Για το Παιδί Σας . . . Εσείς Είσθε το Μεγαλύτερο Δώρο!

ΤΟ ΜΙΚΡΟ αγόρι είναι ανήσυχο, περιμένοντας με ανυπομονησία να έλθη το Σάββατο. Ο πατέρας του θα το πάη στο ζωολογικό κήπο! Όλη τη βδομάδα ζη με τη φαντασία του εκείνη την ημέρα—βλέπει τις φώκιες να γλιστρούν μέσα στο νερό, ρίχνει φυστίκια στους πελώριους ελέφαντες που υψώνονται πάνω του, συγκινείται από τον μυκηθμό των λιονταριών καθώς ο φύλακας έρχεται να τους δώση την τροφή τους. Πόσο ανυπομονεί!

Ο καιρός περνά αργά, αλλά τελικά το Σάββατο έρχεται. Τότε, ο πατέρας του τού λέει: «Κάτι μου έτυχε. Δεν έχω χρόνο για να πάμε στο ζωολογικό κήπο.» Το αγόρι κάθεται σ’ ένα δωμάτιο γεμάτο από ακριβά παιγνίδια, θλιμμένο, δακρυσμένο, με το αίσθημα ότι το έχουν εγκαταλείψει.

Τα χρόνια περνούν. Το αγόρι μεγαλώνει, νυμφεύεται, αποκτά δικό του γιο. Μια μέρα κανονίζει να πάη το παιδί του στο ζωολογικό κήπο, αλλά όταν φθάνει εκείνη η μέρα, λέει στο γιο του: «Κάτι μου έτυχε. Δεν έχω χρόνο για να πάμε στο ζωολογικό κήπο.» Καθώς φεύγει από το σπίτι, κάνει τη σκέψι ν’ αγοράση στο γιο του ένα παιγνίδι, αλλά κατόπιν το ξεχνά, καθώς η διάνοιά του απασχολείται με σοβαρές εμπορικές σκέψεις.

Περισσότερα χρόνια περνούν. Τώρα έχει γεράσει, ζη μόνος και αισθάνεται μοναξιά. Αλλά σήμερα θα έλθη να τον επισκευθή ο γιος του, που έχει πια μεγαλώσει! Τα μάτια του λάμπουν από προσμονή. Τότε χτυπά το τηλέφωνο, και ακούει τη φωνή του γιου του που του λέει: «Κάτι μου συνέβη. Δεν έχω χρόνο να σε επισκευθώ.» Αργά-αργά κλείνει το τηλέφωνο και χάνεται η λάμψις από τα μάτια του. Παίρνει την εφημερίδα και την κρατά μπροστά του, αλλά τα μάτια του είναι βουρκωμένα και δεν βλέπει τίποτα. Η διάνοιά του ταξιδεύει στο παρελθόν, και θυμάται πολλές στιγμές πριν από πολλά χρόνια, και ακούει τα λόγια που είπε κάποτε: «Κάτι μου έτυχε. Δεν έχω χρόνο.»

Οι γονείς πρέπει να διαθέτουν χρόνο για τα παιδιά τους. Η προσφορά υλικών πραγμάτων δεν είναι αρκετή. Τα παιγνίδια μπορεί να προσφέρουν κάποια χαρά, αλλά σπάζουν, ή τα παιδιά τα βαριούνται. Όσο περισσότερα παίρνουν, τόσο περισσότερα θέλουν, και αναπτύσσουν μια υλιστική άποψι για τη ζωή. Εκείνο που χρειάζεται πραγματικά το παιδί είναι αγάπη, και η καλύτερη απόδειξις της αγάπης σας είναι να του προσφέρετε τον εαυτό σας.

Σε μερικές χώρες, στους πίσω προφυλακτήρες των αυτοκινήτων είναι κολλημένες ταινίες με το ερώτημα, «Αγκαλιάσατε το παιδί σας σήμερα;» Ένας ψυχίατρος στη Φλώριδα προσθέτει τα εξής: «Όταν δεν αγκαλιάζετε το παιδί σας αρκετά ή δεν το χαϊδεύετε, μπορεί να μεγαλώση και να κλείνεται στον εαυτό του, ν’ απομονώνεται ή ν’ αποφεύγη τη συντροφιά των άλλων. . . . Η φυσική σωματική επαφή μεταξύ γονέως και παιδιού είναι τόσο ουσιώδης για την ανατροφή του παιδιού, ώστε σε μερικές περιπτώσεις παιδιά που οι γονείς τους δεν τα αγκάλιαζαν ούτε τα χάιδευαν στη διάρκεια του πρώτου έτους, της ζωής τους, πέθαναν.»

