Ο Πρώτος μου Μαραθώνιος

Στα 23 μίλια διερωτήθηκα, «Τι κάνεις εδώ; Θα είσαι τρελλός!»

ΑΡΧΙΣΑ να τρέχω για να κρατήσω μια φιλική συντροφιά. Δεν μου άρεσε. Έκανε κρύο και οι μυς μου πονούσαν. Άρχισε όμως να μου αρέση! Αισθανόμουν ανανεωμένος, κοιμόμουν καλύτερα, έχασα βάρος, ανέπνεα πιο εύκολα και σταμάτησε να με πονά η πλάτη μου.

Έτρεχα κάπου-κάπου επί ένα έτος περίπου, όταν άρχισα να σκέπτωμαι για τον μαραθώνιο της Νέας Υόρκης. Θα τερμάτιζα; Ήξερα ότι θα ήταν δύσκολο. Νομίζω ότι αυτό ήταν εκείνο που αποτελούσε την πρόκλησι. Κάθε μίλι που έτρεχα η πρόκλησις γινόταν και πιο εύκολη. Τελικά, μια μέρα, δυόμισυ μήνες πριν από τον αγώνα έτρεξα 35 χιλιόμετρα (22 μίλια), και ήξερα ότι ήταν πιθανόν να τα καταφέρω. Δήλωσα συμμετοχή.

Την ημέρα του αγώνα, κατά τις 5:30, έφαγα τηγανίτες σαν πρωινό για υδατάνθρακες, έκανα ασκήσεις για να ‘πάρω φόρμα,’ και έφυγα με τη σύζυγό μου για τον αγώνα.

Στα πρώτα τρία μίλια κοίταγα γύρω μου τους άλλους δρομείς. Ήσαν νέοι, ηλικιωμένοι, μερικοί με φανταχτερά ρούχα, άλλοι με κοντά τζηνς. Οι άνθρωποι σχημάτιζαν δύο και τρεις σειρές στους δρόμους. Μερικοί έλεγαν ενθαρρυντικά λόγια, άλλοι κρατούσαν πανώ, «Είμαστε περήφανοι για σένα, μπαμπά!» ή «Μπορείς να τα καταφέρης, Μπομπ!» Ένας πατέρας και ο 10-χρονος γιος του έτρεχαν μαζί. «Γιατί το κάνεις αυτό;» ρώτησα τον πατέρα. «Για να κάνω κάτι με το γιο μου.» Τερμάτισαν μαζί μετά από τέσσερις ώρες.

Στην πινακίδα των 11 μιλίων έτρεχα εύκολα—ήταν όπως το εύκολο Κυριακάτικο τρέξιμο. Μπροστά μπορούσα να διακρίνω κεφάλια να ανεβοκατεβαίνουν, πίσω μου το ίδιο, μια θάλασσα από κινούμενα κεφάλια. Στα αυτιά μου αντηχούσε ο θόρυβος χιλιάδων παπουτσιών. Αισθανόμουν σαν να μετείχα σ’ ένα ειδικό στράτευμα που εισέβαλε στην πόλι της Νέας Υόρκης.

Στον περισσότερο δρόμο σκεπτόμουν τι είχα διαβάσει σχετικά με το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων. Χαλαρώστε, αναπνέετε καλά, μην ξεπερνάτε τα όριά σας, υπακούετε στο σώμα σας. Προσέχετε πολύ τους ανώμαλους δρόμους και τις λακκούβες. Πιείτε νερό πριν από τον αγώνα, και κάθε τρία μίλια στη διάρκεια του αγώνα. Πώς βοηθάτε κάποιον που πέφτει θύμα θερμοπληξίας; Πώς ξέρετε πότε γίνεσθε σεις θύμα; Συνάντησα κάποιον που δεν είχε σταματήση σε δύο στάσεις για νερό—είχε υπερθερμανθή, είχε πάθει κράμπες και τελικά δεν τερμάτισε.

