“Ζούσαμε Πάνω σε μια Ωρολογιακή Βόμβα”

Η ιστορία μιας οικογένειας που δείχνει τους κινδύνους που διέτρεχαν με το να ζουν στο κακόφημο Λαβ Κανάλ

ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ άτομα γεμάτα νευρικότητα στέκονταν στη γραμμή κάνοντας υπομονή μέσα στην αποπνικτική ζέστη. Δεν υπήρχε καθόλου σχεδόν αέρας μέσα στο κακώς αεριζόμενο κτίριο του σχολείου που τώρα είχε μετατραπή σε κέντρο ιατρικών εξετάσεων έκτακτων περιπτώσεων. Όλοι φοβούντο το χειρότερο.

Οι γυναίκες θρηνούσαν. Τα παιδιά ξεφώνιζαν καθώς τα τρυπούσαν με σύριγγες στο δέρμα για να τους πάρουν αίμα για εξετάσεις. Όλοι έτρεμαν για τα αποτελέσματα. Θα εύρισκαν το αίμα τους μολυσμένο με χημικές ουσίες;

Ανάμεσά τους ήταν η Τζην Γκουαλιάνο και τα τέσσερα παιδιά της. Ο σύζυγός της ήταν σε κρίσιμη κατάστασι στο νοσοκομείο μετά από μια σοβαρή εγχείρησι. Δύο από τα παιδιά της έκλαιγαν. Ο πεντάχρονος Φράνκη έλεγε συνέχεια κλαίγοντας «Φοβάμαι Μαμά, φοβάμαι!» Την προηγούμενη μέρα, ο σκουπιδότοπος—το Λαβ Κανάλ—που είχε αρχίσει να έχη διαρροές και που βρισκόταν δίπλα στο σπίτι τους, είχε χαρακτηρισθή σαν «ένας μεγάλος και άμεσος κίνδυνος για την υγεία τους.»

«Έμοιαζε με όνειρο—ένα φρικτό εφιάλτη,» είπε η Τζην.

Ωστόσο, καθώς περίμενε αυτές τις πέντε ώρες μέσα στη ζέστη και τη σύγχυσι δεν μπορούσε παρά να σκέπτεται συνεχώς τα παράξενα περιστατικά που έζησαν μέσα στα οχτώ χρόνια που έμειναν στο Λαβ Κανάλ.

Παράξενα Συμβάντα

Στα παιδιά άρεσε πολύ να παίζουν στο σκουπιδότοπο. «Θυμάσαι εκείνους τους—’πυρόλιθους’;» ρωτά η μητέρα. «Ασφαλώς,» απαντά ο Μάικλ. «Συνηθίζαμε να τους πετάμε πάνω στο τσιμέντο κι αυτοί πέταγαν ένα λαμπερό σπινθήρα. Ήταν διασκεδαστικό. Αλλά το πιο παράξενο πράγμα στο σκουπιδότοπο ήταν ο τρόπος με τον οποίο μερικά σκουπίδια άλλαζαν συνέχεια χρώμα. Γίνονταν τριανταφυλλί, μετά κόκκινα, βυσσινί, πορτοκαλλί, πράσινα, ακόμη και μπλε!»

Αλλά υπήρχαν κι άλλα πιο περίεργα πράγματα—οι έντονες μυρωδιές που την έπνιγαν καθώς διέσχιζε το κανάλι για να πάη τα παιδιά στο σχολείο· η ασταμάτητη μαύρη μούχλα που έβγαινε από τους τοίχους· το αξιολύπητο σκυλί της γειτονιάς με τη μαύρη κατακαμμένη του μύτη κι ένα αρρωστημένο ροζ χρώμα· τα πόδια των παιδιών που πολύ συχνά έβγαζαν φουσκάλες και ξεφλούδιζαν επειδή περπατούσαν ξυπόλητα πάνω από το σκουπιδότοπο· και οι μόνιμοι και ισχυροί της πονοκέφαλοι.

Η οχτάχρονη κόρη της έμπαινε κι έβγαινε στο νοσοκομείο—κάνοντας συχνά εντατική θεραπεία. Τελικά χρειάσθηκε εγχείρησι λόγω ενός σοβαρού προβλήματος με το νεφρό και την κύστι. Ο Φράνκη επίσης, καθώς κοιμόταν δίπλα σε σωλήνα της θερμάνσεως που ανέδιδε αναθυμιάσεις από το υπόγειο, ξαφνικά σταμάτησε να αναπνέη και έπαθε ανακοπή της καρδιάς. Σώθηκε δε μόνο χάρι στην άμεση επέμβασι μιας ομάδας γιατρών.

