτηριστικό της αθανασίας, και επιστεύετο ότι ήσαν αποτελεσματικές, τουλάχιστον σαν εξωτερικό και ορατό σημείο, για την απομάκρυνσι των ψυχών [δηλαδή, βοηθώντας τις να ελευθερωθούν] από το καθαρτήριο.»
Ποια είναι η δική σας άποψι για τους νεκρούς; Πιστεύετε ότι οι ψυχές τους παραμένουν ζωντανές σε κάποιο αόρατο βασίλειο, δοκιμάζοντας ευχαρίστησι ή πόνο; Μπορούν οι νεκροί, αν δεν κατευνασθούν από ωρισμένες θρησκευτικές ενέργειες ή θυσίες, να βλάψουν ανθρώπους επάνω στη γη; Μπορούν οι ζωντανοί να ωφελήσουν τους νεκρούς με κάποιον τρόπο;
Μπορεί να εκπλαγήτε όταν μάθετε ότι η Γραφή δεν διδάσκει ότι οι άνθρωποι έχουν μια ψυχή που χωρίζεται από το σώμα κατά τον θάνατο. Αντιθέτως, διαβάζομε ότι «έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν.» (Γεν. 2:7) Η ψυχή είναι ολόκληρο το άτομο, και όχι κάποιο αόρατο μέρος αυτού. Αυτό σημαίνει, ότι όταν ένα άτομο πεθαίνει, η ψυχή πεθαίνει. (Λευιτ. 23:30· Αριθμ. 31:19· Ιεζ. 18:4, 20· Λουκ. 6:9) Σχετικά με την κατάστασι των νεκρών, η Γραφή την περιγράφει ως μια κατάστασι παντελούς ελλείψεως συνειδητότητος, λέγοντας τα εξής: «Αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν.»—Εκκλησ. 9:5· Ψαλμ. 146:3, 4.
Αλλά μολονότι οι νεκροί δεν έχουν συναίσθησι, υπάρχει μια θαυμάσια ελπίδα γι’ αυτούς. Ο Λόγος του Θεού βεβαιώνει ότι «μέλλει να γείνη ανάστασις νεκρών δικαίων τε και αδίκων.» (Πράξ. 24:15) Είναι δύσκολο να το πιστέψη κανείς αυτό; Οι Γραφές αναφέρουν αρκετές αναστάσεις που έχουν ήδη συμβή. Ας εξετάσωμε τρεις αναστάσεις που έκανε ο Ιησούς Χριστός. Σχετικά με την πρώτη ανάσταση διαβάζομε τα εξής:
«Επορεύετο ο Ιησούς εις πόλιν ονομαζομένην Ναΐν· και συνεπορεύοντο μετ’ αυτού ικανοί εκ των μαθητών αυτού και όχλος πολύς. Ως δε επλησίασεν εις την πύλην της πόλεως, ιδού, εφέρετο έξω νεκρός υιός μονογενής της μητρός αυτού, και αύτη ήτο χήρα. Και όχλος πολύς της πόλεως ήτο μετ’ αυτού. Και ιδών αυτήν ο Κύριος, εσπλαγχνίσθη δι’ αυτήν και είπε προς αυτήν· Μη κλαίε· και πλησιάσας ήγγισε το νεκροκρέββατον, οι δε βαστάζοντες εστάθησαν, και είπε· Νεανίσκε, προς σε λέγω, σηκώθητι. Και ανεκάθησεν ο νεκρός και ήρχισε να λαλή, και, έδωκεν αυτόν εις την μητέρα αυτού. Κατέλαβε δε άπαντας φόβος και εδόξαζον τον Θεόν, λέγοντες ότι προφήτης μέγας ηγέρθη εν ημίν, και ότι επεσκέφθη ο Θεός τον λαόν αυτού. Και εξήλθεν ο λόγος ούτος περί αυτού εν όλη τη Ιουδαία και εν πάσι τοις περιχώροις.»—Λουκ. 7:11-17.
