Διείσδυσις στους Ποταμούς της Ζούγκλας με το Άγγελμα της Ζωής

Από τον ανταποκριτή του «Ξύπνα!» στο Περού

ΘΑ σας άρεσε να κάνατε ένα ταξίδι με μια μεγάλη λέμβο μέσα σε μια ζούγκλα γεμάτη από γιγαντιαία δένδρα και άφθονη βλάστησι, που ζωντανεύει από το εξωτερικό κελάιδημα μιας μεγάλης ποικιλίας πουλιών, το βούισμα αμέτρητων εντόμων και τις κραυγές των αγρίων ζώων; Ασφαλώς συμφωνείτε ότι θα ήταν μια συναρπαστική εμπειρία.

Η Περιοχή Όπου Πρέπει να Κηρυχθούν τα «Αγαθά Νέα»

Η Περουβιανή ζούγκλα παρέχει τέτοιες άφθονες εμπειρίες, επειδή περικλείει μια περιοχή 747.287 τετραγωνικών χιλιομέτρων (288.529 τετραγωνικών μιλίων), σχεδόν τα τρία πέμπτα της χώρας. Συνορεύει προς δυσμάς με τη μεγάλη οροσειρά των Άνδεων. Αυτή η απέραντη τροπική ζούγκλα έχει πυκνή βλάστησι που είναι γεμάτη από χιλιάδες έντομα, μερικά από τα οποία είναι βλαβερά, όπως τα κουνούπια, οι σκνίπες και τα ισάνγκος (ένα είδος τρυπανοφόρου που εισέρχεται μέσα στους πόρους του δέρματος, ιδιαίτερα στους αστραγάλους, και προξενεί φρικτό πόνο). Επίσης, υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία αγρίων ζώων, όπως ιαγουάροι, αλλιγάτορες και γκουανγκάνας (αγριόχοιροι της ζούγκλας). Το μόνο διαθέσιμο μέσον επικοινωνίας, ιδιαίτερα για τους κάμπους είναι ο ποταμός.

Υπάρχουν χιλιάδες πλωτές οδοί, μερικές μεγάλου μεγέθους και όγκου. Η περιοχή της ζούγκλας διασχίζεται πλήρως από τρεις τεράστιους ποταμούς, τους Ουκαγιάλι και Μαρανιόν, οι οποίοι ενώνονται και σχηματίζουν τον τρίτο τον μεγάλο Ποταμό Αμαζόνιο. Ρεύματα όλων των μεγεθών εκβάλλουν μέσα σ’ αυτούς τους τρεις μεγάλους ποταμούς για να σχηματίσουν ένα δίκτυο επικοινωνίας παρόμοιο με τις αρτηρίες και τις φλέβες στο ανθρώπινο σώμα. Αυτό το υδάτινο δίκτυο φθάνει ακόμη και στην πιο αφιλόξενη περιοχή.

Αυτή η μεγάλη περιοχή κατοικείται από χωρικούς οι οποίοι καλλιεργούν τη γη στη διάρκεια ορισμένων εποχών του έτους. Επίσης, ένας μεγάλος αριθμός Ινδιάνικων φυλών, όπως είναι οι Κασίμπο, Σιπίμπο, Κάμπα και οι Μασιγκουένγκα, μετακινούνται διαρκώς από τόπο σε τόπο σ’ αυτή την απέραντη ζούγκλα.

Ας πούμε μερικές λεπτομέρειες για τον Ποταμό Ουκαγιάλι. Αυτός, (μαζί με τον Απούριμακ, το μεγαλύτερο παραπόταμό του) έχει μήκος 2.700 χιλιόμετρα (1.700 μίλια). Στις όχθες του υπάρχουν μεγάλες πόλεις όπως η Πουκάλπα, η Κονταμάνα και άλλες. Αυτές οι πόλεις ακμάζουν σήμερα με το εμπόριο και την ποταμοπλοΐα που αυξάνουν καθημερινώς, εξ αιτίας της αναπτύξεως των βιομηχανιών πετρελαίου και ξυλείας κατά τα πρόσφατα χρόνια.

Όταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά άρχισαν να διακηρύττουν το Γραφικό άγγελμα της ζωής στον λαό του Περού, έφθασαν εύκολα στους ανθρώπους που διέμεναν στα παράλια και στα ορεινά. Αλλά πώς θα μπορούσαν οι άνθρωποι σ’ αυτή την περιοχή της ζούγκλας, να έχουν την ευκαιρία να ακούσουν τα «αγαθά νέα»;

Η Λύσις Ευρέθη

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι οποίοι επιθυμούν να επεκτείνουν το Χριστιανικό τους έργο μαθητεύσεως, ήσαν πρόθυμοι να δεχθούν την πρόκλησι που παρουσίαζε αυτή η δυσπρόσιτη περιοχή. Σκέφθηκαν την ιδέα να κτίσουν ένα πλωτό σπίτι που θα μπορούσε να ταξιδεύη στους ποταμούς. Ενθαρρύνθηκαν από έναν θαρραλέο και ζηλωτή συνεργάτη, τον Ουώλτερ Άκιν, έναν από τους πρώτους ιεραποστόλους των Μαρτύρων του Ιεχωβά που ήλθαν στο Περού (στα μέσα της δεκαετίας του 1940). Αυτός τους βοήθησε μέχρι την αποπεράτωσι του σχεδίου.

Η λέμβος έπρεπε να είναι αρκετά σταθερή για να ταξιδεύη στο ποτάμι, και αρκετά μεγάλη για να παρέχη κατάλυμα σε έξη άτομα. Το σχέδιο παρουσιάσθηκε σε μια ομάδα μηχανικών, οι οποίοι το σχεδίασαν με τα εξής χαρακτηριστικά: ένα σκάφος μήκους 9 μέτρων (30 ποδών) και πλάτους 3 μέτρων (9 ποδών) βάρους 5 τόννων, κατασκευασμένο εντελώς από σίδηρο, εφοδιασμένο με μια μηχανή ντήζελ δυνάμεως 50 ίππων, σχεδιασμένο ειδικά για ναυσιπλοΐα σε ποτάμι. Η λέμβος περιελάμβανε επαρκείς χώρους για υπνοδωμάτια και τραπεζαρία, κουζίνα και μπάνιο.

Το έργο κατασκευής άρχισε στο Καλλάο, στο μαγαζί ενός από τους Μάρτυρες. Το Καλλάο είναι το κύριο λιμάνι του Περού, όχι όμως προς τον Ατλαντικό, αλλά προς την ακτή του Ειρηνικού. Αυτό παρουσίασε ένα μεγάλο πρόβλημα: πώς θα μπορούσε να μεταφερθή μια σιδερένια λέμβος 15 τόννων από την ακτή του Ειρηνικού κατά μήκος της οροσειράς των Άνδεων, περνώντας ένα πέρασμα 4.815 μέτρων (15.797 ποδών) πάνω από την επιφάνεια της θαλάσσης, και κατόπιν να κατεβή στη ζούγκλα; Η μόνη λύσις ήταν να φτιάξουν τη λέμβο σε δύο τμήματα και να την συναρμολογήσουν στην άλλη πλευρά της οροσειράς, μέσα στη ζούγκλα.

Το πλωτό σπίτι ξανασυναρμολογήθηκε στην Πουκάλπα, ένα λιμάνι στον Ποταμό Ουκαγιάλι. Τι όνομα θα μπορούσε να δοθή σ’ αυτή την «ψυχοσωτήριο» λέμβο; Το όνομα Ελ Ρεφούγκιο (Το Καταφύγιο) εφαίνετο πιο κατάλληλο.

Μια λέμβος αυτού του μεγέθους θα μπορούσε να ταξιδεύη μόνο σε μεγάλους ποταμούς. Πώς θα μπορούσαν, λοιπόν, οι Μάρτυρες να πλησιάσουν τους ανθρώπους που ζούσαν κατά μήκος των αδιάπλευστων παραποτάμων, που εισέρχονται σ’ αυτούς τους ποταμούς, και όλων των ρηχών λιμνών που βρίσκονται εκεί κοντά; Κατασκευάσθηκε μια μικρή βάρκα με εξωλέμβιο μηχανή, μια πεκιουεπέκουε. Η Ελ Ρεφούγκιο θα μπορούσε να κινήται σε μεγάλους ποταμούς και η πεκιουεπέκουε θα μπορούσε να φροντίζη για τους μικρούς ποταμούς και τις λίμνες. Το υπόλοιπο της περιοχής θα εκαλύπτετο με τα πόδια.