Οι γείτονές της υπέφεραν επίσης. Οι αποβολές, οι γενετικές ανωμαλίες, το άσθμα, τα χρόνια εξανθήματα στο δέρμα, ο καρκίνος και οι όγκοι ήσαν τα συνηθισμένα θέματα συζητήσεως. Τελικά ξέσπασε η κρίσις.

Κηρύσσεται Κατάστασις Έκτακτης Ανάγκης για την Υγεία

Στις 2 Αυγούστου 1978, ο Διευθυντής της Υγειονομικής Υπηρεσίας κήρυξε το Λαβ Κανάλ σε Κατάστασι Έκτακτης Ανάγκης για την Υγεία. Αυτή η απόφασις κατέστησε αναγκαίες επειγόντως τις εξετάσεις αίματος. Ενώ επέστρεφαν στο σπίτι μετά απ’ αυτή τη δοκιμασία, η Τζην και τα παιδιά συλλογίζονταν τώρα το μέλλον τους. Η εντολή των αρμοδίων για το πρόβλημα αυτό της υγείας συνιστούσε σε όλες τις εγκύους και στις μητέρες με παιδιά μικρότερα των δύο χρόνων «να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους όσο το δυνατόν γρηγορώτερα.» Ωστόσο ο σύζυγός της Φρανκ βρισκόταν ακόμη στο νοσοκομείο.

Οι εξετάσεις του αέρα που ανέπνεε η οικογένεια επιβεβαίωσαν τον κίνδυνο. Εννέα αέρια που είναι πιθανόν ότι προκαλούν καρκίνο βρέθηκαν μέσα στο σπίτι τους! «Αλλά τι ποσότητα αυτών των αερίων υπάρχει εδώ;» ρώτησε η Τζην. Ο αρμόδιος απάντησε, «το μηχάνημα δείχνει ποσότητα 300 μονάδες για σας.»

«Και τι σημαίνει λοιπόν αυτό;» απάντησε η Τζην, τόσο τρομοκρατημένη πια που με δυσκολία συγκρατούσε τα δάκρυά της. «Να, όταν δείχνει 0, δεν υπάρχει κίνδυνος», ωμολόγησε ο αρμόδιος υπάλληλος, «σε μερικούς από τους γείτονές σας έδειξε πάνω από 1.000!»

Η οικογένεια κατάλαβε ότι θα συνέβαινε κάτι αναπόφευκτο. Αλλά, όπως και τόσοι άλλοι, δεν είχαν πού να πάνε. Επίσης, λόγω του στεγαστικού δανείου που εξωφλούσαν οι περισσότεροι δεν ήσαν σε θέσι να πληρώνουν νοίκι κάπου αλλού. Η ιδέα να πουλήσουν τα σπίτια τους ήταν καταδικασμένη—ποιος θα τα αγόραζε; Και ωστόσο ζούσαν πάνω σ’ ένα σκουπιδότοπο χημικών ουσιών που είχε ήδη εισβάλει στα σπίτια τους και πιθανόν και στα σώματά τους.

Για να αποφευχθή ο πανικός, οι υπεύθυνοι της κυβερνήσεως κανόνισαν να έχουν συσκέψεις με τους κατοίκους. Εκείνη την εποχή ο Φρανκ, που είχε πια βγη από το νοσοκομείο, παρακολούθησε τις συσκέψεις αυτές με τη Τζην.

«Μας Αφήνετε να Πεθάνωμε!»

Μπορούσε κανείς να νοιώση την τεταμένη ατμόσφαιρα όταν έφθασαν οι αρμόδιοι της κυβερνήσεως. Πολλοί απ’ αυτούς που περίμεναν τα είχαν χαμένα και ήσαν τρομοκρατημένοι. Τα μάτια τους ήσαν κατακόκκινα από τα δάκρυα. Μητέρες, με παιδιά στην αγκαλιά τους, θρηνούσαν δημοσία. Ένας άνδρας έτρεξε προς έναν αρμόδιο και τον ικέτευσε να διευθετήση τη μετακίνησι των παιδιών του κάπου μακρυά. Όταν δεν τον διαβεβαίωσε για κάτι τέτοιο, έπεσε κάτω και άρχισε να κλαίη υστερικά.