Σ’ ένα σεμινάριο, που ωργάνωσε μια επιχείρησις, ελέχθη μια περίπτωσις για ένα νοσοκομειακό θάλαμο γεμάτο από ορφανά βρέφη. Σε μια σειρά κρεβατιών, τα μωρά αρρώσταιναν και μερικά απ’ αυτά πέθαιναν, εκτός από το παιδί που βρισκόταν στο τελευταίο κρεββάτι. Σ’ εκείνο το κρεββάτι, τα μωρά πάντοτε πήγαιναν πολύ καλά. Ο επιβλέπων γιατρός δεν μπορούσε να το εξηγήση αυτό. Οι νοσοκόμες φρόντιζαν το ίδιο όλα τα παιδιά. Τα έτρεφαν όλα καλά, τα έπλεναν, τα διατηρούσαν ζεστά—καμμιά διαφορά στην περιποίησί τους. Ωστόσο, όλα τα μωρά είχαν προβλήματα με την υγεία τους και μερικά πέθαιναν—εκτός από κείνο που βρισκόταν στο τελευταίο κρεββάτι. Καθώς οι μήνες περνούσαν κι’ εφέροντο νέα βρέφη, η ιστορία πάντοτε συνεχιζόταν η ίδια.

Τελικά ο γιατρός, αφού έλεγξε καθετί που μπορούσε να περάση από το μυαλό του, κρύφθηκε να παρακολουθήση τι γινόταν όλη τη νύχτα. Οι νοσοκόμες μπήκαν μέσα, τάισαν στην ώρα τους τα βρέφη, τα φρόντισαν όλα εξ ίσου. Τα μεσάνυχτα περίπου μπήκε μέσα η καθαρίστρια. Γονατισμένη, σφουγγάρισε το δάπεδο, από τη μια άκρη του θαλάμου ως την άλλη. Στην άκρη του θαλάμου σηκώθηκε όρθια, τεντώθηκε κι’ έτριψε την κουρασμένη πλάτη της, και πήγε προς το τελευταίο κρεββάτι. Έσκυψε, πήρε το μωρό στα χέρια της, και έκανε μερικά βήματα μιλώντας του, χαϊδεύοντάς το και κουνώντας το στα χέρια της. Τελικά, το ξανάβαλε στο κρεββάτι του και συνέχισε την εργασία της.

Αυτό δεν έκανε ιδιαίτερη εντύπωσι στο γιατρό· απλώς η καθαρίστρια έτυχε να σταματήση σ’ εκείνο το κρεββάτι. Παρ’ όλα αυτά, παρακολούθησε και το άλλο βράδυ, και το ίδιο πράγμα συνέβη. Και τις επόμενες βραδιές. Κάθε βράδυ, η καθαρίστρια σηκωνόταν στο ίδιο σημείο, και κάθε βράδυ έπαιρνε στα χέρια της το μωρό που βρισκόταν στο τελευταίο κρεββάτι, του μιλούσε, το χάιδευε, το νανούριζε και του έδειχνε την αγάπη της. Και το μωρό ήταν μια χαρά.

Τα ορφανά του πολέμου που μεταφέρθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες για υιοθεσία, υπέφεραν από πολλές και διαφορετικές αρρώστιες, αλλά τα περισσότερα υπέφεραν από διαταράξεις της καρδιάς. Η σχετική είδησις έλεγε:

«Τα εσωστρεφή παιδιά του πολέμου πλησιάζουν τους άλλους, τρίβονται πάνω τους και προσκολλώνται σ’ αυτούς. Στα παιδιά αυτά αρέσει να τα κρατούν οι άλλοι. Υποφέρουν από το ‘Σύνδρομο των Ορφανών.’ . . . Ακόμη και μερικά μεγαλύτερα παιδιά μεταφέρθηκαν σαν μωρά από τα λεωφορεία που τα έφεραν εδώ την Πέμπτη από την Αεροπορική Βάσι Τρέιβις. Κοίταζαν κατάματα τους εθελοντές και τύλιγαν τα λεπτά χεράκια τους και τα ποδαράκια τους γύρω τους. ‘Πρόκειται για μια πολύ φανερή ανάγκη που δεν μπορεί να ικανοποιηθή με το να χαϊδέψη κανείς απλώς το παιδί στο κεφάλι ή να το χορέψη στα γόνατά του,’ είπε ο Στάλκαπ [επιβλέπων γιατρός]. ‘Είναι γεγονός ότι για ν’ αναπτυχθούν, τα παιδιά χρειάζονται αγάπη, όχι μόνο τροφή και νερό.’»

Κι’ αν δεν αναπτυχθούν συναισθηματικά, μπορεί να γίνουν εσωστρεφή, εχθρικά, εγκληματίες, και πιθανοί δολοφόνοι, ακόμη και των ίδιων των γονέων τους. Η αιτία γι’ αυτό δεν θα είναι η έλλειψις παιγνιδιών, αλλά η έλλειψις αγάπης.

Ο Δρ Τζέημς Ντόμπσον δεν έγραψε μόνο για την ανάγκη που υπάρχει για αγάπη, αλλά και για την ανάγκη που υπάρχει για πειθαρχία, γι’ αυτή την αμφισβητούμενη ενέργεια. Είπε:

«Είμαι πεπεισμένος ότι το πιο υγιεινό σπιτικό περιβάλλον για τα παιδιά περιλαμβάνει μια προσεκτική ισορροπία ανάμεσα σε δύο ουσιώδη συστατικά: την αγάπη και τον έλεγχο. Όταν εφαρμόζωνται κατάλληλα, κάθε παιδί γνωρίζει ότι οι γονείς του το αγαπούν υπέρμετρα και το υπολογίζουν απεριόριστα σαν ανθρώπινο ον. Αλλά μαθαίνει, επίσης, ότι η αγάπη τους τούς υποχρεώνει να το διδάξουν, να το κατευθύνουν και να το καθοδηγήσουν—και ίσως να το τιμωρούν όταν αρνήται να υπακούση. . . .

«Οι απόψεις που εξέφρασα σ’ αυτή τη δήλωσι δεν βασίζονται σε πειράματα ή θεωρίες, ούτε μπορώ ακόμη να ισχυρισθώ ότι είναι αποκλειστικά δικές μου. Αντιπροσωπεύουν μια μέθοδο διαπαιδαγωγήσεως του παιδιού που υπάρχει εδώ και 2.000 χρόνια μέσα στην Ιουδαιοχριστιανική παράδοσι. Δεν βασίζονται σε ασαφείς θεωρητικές εικασίες αλλά, αντιθέτως, σε πρακτικές συνέπειες. Όπως δήλωσε ο Τζακ Λόντον, ‘Το καλύτερο μέτρο μετρήσεως για το κάθετι πρέπει να είναι: επιτυγχάνει;’ Όταν εφαρμόζεται κατάλληλα, η στοργική ηγεσία των ενηλίκων πράγματι επιτυγχάνει!»

Πολύ πριν διακηρύξη αυτή την ιδέα ο Τζακ Λόντον, ο Ιησούς Χριστός το διετύπωσε ως εξής: «Εδικαιώθη η σοφία από των έργων αυτής.» (Ματθ. 11:19, ΜΝΚ) Ο Δρ Ντόμπσον, σχολιάζοντας τη σύγχρονη τάσι μερικών ψυχολόγων να υποστηρίζουν την εγκατάλειψι της πατρικής εξουσίας και ν’ ακολουθούν την πορεία ανεκτικότητας με τα παιδιά, καταλήγει ως εξής στο άρθρο του: «Ελπίζω οι Αμερικανοί να μην εγκαταλείψουν την πλούσια κληρονομιά των αξιών τους για ν’ ακολουθήσουν τις φανταχτερές, αλλά παράλογες αρχές συμπεριφοράς, ιδιαίτερα σχετικά με τα παιδιά μας.»