Τώρα, στην Πουκάλπα όλα ήσαν έτοιμα. Ένα ειδικό είδος πληρώματος απαιτείτο. Το γραφείο του τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά στη Λίμα αναζητούσε έξη άτομα που θα μπορούσαν να δαπανούν όλο τους τον χρόνο σ’ αυτό το προκλητικό, αλλά ενδιαφέρον, έργο προσεγγίσεως όσο το δυνατόν περισσοτέρων ανθρώπων της ζούγκλας—ένα πραγματικό κατόρθωμα, επειδή οι χωρικοί και οι φυλές διαφέρουν πάρα πολύ στις συνήθειες και στις διαλέκτους.

Ο Φρανσίσκο Εχεγκαρέυ, ένας πεπειραμένος επίσκοπος μιας Περουβιανής εκκλησίας, διορίσθηκε υπεύθυνος της λέμβου. Είχε δαπανήσει πολλά χρόνια στο ολοχρόνιο κήρυγμα και, επειδή ήταν ναυτικός, είχε καλή γνώσι της ναυσιπλοΐας. Έπειτα επελέγησαν και τα πέντε υπόλοιπα μέλη του πληρώματος. Με τον καιρό, μερικοί αντικατεστάθησαν, εξ αιτίας των δυσκολιών που αντιμετώπιζαν για να συνηθίσουν στην αλλαγή του κλίματος και του περιβάλλοντος.

Οι κύριοι στόχοι αυτών των «σκαπανέων» ήσαν δύο, δηλαδή, να πλησιάσουν όσο το δυνατόν περισσότερους με το άγγελμα της ζωής και, ενώ θα το έκαναν αυτό, να διακρατήσουν ένα υψηλό επίπεδο πνευματικότητος ανάμεσά τους. Έτσι, η Ελ Ρεφούγκιο άρχισε να λειτουργή ως μια μικρή εκκλησία, απολαμβάνοντας τα οφέλη ακόμη και από την επίσκεψι του επισκόπου περιοχής.

Ένας τακτικός τρόπος ζωής καθορίσθηκε για το πλήρωμα. Τα καθήκοντα της κουζίνας και οι άλλες απαραίτητες υπηρεσίες, ετύγχαναν φροντίδας με τη σειρά και καθ’ ομάδες από το πλήρωμα, κάτω από την εποπτεία ενός ο οποίος είχε διορισθή ως «επίσκοπος του οίκου.» Αυτή η διευθέτησις έχει ρυθμισθή και τελειοποιηθή, έτσι ώστε ο νέος τρόπος ζωής μπορεί να περιγραφή ως εξής: Η ώρα εγέρσεως είναι στις 4 π.μ. με, πρώτον, ένα ζωηρό μπάνιο στον ποταμό—ζωηρό επειδή, αν σταματήσης να κινήσαι, τα ψάρια, μεταξύ των οποίων τα πιράνχας (μολονότι αυτά δεν είναι τόσο λαίμαργα όσο τα πιράνχας που βρίσκονται σε πιο απομακρυσμένες περιοχές), αρχίζουν να σε δαγκώνουν. Στον ήχο ενός κουδουνιού όλοι έρχονται αμέσως και κάθονται στο τραπέζι για την εξέτασι ενός Γραφικού εδαφίου, μετά από το οποίο ο μάγειρας που έχει υπηρεσία, σερβίρει το πρωινό. Η κυρία τροφή στο γεύμα είναι το τακάτσο, που φτιάχνεται από μπανάνες, αλεύρι βρώμης και τηγανισμένα ψάρια.

Κατόπιν, στις 6 π.μ., η ομάδα μπαίνει στη μικρή εξωλέμβιο βάρκα, την πεκιουεπέκουε, που είναι γεμάτη από έντυπα, για ν’ αρχίσουν το έργο της ημέρας. Έχει διαπιστωθή ότι είναι πιο πρακτικό να αρχίζουν νωρίς το έργο, λόγω του ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν ήδη αρχίσει τις δραστηριότητες της ημέρας, και όταν πέφτη το βράδυ, περίπου στις επτά ή οκτώ η ώρα, τα πάντα σταματούν.