«Άλλοι ξεφώνιζαν και έδειχναν τις γροθιές τους,» είπε ο Φρανκ, «ενώ άλλοι παρακαλούσαν ικετευτικά.» Οι αρμόδιοι προσπάθησαν να τους καθησυχάσουν λέγοντάς τους ότι η ζωή τους δεν βρισκόταν σε άμεσο κίνδυνο. Μια γυναίκα έδειξε το Κανάλι και ξεφώνισε: «Ό,τι βρίσκεται εκεί πέρα το έχομε μέσα μας τώρα!» Ένας αρμόδιος δέχτηκε επίθεσι από μια γυναίκα που είχε αποβάλει για τέταρτη φορά.

«Μας αφήνετε να πεθάνωμε!» ξεφώνισε ένας άνδρας. «Εσείς θα κάθεσθε εκεί και θα μας βλέπετε καθώς όλοι μας θα πεθαίνωμε.» Ωστόσο η κυβέρνησις διέθεσε κεφάλαια για την αγορά περίπου 240 σπιτιών και τη μεταφορά τους.

Σύντομα, λίγοι-λίγοι στην αρχή και μαζικά αργότερα, οι κάτοικοι έφυγαν. Οι Γκουαλιάνος επειδή έφυγαν από τους τελευταίους, πριν φύγουν, βρέθηκαν πίσω από ένα συρματόπλεγμα ύψους 2,5 μέτρων (8 ποδών) που το τοποθέτησε η κυβέρνησι για να απομονώση μια περιοχή έξι οικοδομικών τετραγώνων. «Επί δύο μήνες ζούσαμε πίσω από τον πράσινο φράχτη» πρόσθεσε η Τζην. «Ήταν ένα φοβερό αίσθημα, να ξέρης ότι οι κίνδυνοι βρίσκονταν ακόμη εκεί, και εσύ να μη μπορής να φύγης μακρυά τους.»

Τα σπίτια των γειτόνων τους σφραγίσθηκαν ένα προς ένα. «Πριν, ακούγονταν πολλοί θόρυβοι στη γειτονιά,» είπε ο Φρανκ. «Παιδιά που έπαιζαν, χλοοκοπτικές μηχανές, αυτοκίνητα—αλλά ξαφνικά όλα σιώπασαν, εντελώς. Ήταν σαν να ζούσαμε σ’ ένα νεκρό δρόμο.» Ωστόσο δεν είχε γίνει ακόμη η πιο φρικτή ανακάλυψις.

Τι Βρίσκεται Πράγματι μέσα στο Κανάλι

Ανοίχτηκαν δοκιμαστικά φρεάτια, όχι μόνο για να γίνουν αναλύσεις των χημικών ουσιών που περιείχαν, αλλά επίσης για να διοχετεύσουν και μερικές ποσότητες ουσιών μέσα σε χαντάκια. Αμέσως ανιχνεύτηκαν πάνω από 80 διαφορετικές χημικές ουσίες. Ένας δημοσιογράφος της περιοχής ο Μάικλ Μπράουν, στο βιβλίο του Το Θάψιμο των Σκουπιδιών: Δηλητηριάζει την Αμερική με Τοξικές Ουσίες (1980), περιγράφει τον κίνδυνο απ’ αυτές τις χημικές ενώσεις ως εξής:

«Τώρα γνωρίζομε ότι τα βαρέλια που είχαν ταφή στο Κανάλι περιείχαν πραγματικά «μαγικά φίλτρα» της χημείας, ενώσεις με αληθινά αξιοσημείωτη τοξικότητα. Υπήρχαν διαλυτικά που προσβάλλουν την καρδιά και το συκώτι, ή υπολείμματα ζιζανιοκτόνων τόσο επικίνδυνα που η πώλησί τους περιωρίσθηκε συνεπώς στο εμπόριο ή και απαγορεύτηκε από την κυβέρνησι· υπάρχουν σοβαρά στοιχεία ότι μερικές απ’ αυτές τις ουσίες προκαλούν καρκίνο.»