Η δεύτερη ανάστασις που αναφέρεται ότι έγινε από τον Ιησού ήταν η ανάστασις της κόρης του Ιαείρου, ενός αρχισυναγώγου στη Γαλιλαία. Όταν η κόρη του ήταν ετοιμοθάνατη, ο Ιάειρος πήγε στον Ιησού και τον παρακάλεσε να έλθη στο σπίτι του για να θεραπεύση τη θυγατέρα του. (Λουκ. 8:40-42) Το Γραφικό υπόμνημα αναφέρει τα εξής:
«Ενώ δε ο Ιησούς ελάλει έτι, έρχεται τις παρά του αρχισυναγώγου, λέγων προς αυτόν ότι απέθανεν η θυγάτηρ σου· μη ενόχλει τον Διδάσκαλον. Ο δε Ιησούς ακούσας απεκρίθη προς αυτόν, λέγων· Μη φοβού· μόνον πίστευε, και θέλει σωθή. Και ότε εισήλθεν εις την οικίαν, δεν αφήκεν ουδένα να εισέλθη ειμή τον Πέτρον και Ιάκωβον και Ιωάννην και τον πατέρα της κόρης και την μητέρα. Έκλαιον δε πάντες και εθρήνουν αυτήν. Ο δε είπε· Μη κλαίετε· δεν απέθανεν, αλλά κοιμάται. Και κατεγέλων αυτόν, εξεύροντες ότι απέθανεν. Αλλ’ αυτός εκβαλών έξω πάντας και πιάσας την χείρα αυτής, εφώναξε λέγων Κοράσιον, σηκώθητι. Και επέστρεψε το πνεύμα αυτής, και ανέστη παρευθύς, και προσέταξε να δοθή εις αυτήν να φάγη. Και εξεπλάγησαν οι γονείς αυτής.»—Λουκ. 8:49-56.
Μολονότι ο Ιησούς ανέστησε και τα δύο αυτά άτομα λίγο μετά τον θάνατο τους, δεν συνέβη το ίδιο και με τον φίλο του τον Λάζαρο στη Βηθανία, κοντά στην Ιερουσαλήμ. Ο Λάζαρος ήταν νεκρός τέσσερις μέρες και είχε ταφή σ’ ένα μνημείο. Το υπόμνημα του Ευαγγελίου του Ιωάννου λέγει τα εξής:
«Ο Ιησούς λοιπόν, πάλιν στενάζων εν εαυτώ έρχεται εις το μνημείον· ήτο δε σπήλαιον, και εκείτο λίθος επ’ αυτού. Λέγει ο Ιησούς· Σηκώσατε τον λίθον. Λέγει προς αυτόν η αδελφή του αποθανόντος η Μάρθα, Κύριε, όζει ήδη· διότι είναι τεσσάρων ημερών. Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς· Δεν σοι είπον ότι εάν πιστεύσης θέλεις ιδεί την δόξαν του Θεού; Εσήκωσαν λοιπόν τον λίθον, όπου έκειτο ο αποθανών. Ο δε Ιησούς, υψώσας τους οφθαλμούς άνω, είπε· Πάτερ, ευχαριστώ σοι ότι μου ήκουσας. Και εγώ εγνώριζον ότι πάντοτε μου ακούεις· αλλά δια τον όχλον τον περιεστώτα είπον τούτο, δια να πιστεύσωσιν ότι συ με απέστειλας. Και ταύτα ειπών, μετά φωνής μεγάλης εκραύγασε· Λάζαρε, ελθέ έξω. Και εξήλθεν ο τεθνηκώς δεδεμένος τους πόδας και τας χείρας με τα σάβανα, και το πρόσωπον αυτού ήτο περιδεδεμένον με σουδάριον· Λέγει προς αυτούς ο Ιησούς· Λύσατε αυτόν και αφήσατε να υπάγη.»—Ιωάν. 11:38-44.
Επομένως, σύμφωνα με τη Γραφή, οι νεκροί βρίσκονται απλώς σε μια κατάστασι ελλείψεως συνειδητότητος· κι έτσι πρέπει να τους θεωρούμε. Ούτε χαίρονται ούτε βασανίζονται. Ωστόσο, οι αναστάσεις που έκανε ο Ιησούς όταν ήταν στη γη παρέχουν σταθερή βάσι για πίστι στα εξής ενθαρρυντικά του λόγια:
«Τούτο δε είναι το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός, παν ό,τι μοι έδωκε να μη απολέσω ουδέν εξ αυτού, αλλά να αναστήσω αυτό εν τη εσχάτη ημέρα, και τούτο είναι το θέλημα του πέμψαντός με, πας όστις βλέπει τον Υιόν και πιστεύει εις αυτόν να έχη ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα.»—Ιωάν. 6:39, 40.