Αν δεν προσφέρετε πρόθυμα τον εαυτό σας στο παιδί σας, αισθάνεται ότι είναι ανεπιθύμητο. Όλα τα παιγνίδια του κόσμου δεν μπορούν ν’ αντικαταστήσουν ένα στοργικό γονέα, ένα γονέα που, μαζί με υλικές προμήθειες και δώρα, δίνει τον εαυτό του. Για την πνευματική ανάπτυξι του παιδιού είναι ζωτικός ο οικογενειακός κύκλος. Αυτό το γεγονός είχε κατανοηθή καλά στον αρχαίο Ισραήλ. Το παιδί αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος της οικογένειας. Εκπαιδευόταν στο σπίτι, μάθαινε μια τέχνη εργαζόμενος με τους γονείς του, και ψυχαγωγείτο μέσα στον οικογενειακό κύκλο.

Σήμερα στο παρόν σύστημα, σε πολλά μέρη του κόσμου επικρατεί η τάσις να καλύπτωνται οι ανάγκες του παιδιού έξω από την οικογένεια. Το στέλνουν στο σχολείο, το στέλνουν στο κατηχητικό, το στέλνουν σε θερινές κατασκηνώσεις, το στέλνουν σε κινηματογραφικά έργα, το στέλνουν για δουλειά. Ή, όταν οι γονείς βγαίνουν έξω, μπορεί να το αφήσουν στο σπίτι με μια ‘μπέιμπυ-σίτερ.’ Όταν το παιδί βγη έξω από τροχιά, σε απόστασι σαν να λέγαμε, αισθάνεται, έστω και υποσυνείδητα, ότι δεν ανήκει πραγματικά στην οικογένεια. Αισθάνεται παραμελημένο, ανεπιθύμητο, νοιώθει ότι δεν το αγαπούν, ότι περιβάλλεται από έναν εχθρικό κόσμο ενηλίκων.

Είναι ευνόητο ότι αυτά τα παιδιά θα αναπτύξουν μέσα τους πίκρα και θα προσπαθήσουν να ξεσπάσουν την απογοήτευσί τους είτε στα άτομα τα οποία, όπως πιστεύουν τα παιδιά, παρέλειψαν να τους δείξουν την αγάπη που άξιζαν, ή στην κοινωνία γενικά. Χάνουν το σεβασμό τους για τους γονείς τους και, συχνά, για τους ενηλίκους γενικά. Το χάσμα της γενεάς ριζώνει και αυξάνει. Μπορεί να εγκαταλείψουν το σπίτι τους και να καταλήξουν στις μεγάλες πόλεις, αντιμέτωπα με το έγκλημα, τα ναρκωτικά, την πορνεία και άλλα προβλήματα που δυστυχώς, δεν είναι σε θέσι ν’ αντιμετωπίσουν.

Το μυστικό για την επίλυσι του προβλήματος είναι αγάπη ανάμεσα στην οικογένεια, από τη γέννησι του παιδιού και μετά. Αν όλοι οι ενήλικοι ζούσαν σύμφωνα με τις αρχές που εκτίθενται στην Αγία Γραφή, τα προβλήματα με τα παιδιά θα είχαν κατά πολύ ελαττωθή.

Θα υπήρχαν καθόλου παιδιά—θύματα από διαλυμένα σπίτια, λόγω διαζυγίου και χωρισμών, αν όλα τα ανδρόγυνα ακολουθούσαν τη συμβουλή της Αγίας Γραφής που βρίσκεται στα εδάφια 1 Κορινθίους 7:10, 11;—«Εις δε τους νενυμφευμένους παραγγέλλω, . . . να μη χωρισθή η γυνή από του ανδρός αυτής . . . και ο ανήρ να μη αφίνη την εαυτού γυναίκα.»

Θα υπήρχαν καθόλου παραμελημένα και κακομεταχειρισμένα παιδιά μεθυσμένων γονέων, αν οι γονείς ακολουθούσαν τη συμβουλή της Αγίας Γραφής που βρίσκεται στα εδάφια Εφεσίους 5:18 και Ρωμαίους 13:13;—«Μη μεθύσκεσθε με οίνον, εις τον οποίον είναι ασωτία,» «Ας περιπατήσωμεν ευσχημόνως ως εν ημέρα, μη εις συμπόσια και μέθας, μη εις κοίτας και ασελγείας, μη εις έριδα και φθόνον.»