Η Χούκερ Κέμικαλ όπως λέγεται, παραδέχτηκε ότι έθαψε εκεί 200 τόννους τριχλωροφενόλης (TCP) μια χημική ουσία που προκύπτει από την κατασκευή ωρισμένων φυτοφαρμάκων. «Δηλαδή, πρόκειται για μια ακόμη χημική ουσία,» ίσως σκεφθήτε. «Αλλά σύντομα γίναμε ‘ειδικοί στις χημικές ουσίες,’» είπε η Τζην. «Μάθαμε ότι όταν παράγεται TCP, το σύνηθες παραπροϊόν είναι η διοξίνη.»

«Η διοξίνη είναι τόσο δηλητηριώδης,» την διέκοψε ο Φρανκ, «ώστε 85 γραμμάρια (3 ουγγιές) στο νερό που προμηθεύεται η Νέα Υόρκη θα εξαφάνιζαν όλη την πόλι!» Όταν αυτό το αόρατο και άοσμο αέριο έλθη σ’ επαφή με το δέρμα δημιουργεί πληγές, μάλιστα δε και μικροσκοπικές ποσότητές του είναι δυνατόν να προκαλέσουν καρκίνο και γενετικές ανωμαλίες. Δεν είναι γνωστή καμμιά θεραπεία ή αντίδοτο. Η έντασις γινόταν όλο και πιο μεγάλη καθώς οι εργάτες άρχισαν να σκάβουν χαντάκια αποχετεύσεως και αυτά πλησίαζαν συνεχώς προς το ίδιο Κανάλι. Μήπως τρυπούσαν κανένα παλιό βαρέλι και ελευθερώνετο κανένα εκρηκτικό νέφος δηλητηριωδών χημικών ουσιών;

«Το βρήκαμε» ήταν η τρομακτική απάντησις του Δρ. Ντέιβηντ Άξελροντ, ενός ειδικού σε θέματα υγιεινής. «Βρήκαμε διοξίνη σ’ ένα χαντάκι πίσω από την 97η Οδό»—το δρόμο όπου έμεναν οι Γκουαλιάνος! Το γεγονός ότι είχε διαφύγει μέρος των 59 κιλών της (130 πάουντς) ήταν ιδιαίτερα τρομακτικό. Διότι υπόγεια ποτάμια, σαν τα πόδια ενός γιγάντιου χταποδιού, είχαν μεταφέρει τις χημικές ουσίες, μεταξύ των οποίων και διοξίνη, αρκετά μακρυά από το Κανάλι και, σε μερικές περιπτώσεις, ποσότητες με μεγάλη πυκνότητα. «Και μείς ζούσαμε ακριβώς πάνω σ’ ένα απ’ αυτά τα ‘υγρά’ μέρη» είπε η Τζην.

Πανικός!

Στους δρόμους παρουσιάστηκε πάλι το φαινόμενο της μαζικής υστερίας, γιατί νέα στοιχεία έδειξαν αύξησι στις γενετικές ανωμαλίες, τις αποβολές και ένα πλήθος άλλων ασθενειών που παρουσιάστηκαν σε όσους ζούσαν στις «υγρές» περιοχές έξω από το φράχτη, σε «ασφαλείς» περιοχές, σύμφωνα με τους κυβερνητικούς αρμόδιους. Αρμόδιοι σε θέματα υγείας τώρα προειδοποίησαν τις γυναίκες της περιοχής να μη μείνουν έγκυες επί έξι τουλάχιστον μήνες μετά την απομάκρυνσί τους από την περιοχή.

Οι έφηβοι, με μια ολόκληρη ζωή μπροστά τους, αγωνιούσαν για το είδος των παιδιών που θα έφερναν στη ζωή μελλοντικά. Τα δικά τους παιδιά θα ήσαν απελπιστικά παραμορφωμένα σαν ένα παιδάκι που γεννήθηκε στο Λαβ Κανάλ με τρύπα στην αδύνατη καρδιά του, ανωμαλίες στο ρινικό οστούν, σχεδόν κουφό, με παραμορφωμένα τα πτερύγια των αυτιών, μια σχισμή στον ουρανίσκο και διανοητικά καθυστερημένο; Μερικοί κάτοικοι έκαναν πορεία διαμαρτυρίας.

Οι βδομάδες κυλούσαν. Φαινόταν καθαρά ότι εκατοντάδες άλλα σπίτια βρίσκονταν σε επικίνδυνες περιοχές και ελάχιστη οικονομική βοήθεια προσφερόταν. Άρχισαν να νοιώθουν αβοήθητοι.

