Υπέφερε ο Μεσσίας και Πέθανε;
ΟΠΩΣ διαπιστώσαμε ήδη, οι Ιουδαίοι του πρώτου αιώνα περίμεναν έναν αρχηγό που θα ανέτρεπε τη Ρωμαϊκή κυβέρνηση, θα εγκαθίδρυε μια Ιουδαϊκή βασιλεία πάνω στον Ισραήλ και θα έφερνε μια εποχή ειρήνης και ευλογιών από τον Θεό. Επειδή ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ ποτέ δεν τα πραγματοποίησε αυτά, το Ιουδαϊκό έθνος δεν τον δέχτηκε σαν τον Μεσσία.
Όμως πολλοί Ιουδαίοι που ελκύστηκαν από τις διδασκαλίες του Ιησού συνέχισαν να πιστεύουν πως αυτός ήταν ο Μεσσίας, ακόμη και μετά το θάνατό του. Γιατί μπόρεσαν να το κάνουν αυτό; Αν οι Εβραϊκές Γραφές έδειχναν ότι ο Μεσσίας θα έφερνε μια εποχή μεγάλων ευλογιών μέσω μιας βασιλείας πάνω στον Ισραήλ, πώς θα μπορούσαν οι Ιουδαίοι αυτοί να εξακολουθήσουν να πιστεύουν σε κάποιον ο οποίος δεν τα πραγματοποίησε αυτά, αλλά ο οποίος, αντίθετα, υπέφερε και θανατώθηκε;
Όπως δείχνουν τα συγγράμματά τους, σύντομα μετά το θάνατο του Ιησού, οι Ιουδαίοι μαθητές του συμπέραναν πως είχαν παραβλέψει μερικές σπουδαίες προφητείες από τις Εβραϊκές Γραφές, εδάφια που έδειχναν ότι ο Μεσσίας θα έκανε ένα προκαταρκτικό έργο προτού αρχίσει να βασιλεύει πάνω στον Ισραήλ. Ποιο έργο είναι αυτό; Και πού οι Εβραϊκές Γραφές μιλάνε γι’ αυτό το προκαταρκτικό έργο που θα έκανε ο Μεσσίας;
Η Μεσσιανική Προφητεία του Δανιήλ
Ενώ οι Εβραϊκές Γραφές χρησιμοποιούν συχνά την Εβραϊκή λέξη Μεσσίας δηλαδή χρισμένος όταν αναφέρονται σε βασιλείς και ιερείς του αρχαίου Ισραήλ, πάντοτε η λέξη αυτή στο Εβραϊκό κείμενο συνοδεύεται από επιθετικό προσδιορισμό, όταν η λέξη Μεσσίας αναφέρεται σ’ αυτούς τους κατώτερους σε σπουδαιότητα χρισμένους. Ωστόσο, υπάρχει ένα εδάφιο στο οποίο η Εβραϊκή λέξη Μεσσίας παρουσιάζεται χωρίς κανένα επιθετικό προσδιορισμό, δείχνοντας ότι σ’ αυτή την περίπτωση αναφέρεται στον Μεσσία. Σημειώστε τι λένε αυτά τα εδάφια:
«Εβδομήκοντα εβδομάδες (ετών), διωρίσθησαν επί τον λαόν σου και επί την πόλιν την αγίαν σου, δια να συντελεσθή η παράβασις και να τελειώσωσιν αι αμαρτίαι, και να γίνει εξιλέωσις περί της ανομίας και να εισαχθεί δικαιοσύνη αιώνιος . . .Γνώρισον λοιπόν και κατάλαβε ότι από της εξελεύσεως της προσταγής του να ανοικοδομηθή η Ιερουσαλήμ έως του Χριστού [«του Μεσσία,» Πατέη,] του ηγουμένου θέλουσιν είσθαι εβδομάδες (ετών) επτά και εβδομάδες (ετών) εξήκοντα δύο· θέλει οικοδομηθεί πάλιν η πλατεία και το τείχος, μάλιστα εν καιροίς στενοχωρίας. Και μετά τας εξήκοντα δύο εβδομάδας (ετών) θέλει εκκοπή ο Χριστός [«ο Μεσσίας,» Πατέη].»—Δανιήλ 9:24-26.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ενώ εδώ οι Γραφές μιλάνε για τον ερχομό αιώνιας δικαιοσύνης, αυτό δεν αποδίδεται στη διακυβέρνηση του Μεσσία. Αντίθετα, συνδέεται με την αποκοπή του Μεσσία στο θάνατο!