Πείρες

Τι έχει επιτευχθή με το κήρυγμα του αγγέλματος της ζωής μ’ αυτό το ποταμόπλοιο; Από τον Σεπτέμβριο του 1976 έως τον Ιούλιο του 1977 το χωριό Νιου Σαν Χουάν, που βρίσκεται νοτίως της Πουκάλπα, χρησιμοποιείτο σαν κεντρικά γραφεία. Το πλήρωμα ταξίδευε πάνω και κάτω στον Ποταμό Ουκαγιάλι και στους παραποτάμους του, και επισκεπτόταν τις πόλεις και τα χωριά που ευρίσκοντο στις δυο πλευρές. Πήγαιναν ακόμη και στη μακρυνή αραιοκατοικημένη περιοχή του Ποταμού Σέπα. Όταν οι «ιεραπόστολοι ναυτικοί» έφθαναν σ’ έναν απ’ αυτούς τους τόπους, μιλούσαν με τις τοπικές αρχές για να κάνουν διευθετήσεις σχετικά με το πότε οι χωρικοί θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν μαζί για μια δημόσια ομιλία. Μετά την ομιλία, διενέμοντο Γραφικά έντυπα στους ανθρώπους οι οποίοι έδειχναν ενδιαφέρον. Γι’ αυτές τις συναθροίσεις χρησιμοποιούντο αίθουσες διδασκαλίας, ιδιωτικά σπίτια, αίθουσες ξενοδοχείων και άλλα μέρη.

Στον συνοικισμό του Νιου Σαν Χουάν, όπου ζουν 500 άτομα, η πλειονότης είναι Προτεστάντες. Όταν οι αδελφοί έφθασαν, οι κάτοικοι ήσαν βέβαιοι ότι θα μπορούσαν να προσηλυτίσουν αυτούς τους νεοφερμένους στη θρησκεία τους. Αλλά, σε λίγο διάστημα, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Οι ναυτικοί του Ελ Ρεφούγκιο άρχισαν πολλές Γραφικές μελέτες με ενδιαφερόμενα άτομα, και σύντομα ένας μέσος όρος 23 ατόμων παρακολουθούσαν τις συναθροίσεις που ελάμβαναν χώρα.

Σ’ αυτή την περιοχή κατοικούν οι φυλές Σιπίμπο και Κονίμπο, και οι «ιεραπόστολοι ναυτικοί» μπόρεσαν να επιτύχουν ένα παράξενο εμπόριο με τους ιθαγενείς. Αντάλλασσαν γλώσσες. Οι ιθαγενείς δίδασκαν στους ιεραποστόλους τη διάλεκτό τους και οι ιεραπόστολοι δίδασκαν στους ιθαγενείς την Ισπανική, χρησιμοποιώντας τις εκδόσεις της Εταιρίας Σκοπιά.

Τον Αύγουστο του 1977, το πλωτό σπίτι μετακινήθηκε προς τα βόρεια, και έφθασε στην Κονταμάνα, όπου εγκατεστάθησαν νέα κεντρικά γραφεία. Οι άνθρωποι εκεί έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον για τη Γραφή. Μέρα και νύχτα, οι άνθρωποι αναζητούσαν τους ιεραποστόλους για να τους κάνουν ερωτήσεις και να προμηθευθούν Γραφικά έντυπα. Άρχισαν Γραφικές μελέτες. Αυτές προώδευσαν ως το σημείο που οι όμιλοι μελετών μπορούσαν να συγκεντρώνωνται σε εκκλησιαστικές συναθροίσεις. Εδώ στην Κονταμάνα το πλήρωμα των έξη ιεραποστόλων θυμήθηκε ζωηρά τα λόγια του αποστόλου Παύλου σχετικά με τους «κινδύνους ποταμών.» (2 Κορ. 11:26) Πώς συνέβη αυτό;