«Αφού μας είπαν ψέματα και μας εξαπάτησαν τόσες πολλές φορές, μερικοί κάτοικοι πιστεύουν ότι δεν μπορείς να έχης εμπιστοσύνη ούτε στην κυβέρνησι ούτε πουθενά αλλού» είπε ένας κάτοικος. Το «πουθενά αλλού,» συνήθως περιελάμβανε και τη θρησκεία ακόμη, όπως είπε στη συνέχεια αυτός ο κάτοικος. «Φεύγω από την εκκλησία, και δεν μ’ ενδιαφέρει για ποια θρησκεία πρόκειται.» Αυτό δεν σημαίνει ότι έγιναν άθεοι, αλλά όπως εξήγησε η Τζην: «Μερικοί είπαν ότι ένοιωθαν εγκατελειμμένοι από το Θεό. Είχαν προσευχηθή και ωστόσο δεν είχαν δει καμμιά βοήθεια. Γι’ αυτό πολλοί έπαψαν να πηγαίνουν στην εκκλησία. Άλλοι, επειδή ήσαν τόσο ανήσυχοι και τους απασχολούσε το πώς να ξεφύγουν από κει, απλούστατα έβαλαν τη θρησκεία σε δευτερεύουσα θέσι.» Η μόνη πραγματική «ελπίδα» για πολλούς ήταν τα χρήματα, όπως παραδέχτηκε ειλικρινά ένας κάτοικος: «Το χρήμα είναι ζωή. Μ’ αυτό μπορείς να ξεφύγης από δω!»

Η οικογενειακή ζωή άρχισε να είναι προβληματική. «Η οικογένειά μου πάει να διαλυθή,» ωμολόγησε μια κάτοικος «και όλη η περιοχή γέμισε διαζύγια. Ο σύζυγός μου είναι πολύ απελπισμένος: Δεν υπάρχει τρόπος να μας βγάλη από δω, δεν υπάρχει τρόπος να προστατεύση την οικογένειά του, και αυτό τον βασανίζει. Αυτό τους βασανίζει όλους.»

Οι αυτοκτονίες και οι νευρικές κρίσεις, όπως λέγεται, παρουσιάστηκαν στην περιοχή αυτή με συχνότητα 27 φορές μεγαλύτερη από τη φυσιολογική. «Μια γυναίκα που ακολούθησε την ‘εύκολη λύσι’ ζούσε 8 σπίτια δίπλα. Εθλίβη πολύ όταν της είπαν ότι θα έχανε το σπίτι της,» είπε η Τζην. «Έχασε κάθε ελπίδα,» πρόσθεσε ο Φρανκ, «και αρκετούς μήνες αργότερα αυτοκτόνησε πηδώντας σ’ ένα γκρεμό κοντά στους Καταρράκτες του Νιαγάρα.»

Κατόπιν, ενώ συλλογιζόταν αυτή την εμπειρία, η Τζην συνέχισε σοβαρά: «Το να μη ξέρης τι επιφυλάσσει το μέλλον αποτελούσε μια τεράστια συναισθηματική πίεσι για όλους, αλλά πολλοί ήσαν σαν αυτή τη γυναίκα, δεν είχαν καμμιά πραγματική ελπίδα για το μέλλον. Αυτό που μας διαφύλαξε μέσα απ’ αυτή την ιστορία ήταν μόνο και μόνο η βασισμένη στη Βίβλο ελπίδα μας ως Μαρτύρων του Ιεχωβά, το ότι γνωρίζαμε ότι ο Θεός σύντομα θα «διαφθείρει τους διαφθείροντας την γην» και θα κάνη τη γη μας έναν όμορφο παράδεισο. Αυτό μας συγκράτησε και δεν τρελλαθήκαμε.—Αποκ. 11:18· Λουκ. 23:43.

‘Πώς Μπορείτε να Ενθαρρύνετε τους Άλλους;’

«Μια γειτόνισσα ‘έκλαιγε στον ώμο μου’ κάθε μέρα,» είπε η Τζην. «Όταν προσπαθούσα να της φτιάξω τη διάθεσι, μου έλεγε: ‘Τζην, και συ τα ίδια περνάς. Δεν καταλαβαίνω πώς τα αντέχεις και ενθαρρύνεις κι άλλους’.» Η Τζην τότε της αποκάλυψε πώς τα κατάφερνε όλη της η οικογένεια. «Τής έλεγα ότι αυτό ωφείλετο στην πίστι μας στον Ιεχωβά Θεό. Εμείς σαν οικογένεια παίρναμε κουράγιο συνεχώς από την πίστι μας και τη διαβεβαίωσι που δίνει ο Θεός στη Βίβλο ότι θα στηρίξη εκείνους που τον λατρεύουν και ρίχνουν το φορτίο τους—ανεξάρτητα του πόσο βαρύ είναι—σ’ αυτόν.»—Ψαλμ. 55:22.

