Προσδιορίζοντας τι Είναι Θάνατος

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ εδώ και πολύ καιρό εθεωρείτο από πολλούς απλώς σαν μια αλλαγή από μια μορφή ζωής σε άλλη. Αυτή η άποψις υποστηρίζει ότι στο θάνατο η ψυχή ελευθερώνεται από το σώμα και συνεχίζει να ζη κάπου αλλού. Αλλά συμβαίνει πράγματι αυτό;

Στη συνέχεια θα δούμε· αλλά πρώτα ας εξετάσωμε μερικά πράγματα που είναι γνωστά για τον θάνατο. Ο θάνατος δεν επέρχεται μονομιάς· είναι μια διαδικασία που χωρίζεται σε δύο κατηγορίες.

Κλινικός Θάνατος

«Ένα άτομο του οποίου η καρδιά και οι πνεύμονες σταματούν να λειτουργούν μπορεί να θεωρηθή κλινικώς νεκρό,» εξηγεί Η Παγκόσμια Εγκυκλοπαιδεία του Βιβλίου. Εν τούτοις, χιλιάδες άνθρωποι οι οποίοι κάποτε ήσαν κλινικώς νεκροί, σήμερα είναι πάλι ζωντανοί και υγιείς. Λόγω καρδιακής προσβολής, ή πνιγμού ή ηλεκτροπληξίας, η καρδιά τους και οι πνεύμονες τους σταμάτησαν να λειτουργούν. Αλλά τα άτομα που ήσαν παρόντα εκείνη τη στιγμή, γνώριζαν πώς να αντιστρέψουν την πορεία προς τον θάνατο. Πώς;

Εφήρμοσαν την καρδιοπνευμονική ανάνηψι, CPR, και μπόρεσαν να ξαναζωντανέψουν το θύμα.a Αν οι παλμοί της καρδιάς και η αναπνοή ενός ατόμου έχουν σταματήσει για περισσότερο από τέσσερα ως έξη λεπτά, είναι γενικά πολύ αργά για να επανέλθη το άτομο σε συνειδητή ζωή. Σ’ αυτό το διάστημα ο εγκέφαλός του συνήθως υφίσταται βλάβη εξ αιτίας του ότι στερήθηκε οξυγόνου τόσο πολύ χρόνο. Πώς, λοιπόν θα ρωτήσετε, είναι δυνατόν εκείνοι που είναι κλινικώς νεκροί επί ώρες, μερικές φορές να αποκαθίστανται σε καλή υγεία;

Η απότομη πτώσις της θερμοκρασίας του σώματός τους την ώρα του «θανάτου» είναι υπεύθυνη. Ο Δρ. Μπράιαν Πίκερινγκ, ο οποίος επανέφερε στη ζωή τη Ζαν Τζώμπον (όπως αναφέραμε στο προηγούμενο άρθρο), εξηγεί τα εξής: «Είναι πολύ τυχερή. Το υπερβολικό κρύο είχε σαν αποτέλεσμα να παγώση ο εγκέφαλος και να εμποδισθή κάθε βλάβη σ’ αυτόν.» Άτομα που έχουν πνιγή σε πολύ κρύο νερό, έχουν επανέλθει επίσης στη ζωή αφού ήσαν «νεκροί» για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα.

Συνειδητότης στον Θάνατο;

Σήμερα κυκλοφορούν γύρω μας κυριολεκτικά χιλιάδες υγιή άτομα τα οποία ήσαν κάποτε κλινικώς νεκρά. Τους πρόσφερε η εμπειρία τους πληροφορίες για τον θάνατο; Θυμούνται κάτι γι’ αυτό;

Πολλοί λέγουν ότι θυμούνται. Οι γιατροί έχουν συζητήσει με πολλούς απ’ αυτούς, και πολλά πρόσφατα βιβλία βασίζονται σε ιστορίες τις οποίες έχουν αφηγηθή αυτά τα άτομα. Εφημερίδες αναφέρουν τις διαπιστώσεις κάτω από συναρπαστικούς τίτλους. Παραδείγματος χάριν, στις 6 Ιανουαρίου 1979, ένας τίτλος στην εφημερίδα Σταρ του Τορόντο έλεγε:

«Υπάρχει ζωή μετά θάνατον και μπορεί και κόλασις, λέγει το MD

αναφέρονται εμπειρίες ατόμων που ‘πέθαναν’»

Ο Εθνικός Παρατηρητής είχε τον τίτλο:

«Επιστροφή Από τον Θάνατο;

Μερικοί Που Πέθαναν Λέγουν Ότι Ανακάλυψαν Σημεία της Άλλης Ζωής»

Ομοίως, το Σύνταγμα της Άτλαντα διεκήρυττε:

«Ζωή Ύστερα από τη Ζωή

Οι Άνθρωποι Που Πέθαναν ‘Κλινικώς’ Περιγράφουν ότι Αισθάνθηκαν την ψυχή Να Εγκαταλείπη το Σώμα»

Πολλές από τις ιστορίες που λέγονται είναι συγκινητικές και τρομακτικές. Ο ειδικός καρδιολόγος Δρ Μωρίς Ρόουλινγκς, του Διαγνωστικού Νοσοκομείου στην Κατανούγκα του Τέννεση, επανέφερε στη ζωή εκατοντάδες ασθενείς. Συχνά, λέει, οι ασθενείς περιγράφουν ζωντανές εμπειρίες όταν νεκρανασταίνωνται. Σχεδόν όλοι, λέγουν ότι απήλαυσαν πολύ ευχάριστα ευτυχισμένα πράγματα. Αλλά όχι όλοι. Σε μια περίπτωσι ένας 48-χρονος ταχυδρόμος «έπεσε νεκρός» καθώς εκτελούσε την εργασία του. Ο Ρόουλινγκς, ο οποίος τον επανέφερε στη ζωή πολλές φορές εξηγεί:

«Κάθε φορά που επανακτούσε τους καρδιακούς παλμούς και την αναπνοή, ο ασθενής φώναζε, ‘Είμαι στην κόλασι!’ Ήταν τρομοκρατημένος, και με παρακαλούσε να τον βοηθήσω. . . .

«Αυτός ο ασθενής είχε στο πρόσωπο του μια παράξενη γκριμάτσα που έδειχνε πραγματική φρίκη. Οι κόρες των ματιών του είχαν διασταλή, ήταν ιδρωμένος κι έτρεμε—εφαίνετο σαν να είχαν σηκωθή οι τρίχες του.

«Είπε: ‘Δεν καταλαβαίνεις; Είμαι στην κόλασι. Κάθε φορά που σταματάς τις μαλάξεις στο στήθος μου επιστρέφω στην κόλασι. Μη μ’ αφήσης να ξαναγυρίσω στην κόλασι!’»

Εμπειρίες σαν κι αυτή έχουν πείσει τον Δρα Ρόουλινγκς ότι υπάρχει ζωή μετά θάνατον. Και πολλοί άλλοι γιατροί και ερευνητές κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα όταν άκουσαν τις ιστορίες που αφηγούνται «νεκροί» άνθρωποι. Η εφημερίδα Ποστ της Νέας Υόρκης λοιπόν είχε τον εξής τίτλο:

«Η επιστήμη αρχίζει να πιστεύη ότι υπάρχει ζωή μετά τη ζωή»

Γιατί οι Ιστορίες Γίνονται Πιστευτές

Το γεγονός είναι ότι οι ιστορίες που λέγουν οι νεκραναστημένοι ασθενείς, μερικές φορές είναι πράγματι αξιόλογες, παραπλανητικές. Η Δρ. Ελίζαμπεθ Κάμπλερ-Ρος, μια από τις κύριες ερευνήτριες των λεγομένων μεταθανάτιων εμπειριών, λέγει για ένα 12-χρονο κορίτσι το οποίο, ‘μόλις πέρασε το κατώφλι στην άλλη ζωή,’ συνάντησε έναν μεγαλύτερο αδελφό, τον οποίο περιέγραψε λεπτομερώς. Αλλά, όπως εξήγησε η γιατρός, ο αδελφός είχε πεθάνει τρεις μήνες προτού γεννηθή το κορίτσι και οι γονείς της ποτέ δεν της είχαν μιλήσει γι’ αυτόν τον αδελφό.