Ξαφνικά, έπληξε την περιοχή μια μεγάλη καταιγίδα με βίαιους ανέμους και το νερό του ποταμού αυξήθηκε ραγδαίως. Καθώς τα νερά ανέβαιναν, έσπασαν τα προσδεμένα σχοινιά της λέμβου, και το μέλος του πληρώματος που ήταν επιφυλακή πήγε στην ξηρά για να προσπαθήση να τα στερεώση. Αλλά η δύναμις των στοιχείων έκοψε όλα τα σχοινιά, και το Ελ Ρεφούγκιο, ήταν έρμαιο του ποταμού. Τρεις που εκοιμούντο στη λέμβο ξύπνησαν και προσπάθησαν να βάλουν μπρος στη μηχανή για να θέσουν υπό έλεγχο τη λέμβο στο ραγδαίως αυξανόμενο ρεύμα. Αλλά το ποτάμι τους παρέσυρε βίαια με το ρεύμα του και τους ωδήγησε σε ένα τμήμα της όχθης την ώρα ακριβώς που η όχθη είχε διαβρωθή και έπεσε μέσα στον ποταμό. Αυτό έκανε τη λέμβο να γείρη προς τα δεξιά παγιδεύοντας μέσα τους αδελφούς. Σε λίγα λεπτά η λέμβος άρχισε να βυθίζεται. Αλλά μια συρόμενη πόρτα ήταν ανοιχτή, και έτσι μπόρεσαν εκείνοι που ευρίσκοντο μέσα να πηδήσουν έξω στα μαινόμενα ύδατα και να κολυμπήσουν με ασφάλεια προς την ακτή.

Ήταν μια ευτυχισμένη συνάντησις για τους τέσσερις ιεραποστόλους εκεί στην όχθη του ποταμού, και μερικοί έκλαιγαν από το μεγάλο τους φόβο για τη ζωή των συνεργατών τους. Πόσο ευγνώμονες ήσαν στον Ιεχωβά Θεό που κανείς απ’ αυτούς δεν χάθηκε! Και τι έγινε η Ελ Ρεφούγκιο; Είχε αναποδογυρίσει εντελώς, και η καρίνα της έδειχνε προς τον ουρανό. «Δόξα τω Θεώ,» είπε ο Φρανσίσκο Εχεγκαρέυ, επικεφαλής της ομάδος, «που μπορούμε να διασώσωμε το σπίτι μας.»

Αμέσως στις 4 π.μ., έγιναν προετοιμασίες για να βγάλουν τη λέμβο προτού γίνη άφαντη. Στις επτά η ώρα, με δύο τρακτέρ που προσέφεραν ευχαρίστως οι ιδιοκτήτες των τοπικών εταιριών ξυλείας, το σκάφος ανασύρθηκε στην ακτή του ποταμού. Το πλήρωμα προσπάθησε επανειλημμένως να επαναφέρη στη κανονική του θέσι το πλωτό σπίτι, αλλά μόνο όταν μετεφέρθη ένας γερανός από μια κοντινή τοποθεσία μπόρεσαν τελικά να το κάνουν αυτό. Αυτό έγινε στις 4 μ.μ., μετά από 12 ώρες επίπονης εργασίας. Επί τέλους η ομάδα μπόρεσε να ξεκουρασθή για λίγο και να φάη κάτι. Στο τέλος μιας εξαντλητικής ημέρας, μολονότι είχαν χάσει όλα τα υπάρχοντά τους, ήσαν ευτυχείς που ξαναβρήκαν το σπίτι τους, το πλωτό σπίτι, απαραίτητο για την εκτέλεσι του σκοπού τους. Μετά από μερικές επισκευές, μπόρεσε πάλι ν’ αποτελέση το μέσον προσεγγίσεως των κατοίκων της ζούγκλας με τα «αγαθά νέα,» το Γραφικό άγγελμα της ζωής. Με την οικονομική βοήθεια των Μαρτύρων του Ιεχωβά εδώ στο Περού και μετά από αρκετούς μήνες επισκευής, το Ελ Ρεφούγκιο ήταν έτοιμο να σαλπάρη και πάλι.

Τι περιμένει τους «ιεραποστόλους ναυτικούς» μας; Η ζούγκλα, γύρω από τον Ποταμό Μαρανιόν με τους εκατοντάδες παραποτάμους του και την απέραντη έκτασι της περιοχής του Αμαζονίου. Προσευχόμεθα αυτό το άφοβο πλήρωμα με την ευλογία και την προστασία του Ιεχωβά, να μπορέση να καλύψη την περιοχή στην οποία είναι διωρισμένο και να βοηθήση πολλούς ανθρώπους της Περουβιανής ζούγκλας ν’ αποκτήσουν την ευκαιρία να υπηρετήσουν τον Μέγα Δημιουργό τους, τον Ιεχωβά.