«Από τον Βαλεντίνο Σου»
ΣΤΙΣ 14 Φεβρουαρίου του έτους 270 μ.Χ., ένας νεαρός Ρωμαίος, που ονομαζόταν Βαλεντίνος, δάρθηκε και αποκεφαλίστηκε, επειδή δεν αρνιόταν τη Χριστιανοσύνη. Ο Βαλεντίνος άφησε ένα σημείωμα στη μικρή κόρη του δεσμοφύλακα που ήταν υπεύθυνος γι’ αυτόν και που τον είχε βοηθήσει. Υπέγραφε το σημείωμα, «Από τον Βαλεντίνο σου.» Αιώνες μετά απ’ αυτό, η φράση «από τον Βαλεντίνο σου» σήμαινε μόνο φιλία. Αλλά γύρω στο έτος 1400 πήρε καινούργια σημασία.
Πολλούς αιώνες πριν απ’ αυτό, οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι ο θεός Παν ήταν ο θεός των ποιμνίων και των ποιμένων. Ο Ελληνικός μύθος λέει ότι, όταν ο Παν γεννήθηκε, ήταν πλήρως ανεπτυγμένος, με κέρατα, γένεια, πόδια κατσίκας και ουρά. Τα έργα τέχνης τον απεικονίζουν σαν ένα φιλήδονο, αισθησιακό χορευτή. Με την άνοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι Ρωμαίοι υιοθέτησαν τον Πάνα σαν τον θεό τους Φαύνο, που ονομαζόταν επίσης και Λούπερκος. Η σύζυγός του Λουπέρκα, με τη μορφή λύκαινας, υποτίθετο ότι θήλαζε το Ρωμύλο και το Ρώμο, τους ιδρυτές και δημιουργούς της αρχαίας πόλεως της Ρώμης.
Οι ιερείς που υπηρετούσαν στο ναό αυτού του θεού-δαίμονα ήταν γνωστοί σαν Λούπερκοι. Ντυμένοι μόνο με δέρματα κατσίκας, στα μέσα του Φεβρουαρίου, οι ιερείς αυτοί πηγαινοέρχονταν κτυπώντας τις γυναίκες με δερμάτινες λουρίδες, ισχυριζόμενοι ότι αυτό προάγει τη γονιμότητα. Άλλες μυστικιστικές και σεξουαλικές τελετουργίες της αρχαίας αυτής ανοιξιάτικης ερωτικής γιορτής περιλάμβαναν την προσφορά νεαρών γυναικών σε άντρες, με κλήρωση. Σ’ ένα κουτί ανακατεύονταν τα ονόματα των κοριτσιών και οι άντρες τραβούσαν.
Όλ’ αυτά γίνονταν, φυσικά, πολλούς αιώνες προτού υπογράψει ο νεαρός Βαλεντίνος το σημείωμά του στη μικρή φίλη του, «Από τον Βαλεντίνο σου.» Όταν εμφανίστηκε η Καθολική Εκκλησία και άρχισε να εξουσιάζει τη Ρώμη, απορρόφησε ουσιαστικά όλες τις προ-Χριστιανικές γιορτές της Ελλάδας και της Ρώμης, και περιέλαβε σ’ αυτές την ανοιξιάτικη αυτή ερωτική γιορτή του Έλληνα θεού Πάνα. Και σε αρμονία με την πράξη της Καθολικής Εκκλησίας να καλύψει την ειδωλολατρική προέλευση αυτών των γιορτών με Χριστιανική όψη, την ανακήρυξε Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου.
Μερικές γαρνιτούρες προστέθηκαν. Το παιγνίδι επεκτάθηκε με το να τραβάνε τα κορίτσια, με τη σειρά τους, κλήρους από το κουτί με τα ονόματα των αγοριών. Αυτός που εκλεγόταν γινόταν, για ένα χρόνο, ο Βαλεντίνος εκείνης που τον διάλεγε. Στη διάρκεια του Μεσαίωνα, η παραμονή και ανήμερα του Αγ. Βαλεντίνου, στις 14 Φεβρουαρίου, γιορτάζονταν με την ίδια περίπου αισθησιακή διασκέδαση που χαρακτήριζε την αρχική ειδωλολατρική γιορτή. Ο Έρωτας, ο θεός της γονιμότητας, που απεικονιζόταν σαν ένα φτερωτό αγόρι, πρόσθετε στην περίπτωση τις δραστηριότητες του με το τόξο και το βέλος. Τον περασμένο αιώνα εισάχθηκαν οι κάρτες του Βαλεντίνου με τις δαντελλένιες γαρνιτούρες και τους αισθηματικούς στίχους για να στολίσουν τις παλιές μυθολογίες.
Έτσι γίνεται η παραποίηση, η σύνδεση των τρυφερών αισθημάτων φιλίας του νεαρού Βαλεντίνου για ένα μικρό παιδί, με τις τελετουργίες γονιμότητας των αρχαίων δαιμονικών θεοτήτων.