Επίσης, μας λέγεται ότι τα γεγονότα αυτά συνδέονται με ‘το τέλος της αμαρτίας’. Αυτό στην πραγματικότητα είναι αξιοσημείωτο, γιατί οι Εβραϊκές Γραφές μάς λένε ότι όλοι μας έχουμε μια έμφυτη τάση να κάνουμε το εσφαλμένο, ή την αμαρτία. Για παράδειγμα, στη Γένεση 8:21 αναφέρεται να λέει ο Θεός: «Ο λογισμός της καρδίας του ανθρώπου είναι κακός εκ νηπιότητος αυτού.» Επίσης μας λέγεται: «Δεν υπάρχει άνθρωπος δίκαιος επί της γης, όστις να πράττη το καλόν και να μη αμαρτάνη.» (Εκκλησιαστής 7:20) Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι όλοι μας έχουμε αυτή την τάση την οποία δεν μπορούμε να υπερνικήσουμε πλήρως, η εμφάνιση και ο θάνατος του Μεσσία στην πραγματικότητα φέρνει ‘ένα τέλος στην αμαρτία’! Δεν μας εκπλήσσει λοιπόν που αυτό λέγεται σε σχέση με ‘την εισαγωγή αιώνιας δικαιοσύνης’!
Επιπλέον, το 9ο κεφάλαιο του Δανιήλ λέει ότι η εμφάνιση και ο θάνατος του Μεσσία θα ήταν «εξιλέωσις περί της ανομίας.» Στις Εβραϊκές Γραφές η «εξιλέωσις» αναφέρεται στην κάλυψη αμαρτιών μέσω της προσφοράς θυσιών ζώων. (Έξοδος 29:36) Αλλά, με περίεργο τρόπο, το 9ο κεφάλαιο του Δανιήλ μιλάει για μια εξιλέωση που δεν συνδέεται με το θάνατο κανενός ζώου, αλλά, αντίθετα, συνδέεται με το θάνατο του Μεσσία!
Μια «Προσφορά Περί Αμαρτίας» για τους Άλλους
Είναι αξιοσημείωτο πως ενώ τα εδάφια Δανιήλ 9:24-26 υπαινίσσονται μια εξιλέωση που θα αντικαταστούσε τις θυσίες ζώων, υπάρχει ένα άλλο εδάφιο στις Εβραϊκές Γραφές που περιγράφει σαφώς την εξιλέωση με παθήματα και θάνατο που θα αντικαταστούσαν τις θυσίες ζώων. Αυτή η προφητεία μιλάει συγκεκριμένα για κάποιον που θα πάθαινε και θα πέθαινε, και μ’ αυτό τον τρόπο θα έκανε εξιλέωση για τις αμαρτίες των άλλων. Στην πραγματικότητα, το εδάφιο λέει ότι η ψυχή του θα δινόταν σαν προσφορά περί αμαρτίας για τις αμαρτίες των άλλων! Παρατηρήστε τι μας λένε τα εδάφια Ησαΐας 52:13-53:12 γι’ αυτόν τον δούλο του Θεού :
«Καταπεφρονημένος και απερριμένος υπό των ανθρώπων άνθρωπος· θλίψεων και δόκιμος ασθενείας· και ως άνθρωπος από του οποίου αποστρέφει τις το πρόσωπον, κατεφρονήθη και ως ουδέν ελογίσθημεν αυτόν. Αυτός τωόντι τας ασθενείας ημών εβάστασε και τας θλίψεις ημών επεφορτίσθη· . . . Αλλ’ αυτός ετραυματίσθη δια τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη δια τας ανομίας ημών· η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ’ αυτόν· και δια των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν. . . . Και ο Κύριος έθεσεν επ’ αυτόν την ανομίαν πάντων ημών. . . .Τις θέλει διηγηθεί; διότι εσηκώθη από της γης των ζώντων· δια τας παραβάσεις του λαού μου ετραυματίσθη. . . . Αφού όμως δώσης την ψυχήν αυτού προσφοράν περί αμαρτίας [«να την προσφέρει για αποκατάσταση,» JP], θέλει ιδεί έκγονα, θέλει μακρύνει τας ημέρας αυτού, και το θέλημα του Κυρίου θέλει ευοδωθή εν τη χειρί αυτού. Θέλει ιδεί τους καρπούς του πόνου της ψυχής αυτού και θέλει χορτασθή· ο δίκαιος δούλος μου θέλει δικαιώσει πολλούς δια της επιγνώσεως αυτού· διότι αυτός θέλει βαστάσει τας ανομίας αυτών. Δια τούτο θέλω δώσει εις αυτόν μερίδα μετά των μεγάλων και τους ισχυρούς θέλει μοιρασθή λάφυρον, διότι παρέδωκε την ψυχήν αυτού εις θάνατον . . . και αυτός εβάστασε τας αμαρτίας πολλών και θέλει μεσιτεύσει υπέρ των ανόμων.»
Παρατηρήστε πως ο Ησαΐας μίλησε για τον ερχομό της δικαιοσύνης μέσω ενός προσώπου το οποίο «εταλαιπωρήθη δια τας ανομίας ημών» σαν «προσφορά περί αμαρτίας,» και το οποίο μ’ αυτό τον τρόπο βαστάζει «την ανομίαν πάντων ημών.» Επειδή τα εδάφια Δανιήλ 9:24-26 έδειξαν ότι ο Μεσσίας θα παρείχε αυτή την εξιλέωση, και τα εδάφια Ησαΐας 52:13-53:12 πρέπει ν’ αναφέρονται στο έργο του Μεσσία.