Ο Δρ. Ρέυμοντ Α. Μούντυ, ο οποίος επίσης, είχε συζητήσει με πολλούς τέτοιους ασθενείς, λέγει ότι ενώ ένα κορίτσι ήταν «νεκρό», βγήκε από το σώμα της και μπήκε σ’ ένα άλλο δωμάτιο στο νοσοκομείο. Εκεί βρήκε την αδελφή της να κλαίη, και να λέη: «Ω Κάθυ, σε παρακαλώ μην πεθάνης.» Αργότερα, όταν η Κάθυ είπε στην αδελφή της ακριβώς τι είχε πει και πού ήταν όταν το είπε, η αδελφή της εξεπλάγη.

‘Δεν αποτελούν απόδειξι αυτές οι εμπειρίες ότι κάτι αφήνει το σώμα στον θάνατο για να συνεχίση να ζη κάπου αλλού;’ θα ρωτήσουν μερικοί. Ο Δρ Μούντυ ισχυρίζεται ότι: «Δεν υπάρχει φυσιολογικός τρόπος να μαντέψουν αυτοί οι άνθρωποι τι συνέβαινε μέσα στο δωμάτιο ενόσω ήσαν ‘νεκροί.’» Λέγει: «Αν ο Κύριος Τζόουνς σας πη ότι το πνεύμα του περιφερόταν στο ταβάνι και περιγράψη ποιος ήταν στο δωμάτιο τότε και τι συνέβη, φαίνεται σαν να μην έχη κανείς άλλη εκλογή από το να τον πιστέψη.»

Εν τούτοις, δεν υπάρχει πράγματι καμμιά άλλη εξήγησις; Είναι ακριβές να πούμε ότι αυτοί οι νεκραναστημένοι ήσαν αληθινά νεκροί; Μήπως το σταμάτημα της αναπνοής και των καρδιακών παλμών σημαίνει ότι ακολουθεί αμέσως ο πραγματικός θάνατος;

Βιολογικός Θάνατος

Όχι, δεν σημαίνει αυτό. Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, ο θάνατος δεν επέρχεται μονομιάς. Η Παγκόσμια Εγκυκλοπαιδεία του Βιβλίου εξηγεί: «Τα ατομικά κύτταρα του σώματος εξακολουθούν να ζουν αρκετά λεπτά [μετά τον κλινικό θάνατο]. Το άτομο μπορεί να επανέλθη στη ζωή αν η καρδιά και οι πνεύμονες αρχίσουν να λειτουργούν πάλι και δώσουν στα κύτταρα το οξυγόνο που χρειάζονται.» Αλλά τι γίνεται αν δεν παρασχεθή αρκετά γρήγορα το ζωτικό οξυγόνο;

Η εγκυκλοπαιδεία συνεχίζει: «Τα κύτταρα του εγκεφάλου—που είναι πιο ευαίσθητα στην έλλειψι οξυγόνου—αρχίζουν να πεθαίνουν. Το άτομο πεθαίνει γρήγορα χωρίς να υπάρχη καμμιά πιθανότητα επιστροφής στη ζωή. Σιγά σιγά, πεθαίνουν και τα άλλα κύτταρα του σώματος. Εκείνα που καταστρέφονται τελευταία είναι τα κόκκαλα, τα μαλλιά, και τα κύτταρα του δέρματος, τα οποία μπορεί να συνεχίσουν να αυξάνωνται αρκετές ώρες.»

Επομένως, εκείνοι που αναφέρεται ότι αποκαταστάθηκαν στη ζωή, δεν ήσαν πραγματικά νεκροί. Δεν είχαν υποστή πλήρη, ή βιολογικό θάνατο. Οι καρδιακοί τους παλμοί και η αναπνοή σταμάτησαν απλώς προσωρινά.

Γιατί συμβαίνει, λοιπόν, ώστε τόσο πολλοί απ’ αυτούς που επανήλθαν στη ζωή, να λέγουν τέτοιες εκπληκτικές εμπειρίες; Δεν είναι δυνατόν, στην κατάστασι του κλινικού θανάτου, να μπόρεσαν να λάβουν μια πρόγευσι αυτών που τους περιμένουν σε μια μελλοντική ζωή; Μήπως ο θάνατος ανοίγει την πόρτα σε μια άλλη ζωή;

[Υποσημειώσεις]