Θα υπήρχαν καθόλου κακομεταχειρισμένα, δαρμένα και χτυπημένα παιδιά, αν οι γονείς ακολουθούσαν τη συμβουλή που δίδεται στα εδάφια Κολοσσαείς 3:21 και Τίτον 2:4;—«Οι πατέρες, μη ερεθίζετε τα τέκνα σας, δια να μη μικροψυχώσιν.» ‘Νουθετείτε τας νέας να ήναι φίλανδροι, φιλότεκνοι.’

Θα υπήρχαν καθόλου παιδιά που να αισθάνωνται ότι οι μεγάλοι δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτά, αν οι γονείς ακολουθούσαν τη συμβουλή που βρίσκεται στο εδάφιο Δευτερονόμιο 11:19;—«Και θέλετε διδάσκει αυτούς [τις θείες αρχές] εις τα τέκνα σας, ομιλούντες περί αυτών καθήμενος εν τη οικία σου και περιπατών εν τη οδώ και πλαγιάζων και εγειρόμενος.»

Εν συντομία, θα υπήρχαν καθόλου ανεπιθύμητα παιδιά και παιδιά που αισθάνονται ότι δεν τα αγαπούν, αν οι μεγάλοι μιμούντο το παράδειγμα του Ιησού που βρίσκεται στα εδάφια Μάρκος 10:14, 16;—«Αφήσατε τα παιδιά να έρχωνται προς εμέ, και μη εμποδίζετε αυτά· . . . Και εναγκαλισθείς αυτά έθετε τας χείρας επ’ αυτά και ηυλόγει αυτά.»

Σχετικά μ’ αυτό τα ζήτημα, ποια κατάστασις θα επικρατούσε στον κόσμο αν όλοι ακολουθούσαν τον κανόνα που ανέφερε ο Χριστός Ιησούς στο εδάφιο Ματθαίος 7:12;—«Πάντα όσα αν θέλητε να κάμνωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, ούτω και σεις κάμνετε εις αυτούς.»

Ο Ιεχωβά Θεός απέδειξε την αγάπη του για το ανθρώπινο γένος: «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκεν τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον.»—Ιωάν. 3:16.

Ο Ιησούς απέδειξε την αγάπη του, προσφέροντας την ίδια τη ζωή του: «Ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε δια να υπηρετηθή, αλλά δια να υπηρετήση και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών.»—Ματθ. 20:28.

Όταν ο αναστημένος Ιησούς Χριστός αναλήφθηκε στους ουρανούς, έδωσε στη Χριστιανική εκκλησία «χαρίσματα εις τους ανθρώπους.»—Εφεσ. 4:8.

Ο Ιεχωβά Θεός έδωσε τον μονογενή του Υιό. Ο Ιησούς έδωσε τον ίδιο τον εαυτό του. Έδωσε, επίσης, και ανθρώπους σαν χαρίσματα για να υπηρετήσουν την εκκλησία του. Επί πλέον, όσο απασχολημένος κι’ αν ήταν ο Ιησούς, όσο σπουδαία κι’ αν ήταν η αποστολή του, πάντοτε διέθετε χρόνο για τα παιδιά.a Γονείς, μιμείσθε αυτά τα παραδείγματα προσφοράς. Προσφέρετε τον εαυτό σας στα παιδιά σας. Δώστε τους την αγάπη σας. Δώστε τους το χρόνο σας. Προσέχετε να μη λέτε, «Δεν έχω χρόνο.» Αν λέτε αυτά τα λόγια, μπορεί να θερίσετε ο ίδιος τελικά τις συνέπειές τους. Είναι ουσιώδες να βρίσκετε χρόνο. Όχι μόνο μια μέρα το χρόνο που έχει ορισθή από τον κόσμο σαν μέρα προσφοράς δώρων, αλλά κάθε μέρα.

Μην ξεχνάτε ότι εσείς αποτελείτε το πιο σπουδαίο δώρο που μπορείτε να δώσετε στο παιδί σας!

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 6]

«Τα εσωστρεφή παιδιά του πολέμου πλησιάζουν τους άλλους, τρίβονται πάνω τους και προσκολλώνται σ’ αυτούς.»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 7]

«Εδικαιώθη η σοφία από των έργων αυτής.»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 7]

«Οι πατέρες, μη ερεθίζετε τα τέκνα σας, δια να μη μικροψυχώσιν.»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 8]

Προσέχετε να μη λέτε, ‘Δεν έχω χρόνο’»