Η Εξήγηση ενός Παράδοξου
Αλλά αν ο Μεσσίας επρόκειτο να υποφέρει και να πεθάνει για να εξιλεώσει τις αμαρτίες των άλλων, πώς θα μπορούσε να κυβερνήσει σαν βασιλιάς, όπως είχε προφητεύσει ο Ησαΐας; Ο Ησαΐας ο ίδιος έκανε υπαινιγμό γι’ αυτό το φαινομενικό παράδοξο όταν είπε για τον Μεσσία: «Αφού όμως δώσεις την ψυχήν αυτού προσφοράν περί αμαρτίας, θέλει . . . μακρύνει τας ημέρας αυτού,» και «τους ισχυρούς θέλει μοιρασθή λάφυρον, διότι παρέδωκε την ψυχήν αυτού εις θάνατον.» Πώς θα μπορούσε να συμβεί στην πραγματικότητα ένα τέτοιο φαινομενικό παράδοξο; Πώς είναι δυνατόν για κάποιον να «μακρύνει τας ημέρας αυτού» αφού θα είχε ‘παραδώσει την ψυχή του στο θάνατο’ ;
Όπως ένας άλλος δούλος του Θεού ρώτησε κάποτε, «Εάν αποθάνει ο άνθρωπος, θέλει αναζήσει;» (Ιώβ 14:14) Οι Εβραϊκές Γραφές απαντούν μ’ ένα δυνατό Ναι! Δεν υπάρχουν μόνο καταγραμμένες περιπτώσεις όπου προφήτες του Θεού επανέφεραν στη ζωή νεκρά άτομα, αλλά μας λέγεται επίσης ότι θα έρθει καιρός που «πολλοί εκ των κοιμωμένων εν τω χώματι της γης θέλουσιν εξεγερθή.»—Δανιήλ 12:2· παράβαλε με 1 Βασιλέων 17:17-24· 2 Βασιλέων 4:32-37· 13:20, 21.
Έτσι, για θα εκπληρωθεί ο Λόγος του Θεού, πρέπει ο Μεσσίας να φερθεί και πάλι σε ζωή ή ν’ αναστηθεί. Μόνο τότε θα μπορούσε να κυβερνήσει σαν βασιλιάς και να φέρει περαιτέρω ευλογίες στο ανθρώπινο γένος. Τα λόγια του Δαβίδ θα μπορούσαν έτσι κατάλληλα να εφαρμοστούν σ’ αυτόν: «Διότι δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω άδη.»—Ψαλμός 16:10.
Αυτές οι Γραφικές προφητείες έτσι κατανοήθηκαν τελικά από τους Ιουδαίους μαθητές του Ιησού τον πρώτο αιώνα. Επομένως, το ότι ο Ιησούς υπέφερε παθήματα και πέθανε δεν τους έκανε να νομίζουν πια ότι ο Ιησούς δεν ήταν ο Μεσσίας. Μάλιστα, τα γεγονότα αυτά θεωρήθηκαν σαν επιβεβαιωτικές αποδείξεις ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας!
Γιατί Δυσκολεύτηκαν Τόσο να τον Δεχτούν;
Ωστόσο, η πλειονότητα του Ιουδαϊκού έθνους τότε δυσκολεύτηκε να δεχτεί αυτή την αντίληψη για ένα Μεσσία που υπέφερε παθήματα και θάνατο. Χωρίς αμφιβολία αυτό οφειλόταν σε άλλες δημοφιλείς πεποιθήσεις εκείνου του καιρού. Για παράδειγμα, πολλοί Ιουδαίοι πίστευαν ότι ήταν δυνατό να υπερνικήσουν στο πλήρες την έμφυτη τάση τους προς το κακό αν προσπαθούσαν να τηρούν τον Μωσαϊκό Νόμο. Αυτά τα άτομα έλπιζαν ότι μόνοι τους θα μπορούσαν να ‘φέρουν ένα τέλος στις αμαρτίες’, και συνεπώς δεν διέκριναν ότι χρειαζόταν ένας Μεσσίας για να πεθάνει και μ’ αυτό τον τρόπο να εξιλεώσει τις αμαρτίες τους.
Μια άλλη δημοφιλής διδασκαλία ήταν πως οι Ιουδαίοι θα ανακηρύσσονταν δίκαιοι από τον Θεό απλώς επειδή ήταν απόγονοι του Αβραάμ. Αλλά κι εδώ πάλι, αν αποδιδόταν αυτόματα η δικαιοσύνη στους Ιουδαίους, δεν θα χρειαζόταν ένας Μεσσίας για να «δικαιώσει πολλούς.» Ναι, όπως είπε ο Κλάουσνερ, «Ολόκληρη η ιδέα για ένα Μεσσία ο οποίος θα θανατωνόταν ήταν κάτι, στην εποχή του Ιησού, αδύνατον για να το καταλάβουν . . . οι Ιουδαίοι.»
Για 100 περίπου χρόνια μετά το θάνατο του Ιησού ο Ιουδαϊκός λαός αρνιόταν να πιστέψει σ’ ένα Μεσσία που θα θανατωνόταν. Και τότε κάτι συνέβη που άλλαξε τα πράγματα. Τι ήταν αυτό;