Επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα και το Αντίδοτο γι’ Αυτά

Ο ΕΙΣΗΓΗΤΗΣ του Διεθνούς Θεριστού, Μπρουκς ΜακΚόρμικ, εξεφώνησε μια ομιλία στην οποία ανέφερε την ερμηνεία του για τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα.

Εργασία χωρίς ηθική. «Εκείνο που βρίσκω ενοχλητικό σήμερα είναι η αντίληψις ότι το κάθε τι σχεδόν δικαιολογεί το κέρδος.» Όταν εξετάζεται η κοινωνική ευθύνη, πρόκειται περί ανειλικρινούς σεβασμού ή του αποτελέσματος κυβερνητικής διαταγής.

Πολιτική χωρίς αρχές. Υπήρξε μια εποχή, οπότε η κυβέρνησις ήταν ο στόχος αστεϊσμών, αλλά τώρα δεν υπάρχει τίποτε το αστείο. Αυτό το γραφειοκρατικό χταπόδι απλώνεται να αγκαλιάση κάθε φάσι της υπάρξεώς μας. Για να επιτύχη το σκοπό του υποκύπτει σε κάθε μέσον, και το χάσμα αξιοπιστίας μεταξύ κοινού και πολιτικών είναι ευρύ πράγματι.

Επιστήμη χωρίς ανθρωπιά. Κατέρρευσε από το βάθρο της ως δημόσιο είδωλο. Ξαφνικά οι ευλογίες της μετετράπησαν σε κατάρες, καθώς οι τεχνολογίες της καταστρέφουν το περιβάλλον από το οποίο εξαρτάται η ζωή μας,

Ευχαρίστησις χωρίς συνείδησι. Ο ΜακΚόρμικ σχολιάζει: «Η κοινωνία μας φαίνεται μεθυσμένη με τη ‘νέα’ ελευθερία από τους επιβεβλημένους κανόνες διαγωγής. Στην πορεία της εξελίξεως, επισκιάσαμε το γεγονός ότι οι περισσότεροι από τους παλιούς κανόνες άντεξαν στη δοκιμή του πραγματισμού . . . πέτυχαν. Βοηθούν στο να εμποδίσουν ένα άτομο να βλάψη κάποιο άλλο στην επιδίωξι απολαύσεων, και στο να υποστή βλάβη ο ίδιος.»

Πλούτη χωρίς εργασία. Σαν παραδείγματα τονίζει την απατηλή ευημερία, την ευημερία ως τρόπο ζωής για δύο ή τρεις συνεχείς γενεές σε μερικές οικογένειες. «Ωστόσο, αυτή η απληστία να Αποκτήση κανείς Κάτι με το Τίποτε, εκτείνεται πέρα από τα επίπεδα της ευημερίας . . . εισχωρεί στους τεχνίτες και σ’ αυτούς που εργάζονται σε βιομηχανίες, των οποίων η υπερηφάνεια στην εργασία που μπορούσαν να κάνουν, αντικαθίσταται με ‘το χτύπα την κάρτα σου κατά την είσοδο, πέρασε την ώρα σου και χτύπα κάρτα για να φύγης.’

Λατρεία χωρίς θυσίες. «Η λατρεία πρέπει να περιλαμβάνει θυσίες—υπό τη μορφή οικονομικής συνεισφοράς, εκκλησιαστικής παρακολουθήσεως ή δίδοντας απλώς περισσότερα από τον εαυτό σας απ’ ό,τι μπορείτε άνετα κατά την προτίμησί σας να διαθέσετε για την επιβολή της πίστεώς σας.»

Γνώσις χωρίς χαρακτήρα. Η εξέτασις αυτού του σημείου από τον ΜακΚόρμικ, εναρμονίζεται με το συμπέρασμα του λόγου του, που δημοσιεύθηκε στους Ζωτικούς Λόγους της Ημέρας, τον Μάιο του 1979:

«Εκείνο που χρειαζόμαστε πραγματικά και ποτέ δεν θα το έχωμε αρκετό, είναι η καλή κρίσις που βασίζεται σε ηθικές αρχές και υποστηρίζεται μόνο με έναν αληθινό χαρακτήρα. Αυτά, κατά τη γνώμη μου, είναι τα αντίδοτα για τα επτά θανάσιμα αμαρτήματά μας. Αυτό, εν συνεχεία, θα υπονοούσε ότι η υπερνίκησις των Επτά Θανασίμων Αμαρτημάτων της σύγχρονης κοινωνίας και η γεφύρωσις του χάσματος μεταξύ των κοινωνικών μας μέσων και των επιθυμητών κοινωνικών αποτελεσμάτων, στηρίζεται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στην προσκόλλησι του ατόμου στη δική του αντίληψι για τις αξίες, στη δική του αντίληψι για την ποιότητα, στο κάθε τι που εκείνος ή εκείνη κάνει ή σκέπτεται. Αυτό το αίσθημα της εξοχότητας, πρέπει να είναι αρκετά ισχυρό για ν’ αντέξη στις ταλαντεύσεις τής κάθε είδους μανίας ή μόδας, και ακόμη στην αποδοκιμασία κάποιου.»

Ο Ιησούς είναι πιστός στη δική του αντίληψι των αξιών, ανεπηρέαστος από τα ελαττώματα των άλλων. «Εάν απιστώμεν, εκείνος μένει πιστός· να αρνηθή εαυτόν δεν δύναται.»—2 Τιμ. 2:13.