Στην πινακίδα των 20 μιλίων πολλοί από τους δρομείς «φθάνουν στα άκρα.» Αυτό συμβαίνει όταν αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς να προχωρήσης περισσότερο, όταν οι μυς σου σκληραίνουν, όταν σκέπτεσαι ότι μπορεί να πάθης κράμπα. Από κει κι έπειτα είναι ζήτημα θελήσεως. Αυτό σ’ εμένα συνέβη όταν έστριψα στο Σέντραλ Παρκ, στην πινακίδα των 23 μιλίων. Διερωτήθηκα, «Τι κάνεις εδώ; Θα είσαι τρελλός!» Κάθε μικρός λόφος γινόταν βουνό.

Άρχισα να αναζητώ το προσωπάκι της γυναίκας μου—τότε θα γνώριζα ότι το τέρμα ήταν κοντά. Ένα φορείο ήλθε από την αντίθετη κατεύθυνσι, και σκέφθηκα, «Θα μπορούσα να βρισκόμουν εγώ σ’ αυτό.» Ύστερα κάποιος μου φώναξε δυνατά, «Θα τα καταφέρης!» και μου πέταξε μισό πορτοκάλι. Σ’ όλη τη διαδρομή οι άνθρωποι είχαν σχηματίσει δυο και τρεις σειρές, αλλά τώρα είχαν σχηματίσει ένα διάδρομο πέντε και έξι σειρών και σου φώναζαν δυνατά σαν να ήσουν ο νικητής.

Εγώ βρισκόμουν μια ώρα πίσω από το νικητή, αλλά τερμάτισα, και ένοιωθα ένα αίσθημα ικανοποιήσεως. Όταν τερμάτισα μου έδωσαν κάτι να πιω, κατέγραψαν το χρόνο μου, και μου πρόσφεραν ένα μετάλλιο επειδή τερμάτισα. Η γυναίκα μου βρισκόταν εκεί με αγκαλιές και φιλιά και καθαρά ρούχα για μένα.

Εκείνο το βράδυ στο σπίτι έπεσα στο κρεββάτι και μέσα στο σκοτάδι κοίταγα στο ταβάνι και χαμογελούσα. Έτρεξα και τερμάτισα τον μεγαλύτερο μαραθώνιο στον κόσμο και αισθανόμουν καταπληκτικά!

Ωστόσο, υπάρχει κι ένας άλλος αγώνας, για τον οποίο αισθάνομαι πολύ περισσότερη υπερηφάνεια. Ο απόστολος Παύλος μίλησε γι’ αυτόν: «Δεν εξεύρετε ότι οι τρέχοντες εν τω σταδίω πάντες μεν τρέχουσιν, είς όμως λαμβάνει το βραβείον; Ούτω τρέχετε, ώστε να λάβητε αυτό. Πας δε ο αγωνιζόμενος εις πάντα εγκρατεύεται, εκείνοι μεν διά να λάβωσι φθαρτόν στέφανον, ημείς δε άφθαρτον. Εγώ λοιπόν ούτω τρέχω, ουχί ως αβεβαίως, ούτω πυγμαχώ, ουχί ως κτυπών τον αέρα.»—1 Κορ. 9:24-26.

Μπορεί να αφιερώνω μια ή δυο ώρες τη βδομάδα στο τρέξιμο, αλλά σαν διάκονος δαπανώ πάνω από 50 ώρες τη βδομάδα σ’ έναν αγώνα σαν κι αυτόν για τον οποίο μίλησε ο Παύλος. Ο μαραθώνιος απαιτεί αντοχή για τρεις ή τέσσερις ώρες· ο Χριστιανικός αγώνας διαρκεί μια ολόκληρη ζωή. «Ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα,» είπε ο Παύλος. Και σε άλλο σημείο νουθετεί: «Κρατούντες τον λόγον της ζωής, διά καύχημά μου εν τη ημέρα του Χριστού, ότι δεν έτρεξα εις μάτην ουδέ εις μάτην εκοπίασα.»—Εβρ. 12:1· Φιλιπ. 2:16.

Η σωματική εκπαίδευσις μού προσφέρει κάποια ωφέλεια, αλλά την κρατώ στη δευτερεύουσα θέσι της, κατανοώντας ότι η εκπαίδευσις σε ευσέβεια είναι πολύ πιο ωφέλιμη, και οδηγεί στην αιώνια ζωή. (1 Τιμ. 4:8) Εύχομαι όλοι οι δρομείς να το κατανοήσουν αυτό.—Από συνεργάτη.