«Πράγματι, η πίστι μας μάς κράτησε ενωμένους σαν οικογένεια» τόνισε ο Φρανκ. «Δεθήκαμε ακόμη περισσότερο μεταξύ μας, ενώ σε πολλές άλλες οικογένειες όλοι φέρονταν με υστερία και διαλύθηκαν. Μάλιστα, η τοπική Εταιρία Ιδιοκτητών Σπιτιών ανέφερε ότι τέσσερα στα δέκα ζευγάρια που έφυγαν από κείνη την περιοχή χώρισαν. Ωστόσο δεν ήταν εύκολο να αντιμετωπισθούν οι πιέσεις.»

«Κλάψαμε Πολύ»

«Υπήρχαν πολλές περιπτώσεις που αισθάνθηκα την ανάγκη να κλάψω,» ωμολόγησε η Τζην, «αλλά όσο περισσότερο ενθάρρυνα τους άλλους, και τα παιδιά μας ακόμη, να θέτουν την εμπιστοσύνη τους στον Θεό και να προσεύχωνται σ’ αυτόν για δύναμι, τόσο περισσότερο ενδυναμωνόμουν εγώ. Σταματούσα και σκεπτόμουν, ‘Επί τέλους, εγώ πράγματι στηρίζομαι σ’ Αυτόν’.»

«Αλλά όταν μας έγινε η προσφορά από την κυβέρνησι να αγοράση το σπίτι μας,» πρόσθεσε ο Φρανκ, και είδαμε πόσα λίγα χρήματα πρόσφερε, και ότι τώρα τέλειωναν όλα, κλάψαμε όλοι μας πολύ. Αχ, πόσες ελπίδες μάς είχαν κάνει να έχωμε! Η αποκατάστασίς μας μάς βούλιαζε από οικονομικής πλευράς.» Μετά απ’ αυτό το ξέσπασμα δακρύων, η οικογένεια τελικά ετοιμάσθηκε για να φύγη!

Το Μέλλον Μια Βέβαιη Άποψις

Πολλοί κάτοικοι συναισθηματικά κατέρρευσαν από την εμπειρία αυτή. Ένοιωσαν να γκρεμίζεται το μέλλον τους. Σύμβουλοι στάλθηκαν στην περιοχή για να βοηθήσουν στην αναχαίτισι του διαρκώς αυξανόμενου αριθμού των αυτοκτονιών.

Ένας σύμβουλος που είχε ακούσει για τα προβλήματα των Γκουαλιάνος πλησίασε τη Τζην και έμεινε έκπληκτος με την αισιοδοξία της. «Μα έχετε προβλήματα πράγματι!» είπε ο σύμβουλος. «Το γνωρίζω,» απάντησε η Τζην και εξήγησε πού βασιζόταν και αισθανόταν έτσι. Αφού συζήτησαν για λίγο, ο σύμβουλος ξέσπασε σε δάκρυα και είπε: «Εγώ υποτίθεται ότι είμαι εδώ για να σας ενθαρρύνω, αλλά σεις με ενθαρρύνετε! Έχετε πράγματι αυτοέλεγχο και μια εσωτερική δύναμι.»

Ναι, αυτήν την εσωτερική δύναμι την είχαν και τα παιδιά τους που υπέφεραν πολύ. Η Λίζα, όταν κατάλαβε την πιθανή αιτία των προβλημάτων των νεφρών της, ρώτησε νευρικά τη μητέρα της: «αν οι χημικές ουσίες είναι μέσα μου, πώς θα βγουν;» Ωστόσο αυτό το κοριτσάκι άντλησε πραγματική δύναμι από την προσωπική της μελέτη της Βίβλου και τις προσευχές της και ενθάρρυνε ως εξής μία συμμαθήτριά της που υπέφερε το ίδιο: «Μη στενοχωριέσαι για το Λαβ Κανάλ, διότι ο Ιεχωβά θα το διορθώση ολόκληρο στη νέα γη!»

