“Για να μην Ξεχάσουμε . . .”

Στη στήλη των επιστολών προς τον εκδότη στη σελίδα 2 της Μάντσεστερ Γκάρντιαν Γουήκλυ της 14 Μαρτίου 1982 κάτω από τον τίτλο «Απάνθρωπες ενέργειες Εναντίον των Αντιρρησιών Συνειδήσεως» γράφτηκαν τα εξής:

«Με μεγάλο ενδιαφέρον διάβασα το άρθρο του Χάρρυ Χουήγουελ ‘. . . Ούτε τα χρόνια καταδικάζουν’ (21 Φεβρουαρίου). Σε αυτό αναφέρει ορισμένα σχέδια για να μετατραπούν τα κελιά του Ρίτσμοντ Κασλ στο Γιόρκσάιρ σε διαρκές μνημείο για τους αντιρρησίες συνειδήσεως του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.

«Η μεταχείριση που περιγράφει ότι έκαναν σ’ εκείνους τους απτόητους ανθρώπους μου θυμίζει τη μεταχείριση που αντιμετώπισε ο φίλος μου Φρανκ Πλατ, που πέθανε στο Μιλ Χιλ του Λονδίνου το 1974. Ήταν ένας από κείνους που μεταφέρθηκαν στη Γαλλία και μετά υποβλήθηκε στα πιο φρικτά βασανιστήρια στην προσπάθεια να τον κάνουν να πάρει όπλο ενάντια στους συνανθρώπους του και στους συγχριστιανούς του.

«Του έκαναν το ‘καψόνι’ με το οποίο έπρεπε να μεταφέρει βάρος 30 λίμπρες με τεντωμένο το χέρι και κατ’ επανάληψη να το κατεβάζει κάτω και να το ξαναπιάνει μέχρι που τελικά να πέσει εξαντλημένος στο έδαφος. Αυτό έγινε αφού πρώτα επί τρεις μήνες τον έτρεφαν με ψωμί και νερό. Επειδή κατέρρευσε, καταδικάστηκε σε άλλες δεκαοκτώ μέρες καψόνι.

Όταν τέλειωσε το καψόνι αυτό τον κτύπησαν μέχρι να παραμορφωθεί στο πρόσωπο αρκετές φορές και κατόπιν τον έδεναν μέρα παρά μέρα από τους ώμους, τα χέρια και τα πόδια σε ένα δοκάρι σε μια μικροσκοπική αποθήκη από τις οκτώ το πρωί μέχρι τις οκτώ το βράδυ με μιας ώρας διάλειμμα για να φάει κρύο ρύζι και νερό. Από κει μεταφέρθηκε στη ‘Μαύρη Τρύπα της Χάβρης’, όπου μερικοί φυλακισμένοι είχαν δαρθεί μέχρι θανάτου. Ευτυχώς ο Φρανκ επιβίωσε από την εμπειρία αυτή και διατήρησε την ακεραιότητά του.

«Όταν εγώ αντιμετώπισα το ίδιο πρόβλημα το 1950, τα πράγματα είχαν αλλάξει πάρα πολύ. Καταδικάστηκα μόνο έξι μήνες φυλακή. Αλλά, όπως παρατηρεί σωστά ο αρθρογράφος σας, πολλές άλλες χώρες εξακολουθούν ακόμη να βρίσκονται πίσω στην κατανόηση του θέματος της συνειδήσεως. Είναι ένα διεθνές φαινόμενο που αντιμετωπίζουν εκείνοι που θέλουν να σπείρουν ειρήνη και αγάπη. Δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε επίσης ότι υπήρχαν χιλιάδες Γερμανοί αντιρρησίες συνειδήσεως, πολλοί από τους οποίους ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά, όπως ο Φρανκ Πλατ, που έμειναν παραπάνω από δέκα χρόνια μέσα σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Πολλοί απ’ αυτούς επίσης άφησαν την τελευταία τους πνοή στους επονείδιστους αυτούς τόπους. Αλλά η νίκη ήταν δική τους.

«Έρικ Μπέβεριτζ, 25 Κολούμπια Χάιτς, Μπρούκλυν, Νιου Γιορκ 11201.»