«Κάποιος Πρέπει να Κάνει Κάτι γι’ Αυτό»

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ήταν προφανώς μορφωμένος, με ευχέρεια λόγου και πολύ σεβαστός. Ήταν στέλεχος εμπορικής επιχειρήσεως και οικογενειάρχης. Αλλά δικαζόταν επειδή είχε οργανώσει αντικυβερνητική ομάδα που επιδιδόταν σε εμπρησμούς και δολοφονίες. Γιατί; Στην ουσία, η απάντηση του ήταν αυτή: «Έπρεπε να κάνουμε κάτι. Έπρεπε να δράσουμε!»

Πολλοί απογοητεύονται από τα προβλήματα που βλέπουν γύρω τους και φρονούν ότι «Κάποιος πρέπει κάτι να κάνει.» Ανησυχούν για τη διαδεδομένη φτώχεια και πείνα· για την κυβερνητική διαφθορά· για τις δηλητηριάσεις από βιομηχανική μόλυνση του αέρα που αναπνέουν και του νερού που πίνουν για την εκρηκτική εγκληματικότητα· για την πτώση του επιπέδου διαβιώσεως και τον αυξανόμενο πληθωρισμό· για τα τεράστια ποσά χρημάτων που δαπανούνται για εξοπλισμούς.

Αυτός ο κόσμος είναι ατελής, και πολλά πράγματα πρέπει να αλλάξουν. Αλλά κανείς δεν φαίνεται ικανός να κάνει τις αλλαγές. Αυτό κάνει μερικούς να γίνονται κυνικοί ή απαθείς. Άλλοι ξεπέφτουν και γίνονται χίπηδες ή στρέφονται προς τα ναρκωτικά. Μερικοί προσπαθούν να κάνουν κάτι, ασχολούμενοι στην πολιτική ή σε φιλανθρωπικά έργα. Πολύ συχνά, οι απογοητεύσεις ξεσπούν σε διαδηλώσεις, οχλοκρατίες, επαναστάσεις ή τρομοκρατικές πράξεις σαν αυτές που μνημονεύθηκαν παραπάνω.

Δυστυχώς, πρέπει να ομολογηθεί ότι καμιά απ’ αυτές τις αντιδράσεις δεν φαίνεται να πετυχαίνει κάτι μακροπρόθεσμα. Οι επαναστάσεις και οι μεταρρυθμίσεις έχουν κάνει πρόσκαιρες αλλαγές σε μερικές χώρες· αλλά γενικά, τα πράγματα φαίνεται πως κινούνται αμείλικτα προς την ίδια κατεύθυνση. Η διαφθορά και η ανεντιμότητα είναι ακόμη μαζί μας, όπως είναι και ο πληθωρισμός, οι δαπάνες εξοπλισμού, η βιομηχανική ρύπανση, η φτώχια και ένα σωρό άλλα κακά.

Υπάρχει όμως και άλλος ένας τρόπος αντιδράσεως σ’ αυτή την κατάσταση, ένας τρόπος που είναι ρεαλιστικός και πρακτικός, που μακροπρόθεσμα θα πετύχει κάτι. Ήταν ο τρόπος που χρησιμοποίησε ένας άνθρωπος που κατείχε μια ιδιότητα η οποία γίνεται ολοένα σπανιότερη στον κόσμο σήμερα. Ο άνθρωπος αυτός ήταν ο Ιησούς Χριστός, και η ιδιότητα του ήταν η απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό.

Ο Τρόπος Ενεργείας του Ιησού

Πολλά από τα σημερινά προβλήματα υπήρχαν ήδη και στις μέρες του Ιησού, και εκείνος προφανώς τα γνώριζε. Στις παραβολές έδειξε ότι γνώριζε πόσο δύσκολο ήταν για ένα φτωχό άνθρωπο να βρει δικαιοσύνη και πόσο ταπεινωτική θα μπορούσε να γίνει η κατάσταση ενός ζητιάνου. (Λουκ. 18:2-5· 16:20, 21) Συχνά συγκινιόταν για την κατάσταση του κοινού λαού, ενώ κατ’ επανάληψη δοκίμαζε την καταδυνάστευση και τον φανατισμό των αρχόντων της εποχής του.

Και πώς αντέδρασε; Αυτός βέβαια δεν έγινε κυνικός ή αδιάφορος, στρέφοντας τα νώτα στην όλη θλιβερή κατάσταση. Ούτε έγινε βίαιος ή επαναστατικός. Κάποτε ένα μεγάλο πλήθος προσπάθησε να τον κάνει βασιλιά του, αλλά ο Ιησούς δεν πήγε μαζί τους.—Ιωάν. 6:14, 15.