Αυτή ακριβώς η πολύτιμη ελπίδα έδωσε σ’ αυτή την οικογένεια τη δύναμι ν’ αντέξη αυτό το ζωντανό εφιάλτη. Όμως, το δράμα του Λαβ Κανάλ δεν έχει ακόμη τελειώσει. Το Μάιο του 1980, αποφασίστηκε να μετοικήσουν κι άλλες 700 οικογένειες. Υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν βλάβες στα χρωμοσώματα των αβοήθητων θυμάτων.

Μήπως το Λαβ Κανάλ είναι ο μόνος σκουπιδότοπος χημικών αποβλήτων όπου τα δηλητήρια μπαίνουν σιωπηλά μέσα στα σπίτια και στη ζωή των ανύποπτων θυμάτων; Θα μπορούσε η κοινότητά σας—το ίδιο σας το σπίτι—να βρεθή σε κίνδυνο; Στο επόμενο άρθρο αποκαλύπτονται μερικά καταπληκτικά γεγονότα.

[Πλαίσιο στη σελίδα 9]

Η ΧΗΜΙΚΗ ΠΛΗΓΗ ΠΟΥ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ ΜΙΑ ΠΟΛΙ

Ένας δυνατός και οξύς συρριγμός αποτέλεσε την κακή αναγγελία της διαρροής διοξίνης όταν έγινε ένα ατύχημα σ’ ένα χημικό εργοστάσιο, πράγμα που τελικά μετέτρεψε την πόλι σε μια πραγματικά ανθρωποποίητη έρημο.

Στη διάρκεια του 1976, στο Σεβέζο, μια μικρή πόλι κοντά στο Μιλάνο της Ιταλίας, υπολογίζεται ότι από 10-60 κιλά (22-132 λίβρες) διοξίνης διέφυγαν στον αέρα. Δέκα έξι χιλιάδες στρέμματα (4.000 έηκερς) μολύνθηκαν. Χιλιάδες ζώα πέθαναν με βασανιστικό τρόπο και χρειάσθηκε να καταστραφούν οι σοδιές. Εκατοντάδες άνθρωποι παρουσίασαν ναυτία, ελαττωματική όρασι και ισχυρούς πόνους στο συκώτι και τα νεφρά. Τα παιδιά ιδιαίτερα παρουσίασαν πληγές που έτρεχαν στα ακάλυπτα σημεία του δέρματος. Τέσσερις χιλιάδες στρέμματα (1.000 έηκερς) εκκενώθηκαν, και εκατοντάδες άνθρωποι έμειναν άστεγοι. Ακόμη και δυο χρόνια μετά απ’ αυτό που ωνομάσθηκε «Χιροσίμα της Ιταλίας» μια περιοχή 860 στρεμμάτων (215 έηκερς) είναι ακόμα τόσο μολυσμένη που κανείς δεν μπορεί να ζήση εκεί.

Η πόλις—που το κέντρο της είναι ακόμη νεκρωμένο—βρίσκεται «στο επίκεντρο του πιο καυτού και αντιλεγόμενου ζητήματος στον κόσμο,» σύμφωνα με το δήμαρχό της, που προσθέτει : «Πρόκειται για ένα γεγονός που θέτει κυριολεκτικά υπό αμφισβήτησι τον πολιτισμό μας.»

[Γράφημα στη σελίδα 7]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΜΗΠΩΣ ΔΙΕΦΕΡΕ ΤΟ ΛΑΒ ΚΑΝΑΛ;

(ανά 100 γεννήσεις) (ανά 100 εγκυμοσύνες)

21.1.

8.9

8.1

2,0

Πριν Ενόσω Πριν Ενόσω

ζήσουν ζούσαν ζήσουν ζούσαν

στο Κανάλ στο Κανάλ στο Κανάλ στο Κανάλ

[Εικόνα στη σελίδα 8]

ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΜΗ ΠΛΗΣΙΑΖΕΤΕ

[Εικόνα στη σελίδα 11]

Οι Γκουαλιάνος με τα δύο παιδιά τους που γεννήθηκαν στο Λαβ Κανάλ. ‘Η βασισμένη στη Βίβλο ελπίδα μας μάς συγκράτησε και δεν τρελλαθήκαμε.’