Η εμπιστοσύνη του Ιησού ήταν στον Θεό. Γνώριζε ότι οι πολιτικές αλλαγές, οσοδήποτε καλοπροαίρετες και αν ήταν, δεν μπορούσαν να λύσουν αποτελεσματικά όλα τα προβλήματα του λαού, εφόσον η βασική αιτία αυτών των προβλημάτων ήταν πέρα από τον κύκλο της πολιτικής δράσεως. Ακόμη και όταν τον απειλούσαν με θάνατο, δεν κάλεσε τους ακολούθους του να εξεγερθούν και να τον σώσουν. Αντίθετα, άφησε τον εαυτό του με εμπιστοσύνη στα χέρια του Πατέρα του, λέγοντας: «Ουχί το θέλημα μου, αλλά το σον ας γείνη.»—Λουκ. 22:42.

Ο Ιησούς είπε στους ανθρώπους για τη βασιλεία του Θεού την οποία διακήρυξε ως τη λύση των προβλημάτων τους. Όχι ότι αρνείτο φυσική βοήθεια σ’ εκείνους που είχαν ανάγκη. Πολλές φορές θεράπευσε ανθρώπους από ασθένειες που τους είχαν κάνει φτωχούς. Σε δυο περιπτώσεις επέδειξε φιλανθρωπία δίνοντας τροφή σε μεγάλα πλήθη. (Μάρκ. 10:46-52· 6:35-44· 8:1-9) Αλλά το κύριο μέρος του έργου ήταν η κήρυξη της βασιλείας του Θεού. Η αφήγηση μας λέει: «Και περιήρχετο ο Ιησούς όλην την Γαλιλαίαν διδάσκων εν ταις συναγωγαίς αυτών και κηρύττων το ευαγγέλιον της βασιλείας.»—Ματθ. 4:23.

Τι Πέτυχε

Τι καλό έκανε αυτό; Συντέλεσε σε μόνιμη λύση των δεινών της ανθρωπότητας. Ο Ιησούς γνώριζε τα εμπόδια που περιορίζουν τον βαθμό στον οποίον η ανθρωπότητα μπορεί να βελτιώσει την κατάσταση της σ’ αυτό το σύστημα πραγμάτων. Η όλη πορεία της ζωής του κατέδειξε πλήρη εμπιστοσύνη ότι ο Θεός, στον δικό του καιρό και με τον δικό του τρόπο, θα αφαιρούσε αυτά τα εμπόδια. Και ποια είναι τα εμπόδια αυτά;

Το ένα είναι η ανθρώπινη ατέλεια και αμαρτωλότητα. «Επειδή πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού.» (Ρωμ. 3:23) Ενόσω αυτό αληθεύει, οι άνθρωποι πάντοτε θα λαμβάνουν πείρα της αμαρτίας, του θανάτου, των προστριβών μεταξύ τους, και της αποξενώσεως από τον Θεό. Άλλο ένα εμπόδιο είναι η δράση του Σατανά και των δαιμόνων. Πολλοί υποτιμούν την επίδραση του Σατανά στα ανθρώπινα πράγματα, και μερικοί αμφισβητούν και αυτή την ύπαρξή του. Αλλά ο Ιησούς τον αποκάλεσε «άρχοντα του κόσμου τούτου.» (Ιωάν. 14:30) Ενόσω ο άνθρωπος παραμένει ατελής και κάτω από την επιρροή τον Σατανά, η ανθρώπινη κοινωνία θα εξακολουθήσει να μαστίζεται από ιδιοτέλεια και άλλες κακές τάσεις. Οι κακές πράξεις ρίζωσαν τόσο βαθιά ώστε οσοδήποτε ειλικρινής και αν είναι ένας ηγέτης του κόσμου, πολύ λίγα μπορεί να κάμει για ν’ αλλάξει τα πράγματα στον προχωρημένο αυτό καιρό.

Γι’ αυτό, ο Ιησούς κήρυττε για τη βασιλεία του Θεού, γιατί μόνο κάτω απ’ αυτή τη βασιλεία μπορούν πραγματικά να γίνουν επωφελείς αλλαγές. Ο Θεός υποσχέθηκε να ‘καταπαύσει τους πολέμους έως των περάτων της γης’. (Ψαλμ. 46:9) Σ’ αυτό τον παρόντα κόσμο, μια τέτοια ελπίδα είναι ασύλληπτη, αλλά κάτω από τη βασιλεία του Θεού θα πραγματοποιηθεί. Αυτή η βασιλεία θα διατηρείται, «εν κρίσει και δικαιοσύνη.» (Ησ. 9:7) Μόνο κάτω από ένα τέτοιο σύστημα θα μπορούσε να ξεριζωθεί η κυβερνητική διαφθορά. Και μόνο μ’ αυτή τη βασιλεία «θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον.»—Αποκ. 21:4.

Η κήρυξη αυτού του αγγέλματος σήμαινε ότι ο Ιησούς είχε απόλυτη πίστη στον Θεό. Γιατί; «Είναι δε η πίστις ελπιζομένων πεποίθησις.» (Εβρ. 11:1) Ο Ιησούς μιλούσε για κάτι που θα συνέβαινε στο μέλλον. Έπρεπε να δείξει απεριόριστη εμπιστοσύνη στον Θεό, ότι θα εκπληρώσει τις υποσχέσεις του. Αυτό σήμαινε ότι ο Ιησούς έπρεπε να θυσιάσει τα πιθανά οφέλη του κόσμου στον οποίο ζούσε και να υπομείνει μίσος και χλευασμό από τους απίστους. Εσήμαινε επίσης ότι έπρεπε να είναι προετοιμασμένος να πεθάνει θυσιαστικό θάνατο, διότι με το θάνατο του θα εκμηδένιζε ο Θεός τη δύναμη του Σατανά ή Διαβόλου και θα λύτρωνε το ανθρώπινο γένος από την αμαρτωλή του κατάσταση.—Ιωάν. 1:29· Εβρ. 2:14.

Ο Ιησούς είχε αυτή την εμπιστοσύνη. Γνώριζε ότι ο Θεός ήταν «μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν.» (Εβρ. 11:6) Και η εμπιστοσύνη του αποδείχθηκε ορθή, γιατί, όπως πιστοποίησαν εκατοντάδες μάρτυρες, μετά τον θάνατο του αναστήθηκε σε ζωή. Τώρα αυτός κυβερνά σαν βασιλεύς στη Βασιλεία για την οποία είχε κηρύξει.—Αποκ. 11:15.

Πρακτική Άποψη

Η άποψη του Ιησού ήταν πρακτική γιατί βασιζόταν στην πεποίθηση ότι ο Θεός θα παρείχε μια πετυχημένη και μόνιμη λύση στη σωρεία των προβλημάτων που περισφίγγουν την ανθρωπότητα. Είναι σήμερα αποτελεσματική μια τέτοια άποψη;

Ναι. Πολλοί που έχουν δοκιμάσει άλλους τρόπους κατέληξαν σ’ αυτή σαν τη μόνη πρακτική πορεία ενεργείας. Παραδείγματος χάρη, ένας νεαρός ήταν πολύ δραστήριος σαν ηγέτης φοιτητικών διαδηλώσεων. Απογοητευμένος από τη διαφθορά που είδε σ’ αυτή τη δράση, κατέφυγε στα ναρκωτικά. Τελικά, άκουσε τα αγαθά νέα της βασιλείας και κατανόησε ότι εκεί βρισκόταν η απάντηση. Τώρα αφιέρωσε τη ζωή του στο να λέει στους ανθρώπους για την ίδια βασιλεία που κήρυξε και ο Ιησούς.—Ματθ. 24:14.

Όπως και ο Ιησούς, οι αληθινοί Χριστιανοί κάνουν το καλό στον πλησίον τους οποτεδήποτε μπορούν. Εκδηλώνουν την εμπιστοσύνη τους στον Θεό αγωνιζόμενοι να εφαρμόσουν τις Βιβλικές αρχές στην καθημερινή τους ζωή. Όταν συναντούν προβλήματα αποβλέπουν στην Αγία Γραφή για Θεόδοτη καθοδηγία. Εμπιστεύονται ότι, σ’ αυτόν τον αβέβαιο κόσμο, ο ουράνιος Πατέρας τους τούς επιβλέπει. Κατ’ επανάληψη οι Χριστιανοί έχουν δοκιμάσει την αλήθεια της υποσχέσεως του Ιησού: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού· και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή.»—Ματθ. 6:33.

Πιστεύουν ειλικρινά ότι σε λίγο καιρό ο Θεός θα θέσει τέρμα στη σύγχυση και στα παθήματα αυτού του κόσμου, και θα το κάνει αυτό μέσω της βασιλείας του. Με εμπιστοσύνη προσεύχονται «Ας έλθη η βασιλεία σου,» και αυτή η εμπιστοσύνη τους δίνει «την ειρήνη του Θεού την υπερέχουσαν πάντα νουν.» Σαν τον Ιησού, θυσιάζουν κι αυτοί μερικά από τα πρόσκαιρα οφέλη αυτού του κόσμου αντί να συμβιβάσουν την ελπίδα τους για μια κληρονομιά κάτω από τη βασιλεία.—Ματθ. 6:10· Φιλιπ. 4:7.

Οι γνήσιοι Χριστιανοί δεν αντιδρούν βίαια στις αδικίες που βλέπουν στον κόσμο. Δεν λέγουν με απογοήτευση: «Κάποιος έπρεπε κάτι να κάνει γι’ αυτά.» Γνωρίζουν ότι κάποιος κάνει ήδη κάτι γι’ αυτά. Και γνωρίζουν επίσης ότι, σύμφωνα μ’ όλες τις αποδείξεις, οι σκοποί Εκείνου σε λίγο θα εκπληρωθούν θριαμβευτικά.